บทที่ 230 เสียสละ

“ฉันขออะไรอย่างได้ไหม...” ฉันเอ่ยต่อรอง

ส่วนเขาก็หยุดท่าทีคุกคามเพื่อฟังคำขอฉันโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไร

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดความต้องการของตัวเองออกไป

“ฉันอยากจะขอให้นายปล่อยฉันกับคุณมาร์คไปได้ไหม ฉันสัญญาว่าฉันกับเขาจะหนีออกนอกประเทศนี้ แล้วจะไม่กลับมาอีกเลย” ฉันทำทีเป็นเล่นละครต่อเพื่อยื้อเวลาเอาไว้ให้มากที่สุด แม้ว่าหัวใจของฉันมันจะรู้สึกบีบแน่น หวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองเหลือเกิน

ชายชั่วไร้หัวใจตรงหน้าชะงักมือลงทันที พร้อมกับมองใบหน้าของฉันอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะพูดประโยคที่ดูชั่วช้าออกมา จนทำให้ฉัน...กลัว

“หึ...ก็ขึ้นอยู่ที่กับว่ามึงจะสนองให้กูจนพอใจมากแค่ไหน ถ้าพอใจมากกูก็อาจจะใจดีปล่อยมึงกับไอ้มาร์คไป แต่ถ้าไม่พอใจ...กูรับรองได้เลยว่าซ่องที่กูจะส่งมึงไปมึงต้องพอใจแน่ ๆ ...หึหึ” รอยยิ้มชั่วร้ายเกินบรรยายผุดขึ้นบนใบหน้าขาวตี๋ พร้อมกับมือที่เอื้อมมาดำเนินการสิ่งที่ต้องการต่อ

ฉันเบือนหน้าหนี พร้อมกับหลับตาลงอย่างไม่ต้องการจะรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกกระทำหยาบโล้นอะไร และแม้ว่าน้ำตาแห่งความหวาดกลัวและขยะแขยงจะอยากเอ่อล้นออกมามากแค่ไหน แต่ฉันก็ทำได้เพียงฝืนอดกลั้นเอาไว้เพื่อไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าฉันกำลังหลอกมันให้หลงกลอยู่

แคว่ก ~~

ชุดเดรสเรียบหรูสีขาวจากแบรนด์ดังระดับโลก ถูกความหยาบช้าของมือหนาจากคนสารเลวฉีกแหวกออกจนเผยให้เห็นความงามที่อยู่ข้างใน

ภาพหน้าอกอวบอิ่มไซซ์ที่ใหญ่เกินมาตรฐาน แม้จะมีบราเซียลายลูกไม้สีขาวปกปิดอยู่ แต่ก็ไม่อาจจะเก็บความสวยงามจากเนื้อเนินที่ล้นทะลักออกมาจนดูเซ็กซี่ได้

“โอ้โห้เห้ย...สุดยอดเลยโว๊ยยยย นี่ไอ้มาร์คกับไอ้เซบาสเธียมันแบ่งกันกินยังไงวะ ถึงทำให้สภาพยังดูดีแบบนี้อยู่ได้เนี้ย จุ๊ๆๆ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ไม่แปลกที่ไอ้มาร์คมันรัก ไอ้เซบาสเธียมันหลง ดูท่ามึงนี่น่าจะเด็ดไม่เบาเลยนะ...หึหึหึ...ช่างเป็นเกียรติของกูแท้ ๆ ที่ได้เป็นหนึ่งในผัวของมึง...ฮ่าๆๆ” คำพูดหยาบคายไร้การให้เกียรติเพศแม่ถูกพ่นออกมาจากปากคนชั่ว จนทำให้ฉันรู้สึกแทบอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายลงไปเสียเดี๋ยวนี้

ปากที่เม้มแน่นด้วยความฝืนใจจนห้อเลือด ที่ต้องฝืนรองรับความกักขฬะของคนตรงหน้า จนทำให้ความรู้สึกข้างในเต็มไปด้วยมวลของความสะอิดสะเอียนจนแทบอยากจะพ่นของเสียใส่หน้าชายชั่ว ที่แม้ว่าจะมีใบหน้าที่หล่อ แต่ทว่า...กลับถูกจิตใจที่หยาบช้าบดบังความสง่างามจนมิด

ร่างสูงโปร่งที่ตรงเข้ามาพร้อมกับเอามือน่าขยะแขยงลูบคลำบีบเคล้นไปที่อกสาวอย่างเมามัน และการกระทำนั้นมันทำให้ฉันอยากจะกลั้นใจตายเพราะรู้สึกรังเกียจการสัมผัสจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

และแม้ว่าตอนนี้ฉันจะรู้สึกหมดอาลัยตายอยากต่อชีวิตมากแค่ไหน แต่ฉันต้องฝืนใจตั้งสติและยื้อเวลาที่จะถูกคนชั่วทำลายศักดิ์ศรีเอาไว้ให้นานที่สุด

“ดะ...เดี๋ยว ไม่แก้หมัดฉันหน่อยหรอจะทำทั้ง ๆ ที่ฉันถูกมัดแบบนี้เนี้ยนะ” ฉันเอ่ยห้ามเพื่อถ่วงเวลาให้ตัวเอง

“ไม่อ่ะ...แบบนี้แหละดีแล้ว ตื่นเต้นดี แล้วอีกอย่างกูไม่ค่อยชอบความสะดีดสะดิ้งของผู้หญิงเท่าไร ถูกมัดแบบนี้แหละนอกจากเร้าใจ กูยังทำอะไรได้ง่ายอีกด้วย” ไอ้ชั่วที่นอกจากจะไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของฉันแล้ว มันยังแสดงความคิดอุบาทว์ออกมาอีกด้วย และเท่านั้นยังไม่พอมันยังเอามือจับกระโปรงของฉันให้ร่นขึ้นมากองอยู่ที่หน้าขาของฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว

ความรู้สึก ณ เวลานี้นอกจากจะเป็นความรู้สึกที่หวาดกลัวแล้ว มันยังมีทั้งความรู้สึกกังวลใจ และความรู้สึกสิ้นหวังอยู่ในนั้นด้วย โดยที่ความรู้สึกเหล่านั้นมันเริ่มทำให้ฉันตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างไม่สามารถห้ามได้

“จุ๊ๆๆๆ ตัวสั่นเชียว ไม่ต้องกลัวหรอกกูไม่ทำมึงแรงหรอกถ้ามึงไม่ขัดขืน และอีกอย่างสินค้าเกรดA อย่างมึงเนี้ยนาน ๆ จะเจอที...หึหึหึ กูรับรองได้ว่ากูจะเอามึงโดยที่สภาพภายนอกจะไร้ซึ่งรอยขีดข่วนเลย...ฮ่าๆๆๆ” เมฆินทร์ไอ้สัตว์ร้ายเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ในขณะที่มือประคองหัวไหล่ที่สั่นเทาของฉันอยู่

และในขณะที่มันกำลังก้มหน้าลงไปเพื่อฝากรอยจูบเอาไว้ที่เนินเนื้อสาวของฉันจนเป็นรอยแดงบาง ๆ มือของมันก็ค่อย ๆ ลากไล้ขึ้นมาตามเรียวขาสวย ฉันที่แม้อยากจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ก็แทบจะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ได้แต่ภาวนาขอให้เขาคนนั้นมาช่วยฉันได้ทัน...

ฉันที่เบือนหน้าหนีการกระทำอันหยาบคายของชายชั่วตรงหน้า ก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ฉันหันไปมองที่เรน่า และได้พบว่าเธอน่าจะร้องไห้จนสลบไปตั้งแต่เมื่อไรแล้วไม่รู้ แต่นั่นก็ทำให้ฉันพอเบาใจได้ว่าเธอยังปลอดภัยดี

เมื่อฉันเบาใจเรื่องเรน่าแล้ว ฉันก็ได้หันกลับมาโฟกัสกับคนตรงหน้าต่อ และพยายามขบคิดว่าจะจัดการไอ้ชั่วตรงหน้านี้ยังไงต่อดี และในจังหวะนั้นเอง สายตาของฉันก็ได้เหลือบไปเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างที่อยู่ถัดไปทางด้านหลังของเมฆินทร์...

ภาพที่ฉันเห็นก็คือ ทดที่ดูเหมือนว่าน่าจะฟื้นคืนสติมาได้สักพักแล้ว และกำลังรอจังหวะเหมาะ ๆ เพื่อจะทำการอะไรบางอย่าง เขาที่ค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นมาอย่างแผ่วเบาเผื่อไม่ให้ผู้ชายที่กำลังตกอยู่ในห้วงของตัณหาอย่างเมฆินทร์ได้ทันรู้ตัว ส่วนฉันก็ใจเต้นระทึกลุ้นไปกับทด พร้อมกับจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา จนได้เห็นเขาที่ค่อย ๆ เดินไปหยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ในห้อง จากนั้นเขาก็เดินเอาเก้าอี้มาฟาดลงไปที่ท้ายทอยของเมฆินทร์อย่างแรง...

ผลัวะ!! โครม...!!

“โอ๊ยยยยย”

เสียงร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดของเมฆินทร์ ที่ไม่ทันได้ระวังตัว ทำให้คนชั่วอย่างเขา ร่วงล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับเอามือกุมหัวแล้วนอนดิ้นไปมาทันที

“นายหญิงไม่เป็นอะไรมากนะครับ...ไปเร็วครับนายหญิง” ทดรีบเข้ามาแก้มัดให้ฉันโดยเร็ว พร้อมกับถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ฮึก...ฮึก...”

ฉันที่แม้จะส่ายหัวให้ทดเบา ๆ หลังจากที่เขาถามว่าฉันเป็นอะไรมากไหม แต่ทว่า...กลับไม่อาจห้ามน้ำตาให้ไหลออกมาด้วยความโล่งอกได้

หลังจากที่ฉันหลุดออกจากพันธนาการ ข้อมือที่แดงไปด้วยรอยเชือกบวกกับอาการเจ็บปวดที่ถึงจะรู้สึกเจ็บมากแค่ไหนแต่ ณ เวลานี้ฉันต้องอดทนเพื่อจะหนีรอดออกไปให้ได้

“เรน่า...เรน่า...ฟื้นสิ...ฟื้นเร็วเข้า” ฉันเข้าไปปลุกเรน่าหลังจากที่แก้มัดให้เธอเสร็จแล้ว ก่อนที่เรน่าจะลืมตาโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ

“กรี๊ดดดด อย่าจับฉันนะ อย่าจับ”

เรน่าที่หลับตากรีดร้องไม่ยอมมองอะไร...ทำให้ฉันมองเธออย่างสะท้อนใจด้วยความสงสาร