บทที่ 119 ภาพบาดตาบาดใจ

ดวงตาสีฟ้าใสสั่นไหวระริก เมื่อได้เห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้า ก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อยๆ ขยับอย่างยากลำบากเพื่อเรียกชื่อคนที่โหยหามาตลอด...

“เออ...ซะ...เซฟค่ะ...” เสียงตะกุกตะกักเรียกชื่อคนเจ้าเล่ห์ดังขึ้น จนฉันรู้สึกได้ว่าในน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นปะปนไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ

เรน่าและป้าสายทั้งสองคนเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ การมาถึงของพวกเขา ทำให้ฉันที่กำลังดื่มด่ำกับริมฝีปากหวานแสนร้ายกาจของปีศาจหื่นกาม ถึงกับตกใจรีบผละตัวเองออกจากรสจูบทันทีที่ได้ยินเสียง

แต่ทว่า!!  มันกลับก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะว่าเจ้าของริมฝีปากร้ายนั้น ไม่ยอมให้ฉันได้ถอนความนุ่มนิ่มออก และยังคงจูบฉันโชว์ตอกย้ำใส่ทั้งเรน่าและป้าสาย อย่างไม่นึกที่จะแยแสและอายใครเลยสักนิด

“เอีย...อายเอ๋า” ฉันได้แต่ดิ้นดุกดิกส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเพื่อทักท้วงคนตัวโตให้หยุดการกระทำน่าอายสักที พร้อมกับใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบลงไปบนแผงอกของเขา เนื่องจากตอนนี้ใบหน้าหวานของฉันเริ่มเห่อร้อนเพราะความอับอายที่ตัวเองถูกกระทำประเจิดประเจ้อต่อหน้าคนอื่นอยู่

เขาผู้ที่รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดียิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายในใจ เพราะว่านัดที่หนึ่งเขานั้นได้โอกาสแกล้งฉัน ส่วนนัดที่สองนั้นเขาก็ได้ความสะใจที่ได้ทำแบบนี้ตอกหน้าผู้หญิงอีกคน คนที่เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอคนนั้นรู้สึกกับเขายังไง ทั้งที่เขารู้แบบนั้นแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระสักที

ฉันที่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ถึงแม้จะรู้แหละว่าเขาต้องการทำให้คุณเรน่าเห็นว่าเราสองคนรักกันแค่ไหน แต่พอถึงเวลาที่เขาทำเข้าจริงๆ ฉันก็อดอายไม่ได้ที่ต้องมาทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น และเมื่อฉันทักท้วงแล้วเขายังแกล้งฉันไม่หยุด อย่างนั้นคงเหลือวิธีเดียวแล้วแหละ...

กึ๊ด ~~

“อ้อยยย...ซี๊ดดด เลือดไหลไหมเนี้ย” เขาร้องเสียงหลงทันที เนื่องจากรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ริมฝีปาก

ฉันที่กัดเข้าไปที่ปากของเขา รู้สึกสะใจขึ้นมาทันที...

“หึ...สมน้ำหน้า แกล้งคนอื่นดีนัก” ฉันสะใจที่ได้เอาคืนเขาบ้าง และถือเป็นการลงโทษ โทษฐานที่เขาทำให้ฉันอับอายคนอื่นอยู่ได้ตั้งนานสองนาน

ถึงแม้ปากเขาจะเจ็บ แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่วายเข้ามาโอบกอดเอวของฉันแน่น แล้วดึงกระชับเข้าหาร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาอย่างไม่มีท่าทีที่จะปล่อย อีกทั้งยังไม่สนใจบุคคลที่สามที่สี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองดูการกระทำเอาแต่ได้ของเขาอย่างไม่วางตา

เขาที่ทำเหมือนกับว่าคนอื่นที่นอกเหนือจากฉันคือธาตุอากาศ จนฉันเองต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากเปิดบทสนทนากับผู้มาใหม่แทน...

“สวัสดีอีกครั้งค่ะ...คุณเรน่า” ฉันยิ้มให้เรน่าน้อยๆ พร้อมกับพยกหัวเบาๆ เพื่อเป็นการทักทาย

“สะ...สวัสดีค่ะ...คุณเอลิซ” เรน่าที่ดูเหมือนว่าจะพยายามกลบเสียงที่สั่นเครือของตัวเองเอาไว้ เอ่ยทักทายฉันกลับ

“มาเหนื่อยๆ ทานอะไรมาหรือยังค่ะ พอดีเอลิซกำลังจะทำอาหาร ทานด้วยกันไหมคะ” ฉันที่เมื่อสบายใจขึ้นท้องก็เริ่มเรียกร้องหาอาหารทันที เอ่ยชวนเธอด้วยความจริงใจ

“เอ่อ...” เรน่ามองไปที่คุณเซฟอย่างระมัดระวัง และไม่กล้าที่จะพูดอะไรเพราะเกรงใจคนตรงหน้าฉัน

ฉันที่รู้สึกถึงสถานการณ์อึมครึมนี้ดี หยิกเข้าไปที่ต้นแขนของคนตัวโตเบาๆ เพื่อเรียกให้เขาเข้ามาในวงสนทนา

เขาสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมกับลูบแขนป้อยๆ เพราะแสบๆ คันๆ ที่ต้นแขน

“แล้วแต่เอลิซเลยค่ะ เอลิซสะดวกแบบไหนเฮียก็สะดวกแบบนั้น” เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักเช่นเคย โดยที่ไม่หันไปมองผู้หญิงอีกคนเลยสักนิด

ฉันที่เผลอเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มและแววตาคู่นั้นของเขา จนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ แล้วปล่อยให้เขามองฉันให้นานกว่านี้ แต่กลับต้องพยายามดึงตัวเองให้ออกจะภวังค์ เพราะว่าต้องไปทำอาหารแล้ว จึงได้แต่เก็บความสุขในห้วงเวลานี้เอาไว้ภายในใจด้วยความเสียดาย

“ถ้างั้นก็ปล่อยเอลิซลงได้แล้วค่ะ เอลิซจะได้ไปทำอาหารให้พวกเราทานกัน” ฉันสลัดหัวตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ แล้วบอกเขาให้ปล่อยฉันลง พร้อมกับเอามือขึ้นไปบีบจมูกคมสวยของเขาส่ายไปมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว การกระทำของทั้งเขาและฉันมันทำให้เราสองคนอดยิ้มให้กันและกันไม่ได้

และการหยอกล้อแสดงความรักของเราทั้งสองคนก็ตกอยู่ในสายตาของเธอคนนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน...

ฉันที่กำลังหลงไปกับความน่ารักของเขา จนเผลอลืมว่าในห้องนี้ยังมีบุคคลอื่นอยู่ด้วย ก็รีบทำตัวให้เป็นปกติแล้วหันไปทางพวกเขาทันที

“คุณเรน่าอยู่ทานอาหารด้วยกันนะคะ” ฉันหันไปยิ้มพร้อมกับบอกเรน่าอีกครั้ง ส่วนคุณเซฟก็จับมือฉันที่อยู่บนจมูกของเขาเอาไปหอมอย่างไม่รู้จักเบื่อ

เรน่าที่ยืนเงียบนิ่งไม่ตอบอะไรฉันกลับมา แววตาที่ดูเหม่อลอยของเธอเมื่อฉันลองลอบมองไปที่ดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้นก็พบว่ามันกำลังจ้องมองมายังคนตัวโตที่ยืนโอบกอดฉันอยู่ โดยที่เขาไม่ได้สนใจกับการมีเธออยู่ในห้องนี้เลย เขายังคงทำเหมือนกับว่าในโลกใบนี้มีเพียงเขาและฉันเท่านั้น

ฉันมองคุณเซฟกับเรน่าทั้งสองคนสลับกันไปมา โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว และเมื่อสังเกตดูดีๆ ก็จะเห็นว่าในแววตาสีฟ้าใสคู่นั้น กำลังสั่นไหวคล้ายกับพยายามจะสกัดกั้นน้ำตาเอาไว้ ดวงตาขาวดูแดงระเรื่อจนน่าสงสาร

ฉันได้แต่ถอนหายใจเบาๆ กับภาพตรงหน้า แม้ว่าฉันจะสงสารเธอแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่อาจจะเสียคุณเซฟไปให้เธอได้ และวิธีนี้มันก็ดีที่สุดสำหรับเธอแล้วที่จะช่วยให้เธอตัดใจจากคุณเซฟได้เร็วๆ และอีกอย่างยังไงการกระทำระหว่างฉันกับคุณเซฟมันก็คือเรื่องจริง เราสองคนไม่ได้ทำเพราะอยากจะแกล้งเธอ...

ในขณะที่ฉัน กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเกี่ยวกับเรน่าอยู่นั้น กลับต้องสะดุ้งด้วยความตกใจที่ตัวเองถูกอุ้มลอยลงมาที่พื้น พร้อมกับเสียงกระซิบที่ข้างหู

“เดี๋ยวเฮียช่วยนะคะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาจนฉันรู้สึกจั๊กจี้ แม้จะรู้สึกตงิดๆ ใจในคำพูดของเขา แต่ฉันก็ยังพยักหน้าเป็นสัญญาณตอบกลับเขาไปว่าตกลง

“แต่ว่า...คืนนี้เฮียขอรางวัลในการช่วยด้วยนะคะ...หึหึ”

 (น่านนนไง...ฉันว่าแล้วว่าเขาต้องมีเล่ห์เหลี่ยมมาเอาเปรียบอะไรฉันอีกแน่ๆ...เพราะมีหรือนักธุรกิจอย่างเขาจะช่วยอะไรฟรีๆ...ชิ)