บทที่ 477: ค่าปิดปากของหลงโม่

โดย Xianaan_Sky เมื่อ พฤหัสฯ, 08/10/2023 - 12:02

หมวดหนังสือ:

หลังจากที่หมอหนูพูดจบ เขาก็กัดฟัน กำมีดเลาะกระดูกแน่น และกรีดบาดแผลบนหน้าอกของหลงโม่

ไม่กี่อึดใจต่อมา เนื้อที่ตายแล้วกับหนองก็ถูกปาด แต่หมอหนูแค่แตะเบา ๆ มันก็หลุดออกเหมือนโคลนแล้ว

เมื่อมีดเลาะกระดูกสัมผัสกับบาดแผลจะเกิดเสียง ‘เผละ’ เล็กน้อยซึ่งฟังดูน่าขนลุก

ขณะนี้คิ้วของมังกรหนุ่มขมวดแน่น และเส้นเลือดบนหน้าผากก็ปูดออกมาทันที แต่สีหน้าของเขากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลง ในขณะที่ดวงตาสงบนิ่งไม่สะทกสะท้านใด ๆ เช่นกัน

กลายเป็นว่าหมอหนูที่เป็นฝ่ายทำแผลกลับเหงื่อออกจนหน้าชุ่ม

หลังจากเขาแทงมีดเลาะกระดูกลึกลงไป เขาก็สังเกตเห็นว่าชั้นนอกสุดของสะเก็ดแผลยังคงมีสีเขียวเข้มอยู่เล็กน้อย

“เจ้าเคยใช้สมุนไพรเองหรือเปล่า?” หมอหนูถามขึ้นมา

“อืม” หลงโม่ส่งเสียงในลำคอซึ่งถือว่าได้ตอบคำถามของอีกคนแล้ว

ถัดมา ผู้เป็นหมอชำเลืองมองใบหน้าที่นิ่งผิดปกติของคนเจ็บ ก่อนจะระงับความสงสัย สูดหายใจเข้าลึก ๆ และตั้งสมาธิกับการรักษาบาดแผลต่อไป

แม้ว่าเขาจะรู้สึกได้เล็กน้อยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับมังกรหนุ่ม แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรไปมากกว่านี้

เขารู้ดีว่าคนที่ตายเร็วที่สุดมักจะเป็นคนช่างสงสัยในสิ่งที่ไม่ควรเสมอ

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่หมอหนูได้ทำความสะอาดบาดแผลอย่างละเอียด

เนื่องจากองค์ความรู้ทางการแพทย์ในโลกภูตมีจำกัด การที่พวกเขาสามารถทำความสะอาดแผลแบบพิถีพิถันได้นั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว

หลังจากที่คนเป็นหมอล้างแผลด้วยน้ำสะอาด เขาก็บดยาสมุนไพรมาทาลงบนแผล จนในที่สุดเขาก็พันผ้าหนังสัตว์ที่สะอาดรอบหน้าอกของหลงโม่หลาย ๆ ครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ายาสมุนไพรจะออกฤทธิ์ได้ดีที่สุด

เมื่อหมอหนูทำแผลเสร็จเรียบร้อย เขาก็มองไปที่ชายตรงหน้าอีกครั้ง

เขาพบว่าใบหน้าของมังกรหนุ่มซีดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่มีความผิดปกติใด ๆ

“เอาล่ะ เสร็จแล้ว” หมอหนูกล่าว

“ขอบคุณ” หลงโม่ยกมือขึ้นเพื่อสวมเสื้อผ้าหนังสัตว์อีกครั้ง

ปรากฏว่าคำขอบคุณของเขาทำให้ฝ่ายที่เป็นหมอหวาดกลัวมากกว่าดีใจ

“ไม่-ไม่เป็นไร นี่คือสิ่งที่เราควรทำอยู่แล้ว” หมอหนูทั้ง 2 ส่ายหัวรัว ๆ พลางเช็ดเหงื่อที่หยดลงมาจากคาง แล้วยิ้มแหย ๆ ให้ชายหนุ่มผู้เงียบขรึม

ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณหรอก ข้าแค่หวังว่าคนน่ากลัวเช่นนี้จะไม่มาที่นี่อีก

การรักษาภูตคนอื่นถือว่าเป็นความสำเร็จ แต่การรักษาหลงโมนั้นเป็นสิ่งที่ทรมานพวกเขาเสียมากกว่า

มันเลวร้ายยิ่งกว่าการเผาพวกเขาทั้งเป็นเสียอีก

ครู่ถัดมา หลงโม่ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าจะส่งเหยื่อ 2 ตัวมาเป็นการแลกเปลี่ยนในวันพรุ่งนี้”

นั่นเป็นเพราะเขาไม่อยากใช้สมุนไพรของคนอื่นไปแบบเปล่า ๆ

ขณะที่หมอหนูกำลังจะปฏิเสธ ชายหนุ่มก็พูดต่อว่า

“ข้าหวังว่าพวกท่านจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร”

เขาจงใจเน้นไปที่คำว่า ‘ไม่บอกเรื่องนี้กับใคร’

เสียงเย็น ๆ ทำให้คนเป็นหมอตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล

พวกเขาควรจะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าเหยื่อพวกนี้เป็นค่าปิดปาก?

ปัจจุบันทั้งคู่ไม่กล้าปฏิเสธอีกต่อไป แล้วก็พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะตอบว่า “เจ้าไม่ต้องห่วง ไม่มีภูตคนไหนในโลกนี้ปากหนักกว่าเราแล้ว!”

ก่อนที่หลงโม่จะกลับบ้าน เขาแวะไปดูภูตที่บาดเจ็บทั้ง 2 คน เผื่อว่าเจียวเจียวถามเกี่ยวกับอาการของอีกฝ่าย เขาจะได้มีคำตอบไปตอบนางเพื่อให้ความลับนี้ไม่ถูกเปิดเผย

ไม่นานมังกรหนุ่มก็เดินทางกลับอย่างสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากหมอหนูทั้ง 2 ส่งคนเจ็บออกไปแล้ว พวกเขาก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง

“เฮ้อ เสร็จสักที ข้าขาอ่อนไปหมดแล้ว ทั้ง ๆ ที่เขาพูดขอบคุณเรา แต่ท่าทางนั้นเหมือนกำลังขู่ฆ่ากันมากกว่า ทำเอาหัวใจข้าเต้นแรงจนจะวายอยู่แล้ว”

ในไม่ช้า หมอคนหนึ่งก็ละความสนใจไปจากอาการบาดเจ็บของหลงโม่ ก่อนจะถามขึ้นมาอย่างงุนงงว่า

“หลิงเอ๋อตื่นขึ้นมาแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมหลงโม่ไม่ให้นางรักษาให้ล่ะ ทำไมเขาถึงมาหาเรา?” พอเขานึกถึงเรื่องนี้ ฉากรักษาแผลเมื่อสักครู่ก็แว้บเข้ามาในหัวทำให้เขารู้สึกขนลุกขนพอง

ทั้งคู่เป็นหมอมานานแล้ว และพวกเขาไม่เคยเห็นภูตที่อดทนได้เก่งขนาดนี้มาก่อน

ส่วนหมอหนูอีกคนตบหัวสหายช่างสงสัยและดุว่า

“เจ้ามันโง่! เขาบอกไปแล้วว่าห้ามไม่ให้ภูตคนอื่นรู้เรื่องนี้ หากต้องให้หลิงเอ๋อที่เป็นลูกของหูเจียวเจียวด้วยรักษาเขา แบบนี้นางคงต้องบอกแม่ตัวเองอยู่แล้วใช่ไหม?”

หูเจียวเจียวกับหลงโม่เป็นสามีภรรยากันมานาน ดังนั้นคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากให้คู่ของตัวเองเห็นตนเจ็บปวด

จากนั้นหมอหนูขี้สงสัยก็เข้าใจเหตุผลของการปรากฏตัวของหลงโม่ได้ในทันที

...

ขณะนี้หูเจียวเจียวที่เพิ่งเตรียมอาหารเสร็จและกำลังจะเสิร์ฟรากบัวตุ๋นซี่โครงหมูก็เห็นว่าหลงโม่กลับมาพอดี

ขาหมูเป็นอาหารที่เสร็จเป็นอย่างแรก พวกมันยังคงอยู่ในหม้อเพื่อให้อาหารยังร้อน

หลังจากตุ๋นน้ำแกงรากบัวจนได้ที่ เพียงเท่านี้มื้ออาหารแสนอร่อยก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

เมื่อหลงโม่เห็นว่าหูเจียวเจียวยังคงยุ่งอยู่ในครัว เขาจึงตรงไปช่วยหยิบชามช้อนตะเกียบจากมือของเธอมา

“เอามาให้ข้าเถอะ”

“ทำไมเจ้าไปนานจัง?” จิ้งจอกสาวไม่ปฏิเสธและขยับเว้นที่ว่างข้างเตาให้ร่างสูงแทรกเข้ามา

หลังจากมังกรหนุ่มเดินออกไปจากห้องครัว เธอก็เหลือบมองดูเวลา ตอนนี้น้ำแกงรากบัวตุ๋นมานานกว่า 1 ชั่วโมงแล้ว

การไปเยี่ยมภูตคงไม่ใช้เวลานานขนาดนั้นหรอกมั้ง…

บัดนี้ความสงสัยเกิดขึ้นในใจของหูเจียวเจียว

“ก่อนกลับมาข้าไปหาท่านผู้เฒ่าเพื่อช่วยเขาจัดเก็บเห็ดวิญญาณน้ำค้างแข็งด้วย” หลงโม่ตอบอย่างใจเย็นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

คำพูดนี้เขาไม่ได้โกหก

ก่อนที่มังกรหนุ่มจะกลับบ้าน เขาได้แวะไปที่บ้านพักของหัวหน้าเผ่าจริง ๆ

เนื่องจากเจียวเจียวเป็นคนฉลาดมาก ถ้าเขาไม่มีเหตุผลมากพอ เขาจะต้องถูกสงสัยอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มไม่ต้องการให้ภรรยาสาวรู้เรื่องบาดแผลแล้วเป็นกังวล

พอหูเจียวเจียวได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นสามีกล่าว เธอก็ไม่สงสัยในคำพูดเขาอีกเลย

“อีกหม้อมีขาหมูอยู่ อย่าลืมยกออกมาด้วยล่ะ” จิ้งจอกสาวชี้ไปยังหม้อที่ที่มีขาหมูตุ๋นอยู่ จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “ข้าจะไปเรียกลูก ๆ ลงมาก่อน หลิงเอ๋อคงจะหิวมากแล้ว”

“อืม” มังกรหนุ่มพยักหน้าตอบรับ

ครู่ถัดมา หูเจียวเจียวก็ขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อเรียกลูก ๆ ลงมากินข้าว

ถึงแม้ว่าพวกหลงอวี้จะรู้ว่ามีอาหารมื้อพิเศษ แต่พวกเขาก็ไม่ได้วิ่งกรูลงมาแบบตามปกติ แล้วเปิดทางให้หลงหลิงเอ๋อเดินลงไปก่อน

ดูเหมือนว่าเจ้าหนูน้อยจอมซนเหล่านี้จู่ ๆ ก็กลายเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมาในทันใด

แม้แต่หลงเหยาก็ยังทำตัวเชื่อฟังโดยที่เขาเดินตามหลังพี่สาวไปไม่ห่าง

ระหว่างนั้นเด็กน้อยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเล็กแหลมว่า

“พี่สี่กินเยอะ ๆ นะ วันนี้เสี่ยวเหยาจะแบ่งส่วนของเสี่ยวเหยาให้พี่สี่ด้วย”

ขณะนี้เจ้าตัวเล็กแสดงความรักต่อพี่สาวตัวเองอย่างเต็มที่

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นภาพนี้ก็รู้สึกปลื้มปริ่มในใจ

ในไม่ช้าครอบครัวสุขสันต์ก็นั่งลงบนโต๊ะอาหาร ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พ่อมังกรยกรากบัวตุ๋นซี่โครงหมูและขาหมูตุ๋นออกมาวางไว้บนโต๊ะ

เพราะว่าเป็นอาหารมื้อพิเศษ หูเจียวเจียวจึงกินได้ไม่มาก อีกทั้งพวกลูก ๆ ก็ยังไม่ได้หิวขนาดนั้น พวกเขาจึงกินกันคนละชามก็อิ่มแล้ว

เวลาต่อมา ทุกคนก็พร้อมใจกันคีบอาหารให้หลงหลิงเอ๋อกับหลงโม่

เนื่องจากคนหนึ่งเพิ่งตื่นขึ้นมาหลังจากหลับใหลไปร่วม 2 เดือน ส่วนอีกคนเพิ่งเดินทางกลับมาจากป่าอันไกลแสนไกล ทั้งคู่จึงหิวโหยกว่าคนอื่น ๆ

ในระหว่างมื้ออาหาร หูเจียวเจียวคอยตักของกินให้สามีกับลูกสาวเต็มที่

รากบัวตุ๋นซี่โครงหมูและขาหมูตุ๋นที่ถูกต้มจนเนื้อเนียนนุ่ม ประกอบกับเนื้อสดใหม่และรากบัวถูกตุ๋นให้นุ่มจนละลายในปากพร้อมรสชาติที่เข้มข้นทำให้คนที่ได้ลิ้มรสรู้สึกเปรมปรีดิ์

เมื่อหลงหลิงเอ๋อกัดรากบัวไป 1 คำ ต่อมรับรสของนางก็ดูเหมือนจะเพิ่งเปิดประตูเข้าสู่โลกใบใหม่

“ท่านแม่ อันนี้อร่อยจัง!” คนตัวเล็กยิ้มจนตาปิดเพราะความพึงพอใจที่ได้รับจากการกินอาหาร ใบหน้าของนางมีความสุขขณะเอ่ยเสียงหวานว่า “พอข้าฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าอาหารที่ท่านแม่ทำจะอร่อยขึ้นเยอะเลย!”

น้ำเสียงและการแสดงออกที่เกินจริงนั้นทำให้ผู้เป็นแม่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“เป็นเพราะเจ้าไม่ได้กินอะไรมา 2 เดือนแล้วต่างหากเลยทำเจ้ารู้สึกว่าของกินอร่อยกว่าปกติ”

ทว่าเด็กหญิงส่ายหัวคัดค้าน “ไม่จริง แม้ว่าข้าจะกินมันทุกวัน แต่อาหารที่ท่านแม่ทำก็อร่อยที่สุดในโลกเลย!”

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: ตอนนี้คือพ่อมังกรน่าตีมาก ไหนสัญญาแล้วไงว่าจะบอกแม่ หึ้ยยย