เป็น dog หรือฟะ? ตอน 8 ละเมอไป

หลังจากวันที่พี่มุขปรับความเข้าใจในตัวน้องชายดีขึ้น ตอนนี้มอสนอนหงายอยู่บนเตียงของเขา คิดเรื่องความเข้าใจในตัวเขาผิดพลาดจากพี่สาวและบุคคลบางคนเกือบจะทำให้เขาคายความลับเรื่องเหนือธรรมชาติ ถ้าเขาถูกมองเป็นคนไม่ดีจริงๆแล้วเขาจะอยู่เฉยๆไม่ไหว คงจะต้องบอกอะไรสักอย่างเกี่ยวกับตัวเองออกไปก็อาจจะมีปัญหาบางอย่างตามมา แต่ปัญหาที่คนรอบกายมองเห็นพลังเหนือธรรมชาติแบบนั้นมันหนักหนาสาหัสพอที่จะใช้ชีวิตต่อไปหรือไม่ก็คงไม่อยากให้ความลับต้องถูกเปิดเผย อย่างนี้ทำให้คิดมากแล้วไม่กล้าจะช่วยเหลือใคร ทั้งๆที่สิ่งที่มอสได้ทำมันก็เป็นความหวังดีแท้ๆ

ถ้ามีโลกอีกใบที่เห็นเรื่องเหนือธรรมชาติเป็นเรื่องปกติ เขาก็จะใช้ความหวังดีโดยไม่ถูกมองในแง่ร้าย

มอสทบทวนบางอย่างไปนานแล้วร่างกายเริ่มอยากพักผ่อน เขานอนหลับไปแล้วภาวนาว่าพรุ่งนี้จะยังใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างปกติ

ในห้วงแห่งความฝัน

พื้นที่รอบๆเป็นสีชมพู เป็นแดนกว้าง มอสยืนอยู่ท่ามกลางที่แวดล้อมเป็นสีชมพูเพียงสีเดียว

มองไปมาแล้วสงสัยว่าที่นี่คืออะไร เหมือนที่ห่างออกไปนั้นเป็นสีชมพูที่ไม่มีที่สิ้นสุด

และเสียงแหบต่ำของชายผู้หนึ่งดังมา "กรุณาเดินไปเรื่อยๆ"

"หือ ใครกำลังพูดอยู่" มอสหันซ้ายและขวา แต่ก็ไม่มีใคร

"เดินไปเรื่อยๆ" เสียงแหบต่ำนั้นไม่มีคำอธิบาย มีเพียงสั่งเขาให้เดิน แล้วมันจะมีอะไรมอสยังไม่รู้

"เดินไป หรือว่าเรายังมองไม่เห็นอะไร ต้องเดินไป" มอสพึมพำและก้าวเดิน

40 วินาที มอสพบความแตกต่างของพื้นที่ ตอนรู้สึกตัวครั้งแรกเขาไม่เห็นอะไรในบริเวณที่แวดล้อมเลย แต่ขณะนี้สิ่งรอบกายขณะเดินที่เป็นสีชมพูกลับค่อยๆปรากฏภาพบ้านทุ่งนา สวนไร่แห่งชนบท

"สวย สดชื่น ว่าแต่ว่าที่นี่ที่ไหน" มอสเดินมาถึงจุดที่ฉากเปลี่ยนแล้วยืนนิ่งงัน สายตาจับภาพผืนแผ่นดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าเขียวขจี

"และ บ้านไม้หลังนี้มีใครอยู่มั้ยนะ " มอสเดินมาที่หน้าประตู เคาะประตูถาม "มีใครอยู่มั้ยครับ"

"มี" เสียงแหบต่ำเสียงเดิมที่บอกในภวังค์สีชมพู

"งั้น ขอเปิดประตูเข้าไปนะครับ" มอสบิดลูกบิดหมุน เห็นข้างในมีโซฟาสีน้ำเงินเทามืด มีสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนทำท่านั่งไขว่ห้างทั้งๆที่มันเป็นท่ากิริยาบทของมนุษย์ แล้วมอสเกิดใจเต้น เขาคิดถึงฮิเดกิที่เคยมีแล้วตายไป "ฮิเดกิ ... จริงหรือนี่"

มอสเดินเข้าไปใกล้โซฟา เขาอยากทดลองชีวิตด้วยการเอามือหยิกแก้ม "เจ็บ และไม่มีอะไรเกิดขึ้น" มอสมองไปที่ฮิเดกิ "ฮิเดกิ ฉันขอโทษที่ไม่รักษาชีวิตแกไว้ให้ดี " จากนั้นมอสก็เอามือไปลูบศีรษะ

ฮิเดกิมองจ้องหน้าเขา แล้วยื่นแขนไปตบแก้ม

เพียะ !

"ทำอะไรของมอสน่ะ ตาบ้า" เสียงนี้เสียงพี่สาวของมอสเอง แล้วเสียงแหบต่ำนั้นล่ะหายไปไหน

"อ๊าก" มอสร้องเสียงดัง พบว่าที่นี่คือโลกจริงที่บ้านของเขา

"นี่พี่เธอนะ จู่ๆก็มาเคาะประตู แล้วพึมพำอะไรไม่รู้ อยากจับหน้าอกผู้หญิงขนาดนั้นเลยหรอ"

"หา นี่ผมทำอะไรลงไปนะ"

"มอสลงมาจากข้างบน มาเคาะประตู บ่นพึมพำอะไรไม่รู้แล้วฉวยโอกาสจับหน้าอกพี่น่ะสิ คิดอะไรไม่ดีใช่มั้ย"

มอสรู้สึกว่าตัวเองตื่นขึ้นแล้วจริงๆ "นี่ผมละเมอจนเกิดเรื่องหรอเนี่ย"

"ละเมอสินะ" พี่มุขบอก " แต่ดวงตาของเธอไม่ได้ปิด ทำไมอ้างว่าละเมอ รู้ตัวดีหรือเปล่าว่าทำอะไร"

"พี่มุข ฟังมอสอธิบายก่อนนะ ในความฝันผมก็พิสูจน์ว่าหยิกแก้มแล้วไม่ตื่น มันควรจะตื่นก่อน ผมไม่ใช่ไอ้ลามกอะไรเลยนะ"

"......หรา ขอให้มันจริงนะ" แล้วพี่สาวก็ปิดประตู

มอสที่ยืนอยู่อยากให้พี่สาวเข้าใจให้ถูกแต่เข้าใจหรือยังไม่รู้ เขาหันหัวไปทางกำแพง นาฬิกาบอกว่า 5 ทุ่มใกล้เที่ยงคืน

เขาหลับมาได้ไม่นาน เพิ่งใกล้จะเที่ยงคืน เขาหาวออกมาแล้วเดินโซซัดโซเซขึ้นไปข้างบน

ทางด้านพี่สาวที่ได้เจอเรื่องไม่ทันปกป้องร่างกายตัวเอง ที่หล่อนยังไม่ได้นอนเพราะเปิดโน๊ตบุ๊กส่วนตัว "อะไรดลใจมอสนะ ในขณะที่เรายังไม่นอนแล้วดูหนังสำหรับผู้ใหญ่ รู้สึกยังไม่รู้โดนจับเข้าไป .... "