บทที่ 397: คิดถึงเผ่าทั้งหมดที่สามารถปล้นได้

อีกด้านหนึ่ง

 

เหล่าภูตชายพาวิ่งกันตัวปลิวไปไกลก่อนจะหยุดพักหอบหายใจ

 

“แล้วเรา...วิ่งกันทำไมเนี่ย?”

 

“ใช่ แฮ่ก ๆ… เราวิ่งไปเพื่ออะไร?”

 

ต่อมา พวกเขาก็นึกถึงสีหน้าเย็นชาและดวงตาคมกริบของผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะมองไปยังหูชิงซานที่กำลังทำหน้าโล่งใจ

 

“นั่นคือหมอผีคนใหม่หรือ?”

 

“นางดูดุมาก นางไม่อ่อนโยนเหมือนผู้หญิงทั่วไปเลย” 

 

“ข้าได้ยินมาว่านางทำร้ายหูชิงซานถึงขนาดที่ต้องพาเขาไปพบหมอ หมอผีคนนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว”

 

เมื่อภูตชายคนอื่นได้ยินความจริงดังนี้ก็มีสีหน้าตกใจ

 

“นางถึงกับทำให้หูชิงซานบาดเจ็บเลยหรือ!?”

 

“หลังจากนี้หากเราพบหมอผี เราควรอยู่ให้ห่างจากนาง...”

 

บัดนี้ภูตกลุ่มหนึ่งกระซิบพูดคุยกันและได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็วว่า

 

พวกเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งกับหมอผีคนนี้!

 

หากว่าใครไม่บาดเจ็บสาหัสจนใกล้ตายก็ห้ามไปหาหมอผีเด็ดขาด!

 

ในเวลาเดียวกัน หูชิงซานจำได้เพียงสิ่งที่หูเจียวเจียวบอก เขาไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าภูตที่อยู่ข้างหลังตนกำลังพูดถึงอะไรอยู่

 

“พี่ใหญ่ห้ามไปหาเฟิงเฉิงก่อน แล้วก็ห้ามคุยกับนางก่อนด้วย”

 

“ท่านต้องอดทนเอาไว้!”

 

“แต่ข้าอนุญาตให้ท่านไปที่นั่น แล้วท่านทำได้แค่มองนางจากระยะไกลเท่านั้นนะ ข้าไม่ได้ขอมากไปใช่ไหม?”

 

บัดนี้จิ้งจอกหนุ่มไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรในสายตาของหมอผี และเขาได้กลายเป็นภูตที่ ‘อ่อนแอ’ ซึ่งไม่สามารถทนต่อการปฏิเสธได้

 

…

 

อีกด้านหนึ่ง

 

หูชิงหยวนพาหู่จิงไปที่บ้านของหูเจียวเจียว

 

ภายในห้องชั้นบน ปัจจุบัน 2 สามีภรรยาเพิ่งเสร็จกิจ โดยที่ใบหน้าของจิ้งจอกสาวแดงก่ำราวกับดอกท้อ เธอนอนอยู่บนเตียงที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อพลางมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังตักน้ำใส่อ่างด้วยสายตารักใคร่

 

ยามนี้เธอรู้สึกได้ว่าหลงโม่ทำการบ้านหนักกว่าเดิม

 

อาจเป็นเพราะเขาอยากจะชดเชยช่วงเวลา 5 ปีที่ต้องแยกทางกัน

 

“หลงโม่ ถ้าข้าเป็นระดูครั้งหน้า เราจะมีลูกอีกไหม?”

 

หูเจียวเจียวรู้ว่าในใจของผู้เป็นสามีอยากมีลูกมาก เธอคุยกับเขาเสียงเบาในขณะที่เธอนอนอยู่ตรงขอบเตียง

 

คำถามของภรรยาทำให้ชายร่างสูงมีสีหน้าประหลาดใจทันที

 

แต่เขาก็ตอบอย่างรวดเร็วพร้อมส่ายหัวหนักแน่น

 

“ไม่เอาแล้ว”

 

เขาคิดว่าการมีลูกจะไม่ดีต่อสุขภาพของเจียวเจียว

 

หากว่าเจียวเจียวเป็นอะไรไปเพราะการคลอดบุตร เขาจะต้องนึกเสียใจทีหลังแน่นอน

 

แม้ว่าชายหนุ่มจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่การแสดงออกที่ไม่พอใจของเจ้าตัวเขียนอยู่บนหน้าชัดเจนว่า ‘ข้าไม่มีน้ำยาทำให้เมียตัวเองท้อง’ มันทำให้จิ้งจอกสาวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

 

เธอรู้ว่าหลงโม่กำลังกังวลเรื่องอะไร

 

“ตอนนี้มีทั้งหมอและหมอผีในเผ่า แถมเรามีเสบียงเพียงพอ ขอแค่ข้าดูแลตัวเองให้ดี ข้าก็จะไม่เป็นไร” เมื่อมังกรหนุ่มได้ยินคำพูดของคนรัก เขาก็ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

 

เขาควรไปที่เผ่าอื่นและนำหมอผีกลับมาอีก 2-3 คนดีหรือไม่? ด้วยวิธีนี้เจียวเจียวจะปลอดภัยมากขึ้น

 

เขาจำได้ว่าความสามารถของหมอผีแห่งเผ่าริมทะเลนั้นดีที่สุด

 

ส่วนภูตเผ่านกที่อยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขาไฟก็เก่งเรื่องอาคมเช่นกัน... 

 

ใช้เวลาไม่นานนัก หลงโม่ก็คิดถึงเผ่าทั้งหมดที่สามารถปล้นภูตได้

 

ตราบใดที่เจียวเจียวต้องการ เขาจะคอยปกป้องความปลอดภัยของนางอยู่ด้านหลังเงียบ ๆ 

 

“แต่ก่อนอื่น ข้าอยากรักษาพวกจงเอ๋อให้ได้ก่อน”

 

หูเจียวเจียวยังคงคิดถึงลูก ๆ เป็นอันดับแรก

 

แม้ว่ายาในมิติจะมีประโยชน์ แต่มันก็ไม่ได้ให้ผลมหัศจรรย์เหมือนการรักษาของหมอผี

 

“แล้วก็ข้าไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ใหญ่ทำตามแผนไปถึงไหนแล้ว...” เธอแตะคางตัวเองพลางพึมพำเสียงเบา 

 

“ตกลง ข้าฟังเจ้า” หลงโม่ตอบเสียงเรียบ

 

เท่าที่ชายหนุ่มรู้ ตอนนี้ในเผ่ามีภูตหญิง 2 คนที่ตั้งครรภ์ และครรภ์ของพวกนางก็ปกติดี

 

มันเป็นไปไม่ได้ที่ภูตหญิงทุกคนจะตั้งท้องลูกในเวลาไล่เลี่ยกันยกเว้นเจียวเจียวของเขาใช่ไหม?

 

หากเจียวเจียวตั้งครรภ์เช่นกัน ทุกคนในเผ่าก็จะอิจฉาเขา

 

“เจียวเจียว! เจียวเจียว เจ้าอยู่บ้านไหม?”

 

หลังจากที่ทั้งคู่พูดจบ เสียงของหู่จิงก็ดังมาจากข้างนอกบ้าน

 

นั่นทำให้หูเจียวเจียวรีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อแต่งตัวแล้วลงไปชั้นล่างทันที

 

“เจียวเจียว เจ้าพักผ่อนในห้องเถอะ ข้าจะลงไปเอง” หลงโม่ไม่พอใจเล็กน้อยที่ช่วงเวลาส่วนตัวถูกทำลายลง

 

แต่จิ้งจอกสาวยังคงแต่งตัวไม่หยุด “ไม่เอา หู่จิงมาหาข้า นางคงมีเรื่องเร่งด่วน”

 

ตามปกติแล้วในฤดูหนาวภูตหญิงจะไม่ออกจากบ้านตัวเองแบบสุ่มสี่สุ่มห้า

 

และหูชิงหยวนคงจะไม่ปล่อยให้ภรรยาสาวเดินเหินอยู่ท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บ

 

นอกจากนี้หูเจียวเจียวยังกังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเฟิงเฉิง

 

เมื่อหญิงสาวลงมาชั้นล่าง เปิดประตู เธอก็เห็นใบหน้าของหู่จิงที่เต็มไปด้วยความสุข

 

“เจียวเจียว เจ้ามาแล้ว ข้านึกว่าเจ้าไม่อยู่บ้านเสียอีก!”

 

ภาพที่ปรากฏส่งผลให้ผู้เป็นเจ้าบ้านตกตะลึง

 

เธอสังเกตเห็นว่าท่าทางของพี่สะใภ้ดูแปลกไปจากเดิม

 

“เข้ามาก่อนสิ” หญิงสาวดึงสติตัวเองกลับมาและเชิญแขกเข้าไปในบ้าน

 

ส่วนหูชิงหยวนก็เดินตามหลังมาติด ๆ ในขณะที่ปากของเขาแทบจะฉีกถึงรูหู

 

ท่าทางของทั้งคู่ยิ่งทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกงุนงง “ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงมาที่นี่ มี... เหตุการณ์น่ายินดีเกิดขึ้นหรือ?”

 

เมื่อจิ้งจอกสาวมองดูหน้าตาเบิกบานของพวกเขา เธอก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายมีข่าวดีจะมาบอก 

 

“เจียวเจียว ข้าท้องแล้ว!” หู่จิงพูดพลางยิ้มกว้าง

 

ภูตหญิงมักจะภูมิใจที่ตัวเองตั้งครรภ์

 

มันเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับภูตหญิงที่สามารถคลอดลูกให้กับคู่ครองของตนได้

 

หลังจากหูเจียวเจียวได้ยินเช่นนี้ เธอก็มองไปที่ท้องของเสือสาวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าก็ท้องด้วยหรือ?”

 

ส่วนหลงโม่ที่เดินตามหลังภรรยามาถึงกับตัวแข็งทื่อ

 

อะไรนะ!

 

ผู้หญิงพวกนี้นัดกันอุ้มลูกหรือไง?

 

“ใช่ วันนี้หู่จิงเอาแต่อ้วก ตอนแรกพี่นึกว่าเป็นเพราะเนื้อที่พี่ย่างไม่อร่อย!” หูชิงหยวนพูดพร้อมกับทำหน้าหวาดกลัว

 

“จนกระทั่งเฟิงเฉิงบอกว่าหู่จิงกำลังตั้งท้อง เราจึงไปหาหมอเพื่อตรวจดู หมอก็บอกว่าหู่จิงกำลังตั้งท้องเหมือนกัน”

 

จิ้งจอกหนุ่มยิ้มหน้าบานเพราะมีความสุขในตอนที่เขาพูดถึงลูกน้อยในท้องของเสือสาว

 

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนท่าทางราวกับต้องการเย้ยหยันใครบางคน

 

“น้องเล็ก พี่ก็กำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้วเหมือนกัน แถมพี่ยังได้เป็นพ่อคนเร็วกว่าพวกพี่ใหญ่เสียอีก ฮ่า ๆ!”

 

แน่นอนว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ไปอวดให้พี่น้องคนอื่นฟัง

 

บัดนี้หูชิงหยวนยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหู

 

“หู่จิง พี่สี่ ยินดีด้วยนะ” หูเจียวเจียวเองก็พลอยยิ้มตามพวกเขาไปด้วย

 

“ข้าอยากรู้จังว่าลูกของหู่จิงจะเกิดมาเป็นลูกเสือหรือลูกจิ้งจอก” เธออดนึกสงสัยไม่ได้

 

เนื่องจากหญิงสาวยังไม่เคยได้สัมผัสเสือน้อยและจิ้งจอกน้อยมาก่อนเลย

 

ตอนที่เธอทะลุมิติมายังโลกภูต นอกจากหลงเหยาที่กลายร่างเป็นมนุษย์คนสุดท้ายแล้ว ลูกคนอื่นก็อยู่แต่ในร่างมนุษย์

 

หูเจียวเจียวจึงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อคิดว่าจะได้อุ้มเสือน้อยและจิ้งจอกน้อยในอนาคตอันใกล้นี้

 

โลกภูตเป็นเหมือนสวรรค์สำหรับคนรักตุ๊กตาอย่างเธอ!!

 

“พวกเขาต้องเป็นลูกจิ้งจอกแน่ ๆ” หูชิงหยวนเชิดคางขึ้นสูงด้วยความภาคภูมิใจ “เด็กในท้องน่าจะได้เชื้อพ่อมามากกว่า”

 

ปัจจุบันลูกภูตที่มีสายพันธุ์เดียวกับแม่เริ่มมีน้อยลงเรื่อย ๆ

 

ซึ่งลูกภูตส่วนใหญ่มักจะมีสายพันธุ์ตามพ่อเพื่อให้แน่ใจว่าจะสามารถสืบทอดเผ่าพันธุ์ของพวกเขาต่อไปได้

 

“เจียวเจียว ลูกคนที่ 3 ในครอบครัวของเราก็เป็นภูตจิ้งจอกเหมือนกัน” เมื่อหลงโม่เห็นสีหน้าอิจฉาของหูเจียวเจียว เขาก็ขัดจังหวะการสนทนาอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นเขาชำเลืองมองหูชิงหยวนแล้วกล่าวเสริมว่า

 

“แล้วเขาก็เป็นภูตเผ่าพันธุ์เดียวกับท่าน”

 

การที่ลูกท้องหนึ่งจะเกิดมามีทั้ง 2 เผ่าพันธุ์นั้นหายากมาก

 

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือในหมู่ภูตด้วยกันว่า

 

สาเหตุที่ในครรภ์เดียวของแม่มีลูกทั้ง 2 เผ่าพันธุ์ มันเป็นเพราะความรักใคร่และใกล้ชิดระหว่างคู่สามีภรรยา

 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากหลงโม่ หู่จิงก็มองไปที่หูเจียวเจียวอย่างอิจฉา

 

“เจียวเจียว เจ้าโชคดีมากเลย เจ้ามีลูก 2 เผ่าพันธุ์ในครั้งเดียว”

 

“ลูกเผ่าพันธุ์ไหนก็ดีทั้งนั้น พวกเขาน่ารักทุกคน” จิ้งจอกสาวยิ้มในขณะที่เธอรับรู้ได้ว่าบรรยากาศรอบตัวเริ่มแปลก ๆ

 

ทางด้านหูชิงหยวนกำลังรู้สึกประหม่ามาก และเขาไม่ได้ฟังคำพูดก่อนหน้านี้ของหลงโม่เลย

 

“จริงสิ” ไม่นานจิ้งจอกหนุ่มก็นึกถึงบางสิ่งก่อนจะโอบไหล่ของน้องเขยและแอบถามว่า

 

“ข้าได้ยินมาว่าลู่เมี่ยนเอ๋อกับโหวเซียงก็กำลังตั้งท้องเหมือนกัน ทำไมเจ้ากับน้องเล็กไม่มีวี่แววบ้างเลยล่ะ? ”

 

“หลังฤดูหนาวสิ้นสุดลง พวกนางก็จะคลอดพร้อมกัน แล้วลูก ๆ ของเราจะได้เป็นเพื่อนเล่นกัน”