บทที่ 385: โหวเซียงกำลังตั้งครรภ์

“ใช่ หูชิงหลู่ช่วยข้าทำคันธนูและลูกธนูนี้ขึ้นมา ข้าไม่ได้ทำมันคนเดียว” โหวเสี่ยวเตียวเกาหัวด้วยท่าทางขัดเขิน “ความจริงแล้วข้าไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้นหรอก” 

 

ตอนที่สร้างบ้านหินก็เป็นหลงโม่ที่คอยสอนวิธีสร้างมันให้แก่เขาทุกขั้นตอน

 

“แล้วทำไมเขาไม่มากับเจ้าด้วยล่ะ?” หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้วถาม

 

เขาไม่คาดคิดว่าหูชิงหลู่จะมีพรสวรรค์เช่นนี้ 

 

“เขาไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว เขาเลยขอตัวกลับไปนอนก่อน”

 

เมื่อโหวเสี่ยวเตียวพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น

 

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นงานของตนเอง แต่เขากลับปล่อยให้หูชิงหลู่ทำงานหนักอยู่หลายวัน

 

ในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสดูโล่งใจและตบไหล่ลิงหนุ่มเบา ๆ

 

“เจ้าทั้งคู่มีส่วนร่วม เอาไว้หลังจากนี้ข้ามอบหมายให้เจ้าสอนทุกคนถึงวิธีทำคันธนูและลูกธนูแล้วกัน บอกข้ามาเถอะว่าเจ้าต้องการอะไรเป็นรางวัล”

 

เนื่องจากภูตลิงไม่เก่งการต่อสู้ ชายชราจึงต้องการมอบรางวัลให้แก่เขา แล้วมันยังเป็นการบอกทุกคนด้วยว่า ตราบเท่าที่พวกเขามีความพยายาม แม้แต่ภูตที่อ่อนแอก็สามารถทำประโยชน์ให้เผ่าได้

 

ทางด้านโหวเสี่ยวเตียวหันไปมองหูเจียวเจียวเพื่อขอความเห็นจากอีกฝ่าย

 

ก่อนหน้านี้เขาเคยช่วยจิ้งจอกสาวทำเครื่องเรือน แต่เขาไม่คาดคิดว่าตนจะได้รับรางวัลจากท่านผู้เฒ่าเพราะการได้ช่วยนางทำของบางอย่าง

 

เมื่อหญิงสาวเห็นสายตาที่มองมาก็พยักหน้าให้กำลังใจเขา

 

จากนั้นโหวเสี่ยวเตียวก็ยืดตัวขึ้น กัดฟันกดความเขินอายลงไปก่อนจะพูดว่า

 

“โหวเซียงของข้ากำลังตั้งครรภ์อีกครั้ง ข้าต้องการเสบียงให้นางเพื่อที่นางจะได้กินดีอยู่ดีขึ้นในฤดูหนาว”

 

“หา โหวเซียงกำลังตั้งครรภ์หรือ?” หูเจียวเจียวทำหน้าประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะยิ้มอย่างมีความสุข ปรากฏว่าช่วงนี้ในเผ่ามีเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้มากมาย

 

ส่วนโหวเสี่ยวเตียวก็พยักหน้ารับ

 

ในเวลาเดียวกัน หลังจากหลงโม่ได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วทั้งที่ใบหน้ายังเย็นชาเหมือนเดิม

 

ทำไมถึงมีผู้หญิงตั้งท้องอีกคนแล้ว?

 

ยามนี้มังกรหนุ่มมองไปยังภูตลิงที่กำลังยืนยิ้มโง่ ๆ ในขณะที่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข

 

ถ้าเขาจำไม่ผิด คู่ของโหวเสี่ยวเตียวเพิ่งคลอดลูกไปเองไม่ใช่หรือ ทำไมนางถึงตั้งท้องอีกครั้ง?

 

เจียวเจียวกับเขาเพิ่งมีลูกด้วยกันแค่ครั้งเดียวเอง…

 

ทันใดนั้นจิตวิญญาณแห่งการแข่งขันโดยธรรมชาติของภูตชายทำให้หัวใจของหลงโม่สั่นคลอนเล็กน้อย

 

มิหนำซ้ำ ตอนที่จิ้งจอกสาวตั้งท้อง เขาก็ไม่ได้อยู่ดูแลลูก ๆ และนาง แต่ภูตชายคนอื่นได้อยู่เคียงข้างคู่ของตนทุกวัน คอยเฝ้าดูลูกเติบโตขึ้นทีละเล็กทีละน้อย

 

อีกด้านหนึ่ง จู่ ๆ โหวเสี่ยวเตียวก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เมื่อมองย้อนกลับไป เขาก็เห็นภูตมังกรตัวสูงกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาดุดัน

 

นี่เขา... ไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่ไหม?

 

“โหวเสี่ยวเตียว ขอแสดงความยินดีด้วยนะ” หูเจียวเจียวเองก็ดีใจกับทั้งคู่ “แต่พวกเจ้ามีลูกเล็ก 2 คน พวกเจ้าจะดูแลพวกเขาไหวไหม?” ตอนนี้มีลูกลิง 2 คนในครอบครัวของเขาที่ยังไม่ได้แปลงร่าง 

 

และโหวเซียงกำลังตั้งครรภ์อีกครั้ง แถมโหวเสี่ยวเตียวยังต้องทำคันธนูกับลูกธนู ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเขามีงานยุ่งมาก

 

“ไม่เป็นไร ลูกของโหวเซียงคราวนี้เป็นของคู่อีกคน เขาจะดูแลนางที่บ้าน ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

 

หลังจากที่ลิงสาวลดน้ำหนัก ภูตชายหลายคนก็หันมาชอบนาง

 

คู่ครองคนที่ 2 ของนางคือภูตที่เซี่ยหมานพากลับมา ซึ่งเป็นภูตเผ่าสิงโตที่แข็งแกร่ง

 

นั่นทำให้หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

 

แต่หลังจากหญิงสาวคิดดูแล้ว นี่เป็นเรื่องธรรมดามากในโลกภูต ปัจจุบันจำนวนภูตหญิงและภูตชายในเผ่าไม่สมดุลกัน ถ้าภูตหญิงไม่มีคู่ใหม่ เผ่าก็คงไม่สามารถเติบโตต่อไปได้

 

“เราไม่กลัวเหนื่อยหรอก แต่ลูก ๆ มักจะเกาะติดโหวเซียงอยู่ตลอด ข้าแค่กังวลว่าพวกเขาจะเผลอไปเตะท้องนางเข้า...” โหวเสี่ยวเตียวรู้สึกทุกข์ใจเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

 

“แยกบ้านกันอยู่ไม่ดีกว่าหรือ?” จิ้งจอกสาวถามอย่างสงสัย

 

ลิงหนุ่มส่ายหัว “หินของเผ่านี้ใช้สร้างกำแพงไปหมดแล้ว เราไม่มีหินสำหรับสร้างบ้านอีกหลัง”

 

ชายหนุ่มไม่สามารถขอหินที่เอาไว้สร้างกำแพงมาเพราะเรื่องส่วนตัวได้

 

เขารู้ดีว่าตอนนี้อะไรคือสิ่งที่สำคัญกว่า

 

ส่วนหูเจียวเจียวลูบคางตัวเองเบา ๆ พลางไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว

 

นี่เป็นปัญหาใหญ่พอสมควร

 

เนื่องจากหินที่อยู่ใกล้เผ่ามีจำนวนจำกัด และการขยายตัวของเผ่าตอนนี้ต้องการใช้หินเป็นจำนวนมาก หากในอนาคตมีภูตที่ต้องการสร้างบ้านหิน พวกเขาจะต้องเดินทางออกไปขนหินไกลกว่าเดิม

 

แต่มันจะเป็นการสิ้นเปลืองกำลังคนและเวลาในการดำเนินการทีละอย่าง

 

หากมองภาพในระยะยาว มันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสักเท่าไหร่

 

ขณะนี้จิ้งจอกสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางสิ่ง

 

หากมีหินไม่เพียงพอ พวกเธอยังสามารถทำอิฐแทนได้!

 

ตอนนี้เผ่ามีกำลังคนเพียงพอและสามารถสร้างสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างเช่นเครื่องเหวี่ยงหินเพราะขาดกำลังคนได้ภายในไม่กี่วัน

 

“ข้ามีวิธีเปลี่ยนจากการใช้หินเป็นอย่างอื่น แต่มันค่อนข้างยุ่งยากและใช้เวลานาน” หูเจียวเจียวคิดให้ดีอีกครั้งแล้วบอกโหวเสี่ยวเตียวถึงวิธีทำอิฐ

 

สำหรับเรื่องนี้เธอมีความรู้ทางทฤษฎีบางส่วนเท่านั้น

 

ส่วนทางด้านการปฏิบัติยังคงต้องฝากให้กับชาวเผ่าเป็นคนจัดการ 

 

“เยี่ยมมาก!” ลิงหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะเขาเชื่อจิ้งจอกสาวหมดใจ “ข้ามีเวลาให้เจ้าได้มากเท่าที่ต้องการ ข้าจะตั้งใจเรียนและพยายามสร้างอิฐให้ได้!” 

 

ปัจจุบันยังมีอีกหลายสถานที่ในเผ่าที่จำเป็นต้องใช้หิน

 

หากพวกภูตสามารถทำอิฐขึ้นมาเองได้ ในอนาคตเผ่าจะสามารถใช้อิฐแทนหินโดยไม่ต้องกังวลว่าวัสดุก่อสร้างจะหมด

 

“โหวเสี่ยวเตียว ข้าจะส่งภูต 20 คนไปช่วยเจ้า แล้วเจ้าก็มาบอกข้าได้ทุกเมื่อหากขาดคน” ผู้อาวุโสยังให้การสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่

 

หลังจากนั้นชายชราก็กล่าวเสริมว่า

 

“ฤดูหนาวนี้ เสบียงของโหวเสี่ยวเตียวจะเพิ่มเป็น 2 เท่า เจ้าสามารถไปที่โกดังได้เลย”

 

ตามปกติจะมีภูตเฝ้าอยู่ในโกดังซึ่งมีหน้าที่แจกจ่ายเสบียงทุกวัน

 

เมื่อลิงหนุ่มได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนพูดไม่ออก

 

“จริงหรือ!? ขอบคุณท่านผู้เฒ่า ข้าขอขอบคุณแทนโหวเซียงกับลูก ๆ ด้วย...”

 

การมีเสบียงเพิ่มขึ้นก็เท่ากับว่าโหวเซียงจะดูแลร่างกายของนางได้ดีขึ้น และเด็ก ๆ ก็จะเติบโตแข็งแรงสมบูรณ์

 

สำหรับคนเป็นหัวหน้าเผ่า เขาโบกมือเป็นเชิงบอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร

 

ตราบใดที่เขาสามารถช่วยเหลือเผ่าได้ เขาก็มอบส่วนแบ่งให้กับโหวเสี่ยวเตียวได้โดยไม่มีปัญหาแต่อย่างใด

 

เวลาต่อมา ชายสูงวัยเรียกคนของเขาเพื่อบอกให้อีกฝ่ายนำภูตมาที่นี่ 20 คน โดยที่ 5 คนเป็นคนท้องถิ่น ส่วนอีก 15 คนเป็นสมาชิกที่เพิ่งเข้าร่วมเผ่า

 

เนื่องจากภูตดั้งเดิมของเผ่ามีไม่มาก ดังนั้นอัตราส่วนนี้ถือว่าเหมาะสมแล้ว

 

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวกวาดตามองทุกคน ยกเว้นภูตพื้นเมืองทั้ง 5 คน เธอก็ไม่รู้จักภูตคนอื่นเลย

 

ทว่าอีกฝ่ายรู้จักเธอดี เมื่อเหล่าภูตชายเดินมาข้างหน้าเธอ พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ในขณะที่แก้มดำคล้ำของแต่ละคนเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ

 

ในใจของคนเหล่านี้คิดว่าตนมีคุณสมบัติพอที่จะช่วยหูเจียวเจียวได้จริงหรือ?

 

สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเหมือนความฝันสำหรับพวกเขา

 

เมื่อหลงโม่เห็นว่าเจียวเจียวของเขาถูกผู้ชายจำนวนมากจ้องมอง อารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่แล้วของเขาก็ยิ่งพุ่งสูงมากขึ้นไปอีก

 

บัดนี้ใบหน้าของมังกรหนุ่มนิ่งสนิท ขณะที่รัศมีเย็นชารอบตัวเขาแผ่กระจายออกไปทันที

 

จังหวะนั้นภูตทุกคนรู้สึกว่าบรรยากาศรอบ ๆ ตัวดูเหมือนจะหนักอึ้งขึ้น และหลังของพวกเขาก็เหมือนกับมีแรงที่มองไม่เห็นกดทับไว้ ซึ่งมันอึดอัดจนถึงขั้นอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากตรงนี้

 

นี่มันอะไรกัน จู่ ๆ ก็รู้สึกแย่ขึ้นมา

 

ทรมานชะมัด!

 

ส่วนหูเจียวเจียวที่อยู่ใกล้หลงโม่ที่สุด แต่เธอกลับไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย

 

เพราะความสนใจทั้งหมดของเธอมุ่งไปที่ภูตชายคนหนึ่งที่หัวหน้าเผ่าเรียกมา

 

เขาคือเป้าเฟิง

 

ในเวลานี้ เสือดาวหนุ่มสูญเสียจิตวิญญาณอันสูงส่งทั้งหมดที่เคยมี ผมของเขายาวพันกันยุ่งเหยิง หนวดเคราที่ไม่ได้โกน และใบหน้าโทรม ๆ ไม่ได้รับการดูแล

 

ประหนึ่งว่าวิญญาณได้หลุดออกจากร่างของเขาไปแล้ว แม้แต่ดวงตาคู่นั้นก็ยังเหมือนหยกที่มัวหมอง มันช่างดูว่างเปล่าไร้อารมณ์

 

หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ต้องแยกจากหวงเยว่ เขาก็แยกตัวออกจากภูตที่อยู่รอบ ๆ ไม่สุงสิงกับใคร 

 

ที่ผ่านมาท่านผู้เฒ่ารู้ว่าเป้าเฟิงอาการไม่ค่อยดี ดังนั้นเขาจึงขอให้อีกฝ่ายมาเป็นคนสนิทที่คอยทำงานใกล้ชิดเขาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเจ้าตัว

 

แต่เห็นได้ชัดว่าการทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้ผลกับเสือดาวหนุ่ม