บทที่ 380: ลูกของข้าสามารถตักน้ำได้

หลงโม่มักจะเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้ว่าเขาจะมีท่าทีเฉยเมย เย็นชา บางครั้งก็โหดเหี้ยมและสามารถฆ่าคนได้อย่างเด็ดขาด แต่เขาก็ปฏิบัติต่อคนที่จริงใจด้วยความใส่ใจกับรายละเอียดอย่างพิถีพิถันในทุกด้าน เพราะเขาไม่ต้องการทำให้ภรรยาสาวต้องอับอายใครแม้แต่น้อย

 

“เจ้าเข้ามารออยู่ตรงนี้ก่อน ข้าจะไปเรียกเจียวเจียวมาให้”

 

มังกรหนุ่มเปิดประตูให้ลู่เมี่ยนเอ๋อเข้าไปในห้องนั่งเล่น

 

เมื่อกวางสาวเห็นเช่นนี้ก็พยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณมาก” 

 

สำหรับภูตที่เข้าถึงยากอย่างเช่นหลงโม่ การที่อีกฝ่ายให้หญิงสาวเข้าไปรอในบ้านก็ถือว่าดีมากแล้ว

 

เมื่อร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบน หูเจียวเจียวก็เพิ่งตื่นขึ้น

 

ช่วงเวลานี้จิ้งจอกสาวมักจะสลึมสะลือตื่นขึ้นมา มันไม่ใช่เพราะเธอขี้เกียจ แต่เป็นเพราะเธอนอนไม่พอและลุกไม่ขึ้นต่างหาก

 

อีกทั้งหญิงสาวยังต้องพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นด้วย

 

ในความเป็นจริง ลูก ๆ มาหาเธอเพื่อบ่นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น โดยบอกว่าเนื้อสัตว์ที่พ่อมังกรย่างในตอนเช้านั้นกลืนยาก ด้วยเหตุนี้เธอจึงเพิ่งตื่นนอนเพื่อลงไปทำอาหารเช้าให้พวกเขา

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นหลงโม่ที่เพิ่งออกจากบ้านแล้วกลับเข้ามา เธอก็ถามอย่างประหลาดใจ “เจ้ากลับมาทำไม?”

 

ก่อนที่สามีหนุ่มจะทันได้ตอบ เธอก็พูดขึ้นมาว่า

 

“เอาเถอะ ถ้าเจ้าไม่รีบออกจากบ้านก็ค่อยออกไปอีกทีหลังกินอาหารเช้าดีไหม ข้าได้ยินจากเจ้าเมื่อวานนี้ว่าท่านผู้เฒ่าสร้างเครื่องเหวี่ยงหินเสร็จแล้ว วันนี้ข้าอยากจะไปดูหน่อย” ปัจจุบันจิ้งจอกสาวยังไม่เห็นเครื่องเหวี่ยงหินขนาดใหญ่กับตาตัวเอง

 

โดยธรรมชาติแล้ว เธอก็ต้องการสัมผัสภูมิปัญญาของคนโบราณและดูว่าอาวุธที่สร้างโดยเหล่าภูตนี้ทรงพลังเพียงใด

 

ทางด้านมังกรหนุ่มก็ไม่ได้ขัดจังหวะภรรยาสาว เขารอให้อีกคนกล่าวจบก่อนที่จะเปิดปากพูดว่า

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อมาหาเจ้า”

 

“เมี่ยนเอ๋อมาหรือ? ทำไมเจ้าไม่รีบบอกข้าเล่า”

 

หูเจียวเจียวนึกถึงข่าวที่เธอได้ยินจากหลงหลิงเอ๋อเมื่อไม่กี่วันก่อนขณะเหลือบมองตำหนิสามีของตน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป

 

“เจ้าเดินช้า ๆ หน่อย” เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวเดินลงบันไดเร็วเกินไป เขาก็ใช้มือโอบเอวของนางอย่างระมัดระวัง

 

เขาทำการบ้านหนักอย่างหนักมามากว่า 10 วัน บางทีตอนนี้เจียวเจียวอาจจะมีลูกอยู่ในท้องของนางแล้ว ดังนั้นนางจึงต้องระมัดระวังยามเคลื่อนไหว

 

ทว่าจิ้งจอกสาวไม่ได้สังเกตเห็นสายตาแปลก ๆ ของมังกรหนุ่ม

 

ช่วงนี้เธอปวดขามาก เธอจึงต้องจับราวบันไดตอนเดินลงไปชั้นล่าง 

 

ทางด้านลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมอง

 

แล้วกวางสาวก็เห็นคนที่ต้องการพบเดินพยุงตัวเองลงบันไดมาด้วยท่าทางแปลก ๆ ส่วนหลงโม่ก็คอยประคองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย 

 

นั่นทำให้นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาของนางจะฉายแววฉงน

 

“เมี่ยนเอ๋อ ทำไมวันนี้เจ้ามาที่นี่ได้ล่ะ?” หลังจากหูเจียวเจียวลงมาถึงชั้นล่าง หลงโม่ก็เดินออกไปเพื่อให้พื้นที่สำหรับหญิงสาวทั้ง 2 คน

 

พอร่างสูงออกมาข้างนอกก็ปิดประตู ซึ่งมันปิดกั้นสายตาของอิงหยวนที่ยืนรออยู่ตรงลานหน้าบ้าน

 

ขณะนี้ชายหนุ่ม 2 คนกำลังยืนขนาบประตู โดยที่คนหนึ่งอยู่ทางซ้ายและอีกคนหนึ่งอยู่ทางขวา พวกเขาเขม่นมองหน้ากันอย่างรังเกียจราวกับทั้งคู่เป็นเหมินเสิน*

*เหมินเสิน คือ เทพผู้พิทักษ์ประตูของชาวจีน

 

ในเวลาเดียวกัน ลู่เมี่ยนเอ๋อทักทายหูเจียวเจียวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วเดินเข้าไปจับมืออีกฝ่าย

 

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นคนแนะนำให้สร้างบ่อน้ำ ข้าเลยมาที่นี่เพื่อขอบคุณเจ้า บ่อน้ำมีประโยชน์จริง ๆ มันช่วยข้าได้มากเลย”

 

ปัจจุบันหญิงสาวมีอิงหยวนเป็นคู่ครองเพียงคนเดียว

 

ตามปกติ นอกจากอินทรีหนุ่มจะคอยดูแลนางแล้ว เขายังมีงานที่ต้องทำในเผ่าอีก ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามากพอที่จะอยู่กับภรรยา เพราะแบบนี้นางเลยจำเป็นต้องทำหลายอย่างคนเดียว

 

แม้กระทั่งการตักน้ำ ถ้าอิงหยวนอยู่ไกลยามที่ในบ้านไม่มีน้ำให้ดื่มให้ใช้ นางก็ต้องไปตักมาด้วยตัวเอง

 

ทว่าพอมีบ่อน้ำใกล้บ้าน ถึงแม้สามีหนุ่มจะยุ่งอยู่ข้างนอก แต่นางก็ไม่กังวลว่าน้ำที่บ้านจะหมดหรือไม่

 

เรื่องเล็กน้อยนี้อาจไม่สำคัญสำหรับผู้หญิงคนอื่น แต่กับลู่เมี่ยนเอ๋อมันช่วยนางแก้ปัญหาใหญ่ได้จริง ๆ

 

กวางสาวจึงยืนยันว่าจะมาที่นี่เพื่อขอบคุณหูเจียวเจียว แต่อิงหยวนไม่มีความคิดที่จะทำแบบเดียวกับนางและมาส่งนางอย่างไม่เต็มใจนัก

 

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย เจ้าอุตส่าห์ตั้งใจมาที่นี่เองเพื่อแสดงความจริงใจ ตอนนี้ข้างนอกมันหนาวมาก ดังนั้นเจ้าควรดูแลร่างกายให้ดี” ทางด้านหูเจียวเจียวรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่สายตาของเธอเลื่อนไปยังหน้าท้องแบนราบของคนตรงหน้า

 

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา หลิงเอ๋อกลับมาจากถ้ำของหมอหนูและเล่าให้เธอฟังว่าลู่เมี่ยนเอ๋อรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงไปหาหมอ แต่นางกลับพบว่าตัวเองกำลังตั้งท้องลูก

 

การตั้งครรภ์ในฤดูหนาวเป็นเรื่องปกติ

 

ความจริงแล้วจิ้งจอกสาวอยากจะแสดงความยินดีกับนางเอกสาว แต่เธอไม่อยากเจอหน้าอิงหยวนจริง ๆ อีกทั้งช่วงนี้เธอก็ไม่ได้ออกไปข้างนอก ดังนั้นเธอจึงพักเรื่องดังกล่าวไว้ก่อน

 

แต่หญิงสาวไม่คาดคิดว่าลู่เมี่ยนเอ๋อมาหาตนที่บ้านด้วยตัวเอง

 

“ข้าสบายดี หมอบอกว่าข้าแข็งแรงดี ไม่เป็นอะไร แค่ออกมาข้างนอกไม่นานก็พอไหวอยู่” ผู้เป็นนางเอกยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางก้มศีรษะลงและสัมผัสที่ท้องส่วนล่างของตัวเองโดยไม่รู้ตัว

 

ขณะนี้ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข

 

“ข้ารอวันนี้มานานแล้ว เจียวเจียว เจ้าคือดาวนำโชคของเผ่าเรา ข้าจะพาลูกของข้ามาพบเจ้าเพื่อให้พวกเขาได้รับพรจากเจ้า ข้าหวังว่าพวกเขาจะเติบโตอย่างแข็งแรง” ลู่เมี่ยนเอ๋อไม่ได้ปกปิดเรื่องที่ตนตั้งท้อง ทุกคนในเผ่ารู้ข่าวนี้แล้ว แน่นอนว่าอิงหยวนโอ้อวดเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวไม่ขาดปาก

 

อีกทั้งกวางสาวไม่ได้หมกมุ่นกับการฝึกฝนให้ลูกแข็งแกร่งเท่าอินทรีหนุ่ม นางแค่ต้องการให้ลูกมีสุขภาพดีและปลอดภัย

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินคำพูดนั้น เธอก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “อืม ได้สิ”

 

ปัจจุบันเผ่าเพิ่งรอดพ้นจากภัยอันตราย และตอนนี้หลายคนกำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ประกอบกับเป็นช่วงเวลาที่ภูตหญิงในเผ่าจะให้กำเนิดลูกน้อยมากมาย

 

สำหรับเผ่า สิ่งนี้ถือว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่

 

ซึ่งจิ้งจอกสาวเองก็มีความสุขที่เผ่าสามารถเจริญรุ่งเรืองต่อไปได้ เธอคิดว่าเผ่านี้เป็นบ้านของเธอจริง ๆ

 

“ว่าแต่ว่า...” ลู่เมี่ยนเอ๋อเปรยขึ้นมาพลางนึกถึงฉากเมื่อกี้ “เจียวเจียว ข้าเห็นท่าทางประคบประหงมของหลงโม่ตอนที่เจ้าเดินลงมาข้างล่าง เจ้าเองก็กำลังจะมีลูกหรือ...” 

 

ตอนนั้นการแสดงออกของมังกรหนุ่มแปลก ๆ ซึ่งยากที่คนพบเห็นจะไม่สงสัย

 

คำถามของนางเอกสาวทำให้หูเจียวเจียวตกใจและรีบตอบโดยไม่รู้ตัว

 

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ข้าไม่ได้ท้อง เป็นเพราะขาของข้าอ่อนแรงต่างหาก...”

 

วินาทีนี้จิ้งจอกสาวเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

 

บ้าเอ๊ย!

 

นี่ฉันกำลังพูดบ้าอะไรเนี่ย!

 

หูเจียวเจียวไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงพูดไร้สาระต่อหน้าลู่เมี่ยนเอ๋อ

 

ส่วนกวางสาวยิ้มแบบมีเลศนัย “เจ้า 2 คนมีความสัมพันธ์ที่ดีทีเดียว”

 

ในขณะที่บรรยากาศภายในบ้านเป็นไปอย่างชื่นมื่น

 

ทว่าด้านนอกประตูกลับเหมือนกำลังอยู่ในสนามรบ 

 

บัดนี้หลงโม่กับอิงหยวนยืนอยู่คนละฝั่งตรงหน้าประตูขณะจ้องหน้ากันราวกับหมาป่า 2 ตัวที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงเหยื่อโดยที่ไม่มีใครยอมใคร

 

ถ้าดวงตาสามารถเปลี่ยนเป็นคมดาบได้ ตอนนี้ภูตหนุ่มทั้ง 2 คงจะมีบาดแผลเต็มตัวไปแล้ว

 

“ลูกของข้าชอบเล่นหนังสติ๊ก พวกนกและสัตว์ป่าเลยไม่ค่อยกล้ามาที่นี่” ใบหน้าเฉยเมยของมังกรหนุ่มแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย “ข้าเกรงว่าพวกเขาจะเผลอฆ่านกบางตัวเข้า” 

 

“นี่เจ้า!” คนที่เป็นภูตนกอินทรีโกรธมากจนเส้นเลือดปูดออกมาตรงขมับ และเขาพูดอย่างเย็นชาว่า

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะเมี่ยนเอ๋อ เจ้าคิดว่าข้าอยากจะมาเหยียบที่นี่หรือไง”

 

หลังจากชายหนุ่มพูดจบ ไม่นานเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

 

จากนั้นอินทรีหนุ่มก็ยืดหลังตรงมองไปที่อีกฝ่ายแบบภาคภูมิใจ

 

“ตอนนี้เมี่ยนเอ๋อกำลังตั้งท้อง”

 

“ข้าได้ยินมาว่ามังกรบางตัวยังไม่มีน้ำยาเลย”

 

สิ่งที่ภูตชายโอ้อวดได้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการอวดเรื่องคู่ตั้งครรภ์ ลูกและความแข็งแกร่ง

 

ปัจจุบันอิงหยวนไม่สามารถเอาชนะหลงโม่ได้ และพวกเขาทั้ง 2 ก็มีภรรยาแล้ว ตอนนี้คงมีแต่เรื่องลูกที่จะสามารถเอามาเขม่นกันได้

 

อินทรีย์หนุ่มจึงพึงพอใจที่มีเรื่องที่เหนือกว่าอีกคน

 

แต่เขาไม่คาดคิดว่าสีหน้าของหลงโม่ยังคงเฉยชาไม่เปลี่ยนแปลง และทันใดนั้นเขาก็พูดสวนขึ้นมาว่า

 

“เจ้าคิดแต่เรื่องตั้งท้องแค่นั้นหรือ?”

 

“เจียวเจียวของข้ามีลูกกับข้าตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน”

 

“ตอนนี้ลูกของข้าสามารถทำงานช่วยข้าได้แล้ว พวกเขาช่วยเจียวเจียวตักน้ำทุกวัน”

 

มังกรหนุ่มกล่าวพลางปรายตามองอีกฝ่ายอย่างดูถูก

 

เจ้านกนี่คิดจะมาเปรียบเทียบกับเขางั้นหรือ? พวกเขา 2 คนไม่ได้มีอะไรใกล้เคียงกันเลยด้วยซ้ำ

 

“...” อิงหยวนที่ได้ยินเช่นนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ 

 

“พวกเขาก็แค่เด็กไร้ประโยชน์ไม่กี่คน ไม่เห็นมีอะไรให้น่าภาคภูมิใจตรงไหน” อินทรีหนุ่มพูดอย่างฉุนเฉียว

 

ทางด้านหลงโม่เม้มริมฝีปากบาง หลับตา และพยักหน้าเห็นด้วยเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า

 

“ใช่ ลูกของข้าแค่ตักน้ำได้ แต่ลูกนกบางตัวยังไม่ได้ออกมาลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ”