บทที่ 377: มีบางอย่างผิดปกติกับเขาหรือไม่?

โดย Xianaan_Sky เมื่อ จันทร์, 07/24/2023 - 12:36

หมวดหนังสือ:

มันเป็นเรื่องปกติที่เราจะหลงลืมเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมานานหลายปี แต่เมื่อหัวหน้าเผ่าเล่าถึงหูเจียวเจียวสมัยนางยังเด็ก ทันใดนั้นความทรงจำของเขาก็ชัดเจนขึ้นมา

“ข้าจำได้ว่าตอนนั้นเจียวเจียวอายุเพียง 6 ขวบ นางยังเด็กมากจนไม่เข้าใจอะไรเลย” ผู้อาวุโสพูดกับตัวเอง

สำหรับคนที่ใช้ชีวิตมายาวนาน พวกเขาจะจำเฉพาะเรื่องราวที่ตนอยากจะจดจำ ซึ่งท่านผู้เฒ่าเองก็เช่นกัน

แต่ก็เป็นเรื่องแปลกทั้ง ๆ ที่เจียวเจียวยังไม่รู้ความอะไรเลยตอนที่นางยังเป็นเด็ก แต่นางก็สามารถรักษาหลงโม่จนฟื้นขึ้นมาได้ ด้วยเหตุนี้ หูหมินกับหูเฉียงจึงรักลูกสาวคนนี้มาก แล้วทั้งคู่ก็เอ็นดูนางมาจนถึงปัจจุบัน

สำหรับพี่ชายทั้ง 4 ของตระกูลหู พวกเขาก็ยกย่องน้องสาวดั่งองค์หญิงคนหนึ่ง

ตอนนั้นชายชราคิดว่าเด็กหญิงจะสามารถเป็นหมอได้

พอนางเริ่มโตขึ้น เขาจึงไปถามนางว่าอยากจะร่ำเรียนวิชากับหมอของเผ่าหรือไม่ แต่นางก็ปฏิเสธ ซึ่งเขาก็ไม่ได้บังคับอะไรอีกฝ่าย

เมื่อเซี่ยหมานได้ยินคำพูดของท่านผู้เฒ่า ดวงตาสีเข้มของเขาก็สั่นไหวด้วยความอิจฉา

หลงโม่คนนั้นรู้จักหูเจียวเจียวตั้งแต่ยังเด็ก

ถ้าเขารู้จักจิ้งจอกสาวตั้งแต่สมัยเด็กบ้าง ตอนนี้จะเป็นเขาหรือเปล่าที่กลายมาเป็นคู่ของนาง?

ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังมีคุณสมบัติที่จะยืนเคียงข้างหญิงสาว...

“ยังไงก็เถอะ เซี่ยหมาน” จู่ ๆ คนเป็นหัวหน้าเผ่าก็มองมาที่ชายหนุ่มและถามอย่างใจดีว่า “เจ้าน่าจะแก่กว่าหลงโม่ 2 ปีใช่ไหม? เจ้ายังไม่มีคู่ครองเลยหรือ?”

“…” เซี่ยจื้อหนุ่มถูกคำพูดของผู้อาวุโสเสียดแทงหัวใจแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

“ใช่”

ยามนี้เขาพยายามสวมหน้ากากปิดบังความเจ็บปวดในใจ

ภูตมังกรคนนั้นไม่เพียงแข็งแกร่งกว่าเขา แต่ยังอายุน้อยกว่าเขาด้วย

ในขณะที่ลูกของอีกฝ่ายโตกันขนาดนี้แล้ว แต่ตัวเขายังไม่เคยแม้แต่จะได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนเลยสักคน

ในอนาคตครอบครัวของหูเจียวเจียวคงจะมีลูกหลานกันเต็มเผ่า

“เจ้าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งและมีความรับผิดชอบสูง หลังจากสร้างกำแพงเสร็จแล้ว เจ้าก็ควรหาคู่ครองเสียที ในเผ่าของเรานอกจากเจียวเจียวแล้วก็ยังมีผู้หญิงดี ๆ อีกหลายคน” ชายสูงวัยตบไหล่พลางพูดกับเซี่ยจื้อหนุ่มด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ตอนนี้เขาเป็นเหมือนตาแก่ขี้กังวลคนหนึ่ง

ทางด้านเซี่ยหมานเปิดปากของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เขานึกสงสัยว่าทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนอื่นนอกจากหูเจียวเจียว?

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า ตอนนี้ข้ายังไม่อยากหาคู่ ข้าเพียงต้องการดูแลภูตและเด็กที่ข้าพาออกมาก่อน” โลกของเขาไม่ได้มีแค่เรื่องคู่ครองเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวกับภาระและความรับผิดชอบที่หนักอึ้งบนบ่า

หากชายหนุ่มถูกขอให้ละทิ้งภูต 800-900 คนที่อยู่ข้างหลังเพื่อจิ้งจอกสาว เขาก็ไม่สามารถทำได้

เซี่ยหมานรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงไม่เคยทำอะไรเกินเลยนาง และเขาพยายามอย่างดีที่สุดเสมอที่จะระงับอารมณ์ในใจของตน

“เซี่ยจื้ออย่างเจ้าเป็นภูตที่มีความรับผิดชอบอย่างแท้จริง” ท่านผู้เฒ่าแสดงสีหน้าอ่อนโยนขณะกล่าวชื่นชมชายหนุ่ม

ตามปกตินิสัยของภูตเซี่ยจื้อนั้นเป็นคนที่ยึดถือความเที่ยงธรรมและเป็นคนมีคุณธรรม ดังนั้นเขาจะเป็นผู้นำที่ดีที่สุดไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม

ซึ่งเซี่ยหมานกับหลงโม่ผู้หวาดระแวงยามที่มายังเผ่าเพียงลำพังเป็นครั้งแรกนั้นต่างกันคนละขั้ว

ปัจจุบันหัวหน้าเผ่าคือคนแก่ที่เป็นเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ดังนั้นเขาจึงมองเห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ของเซี่ยหมานที่มีต่อหูเจียวเจียว

เซี่ยจื้อหนุ่มเป็นคนดีมาก แต่อีกฝ่ายไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ของจิ้งจอกสาว

ใช่!

เขาไม่ได้คิดแบบนี้เพราะเขาไม่ต้องการให้มีมือที่ 3 ปรากฏขึ้นระหว่างหูเจียวเจียวกับหลงโม่

เมื่อเซี่ยหมานได้ยินผู้อาวุโสกล่าวชมเชยตน เขาก็ยิ้มแห้ง ๆ โดยไม่พูดอะไร

ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธได้ว่าอิจฉาหลงโม่มากที่เขาสามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างอิสระและเต็มที่

แต่บางครั้งสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

“เอาล่ะ ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนในเผ่าที่ยังไม่ได้เจาะบ่อน้ำ ข้าต้องขอตัวก่อน ถ้าในอนาคตเจ้าต้องการอะไรก็มาหาข้าได้เลยนะ” ชายสูงวัยโบกมือตั้งท่าจะเดินออกไป

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า” เซี่ยหมานตอบพลางมองส่งผู้อาวุโสออกไปอีกทาง

หลังจากที่เหล่าภูตดื่มน้ำอุ่นแล้ว พวกเขาก็มีกำลังใจในการทำงานมากขึ้น

ไม่นานชาวเผ่าก็เริ่มเคลื่อนก้อนหินกันอย่างขยันขันแข็งประกอบกับมีเสียงหินบดกับหิมะราวกับว่าทุกคนได้กินยากระตุ้น

“หัวหน้า มีคนอยู่ตรงนั้น เขาคอยเฝ้าดูเราอยู่ตลอด” ในขณะที่เซี่ยหมานกำลังวุ่นอยู่กับงานตรงหน้าก็มีภูตคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพูดกับเขาด้วยท่าทางระแวดระวัง

ชายหนุ่มจึงหยุดสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ก่อนจะหันศีรษะมองไปยังทิศทางดังกล่าว

คนที่ทำตัวแปลกประหลาดเป็นภูตในวัย 20 ต้น ๆ รูปร่างผอมโซหนวดเคราเฟิ้ม และมีผมยุ่งกระเซอะกระเซิง

ดวงตาของอีกฝ่ายเลื่อนลอยราวกับไม่ได้มองมาที่พวกเซี่ยหมาน แต่ดูเหมือนเขาว่ามองอย่างอื่นผ่านพวกเขามากกว่า

ขณะนั้นภูตที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ก็พูดขึ้นมาว่า

“ข้าเคยเห็นเขาหลายครั้งแล้ว เขามาที่นี่เกือบทุกวันและยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมง”

“มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ แต่จะว่าไปท่าทางของเขาก็แปลกจริง ๆ นั่นแหละ...” ภูตชายยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองพร้อมกับทำหน้าสงสัย

เมื่อภูตคนอื่นได้ยินเช่นนี้ พวกเขาก็รู้สึกเห็นใจชายคนนั้น

แม้ว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมาของอดีตทาสจะน่าสังเวชมากแค่ไหน แต่สภาพจิตใจของทุกคนก็ยังแข็งแกร่งดังเดิม

“ไปถามเขาว่าเขาต้องการความช่วยเหลือไหม” เซี่ยหมานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงสั่งภูตชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตน

ภูตคนนั้นพยักหน้าและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไปใกล้ ผู้ชายที่ยืนนิ่งอยู่ห่าง ๆ ก็หันหลังเดินหนีไปแล้ว

ซึ่งความเร็วของอีกฝ่ายเร็วมากจนหายวับไปในพริบตา

“...”

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนมีท่าทีงุนงง ผู้ชายคนนั้นน่าจะมีประสาทสัมผัสดี และฝีเท้าของเขาก็เร็วอย่างน่าประหลาดใจ ดังนั้นเขาอาจจะไม่ใช่คนที่มีความบกพร่องทางร่างกายและสติปัญญา

แต่ทำไมเขาถึงดูเหมือนคนที่สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว?

...

ที่บ้านของหูเจียวเจียวกับหลงโม่

บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นมีของกองพะเนินอยู่ ในตอนนี้จิ้งจอกสาวกำลังทำตัวอย่างเครื่องเหวี่ยงหินขนาดเล็กตามแบบที่วาดเอาไว้

ส่วนมังกรหนุ่มมองไปที่นิ้วเรียวขาวของภรรยาสาวที่ถูกไม้เสียดสีจนกลายเป็นสีแดง ซึ่งภาพตรงหน้าทำให้นัยน์ตาสีทองฉายแววแห่งความทุกข์ใจ ก่อนที่เขาจะยื่นมือออกไปจับไม้

“เดี๋ยวข้าทำเอง”

แล้วหูเจียวเจียวก็ถูกคนรักดึงของออกจากมือไปโดยไม่ทันตั้งตัว

จากนั้นหญิงสาวหันไปมองคนตัวสูงด้วยใบหน้าจริงจัง “แต่เจ้าไม่รู้วิธีอ่านภาพวาด และเจ้าก็ไม่รู้ขนาดของมัน”

“เจ้าก็สอนข้าสิ ข้าจะได้ทำเป็น” เสียงของชายหนุ่มแผ่วเบา แต่มันก็แฝงไปด้วยความมั่นใจ

ยามนี้หูเจียวเจียวดูหมดหนทางขณะมองไปยังภาพวาดอันแสนยุ่งเหยิงที่เธอใช้เวลาศึกษานานกว่าจะเข้าใจมัน แล้วยังมีข้อมูลต่าง ๆ ทางด้านขนาดและอัตราส่วนที่ซับซ้อน แล้วหลงโม่จะสามารถเรียนรู้มันได้ในทันทีได้อย่างไรกัน?

แต่เมื่อเธอมองไปยังสายตาอันแน่วแน่ของสามีหนุ่ม เธอก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีกฝ่าย

ช่างเถอะ ถ้าเขาอยากเรียนก็เรียน

นอกจากนี้การเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นสิ่งที่ดีด้วย

ในกรณีเลวร้ายที่สุด เธอแค่ต้องหาของมาสร้างมันใหม่อีกครั้งเท่านั้น

“ตกลง ข้าจะสอนเจ้าเอง” จิ้งจอกสาวพยักหน้า ก่อนจะหยิบไม้เรียวขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วชี้ไปที่ตัวเลขด้านบนของภาพวาดโดยสอนมังกรหนุ่มตั้งแต่ความรู้พื้นฐานที่สุด

“นี่คือตัวเลข จาก 1 ถึง 10”

“ส่วนนี่คือ ปริมาณ วัสดุ อัตราส่วน และหน่วยที่ใช้วัด”

“ในที่นี้แสดงถึงขนาดของชิ้นส่วนแต่ละชิ้น และนี่คือภาพวาดขั้นตอนการประกอบชิ้นส่วนพวกนี้ ซึ่งทั้งหมดอยู่ในภาพวาด…”

หูเจียวเจียวอธิบายทั้งหมดทีละอันอย่างอดทน แม้ว่าเธอจะไม่คิดว่าหลงโม่จะเรียนรู้ได้ทันที แต่เธอก็เล่ารายละเอียดทุกอย่างให้เขาฟัง

ถ้าชายหนุ่มสนใจเรื่องนี้จริง ๆ แน่นอนว่าเธอยินดีที่จะสอนอีกฝ่าย แม้ว่าเขาจะเรียนรู้ไม่ได้ในครั้งเดียว แต่เธอก็สามารถสอนเขาครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3 หรือจะเป็นครั้งที่ 10 ก็ย่อมได้

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นว่าผู้เป็นสามีตั้งใจฟัง เธอจึงสอนเขาในหลาย ๆ เรื่อง

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอพบว่าเจ้าของใบหน้าคมคายกำลังนิ่งเงียบจ้องมองไปที่ภาพวาดตรงหน้า

“หลงโม่ เจ้าไม่ต้องกังวลนะ กว่าข้าจะเข้าใจพวกมันทั้งหมดข้าก็ใช้เวลาเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเองมานานมาก เจ้าเพิ่งจะเคยเรียนมัน เป็นเรื่องปกติหากเจ้าจะไม่เข้าใจ เจ้าไม่ต้องกดดันตัวเองเกินไป ข้าจะค่อย ๆ สอนเจ้าช้า ๆ”

หูเจียวเจียวคิดว่าหลงโม่เงียบไปเพราะเขาไม่เข้าใจ ดังนั้นเธอจึงรีบปลอบเขาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น