บทที่ 375: แสงสว่างเดียวในชีวิตที่มืดมนของเขา

ยามนี้หูเจียวเจียวหลับตาลงปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติที่ได้รับ 

 

“ร้อนไหม?” เมื่อหลงโม่เห็นภรรยาสาวปิดตาลง เขาจึงถามด้วยเสียงทุ้ม

 

“ไม่ร้อน อุณหภูมิของน้ำกำลังดีเลย มันสบายมาก”

 

มุมปากของจิ้งจอกสาวยกขึ้นโดยไม่รู้ตัวในขณะที่เธอตอบเสียงเบา

 

หลังจากพูดจบเธอก็ลืมตาขึ้นพอดีกับที่สบเข้ากับม่านตาสีทองคู่หนึ่งของมังกรหนุ่มแล้วกล่าวต่อว่า “คราวหน้าข้าจะสระผมให้เจ้าด้วย”

 

เธอไม่ใช่คนที่เห็นแก่ความสุขสบายของตัวเองเท่านั้น

 

ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลงโม่ดูแลเธอเป็นอย่างดี ซึ่งตัวเธอเองก็อยากจะเป็นฝ่ายดูแลเขาด้วยเหมือนกัน

 

ทางด้านชายหนุ่มอยากจะบอกว่าเขาแค่สระผมให้นางก็พอแล้ว แถมมือที่บอบบางของนางไม่ควรต้องมาแปดเปื้อนกับอะไรแบบนี้

 

ทว่าเมื่อร่างสูงเห็นดวงตาที่สดใสของคนรักเต็มไปด้วยความหวัง เขาก็เปลี่ยนใจเป็นตอบรับอย่างแผ่วเบา “ตกลง”

 

เขาไม่อยากให้ดวงตาคู่สวยของเจียวเจียวต้องหม่นหมองลงด้วยเรื่องเพียงเล็กน้อยเหล่านี้

 

เช่นเดียวกับคืนนั้น ตอนแรกเขาคิดว่านางไม่ชอบตน แต่พอนางเอ่ยเพียงไม่กี่คำมันก็ทำให้เขาเสียสติไปจนสิ้น 

 

“เจียวเจียว”

 

หลงโม่กระซิบเสียงแหบพร่า

 

“หืม...” หูเจียวเจียวกำลังรู้สึกเคลิ้ม เธอหลับตาพริ้มเนื่องจากสัมผัสที่ได้รับนั้นสบายมาก มันทำให้เธอรู้สึกง่วงงุน แม้แต่เสียงที่ตอบกลับก็คล้ายกับล่องลอยเหมือนเมฆบนท้องฟ้า

 

ขณะนั้นมังกรหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นพลางพิจารณาคำพูดของตัวเองอย่างระมัดระวัง โดยไม่ได้สังเกตว่าจิ้งจอกสาวตาปิดลงครึ่งหนึ่งแล้ว

 

ไม่นานเสียงที่แหบแห้งก็เปล่งออกมาแผ่วเบา

 

“เจียวเจียว ข้ารักเจ้า ไม่ใช่หลังจากที่เจ้าเป็นคนที่ดีขึ้น แต่ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าได้พบเจ้าแล้ว ตอนนั้นเจ้าช่วยข้ากรีดแผลที่มีแต่หนองออก พวกเขาเคยเรียกข้าว่าเป็นมังกรไร้ประโยชน์ เป็นคนที่จะนำหายนะมาให้เผ่า มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ไม่กลัวข้า นอกจากเจ้าจะช่วยรักษาข้าแล้ว เจ้ายังมอบผลไม้ที่เจ้าโปรดปรานให้ข้าด้วย”

 

“ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ข้าก็อยากจะปกป้องเจ้าไปตลอดชีวิต”

 

ในตอนนั้นชายหนุ่มไม่กล้าแม้แต่คิดที่จะเป็นคู่กับนาง ไม่ต้องพูดถึงการมีลูกกับหญิงสาว เขาคิดเพียงว่าตนจะพยายามปกป้องอีกฝ่ายอยู่เงียบ ๆ ในมุมหนึ่งเท่านั้น

 

สมัยก่อนเขาไร้ประโยชน์มาก เวลาที่เขาถูกคนอื่นทุบตีทำร้าย เขาก็ทำได้เพียงกอดศีรษะตัวเองเอาไว้ให้แน่น ๆ เพื่อรับการโจมตีทั้งหมดเอาไว้ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะได้รับเลือกเป็นคู่ครองจากจิ้งจอกสาว

 

แน่นอนว่าการได้ยืนเคียงข้างหูเจียวเจียวในฐานะคู่ครองนั้นยิ่งกว่าการเพ้อฝัน

 

ยามนั้นนางเป็นแสงเดียวที่ส่องผ่านเข้ามาในชีวิตอันมืดมนของเขา

 

“แต่…”

 

ขณะที่หลงโม่พูด คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ตนไม่สามารถเข้าใจได้

 

“ในเวลาไม่นานเจ้าก็กลายร่างเป็นเหมือนปีศาจร้าย เจ้ามองข้าเป็นตัวประหลาดและเกลียดชังข้าเช่นเดียวกับทุกคนในเผ่า”

 

ในใจของชายหนุ่มคิดว่านางอาจจะแค่กลัวตน เขาจึงพยายามหลบหน้าหญิงสาวแล้วคอยแอบมองนางจากที่ไกล ๆ

 

จนกระทั่งเขาได้รู้ว่านางตกหลุมรักอิงหยวนหมดหัวใจ

 

แล้วแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวก็หายไปโดยสิ้นเชิงประหนึ่งว่ามันไม่เคยปรากฏในโลกของเขา

 

ขณะนั้นมังกรหนุ่มยังคงทำได้เพียงยืนหลบอยู่ในมุมมืดไม่ต่างกับแมลงตาบอด สกปรกไร้ค่าที่ถูกคนอื่นรังเกียจ

 

“วันที่เรามีอะไรกันครั้งแรก ข้าบังเอิญกินสัตว์ติดพิษในป่า ใครจะรู้ว่ามันได้กินผลยาปลุกกำหนัดก่อนที่มันจะตาย ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่กล้าแตะต้องเจ้าให้เจ้าต้องแปดเปื้อน”

 

“เจ้ารู้ไหมว่าวันนั้นข้ามีความสุขแค่ไหนที่ได้ยินเจ้าบอกว่าเจ้าก็ชอบข้าเหมือนกัน”

 

ต่อมา เปลือกตาของหลงโม่หลุบลงก่อนที่ดวงตาอันลึกล้ำจะปิดลงช้า ๆ

 

ชายหนุ่มไม่สามารถบอกได้ว่าช่วงเวลานั้นตัวเองรู้สึกเจ็บปวดหรือมีความสุข

 

แต่วันที่เกิดเหตุ จิ้งจอกสาวกอดเขาและพร่ำบอกว่านางมีเขาอยู่ในใจ เขายังจำได้ดีถึงดวงตาที่สดใสเปล่งประกายตอนแรกพบ

 

ไม่ว่าจะมีสิ่งล่อใจใด ๆ วางอยู่ตรงหน้า มันก็เหมือนแอ่งน้ำนิ่งสำหรับเขา แต่มีเพียงหูเจียวเจียวเท่านั้นที่เป็นดั่งสิ่งมอมเมาที่ไม่อาจต้านทานได้

 

คืนนั้นเขามีสัมพันธ์กับสตรีที่ตนรักอย่างบ้าคลั่ง

 

แล้วก็เขากลายเป็นคู่ของนาง แต่ในเช้าวันต่อมา เขากลับถูกอีกฝ่ายขับไล่ออกจากเผ่าเหมือนหมูเหมือนหมา

 

มันทำให้หลงโม่ไม่สามารถบอกได้เลยว่าใครคือหูเจียวเจียวตัวจริงกันแน่

 

เขารู้แค่ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับนางทำให้นางต้องมีมลทิน ดังนั้นเขาจึงเต็มใจที่จะออกจากเผ่าไปอาศัยอยู่ในป่า แต่ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าหลังจากนั้นหญิงสาวก็ตั้งท้องลูกของเขา ทว่านางกลับคอยทำร้ายลูก ๆ ที่คลอดออกมาเองอย่างโหดร้ายทารุณ

 

ยามค่ำคืนอันมืดมิดที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ในที่สุดความรักของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง

 

เขาเกลียดความไร้ความสามารถของตัวเองที่ปล่อยให้ลูกทั้ง 5 ต้องมาพบเจอกับประสบการณ์ชีวิตแบบเดียวกับเขา

 

ครู่ถัดมา หลงโม่ลืมตาขึ้นเผยให้เห็นรูม่านตาลึกล้ำที่ขยายใหญ่ขึ้น

 

ชายหนุ่มไม่เคยกล้านึกถึงอดีตที่ผ่านมาเพราะกลัวว่าความสุขที่อยู่ตรงหน้าเขาจะสูญสลายไป

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสารภาพความรู้สึกกับเจียวเจียวอย่างจริงจังตั้งแต่กลับมาที่เผ่า

 

“เจียวเจียว ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาเจ้าใช้ชีวิตอยู่ในเผ่าอย่างยากลำบาก เจ้าต้องทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว จากนี้ไปข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า คอยปกป้องเจ้า ไม่ให้เจ้าต้องรู้สึกโดดเดี่ยว และข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องประสบพบเจอกับความทุกข์ยากอีกต่อไป...”

 

“เจียวเจียว??”

 

หลงโม่เรียกหูเจียวเจียวพร้อมกับเลื่อนสายตาขึ้นไปที่ใบหน้าเนียนใสของอีกคน

 

ปัจจุบันจิ้งจอกสาวหลับไปแล้ว เมื่อเธอได้ยินเสียงของมังกรหนุ่ม เธอก็ขยับปากส่งเสียงงึมงำออกมาว่า

 

“อืม... หลงโม่… เจ้าจิตใจดีจริง ๆ...”

 

อย่างที่ทุกคนทราบ ในความฝันของหูเจียวเจียว หลงโม่เองก็เป็นแสงที่ส่องสว่างในชีวิตของเธอเช่นกัน

 

ในชีวิตนี้ต่างฝ่ายต่างก็ขาดกันไปไม่ได้ 

 

ตอนนี้พวกเขาทั้ง 2 เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันไปแล้ว

 

เมื่อชายหนุ่มได้ยินเสียงกระซิบของหญิงสาว สีหน้าเย็นชาและประหม่าของเขาก็อ่อนลงทันที

 

จากนั้นเขาก็ส่ายหัวเบา ๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างช่วยไม่ได้

 

ถึงอย่างไรหูเจียวเจียวก็เป็นคนที่ทำให้เขามีจิตใจมั่นคงมาโดยตลอด

 

เวลาต่อมา หลงโม่ล้างผมของภรรยาสาวด้วยน้ำในอ่างสีมรกต ก่อนจะเช็ดผมอีกคนด้วยหนังสัตว์แบบเบามือ

 

ภายในห้องมีเตาถ่านตั้งอยู่ทำให้อุณหภูมิพอเหมาะ ดังนั้นร่างสูงจึงหยิบมันไปวางไว้ใกล้เตียงเพื่อช่วยให้ผมของหูเจียวเจียวแห้งเร็วขึ้น

 

ชายหนุ่มคอยเช็ดผมให้หญิงสาวอยู่แบบนี้ประมาณครึ่งชั่วโมง โดยที่เขาอดทนรอให้ผมของอีกฝ่ายแห้งสนิท จากนั้นจึงอุ้มคนรักกลับไปที่เตียงแล้วห่มผ้าให้นาง

 

เมื่อหลงโม่มองดูใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบสุขของภรรยาสาวบนเตียง แววตาของเขาก็เต็มไปความอ่อนโยน

 

“เจียวเจียว สำหรับเจ้า การทำอะไรเพื่อเจ้าแม้จะเล็กน้อยมันก็คุ้มค่า”

 

แม้ว่าเขาจะต้องเสี่ยงชีวิตทำเพื่อนางก็ตาม

 

...

 

“หูชิงหยวน ความสัมพันธ์ของพี่น้องพวกเจ้าดีทีเดียว!”

 

“ช่วงก่อน หูชิงซานมาช่วยเจ้าส่งเสบียงแทบทุกวัน พี่ใหญ่ใจดีกับเจ้ามากจริง ๆ”

 

“ใช่ ตั้งแต่ข้าโตเป็นผู้ใหญ่ พวกพี่ ๆ ของข้าแทบไม่มาคุยกับข้าด้วยซ้ำ อย่าให้พูดถึงว่าพวกเขามาช่วยข้าทำงานหรือเปล่าเลย”

 

บริเวณนอกโกดัง มีภูตหลายคนกำลังยืนล้อมรอบหูชิงหยวนแล้วพูดด้วยความอิจฉาริษยา

 

ในขณะที่จิ้งจอกหนุ่มรู้สึกมีความสุขมากกับคำพูดของคนเหล่านี้ ใบหน้าหล่อเหลาจึงเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

 

“คนในครอบครัวของเรามีความรักใคร่กลมเกลียวกันมากที่สุด พี่ใหญ่ของข้าก็คอยดูแลข้าเป็นอย่างดี” ชายหนุ่มยืดอกอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับตบหน้าอกตัวเอง

 

“ใครใช้ให้ข้าเกิดมาเป็นลูกที่มีความสามารถที่สุดในครอบครัวกันล่ะ!”

 

แล้วภูตทุกคนก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดประโยคสุดท้ายของเขาโดยพร้อมเพียงกัน 

 

“หูชิงหยวน ทำไมเจ้าถึงโชคดีขนาดนี้ หูชิงซานได้รับการยกย่องจากท่านผู้เฒ่า และหูเจียวเจียวเป็นดาวนำโชคของเผ่า แม้แต่หลงโม่ที่เป็นคู่ของหูเจียวเจียวก็กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าใครในตอนนี้”

 

“ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะเป็นลูกชายคนแรกที่หาคู่ได้ด้วยซ้ำ ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่หู่จิงตกลงปลงใจกับเจ้า ดูเหมือนว่านางจะกลายเป็นคนที่มีน้ำใจและอ่อนโยนขึ้น แถมไม่พอยังทำอาหารให้เจ้ากินด้วย”

 

“แม้แต่หมอผีก็อาศัยอยู่ในบ้านเจ้า หากในอนาคตพวกเราได้รับบาดเจ็บ ข้าอยากจะไหว้วานให้เจ้าพาเราไปพบหมอผีได้ไหม แบบนี้หมอผีจะได้ช่วยชีวิตพวกเราได้ทันท่วงที!”

 

“ใช่ ๆ เจ้าช่วยพาพวกเราไปพบนางได้ไหม พวกเราก็ช่วยเจ้าขนเสบียงไปส่งได้นะ”

 

ขณะนี้ชาวเผ่าต่างก็พูดถึงเรื่องที่หมอผีอาศัยอยู่ในบ้านของหูชิงหยวนกับหู่จิง

 

ถ้าทุกคนเลือกเกิดได้ พวกเขาอยากจะเกิดมาเป็นผู้ชายคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!

 

หากไม่ได้ผลจริง ๆ พวกเขาขอเกิดเป็นพี่ใหญ่หรือน้องเล็กในครอบครัวของหูเจียวเจียวแทนก็ได้

 

ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรเลยไปตลอดชีวิต!