บทที่ 356: สมบัติของเจ้าก็คือสมบัติของข้า

ตั้งแต่ตอนที่หู่จิงพบกับเฟิงเฉิงครั้งแรก ดูเหมือนว่านางจะถือไม้เท้าอันนี้ไว้กับตัวตลอดเวลา

 

หญิงสาวจึงเกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นมา

 

“ไม้เท้าเก่า ๆ อันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า?”

 

คำถามของเสือสาวทำให้สีหน้าของหมอผีเปลี่ยนไปทันที นางวางไม้เท้าไว้ตรงหน้าด้วยท่าทางสบาย ๆ และตอบเสียงราบเรียบ

 

“ไม่มีอะไรพิเศษหรอก มันเป็นแค่ไม้เท้าธรรมดา ๆ ข้าแค่ชินที่จะถือมันไปทุกที่เท่านั้น”

 

ดวงตาที่สงบนิ่งของเฟิงเฉิงสั่นไหวเล็กน้อยในขณะที่พูด

 

นางจะไม่บอกว่าไม้เท้าเก่าแก่นี้เป็นสมบัติของเผ่า

 

ในโลกมีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ความลับของมัน 

 

ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางจะคอยระมัดระวังตัวเองเสมอ นางจะไม่บอกใครแม้ว่าตนจะถูกฆ่าก็ตาม

 

“อ่อ อย่างนี้นี่เอง” หู่จิงพยักหน้าแบบไม่คิดอะไรมากและกล่าวชมเชย “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยึดติดกับอดีตเหมือนข้า ฮ่า ๆ” 

 

“...” 

 

ใครจะไปเหมือนเจ้ากัน!

 

“ข้าจะหาอาหารให้เจ้ากิน อีกไม่นานคู่ของข้าจะกลับมาพร้อมเสบียงที่ได้รับจากท่านผู้เฒ่า เจ้าไม่ต้องกังวลนะ ข้าฝากให้เขาบอกท่านผู้เฒ่าเกี่ยวกับเรื่องที่จะให้เจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว” เสือสาวยิ้มยิงฟันราวกับว่าทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยตามที่กำหนดแล้ว 

 

อย่างไรก็ตาม

 

หลังจากเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง

 

“เจ้าไม่รู้หรอก! นี่ไม่ใช่ไม้เท้าธรรมดา แต่เป็นสมบัติของเผ่าเรา...”

 

บัดนี้แก้มของเฟิงเฉิงแดงก่ำ ประกอบกับดวงตาพร่ามัว โดยที่มือข้างหนึ่งตบโต๊ะอาหารและอีกมือหนึ่งยื่นไม้เท้าเก่าแก่เข้าไปใกล้หน้าของหู่จิง

 

ตอนนี้นางลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเคยเก็บความลับอะไรไว้ในใจ

 

“โอ้ว เยี่ยมไปเลย!!” หู่จิงยกนิ้วชื่นชม เมื่อนางเปิดปากพูดก็มีกลิ่นเหล้าแรง ๆ โชยออกมา และใบหน้าของนางก็แดงก่ำพอ ๆ กับหมอสาว

 

ตอนนี้เสือสาวพยายามใช้นิ้วถ่างตาตัวเองเพื่อจ้องมองไปยังไม้เท้าเก่าแก่อย่างระมัดระวัง ในขณะที่เฟิงเฉิงกำลังชูไม้เท้าให้นางดู

 

“สมบัติของเจ้าก็เหมือนสมบัติของข้า ข้าจะไม่บอกใคร!” หู่จิงตะโกนเสียงดัง

 

“ดีมาก” คนเป็นหมอผีพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น ก่อนที่นางจะรู้สึกว่าหัวของตัวเองหนักอึ้งจนต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะ และยกมือข้างหนึ่งขึ้นสูงพร้อมกับพูดว่า “ข้าเชื่อเจ้า!” 

 

ขณะนี้หญิงสาวทั้ง 2 กำลังเมามายเพราะถูกฤทธิ์เหล้าเล่นงาน

 

หลังจากทั้งคู่พูดคุยกันเสียงดังอยู่ครู่หนึ่ง เฟิงเฉิงก็ลืมตาไม่ขึ้นอีก นางกอดไม้เท้าพลางวางคางลงบนนั้นแล้วสัปหงกเป็นระยะ ๆ

 

ส่วนหู่จิงโงนเงนยืนขึ้นโดยที่ขาของนางพันกันยุ่งเหยิง แล้วนางก็พยายามเดินโซซัดโซเซไปที่สวนหลังบ้าน

 

“ข้า-ข้าปวดอึ เจ้ากินดื่มอยู่ที่นี่ได้เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ...” 

 

ในไม่ช้าก็เหลือแค่เฟิงเฉิงในห้องนั่งเล่นตามลำพัง

 

ยามนี้หญิงสาวง่วงนอนมากจนไม่สามารถลืมตาได้ นางรู้สึกเพียงว่าปากของตนแห้งผาก วิงเวียนศีรษะ และร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง

 

“หู่จิง ท่านผู้เฒ่าบอกให้ข้ามาส่งอาหารให้เจ้า วันนี้ชิงหยวนค่อนข้างยุ่ง เขาเลยไม่มีเวลากลับมา”

 

หูชิงซานกล่าวพร้อมกับผลักเปิดประตู ปัดหิมะบนตัวออก แล้วถือถุงเสบียงอาหารเดินเข้ามาในห้อง

 

พอชายหนุ่มปิดประตู เขาก็พบว่าหู่จิงไม่ได้อยู่ในบ้าน

 

แต่มีผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น

 

หลังจากที่จิ้งจอกหนุ่มกลับมาจากเผ่าเล่ยเหอ เขาและหัวหน้าเผ่าก็ยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องในเผ่า เขาจึงยังไม่เคยพบเฟิงเฉิง แต่เมื่อมองรูปร่างลักษณะของนาง เขาก็เดาได้ทันทีว่านางคือหมอผีที่หูเจียวเจียวพากลับมา

 

พอหูชิงซานเห็นว่าหญิงสาวกำลังนอนหลับสนิท เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวางถุงหนังสัตว์ไว้ที่ประตูเงียบ ๆ

 

แล้วเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะปลุกคนอื่นด้วย

 

ครู่ต่อมา ชายหนุ่มเหลือบมองไปทางเจ้าของเรือนผมสีฟ้า

 

เดิมทีเฟิงเฉิงเป็นสาวงามที่มีเสน่ห์ แต่ตอนนี้ใบหน้าของนางแดงก่ำเหมือนกับผลไม้สุกในฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งมันช่วยเพิ่มความสดใสให้กับใบหน้าที่มักจะเย็นชาอยู่เสมอ

 

วินาทีนั้นดวงตาของหูชิงซานถูกภาพตรงหน้าดึงดูดจนไม่อาจละสายตาไปได้

 

หมอผีคนนี้ยังสาวยังสวยไม่เหมือนในจินตนาการของเขาเลย

 

ยามนี้ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์อยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าพฤติกรรมของตนไม่ค่อยเหมาะสมนัก ดังนั้นเขาจึงรีบเสมองไปทางอื่น แล้วตั้งท่าหันหลังเดินออกจากบ้านไป

 

ทันใดนั้นเอง เฟิงเฉิงก็พึมพำด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

“ไม่... ไม่พบ… ข้าไม่...”

 

ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะเคยพบเจอกับเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัว มือของนางกำไม้เท้าแน่นขณะที่นางเตะขาไปมาใต้โต๊ะ

 

จากนั้นนางก็เสียหลักล้มลงไปด้านข้าง

 

เมื่อหูชิงซานเห็นเช่นนี้ เขาก็รีบแปลงร่างพุ่งเข้าไปใช้หลังของเขาเป็นเบาะรองรับร่างของเฟิงเฉิง

 

“โอ๊ย...”

 

หมอสาวสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บซึ่งช่วยกระตุ้นให้นางมีสติกลับมาบางส่วน

 

ตอนแรกนางคิดว่าตัวเองกำลังจะลงไปนอนกองกับพื้น แต่จู่ ๆ นางก็ตกลงบนบางสิ่งที่อ่อนนุ่มและมีขนยาว

 

พอเฟิงเฉิงลืมตาขึ้น ใบหน้าของนางก็สัมผัสกับละอองสีขาวซึ่งยังคงมีความหนาวเย็นแผ่ออกมาเล็กน้อยราวกับว่าเบาะที่เข้ามารองรับเพิ่งถูกขุดขึ้นมาจากหิมะ

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ในขณะที่จิตใจของนางว่างเปล่าไปชั่วขณะ

 

นี่คือใคร?

 

หู่จิงหายไปไหน?

 

ในเวลาเดียวกัน หูชิงซานกลายร่างเป็นมนุษย์แล้วจับเอวของเฟิงเฉิงเพื่อให้นางลุกออกจากตัวก่อนจะถามด้วยความกังวล

 

“เจ้าเป็นอะไรไหม?”

 

เดิมทีหมอสาวผู้นี้ดูเย็นชามาก แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะมีบางอย่างในฝันที่ทำให้นางกลัวมากจนขวัญกระเจิง

 

เมื่อเฟิงเฉิงรู้สึกว่ามือของชายตรงหน้ากำลังแตะที่เอวของตน ใบหน้าของนางก็แข็งค้าง และก่อนที่นางจะทันได้แสดงความโมโห อีกฝ่ายก็ถอนมือออกไปแล้ว

 

จากนั้นหมอสาวก็เงยศีรษะมองผู้ชายที่ตัวสูงกว่าตน แล้วปรับสีหน้าให้กลับมาเย็นชาดังเดิม

 

“ข้าไม่เป็นไร เจ้า...” คนเป็นหมอผีเว้นจังหวะพูดไปพักหนึ่ง ในขณะที่นางมองดูหูชิงซานด้วยสายตาซับซ้อน

 

ในเวลาเดียวกัน หัวใจของจิ้งจอกหนุ่มเต้นระรัวเมื่อได้สบตากับหญิงสาว และการหายใจของเขาก็เร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ประหนึ่งว่ามีมือมาบีบรัดหนังศีรษะของเขาจนทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งร่าง

 

พร้อมกันนั้น นัยน์ของชายหนุ่มฉายแววคาดหวังโดยไม่รู้ตัว

 

ทันทีที่เฟิงเฉิงพูดจบ ใบหน้าของหูชิงซานก็เปลี่ยนไป ก่อนที่เขาจะถูกอีกฝ่ายตบหน้า 

 

เพี้ยะ!

 

“เจ้าเป็นคู่ของหู่จิง!” หญิงสาวมองไปที่ชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นางจำได้ว่าหู่จิงบอกว่าคู่ของนางจะกลับมาส่งอาหารให้ที่บ้าน

 

แล้วถุงเสบียงข้างประตูนั่นก็ช่วยยืนยันสิ่งนี้

 

แม้ว่าเสือสาวจะเป็นคนหยาบกระด้างและชอบพูดเสียงดัง แต่นางก็เป็นคนใจดี ถึงนางจะไม่อยากอยู่กับหู่จิง แต่นางก็ไม่ได้เกลียดอีกฝ่ายเช่นกัน

 

นางไม่คาดคิดเลยว่าคู่ของหู่จิงจะเป็นคนเช่นนี้!

 

ปัจจุบันหมอสาวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังมองนางแบบแปลก ๆ!

 

มิหนำซ้ำ ผู้ชายที่มีคู่ครองแล้วไม่ควรแตะต้องผู้หญิงคนอื่น!

 

ในฐานะที่เป็นผู้หญิงทั้งคู่ เฟิงเฉิงตระหนักดีว่าหู่จิงอาจถูกสวมเขา นางจึงทั้งโกรธและรู้สึกผิดต่ออีกคนขึ้นมาทันที

 

ทางด้านหูชิงซานกำลังรวบรวมสติกลับคืนมา แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกหญิงสาวตบหน้า

 

มันจึงทำให้เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

 

เขาไม่รู้ว่าตนไปทำให้หมอผีขุ่นเคืองใจตอนไหน?

 

“ข้าไม่ใช่คู่ของหู่จิง...” จิ้งจอกหนุ่มกลับมามีสติอีกครั้ง แล้วเขาก็ขมวดคิ้วพร้อมกับพยายามอธิบาย

 

แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นชาของเฟิงเฉิง

 

“เจ้าไม่คู่ควรกับหู่จิง เจ้ามีคู่ครองแล้วยังกล้ามาแตะต้องข้าอีก แม้ว่าเจ้าจะใจดีที่ช่วยข้าไว้ แต่สิ่งที่เจ้าทำเมื่อกี้มันไม่สมควร เจ้าสามารถวางข้าลงบนพื้นและปล่อยให้ข้ายืนขึ้นเองก็ได้” 

 

ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องช่วยพยุงนางใกล้ชิดแบบนั้นด้วย!

 

ถ้าหู่จิงมาเห็นเข้า โอกาสที่นางจะเข้าใจพวกเขาผิดมีสูงมาก

 

“เอ่อ ข้า—”

 

หูชิงซานเกาหัวเบา ๆ ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ผู้หญิงตรงหน้าเข้าใจว่าอย่างไรดี

 

ชายหนุ่มอยากจะบอกว่าเขาไม่อยากปล่อยให้นางร่วงกระแทกพื้น

 

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหมอผีจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว!

 

“หุบปาก! เจ้าต้องรออยู่ที่นี่จนกว่าหู่จิงจะกลับมา ข้าจะไม่ปล่อยให้หู่จิงถูกเจ้าหลอกอีก!” เฟิงเฉิงตะคอกกลับอย่างเย็นชา

 

ในฐานะผู้หญิง โดยธรรมชาติแล้วนางต้องการช่วยเหลือผู้หญิงด้วยกัน

 

ว่าแต่...

 

หู่จิงหายไปไหน?

 

ไม่นานหมอสาวก็เพิ่งนึกออกว่าเสือสาวบอกว่าจะไปที่ไหนสักแห่ง

 

เวลานั้นนางรู้สึกเวียนหัวจนสับสนไปหมด นางพูดพล่ามอะไรออกไปตั้งมากมาย และตอนนี้ริมฝีปากของนางก็แห้งผาก แต่นางจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง

 

ช่างมันเถอะ ข้ารู้ดีว่าข้าคอยระวังตัวมาโดยตลอด

 

แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามเค้นสมองเรียกความทรงจำก่อนหน้า แต่นางก็น่าจะไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระให้อีกฝ่ายฟัง มันคงเป็นเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้นางรู้สึกประหม่ามากเกินไป นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้นางฝันร้าย