บทที่ 353: หลงเหยาทำในสิ่งที่น่าทึ่ง

หลังจากที่คนตัวใหญ่และคนตัวเล็กจับมือกัน หลงเหยาก็หันไปมองหวงเทียน "ท่านรู้ความผิดของตัวเองไหม?"

 

เด็กหนุ่มพยักหน้าเหมือนคนโดนสะกดจิต ทั้งที่สีหน้าของเขายังคงแสดงถึงความสับสนอยู่

 

จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็มองไปทางภูตตัวโตอีกครั้ง "ท่านจะแก้ไขมันหรือไม่?"

 

ภูตชายพยักหน้าตอบรับอย่างเร่งรีบ "อืม! ข้าจะแก้ไขอย่างแน่นอน!"

 

"เอาล่ะ!" หลงเหยาถอนหายใจ ก่อนที่เขาจะเปล่งเสียงดัง "เสี่ยวเหยาขอประกาศว่าพวกท่านคืนดีกันแล้ว!"

 

"..." จู่ ๆ จิ้งจอกสาวก็รู้สึกเสียใจที่พาเด็กคนนี้ออกมาด้วย

 

ใครก็ได้บอกฉันทีว่าฉันควรทำยังไงดี…

 

หญิงสาวคาดไม่ถึงว่าหลงเหยาจะทำในสิ่งที่น่าทึ่งจนเธอพูดไม่ออก

 

"ขอโทษ ลูกของข้าอาจจะซนไปสักหน่อย ขอโทษด้วยจริง ๆ..." หูเจียวเจียวคว้าคอเสื้อของเจ้าตัวเล็กเพื่อดึงเขากลับมา ก่อนจะกล่าวขอโทษพวกเขาด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ

 

แล้วบรรยากาศที่ตึงเครียดก็พลันหายไปทันที

 

ทางด้านเซี่ยหมานมองหลงเหยาด้วยสายตาที่ซับซ้อน

 

ปรากฏว่าเด็กคนนี้ดูไม่ได้โง่และไร้ความสามารถอย่างที่เขาคิด

 

อีกฝ่ายแก้ไขความขัดแย้งระหว่างทั้ง 2 คนได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ ซึ่งมันเป็นวิธีที่ค่อนข้างชาญฉลาด

 

สมควรแล้วที่เขาเป็นลูกของหลงโม่!

 

ก่อนหน้านี้เด็กน้อยแค่ซ่อนความสามารถบางอย่างเอาไว้และไม่เปิดเผยออกมาตรง ๆ นี่เอง

 

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้แม้แต่เซี่ยหมานเองก็ยังรู้สึกละอายใจ

 

ปัจจุบันหูเจียวเจียวกับหลงเหยาไม่รู้ว่าในใจของเซี่ยจื้อหนุ่มคิดอะไรอยู่ เพราะเวลานี้คนหนึ่งกำลังหัวเราะแห้ง ๆ ด้วยความอับอาย ส่วนอีกคนก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

 

ในตอนนั้นเอง

 

เสียงของเสี่ยวสือโถวก็ดังมาจากด้านหลังฝูงชน

 

"หวงเทียน ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ ถึงว่าล่ะทำไมข้าหาเจ้าไม่เจอ!"

 

เขาตะโกนพร้อมกับรีบฝ่าวงล้อมเข้าไปข้างใน

 

เนื่องจากเสี่ยวสือโถวได้รับความไว้วางใจจากเซี่ยหมานให้ดูแลหวงเทียน แต่เดิมเซี่ยหมานเห็นว่าพวกเขาอายุไล่เลี่ยกันคงจะเข้ากันได้ดี แต่พอเขาหันหลังไปครู่เดียว อีกฝ่ายก็หายไปแล้ว..

 

เมื่อเด็กหนุ่มพบกลุ่มภูตมารวมตัวกันจึงวิ่งมายังที่นี่

 

และหูเจียวเจียวกับเซี่ยหมานก็อยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้นด้วย

 

เขาเลยรีบหยุดทักทายทั้งคู่ "พี่หมาน พี่เจียวเจียว พวกท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ?"

 

หูเจียวเจียวมองไปยังเด็กที่มาใหม่แล้วเห็นว่าเขาคือเสี่ยวสือโถว

 

ปัจจุบันเขาดูสุขภาพดีและแข็งแรงกว่าตอนที่อยู่ในเผ่าหมาป่ามาก ใบหน้าของเขาไม่ซีดเซียวเหมือนเดิม และเขาก็ดูมีชีวิตชีวาและมีพลังมาก ซึ่งแตกต่างจากท่าทางเหมือนคนป่วยก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

 

หญิงสาวสันนิษฐานว่าร่างกายเขาคงจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจนฟื้นตัวในที่สุด 

 

"หวงเทียน ทำไมเจ้าถึงได้รับบาดเจ็บ?" ขณะนั้นเสี่ยวสือโถวพบว่าขาของหวงเทียนได้รับบาดเจ็บจึงรีบวิ่งเข้ามาดูอีกฝ่าย

 

เด็กหนุ่มรู้สึกว่าบรรยากาศที่นี่แปลก ๆ เขาคิดว่าเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อของเขาเองที่ทำให้สหายคนใหม่มีปัญหา เขาจึงก้มหัวขอโทษเซี่ยหมานโดยที่เขายอมรับผิดชอบทั้งหมดเอง

 

"พี่หมาน ข้าขอโทษ เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่ได้ดูแลหวงเทียนให้ดีจนทำให้เขาบาดเจ็บ" 

 

"ไม่เป็นไร ข้าไม่โทษเจ้า" เมื่อชายหนุ่มเห็นเด็กชายแสดงท่าทางแบบนี้ สีหน้าของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย

 

เหตุผลที่เซี่ยจื้อหนุ่มมอบความไว้วางใจให้หวงเทียนอยู่ในความดูแลของเสี่ยวสือโถว เพราะเขารู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ถือโทษโกรธหวงเทียน

 

โดยธรรมชาติแล้ว เสี่ยวสือโถวไม่ควรถูกตำหนิ

 

เมื่อภูตคนอื่นเห็นอย่างนี้ก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา พวกเขาพากันก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเองทีละคน และหวังว่าตนจะสามารถหารอยแยกในหินแทรกเข้าไปได้

 

แม้แต่เด็กตัวเล็ก ๆ ยังมีความรับผิดชอบ ทว่าภูตที่โตเต็มวัยอย่างพวกเขากลับปัดความรับผิดชอบไปเรื่อย ๆ ช่างน่าละอายเสียจริง!

 

ขณะเดียวกัน เสี่ยวสือโถวเงยหน้าขึ้นมองไปที่หูเจียวเจียว และหันไปมองเซี่ยหมานก่อนจะขยิบตาให้เขา

 

‘พี่เจียวเจียวอยู่ที่นี่ด้วย โอกาสที่ดีเช่นนี้ พี่หมาน ท่านต้องคว้ามันไว้!’ เขาถ่ายทอดข้อความผ่านสายตาไปให้ผู้เป็นหัวหน้า

 

นั่นทำให้เซี่ยจื้อหนุ่มขมวดคิ้ว แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจสายตาของเด็กหนุ่ม

 

จากนั้นเขาหันกลับมาสั่งเสียงดังว่า

 

"เอาล่ะ ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเองเถอะ" 

 

"ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกในอนาคตก็อย่ามาโทษข้าที่ไม่เตือน" 

 

"อย่าให้ข้าเห็นอีกเป็นครั้งที่ 2!”

 

เซี่ยหมานพูดด้วยเสียงที่ทรงพลัง

 

“รับทราบ หัวหน้า” ภูตทุกคนตอบพร้อมกันด้วยสีหน้าจริงจัง

 

หลังจากเซี่ยจื้อหนุ่มสัมผัสได้ถึงสายตากระตุ้นของเสี่ยวสือโถว เขาจึงหันไปพูดกับหูเจียวเจียวว่า

 

"ข้าจะไปทำธุระให้เสร็จก่อน ถ้าเจ้าต้องการอะไรสามารถเรียกข้าได้ทุกเมื่อ"

 

แล้วชายหนุ่มก็ก้าวเท้ายาว ๆ หนีไปทันที

 

ภาพที่ปรากฏทำให้เสี่ยวสือโถวอ้าปากค้าง แต่ก่อนที่เขาจะได้ส่งเสียงอะไร เซี่ยหมานก็หายตัวไปแล้ว

 

"..."

 

พี่หมานโง่จริง ๆ!

 

ยามนี้เสี่ยวสือโถวย่นหน้าแบบไม่สบอารมณ์เนื่องจากหัวหน้าของเขาไม่เป็นอย่างที่ตนต้องการ 

 

ถ้าพี่หมานยังเป็นแบบนี้ ข้าก็ไม่รู้ว่าท่านจะหาคู่ครองได้เมื่อไหร่

 

“พี่สือโถว ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจออกมาสร้างปัญหา ข้าแค่อยากจะมาช่วยเหลือทุกคนที่นี่ แต่ข้ามันกลับไร้ประโยชน์แล้วยังสร้างปัญหาให้กับท่านอีก” หวงเทียนพูดกับเสี่ยวสือโถวพร้อมกับแสดงสีหน้ารู้สึกผิด

 

เขาอายุน้อยกว่าเสี่ยวสือโถวประมาณ 3-4 ปี

 

นอกจากหวงเทียนอายุน่าจะพอ ๆ กับหยินชางแล้ว ทั้งคู่ก็มีนิสัยที่คล้ายคลึงกันมาก อย่างเช่นพวกเขามักจะวิตกกังวลและชอบแบบรับทุกอย่างไว้เอง

 

“เราเป็นเด็ก เราไม่จำเป็นจะต้องทำงานหนักพวกนั้น เจ้ามีหน้าที่พักผ่อนให้ดีแล้วเติบโตอย่างแข็งแรง” เสี่ยวสือโถวก็ไม่ได้ตั้งใจตำหนิเขาเช่นกัน

 

จากนั้นคนโตกว่าก็ตบไหล่อีกคนเหมือนเป็นพี่ชายคนโต

 

ในอดีตตอนที่อยู่ในเผ่าหมาป่า แม้ว่าจะเป็นเด็กแต่พวกเขาก็ยังต้องทำงานหนัก แต่เนื่องจากเหล่าภูตเด็กมีร่างกายอ่อนแอและมักจะทำผิดพลาดอยู่บ่อยครั้งจึงมีเพียงเด็กไม่กี่คนเท่านั้นที่เอาชีวิตรอดมาจากคมแส้ได้

 

ตอนนี้พวกภูตผู้ใหญ่ไม่ปล่อยให้เด็กทำงาน แล้วให้ทุกคนได้เล่นกันในอาณาเขตของตัวเองเต็มที่

 

ทางด้านหวงเทียนอ้าปากอยากจะบอกว่าเขาสามารถช่วยแบ่งเบางานได้

 

แต่เด็กหนุ่มก็เห็นเสี่ยวสือโถวมีสีหน้ากังวล

 

พอเขาคิดว่าเมื่อสักครู่ตนเกือบสร้างปัญหา เขาจึงจำใจพยักหน้าตอบรับ "ข้าเข้าใจแล้ว" 

 

"พี่เจียวเจียว ไม่ต้องกังวลนะ ข้าจะดูแลหวงเทียนให้ดี" เสี่ยวสือโถวตบหน้าอกพลางให้คำมั่นกับหูเจียวเจียว

 

ถ้าเสี่ยวสือโถวอยู่คอยใกล้ ๆ เสี่ยวเทียน หูเจียวเจียวก็ยอมวางใจได้

 

จากนั้นเธอพยักหน้าและพูดกับเด็กหนุ่มว่า

 

"เสี่ยวเทียน ถ้าเจ้ารู้สึกไม่สบายใจให้พี่สือโถวพามาหาข้าได้ทุกเมื่อเลยนะ"

 

ทางด้านเสี่ยวสือโถวจดจำคำพูดของหญิงสาวไว้ในใจ

 

"อืม ขอบคุณ พี่สาวเทพธิดาแสนสวย" หวงเทียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ในขณะที่ใบหน้าของเขายังคงซีดเล็กน้อย 

 

ครู่ต่อมา จิ้งจอกสาวเสนอตัวว่าจะส่งเขากลับไปยังที่พัก

 

ครั้งนี้หวงเทียนไม่ปฏิเสธ ดังนั้นหูเจียวเจียวจึงพาเด็กทั้ง 3 ไปยังถ้ำที่พวกเขาอาศัยอยู่

 

เดิมที หัวหน้าเผ่าเป็นคนจัดถ้ำของเผ่าให้เหล่าสมาชิกใหม่ แต่เซี่ยหมานรู้สึกว่ามันเป็นการรบกวนท่านผู้เฒ่ามากเกินไป ด้วยเหตุนี้ หลังจากพักอยู่ในถ้ำได้ 2-3 วัน เขาจึงพาพวกภูตคนอื่นไปขุดถ้ำใหม่ให้ทุกคนอาศัยอยู่

 

เพราะถึงอย่างไร ภูตทั้ง 800-900 คนก็หนังหนาแถมยังทนต่อสภาพอากาศอันหนาวเหน็บได้ดี พวกเขาจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

เป็นผลให้ปัจจุบันหวงเทียนอาศัยอยู่กับภูตคนอื่นในดินแดนทางตอนเหนือของเผ่า

 

ระหว่างทาง เสี่ยวสือโถวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

 

“พี่เจียวเจียว หัวหน้าเผ่าหมาป่าต้องโกรธเรามากแน่ ๆ เมื่อเขารู้ว่าพวกเราหนีมากันหมดแล้ว ถ้าเขาตามมาแก้แค้นพวกเราล่ะ?” เขากลัวจริง ๆ ว่าจะได้กลับไปยังสถานที่ที่เหมือนนรกนั้นอีกครั้ง

 

ตั้งแต่มาถึงเผ่านี้เขาก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์

 

เด็กหนุ่มไม่อยากนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมาเลยสักนิด

 

เขากลัวว่าทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือความฝัน และมันจะกลายเป็นฟองสบู่ที่แตกสลายไป

 

หลังจากหูเจียวเจียวมองเห็นถึงความกังวลของเสี่ยวสือโถว เธอก็ยิ้มเอ็นดูอีกฝ่าย 

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงภูตชายนาม ‘หลางซัว’ เสียงที่เธอเปล่งออกมาก็ค่อนข้างพึงพอใจ "ไม่ต้องกังวล เขาคงโกรธจนกระอักเลือดตายไปแล้ว เขาไม่มีเวลามาตอบโต้เราหรอก" 

 

เนื่องจากเผ่าหมาป่าอยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร และมันก็ไม่ง่ายที่จะเดินทางมาหลังจากที่เผ่าของฝ่ายตรงข้ามเสียหายหนักขนาดนั้น

 

นอกเสียจากว่า...

 

หูเจียวเจียวนึกถึงของขวัญชิ้นใหญ่ที่เธอมอบให้หลางซัวก่อนจากมา

 

หากไม่มีทาสคอยทำงานให้ ในตอนนี้เขาอาจจะต้องรีบซ่อมแซมเหมืองด้วยตัวเองให้เสร็จโดยเร็ว

 

แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนมาหาเรื่องเธอได้อีก?