บทที่ 338: ใครกันแน่ที่พูดให้ลูกกลัว?

ในตอนที่ช้อนหินของหลงเหยากำลังจะแตะปลาในหม้อ ทันใดนั้นเสียงทุ้มต่ำของหลงโม่ก็ดังขึ้นจากเหนือหัวเขา “เจ้าลองชิมดูสิ แล้วหลังจากนี้เจ้าจะไม่ได้กินอะไรจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้”

คนตัวเล็กหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองลงทันที แล้วมือป้อมสั้นก็ยกขึ้นมาปิดปากพร้อมกับถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นดวงตาสีทับทิมก็ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า

ดูเหมือนว่าราคาที่ต้องจ่ายเพื่อชิมอาหารตอนนี้จะแพงเกินไป! เขาไม่อยากชิมแล้ว!