บทที่ 187: คำขอโทษของคู่รักหูหู่

ก่อนที่หูชิงหยวนกับหู่จิงจะได้ตอบคำถาม ภูตคนอื่นก็พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มทันที

 

“ยังต้องถามอีกรึ? กลิ่นบนตัวของหูชิงหยวนชัดเจนมากขนาดนั้น!”

 

“หูชิงหยวน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจ้าจะชอบหู่จิง...”

 

ภูตบางคนพูดติดตลกว่าที่ผ่านมาหูชิงหยวนเป็นที่นิยมมากในเผ่า เขาเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย พอทุกคนรู้ว่าตอนนี้เขามีคู่ครองแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็พูดถึงเรื่องของชายหนุ่มกันสนุกปาก

 

ภายในเวลาไม่นาน ถนนก็เต็มไปด้วยชาวบ้านในเผ่าจนแทบไม่เหลือทางให้เดิน

 

เมื่อสถานการณ์บีบบังคับ หูชิงหยวนกับหู่จิงจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกทุกคนตามความจริงว่าพวกเขาเป็นคู่กัน

 

ในขณะที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความยินดี เสียงที่เคลือบแคลงสงสัยก็ดังออกมาจากฝูงชน

 

“ข้าได้ยินมาว่าหู่จิงมักจะรังแกหูเจียวเจียว หูชิงหยวนเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวมากไม่ใช่หรือ เขาจะเป็นคู่กับหู่จิงได้ยังไง...”

 

แม้ว่าเสียงนั้นอาจจะไม่ดังมาก แต่ภูตที่อยู่บริเวณโดยรอบได้ยินชัดเจน

 

หู่จิงชำเลืองมองไปทางต้นเสียง เพียงแค่ชั่ววินาทีนางก็เห็นคนที่กำลังพูดอยู่ในฝูงชน ซึ่งอีกฝ่ายก็คือหวงเยว่นั่นเอง

 

เป็นนางอีกแล้ว!

 

“ขนาดนั้นเลยหรือ?”

 

“ข้าก็จำได้เหมือนกัน...”

 

แล้วความชื่นมื่นก่อนหน้านี้ก็หายไปจากบรรยากาศทันที

 

ภูตส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเก็บเรื่องเล็กน้อยมาคิดมาก และภูตชายไม่ให้ความสนใจกับการกระทบกระทั่งกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างภูตหญิงมากนัก พวกเขารู้เพียงว่าหู่จิงกับหูเจียวเจียวไม่เคยมีเรื่องใหญ่โตกันมาก่อน แต่คำจำกัดความของ ‘การรังแก’ มันคลุมเครือมาก

 

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะให้ความสนใจกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงตลอดทั้งวัน นับประสาอะไรกับหูเจียวเจียวซึ่งก่อนหน้านี้ทุกคนเคยเกลียดชังนาง

 

จากนั้นบรรยากาศก็อึดอัดไปชั่วขณะ จิ้งจอกหนุ่มเองก็เห็นหวงเยว่เช่นกัน แต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าคือปฏิกิริยาของภูตกลุ่มนี้ ใบหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปถมึงทึงทันที

 

“รังแก? ใครในพวกเจ้าไม่เคยรังแกเจียวเจียวมาก่อนบ้าง? ถ้าพวกเจ้ายึดติดกับอดีตมากนักก็จมอยู่กับอดีตต่อไปเถอะ!”

 

ชายหนุ่มโกรธพวกชาวบ้านปากพล่อย ทว่าดวงตาคมกริบของเขามุ่งตรงไปทางหวงเยว่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

 

“ผู้หญิงบางคนก็สมควรเร่ร่อนอยู่ในป่าตลอดไป ในเมื่อตอนนี้เจ้ามาถึงเผ่าของเราแล้ว เจ้าก็ควรใช้ชีวิตให้ดีและมีความซื่อสัตย์ อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีก ถ้าเจ้ายังกล้าทำแบบนี้อีกล่ะก็ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะโยนเจ้ากลับเข้าไปในป่า!”

 

ทันใดนั้นทุกคนที่อยู่รายรอบก็พูดไม่ออก

 

ภูตเหล่านี้รู้สึกผิดกับความคิดเมื่อครู่ พวกเขารังแกหูเจียวเจียวแบบนั้นมาตลอด แต่ตอนนี้นางสอนให้พวกเขาปลูกผลไม้ดิน, สร้างบ้านหิน, เผาถ่าน รวมถึงช่วยเผ่าไว้หลายครั้ง ถ้านางเป็นตามที่หวงเยว่พูดจริง ๆ จิ้งจอกสาวก็ควรปล่อยให้คนในเผ่าตายไปไม่ดีกว่าหรือ?

 

พวกเขาควรเอานางที่ไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความอาฆาตพยาบาทเป็นตัวอย่าง!

 

คำพูดก่อนหน้านี้หูชิงหยวนพูดเป็นภาษาสัตว์ที่มีเฉพาะภูตในเผ่าด้วยกันเองเท่านั้นที่ฟังรู้เรื่อง หวงเยว่จึงไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร และนางรู้สึกได้เพียงว่าภูตรอบตัวมองมาทางตนเหมือนตัวประหลาด

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

พวกเขาควรไม่พอใจหูชิงหยวนกับหู่จิงไม่ใช่หรือ?

 

เดิมทีหงส์สาวต้องการพูดยั่วยุฝูงชนก่อนที่จะจากไป แต่นางไม่คาดคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนแทน ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิด

 

“ข้าขอโทษ ข้าเพิ่งรู้เรื่องนี้ ข้าแค่ถามด้วยความอยากรู้เท่านั้น ถ้าข้าทำให้หู่จิงโกรธ ข้าขอโทษ...”

 

“หู่จิง ข้าขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้ร้ายเจ้า”

 

หวงเยว่เข้าใจถึงประโยชน์ของการแสดงความอ่อนแอให้ผู้อื่นเห็น นางเลยแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาทันที ก่อนจะก้มศีรษะขอโทษเสือสาว

 

แต่นางลืมไปว่าหู่จิงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่จะยอมยกโทษให้นางง่าย ๆ

 

“ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะตั้งใจทำหรือเปล่า” หู่จิงพูดเสียงเย็นชา “เจ้าก็รู้ว่าจะทำให้ข้าโกรธ แต่เจ้าก็ยังเลือกที่จะทำ หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าระบายความโกรธ?”

 

เสือสาวไม่ใช่คนที่จะพูดจาอ้อมคอ้อม

 

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ข้าขอโทษ...” บัดนี้ใบหน้าของหวงเยว่เปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วน ดวงตาของนางแดงก่ำเพราะความคับแค้นใจ จากนั้นนางกัดริมฝีปากแล้วตัดสินใจหันหลังวิ่งหนีไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว

 

ส่วนภูตทุกคนกำลังรู้สึกผิดจึงไม่มีใครสนใจหงส์สาว

 

คนกลุ่มนี้เองก็มีความคิดที่อยากจะขอโทษเช่นกัน แต่เสียงของพวกเขากลับกลืนหายไปในลำคอ แถมยังยืนน้ำท่วมปากกันอยู่นาน…

 

เมื่อหู่จิงเห็นหวงเยว่วิ่งหนีไปแล้ว สีหน้าถมึงทึงของนางก็จางหายไป ก่อนที่นางจะก้มศีรษะลงพลางเหลือบมองไปที่หูชิงหยวนด้วยความประหม่า

 

นางเพิ่งแสดงท่าทางแข็งกร้าว หยาบคายและรุนแรงออกไป ตอนนี้นางเพิ่งรู้สึกตัวจึงเป็นกังวลขึ้นมา

 

เขาจะรังเกียจไหมที่นางทำแบบนี้?

 

“ข้า! หูชิงหยวนคนนี้ไม่ใช่คนโง่ ข้าจำได้หมดนั่นแหละว่าใครทำดีหรือทำไม่ดีกับเจียวเจียวบ้าง!”

 

ยามนี้อารมณ์ของจิ้งจอกหนุ่มพุ่งขึ้นสูง เสียงของเขาเลยสั่นด้วยความโกรธ

 

“หู่จิงเคยมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเจียวเจียวก็จริง แต่ในตอนที่เจียวเจียวกับหลงโม่เกิดความเข้าใจผิดกัน ก็เป็นนางนี่แหละที่มาอธิบายแทนเจียวเจียว และในตอนที่หวงเยว่ไปยุ่งกับหลงโม่ นางก็คือคนที่พูดแทนเจียวเจียว”

 

“แล้วพวกเจ้าล่ะ?”

 

“พวกเจ้าเคยขอโทษในสิ่งที่ทำกับเจียวเจียวในอดีตบ้างไหม?”

 

ถึงแม้ว่าคนเป็นพี่ชายอย่างเขาจะไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวเลย

 

ขณะนี้ภูตทุกคนถูกหูชิงหยวนชี้หน้าด่า แต่พวกเขาไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด คนเหล่านี้ก้มศีรษะลงและพูดขอโทษเสียงเบาอย่างอับอาย

 

“ขอโทษ…”

 

“เราไม่ควรคิดอย่างนั้น...”

 

จิ้งจอกหนุ่มกวาดตามองดูพวกเขาแบบเย็นชา “ไม่ใช่ข้าที่พวกเจ้าควรขอโทษ แต่เป็นเจียวเจียวต่างหาก”

 

พอเขาพูดจบแล้วก็พาหู่จิงเดินฝ่าฝูงชนออกไปด้วยท่าทางขึงขัง

 

“หูชิงหยวน”

 

ปัจจุบันทั้งคู่เงียบไม่พูดคุยกันไปตลอดทาง จนกระทั่งพวกเขาเข้าใกล้บ้านของหูหมิน ในที่สุดหู่จิงก็พูดขึ้นมา

 

“ข้าขอโทษ ข้าเคยทำไม่ดีกับหูเจียวเจียว ข้าจะขอโทษนางอย่างจริงจัง เจ้าอย่าโกรธข้าเพราะเรื่องนี้เลยนะ”

 

เสือสาวเป็นคนที่ทำอะไรตรงไปตรงมา พูดตามใจคิด ถ้านางไม่สามารถเก็บคำใดไว้ในใจได้ก็จะพูดมันออกมาทั้งหมด

 

หากหญิงสาวทำอะไรผิดไป ตนจะยอมรับและแก้ไขให้มันถูกต้อง และถ้าหูชิงหยวนยังโกรธอยู่…

 

ถัดมา หู่จิงกัดฟันและพูดอีกครั้งว่า

 

“ถ้าเจ้าโกรธ ข้าจะให้หูเจียวเจียวเอาคืน ไม่สิ นางสามารถทำอะไรข้าก็ได้จนกว่านางจะพอใจ ข้าสัญญา ไม่ว่านางจะทำอะไรข้า ข้าจะไม่ขัดขืน”

 

บอกตามตรงว่าเสือสาวไม่เคยง้อใครขนาดนี้มาก่อน

 

เมื่อหูชิงหยวนได้ยินคำพูดของหู่จิง เขาก็หยุดฝีเท้าทันที

 

ในขณะที่หญิงสาวเกร็งตัวรอรับฟังคำตอบของคนรัก

 

หลังจากนางรออยู่นาน หูชิงหยวนก็ยังคงไม่พูดอะไรออกมาสักคำ นั่นยิ่งทำให้นางเป็นกังวลมากขึ้น นางจึงสะกิดหลังจิ้งจอกสีขาวที่ตนนั่งอยู่ โดยตั้งท่าจะพูดขอโทษต่อไป

 

ทว่าจู่ ๆ จิ้งจอกหนุ่มก็คำรามเสียงต่ำ!

 

“จริงสิ! ทำไมข้าคิดไม่ถึงนะ!”

 

“อะ-อะไร?” เสือสาวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามออกมา

 

หูชิงหยวนหันมามองหู่จิงด้วยสายตาเปล่งประกาย “หู่จิง เจ้าพูดถูก ถ้าอย่างนั้นข้าควรไปขอโทษหลงโม่เหมือนกัน”

 

ในตอนที่คนนอกพวกนั้นกล่าวหาหู่จิง เขาเองก็รู้สึกโกรธมาก ในฐานะพี่ชายของหูเจียวเจียว ที่ผ่านมาท่าทีของเขาที่มีต่อหลงโม่ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเจียวเจียวจะต้องโกรธยิ่งกว่าเขาอีกแน่!

 

“เอ๊ะ...” หญิงสาวงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่เข้าใจความคิดของคู่ตนเองเลยสักนิดว่าทำไมมันถึงโผล่ไปอีกเรื่องหนึ่งเสียอย่างนั้น แต่นางก็พยักหน้าสนับสนุนเขา

 

ปัจจุบันหูชิงหยวนเป็นคู่ครองของนางแล้ว นางจะสนับสนุนเขาในทุกสิ่งที่เขาทำ!

 

“ชิงหยวน เจ้าไม่โกรธข้าหรือ?” หู่จิงถามอย่างไม่มั่นใจ

 

“ไม่โกรธ ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามันผิดพลาด เจ้าก็แก้ไขมันทันที ยังนับว่าเจ้าเป็นคนดีคนหนึ่ง” จิ้งจอกหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม นี่คือสิ่งที่น้องสาวเคยพูด ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่าเจียวเจียวจะไม่รังเกียจเสือสาวแน่นอน

 

ในที่สุดหู่จิงก็รู้สึกโล่งใจ แล้วเผยรอยยิ้มบนใบหน้า “เอาล่ะ เรากลับไปขอโทษพวกนางกันเถอะ”

 

…

 

ที่บ้านของพวกหูหมิน

 

ยามนี้หูเฉียงและลูกชายทั้ง 3 คนกำลังจะออกไปตามหาหูชิงหยวนซึ่งพอดีกับที่ทุกคนเห็นอีกฝ่ายกลับมาพร้อมกับหู่จิง

 

เมื่อหลายคนเห็นเสือสาว พวกเขาทั้งหมดก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ

 

“ท่านพ่อ ข้ากลับมาแล้ว!” จิ้งจอกหนุ่มกล่าวทักทายครอบครัวของตัวเองก่อน

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่” หู่จิงเรียกผู้อาวุโสทั้ง 2 อย่างสุภาพเช่นกัน

 

ในตอนที่พวกหูเฉียงยังไม่หายประหลาดใจ หญิงสาวก็กระโดดลงจากหลังของจิ้งจอกขาวแล้วลากหูเจียวเจียวไปที่มุมหนึ่ง

 

ส่วนหูชิงหยวนกลายร่างเป็นมนุษย์ก่อนจะเดินเข้าไปโอบไหล่ของหลงโม่แล้วเดินไปอีกมุมหนึ่ง

 

ท่าทางของหูชิงหยวนกับหู่จิงทำให้พ่อแม่และพี่ชายจิ้งจอกอีก 3 คนมึนงงเป็นอย่างมาก

 

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?