บทที่ 154: ปฏิกิริยาแปลก ๆ ของ 3 พี่น้อง

“ในอนาคต ถ้าเจ้าต้องการถ่านในเผ่าเพิ่มเติม เราจะมอบให้เจ้าโดยไม่มีเงื่อนไข”

 

หัวหน้าเผ่าเป็นคนที่ชัดเจน ถ้าไม่ใช่เพราะหูเจียวเจียว ภูตในเผ่าจะไม่มีของพวกนี้ใช้

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องรับไว้แล้ว ขอขอบคุณท่านผู้เฒ่า” จิ้งจอกสาวยิ้มมุมปาก เธอไม่ปฏิเสธอีกฝ่ายพลางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้าได้สอนวิธีการทำถ่านให้พวกเขาแล้ว หากมีอะไรที่ไม่เข้าใจ ให้พวกเขามาถามข้าได้ทุกเมื่อ”

 

ตอนนี้เธอได้เปิดเผยวิธีการเผาถ่านไปแล้ว ดังนั้นเธอจะไม่ปิดบังมัน

 

อีกทั้งหูชิงเกาผู้เป็นพี่ชายคนรองของเธอก็เป็น 1 ในคนที่ช่วยเผาถ่านด้วย

 

หัวหน้าเผ่าเป็นคนมีดุลยพินิจ เขารู้ว่าอะไรควรบอกภูตคนอื่นและอะไรไม่ควรบอก ไม่ต้องพูดถึงว่าเผ่าเพิ่งมีคนทรยศ สำหรับวิธีการที่สำคัญเช่นนี้ เขาจึงเลือกภูตที่ไว้ใจได้มารับผิดชอบ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับกรณีที่ข้อมูลรั่วไหลอีก

 

“อืม ตกลง” หัวหน้าเผ่าตอบอย่างอารมณ์ดี 

 

ถัดจากนั้นเขาก็คอยกำกับภูตเพื่อเผาถ่านชุดต่อไป

 

ก่อนหน้านี้ในเผ่ามีประชากรภูตประมาณ 200 คน แต่พวกเขาสูญเสียคนไปในการต่อสู้ครั้งก่อน ตอนนี้จึงเหลือภูตประมาณ 100 กว่าคน แต่มีเพียงผู้หญิงเท่านั้นที่ต้องการถ่าน

 

ในสายตาของผู้ชาย นอกเสียจากว่าพวกเขากับคู่ครองจะทำหน้าที่เพิ่มประชากรกันในฤดูหนาว เหล่าภูตชายจะกลายร่างเป็นสัตว์ในช่วงเวลาที่เหลือ และขนที่หนาของแต่ละคนก็เพียงพอที่จะต้านทานความหนาวเย็นสุดขั้วได้แล้ว

 

“น้องเล็ก พี่รองจะช่วยเจ้าขนถ่านทั้งหมดกลับเอง!”

 

หูเจียวเจียวที่กำลังเฝ้ามองหัวหน้าเผ่าที่ยุ่งกับงาน ทันใดนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาของหูชิงเกาก็ขยับมาตรงหน้าเธอ

 

พอชายหนุ่มพูดจบ เขาก็เอาเชือกหวายมาผูกถ่านเข้าด้วยกัน

 

เนื่องจากไม้ที่ภูตตัดมีขนาดใหญ่มาก ไม้ที่เล็กที่สุดมีความยาว 1 เมตรและมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 10 เซนติเมตร ดังนั้นมันจึงค่อนข้างลำบากต่อการพกพาสำหรับจิ้งจอกสาว 

 

หากไม่คำนึงถึงรูปร่างที่เพรียวบางของหูชิงเกา เขาดูเหมือนพวกบัณฑิตหน้าตาดี แต่เขาทำงานเร็วมาก

 

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ถ่าน 500 ก้อนก็ถูกมัดแบ่งออกครึ่งหนึ่ง จากนั้นพี่ชายคนรองก็ถือมันด้วยมือทั้ง 2 ข้าง

 

ร่างกายที่ดูเหมือนจะอ่อนแอกลับมีพละกำลังไม่ต่างจากชายร่างกำยำ

 

ความเร็วในการทำงานของจิ้งจอกหนุ่มนั้นเร็วมากจนแม้แต่ภูตที่อยู่ข้าง ๆ เขาซึ่งอยากจะเข้ามาใกล้ชิดหูเจียวเจียวก็ยังตั้งตัวไม่ทัน

 

ภูตชายคนอื่นจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจว่า 

 

พอมีหูชิงเกาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ ๆ ดูเหมือนว่าพวกเราคงไม่มีโอกาสได้สร้างความประทับใจให้กับหูเจียวเจียว

 

“พี่รอง ข้าจะไม่เอาถ่านกลับบ้าน” คนเป็นน้องสาวส่ายหัวพลางก้าวไปข้างหน้าเพื่อแยกถ่านออกมามัดใส่ห่อละประมาณ 50 ก้อน

 

เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ อีกทั้งเธอจะปล่อยให้พี่ชายทำงานหนักเพียงลำพังไม่ได้

 

“หา? น้องเล็ก ถ้าเจ้าไม่เอาถ่านกลับบ้าน แล้วเจ้าจะขนพวกมันไปไหน?” หูชิงเกางุนงงกับการกระทำและคำพูดของน้องสาว 

 

“ข้าจะไปหาท่านแม่ ข้าไม่ได้เจอท่านนานแล้ว ข้าจะเอาถ่านพวกนี้ไปให้นางเก็บไว้ใช้ตอนหน้าหนาว”

 

หูเจียวเจียวอยู่ในโลกของภูตมานาน และพวกเขาก็ดูแลเธออย่างดีมาโดยตลอด แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนพวกเขาเลยสักครั้ง

 

ถ่านชุดแรกควรเอาไปให้พ่อแม่เพื่อแสดงความกตัญญู!

 

เมื่อหูชิงเกาได้ยินคำพูดของน้องสาว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง จากนั้นเขารีบเข้าไปขวางอีกฝ่ายไว้

 

“ไปหาท่านแม่? ไม่ เจ้าไปไม่ได้!”

 

“ทำไมข้าถึงไปไม่ได้ มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่หรือเปล่า?” จิ้งจอกสาวมองเขาอย่างสงสัย

 

วันนี้พี่รองดูแปลก ๆ …

 

“ไม่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่หรอก ท่านแม่สบายดี...” คนเป็นพี่ชายเสมองไปทางอื่นแบบรู้สึกผิด และเปลี่ยนเรื่องคุย “พี่ช่วยเจ้าขนถ่านกลับบ้านก่อนดีกว่า”

 

หูเจียวเจียวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหูชิงเกา 2-3 วินาที จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าโดยตั้งใจจะไปพบหูหมินผู้เป็นแม่ของเธอ

 

“ในเมื่อไม่มีอะไร ทำไมข้าไปหาท่านแม่ไม่ได้?”

 

พอเขาบอกว่าไปไม่ได้ เธอยิ่งต้องไปให้ได้!

 

“เฮ้ย! น้องเล็ก อย่าเพิ่งไป รอพี่ก่อน...”

 

หูชิงเกาขมวดคิ้วรีบเร่งเดินตามหลังน้องสาวตัวน้อยไป และในที่สุดเขาก็ตามทันอีกคนทั้งที่มีกองถ่านอยู่บนไหล่

 

ถ่าน 50 ก้อนไม่หนักเกินไปสำหรับหูเจียวเจียว ยิ่งพี่ชายคนรองขัดขวางตนแบบนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ 

 

ในที่สุดหญิงสาวก็มาถึงบ้านของหูหมิน

 

จากระยะไกล เธอเห็นพี่สามกับพี่สี่นั่งอยู่ที่ประตูบ้านด้วยท่าทางสลด

 

เมื่อชายหนุ่มทั้ง 2 ได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบว่าเป็นน้องสาวสุดที่รัก พวกเขาก็พากันตกใจลุกขึ้นจากพื้นทันที

 

“น้องเล็ก ทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงมาที่นี่?” หูชิงหลู่ พี่ชายคนที่ 3 ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่น เขาเป็นคนแรกที่เข้ามาหาเธอ

 

“น้องเล็ก ทำไมเจ้าถึงไม่บอกว่าจะมาหา ไม่อย่างนั้นพี่สี่จะไปรับเจ้าเอง!” หูชิงหยวน พี่ชายคนที่ 4 ก็เดินตามมาติด ๆ

 

ทันทีที่ทั้งคู่ได้พบกับน้องสาวคนเล็ก พวกเขาก็เปลี่ยนท่าทีจากหดหู่เป็นยิ้มแย้มแจ่มใส

 

แต่หูเจียวเจียวยังคงเห็นความกังวลในดวงตาของพวกพี่ชาย

 

ภูตจิ้งจอกกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของตัวเองมากที่สุด และด้วยรูปร่างหน้าตาที่ไม่ได้รับการดูแลของ 2 คนนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูผิดปกติเห็น ๆ!

 

“มีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่หรือเปล่า?” จิ้งจอกสาวเปิดคำถามตรงประเด็น

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่สามกับพี่สี่นิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ใครจะทันได้ตอบ พวกเขาก็บังเอิญเห็นหูชิงเกาวิ่งตามมาข้างหลังน้องสาว และทั้ง 2 ก็จ้องเขม็งไปที่เขาทันที

 

เกิดอะไรขึ้น? พี่รอง ท่านบอกน้องเล็กเกี่ยวกับท่านแม่หรือ!?

 

หลังจากที่หูชิงเกาได้รับสัญญาณผ่านสายตาของน้องชาย เขาก็ส่ายหัวตอบระรัวพร้อมกับขยับริมฝีปากเป็นคำพูดว่า ‘ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย!’ 

 

เมื่อหูเจียวเจียวหันไปมอง คนเป็นพี่รองก็รีบหุบปากตัวเอง ในขณะที่ดวงตาของเขากระตุกเป็นระยะ ๆ

 

จิ้งจอกสาวที่ได้เห็นท่าทางของพี่ชายรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ

 

คนพวกนี้คิดว่าเธอเป็นคนโง่หรือไง ถึงได้ขยิบตาต่อหน้าเธออย่างโจ่งแจ้ง แถมยังพยายามหลอกเธออีก!

 

หูชิงหยวนยังคงคิดว่าหูเจียวเจียวเป็นสาวน้อยตัวเล็ก ๆ ที่พวกเขาเคยเกลี้ยกล่อมได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาเกาหัวแบบสำนึกผิด ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ และพูดว่า

 

“ท่านแม่สบายดี นางอยู่กับเราที่นี่จะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ”

 

แต่ในใจเขาอดบ่นไม่ได้ว่าน้องสาวคนเล็กของเขาไม่เคยกลับบ้านมาก่อน แล้วทำไมวันนี้นางถึงตัดสินใจกลับมากะทันหัน?

 

ยามนี้พี่น้องตระกูลหูต้องการโน้มน้าวหูเจียวเจียวต่อไป

 

ทางด้านจิ้งจอกสาวอดรนทนไม่ไหว เธอยัดถ่านเข้าไปในอ้อมแขนของพี่สี่ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

 

“ข้าจะไปหาท่านแม่”

 

นั่นทำให้พี่น้องจิ้งจอกทั้ง 3 คนกระวนกระวายใจรีบกระโจนตามไปทันที

 

ภายในบ้านไม้สะอาดและเป็นระเบียบ ที่มุมหนึ่งมีกองหนังสัตว์หนา ๆ กองหนึ่งซึ่งใช้เพื่อให้ความอบอุ่นในฤดูหนาว

 

ในห้องไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไร ยกเว้นหนังสัตว์และอาหารบางอย่าง หากสังเกตดูให้ดี เตียงนั้นเป็นเตียงที่ทำจากหนังสัตว์หนาและชั้นบนสุดปูด้วยขนแกะที่มีสัมผัสนุ่มนวล จะเห็นได้ว่าหูเฉียงดูแลหูหมินผู้เป็นภรรยาดีแค่ไหน

 

ในเวลานี้แม่จิ้งจอกวัยกลางคนกำลังนอนอยู่บนเตียงในสภาพผิวขาวซีด

 

“ท่านแม่!”

 

หูเจียวเจียวหัวใจเต้นแรง และรีบวิ่งไปที่ริมเตียงของอีกฝ่ายแบบไม่ต้องคิด

 

โชคดีที่นางไม่เป็นไร

 

เธอยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ...

 

ถัดมา จิ้งจอกสาวเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของหูหมิน

 

ร้อน!

 

นางมีไข้สูง!

 

“น้องเล็ก!”

 

“น้องเล็ก เจ้า—”

 

ทางด้านพี่ชายทั้ง 3 วิ่งตามเข้ามาในบ้าน เมื่อเห็นว่าหูเจียวเจียวเห็นผู้เป็นแม่แล้ว เสียงพวกเขาก็หยุดลงทันที

 

“ท่านแม่ป่วย พวกท่านทำไมไม่มาบอกให้ข้ารู้?” บัดนี้หญิงสาวเริ่มหมดความอดทน

 

ไอ้พี่ชายทึ่มทั้ง 3 คนนี้หวังว่าท่านแม่จะไข้ลดได้โดยการนอนเฉย ๆ หรือไง

 

ถ้าเธอไม่บังเอิญคิดจะเอาถ่านมาให้ เธอคงไม่รู้ว่าแม่จิ้งจอกตัวร้อนเป็นไฟขนาดนี้

 

“น้องเล็ก เราก็แค่กลัวว่าเจ้าจะกังวล...”

 

“เราได้เรียกท่านหมอมาดูอาการของท่านแม่แล้ว”

 

“ใช่ ท่านแม่กินยาไปแล้วด้วย ท่านหมอบอกว่านางจะไม่เป็นไรหลังจากนอนพักสักคืน เจ้าไม่ต้องห่วงนะ”

 

จิ้งจอกหนุ่มทั้ง 3 รีบอธิบายเพราะกลัวว่าน้องสาวจะโกรธพวกตนด้วยเหตุนี้

 

หูเจียวเจียวชำเลืองมองพี่ชาย 3 คน ท่าทางทรุดโทรมของหูหมินในตอนนี้ดูไม่เหมือนว่าพรุ่งนี้แม่ของเธอจะหายดีเลย

 

พวกเขาโกหก!

 

ในขณะนี้หญิงสาวรู้สึกทุกข์ใจมากจนไม่อยากพูดอะไรกับพวกพี่ ๆ อีก เธอหันกลับไปหาผ้ามาห่มร่างกายของแม่ ก่อนจะหยิบปืนวัดอุณหภูมิออกจากมิติมาวัดหน้าผากของคนป่วย

 

40 องศา!