บทที่ 122: ผลเกลือ

ในเวลาไม่นาน หูเจียวเจียวกับหลงโม่ก็มาถึงถ้ำที่เก็บเกลือ

 

เสบียงอาหารในเผ่าทั้งหมดถูกเก็บไว้ในถ้ำ ดังนั้นในฤดูหนาวเหล่าภูตสามารถมาหยิบเสบียงได้ตามสะดวก อีกทั้งอากาศในถ้ำเย็นจึงทำให้เก็บรักษาอาหารไว้ได้นานขึ้น

 

ณ ตอนนี้ ภูตจำนวนมากมารวมตัวกันอยู่ในถ้ำ เมื่อเทียบกับความปีติยินดีเมื่อวาน วันนี้ทุกคนดูมืดมนและวิตกกังวล

 

ทันทีที่ทั้งคู่มาถึง พวกเขาเห็นว่าหัวหน้าเผ่ากำลังถามชายคนหนึ่ง

 

“เมื่อวานยังไม่เป็นไรเลยไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้เกลือถึงเปียกขนาดนี้!?”

 

ชายหนุ่มผู้นี้คือคนซื่อที่ลงไปช่วยหวงเยว่ในน้ำเมื่อวาน พอถูกถาม เขาก็ตอบอย่างกระวนกระวายว่า “ท่านผู้เฒ่า ข้าไม่รู้ เมื่อวานตอนที่ข้าเข้ามาขนเกลือก็ยังปกติอยู่...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย”

 

จากนั้นภูตคนหนึ่งก็พูดปลอบโยนเขา “ท่านผู้เฒ่า เขาเป็นคนซื่อสัตย์ที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำเรื่องแบบนี้”

 

“ถูกต้อง ท่านผู้เฒ่า อาจจะเป็นเพราะถ้ำมีความชื้นมากเกินไป เกลือจึงละลายหายไป...”

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเบียดตัวเข้ามาเห็นเสบียงบางอย่างบนพื้นในถ้ำ และในมุมหนึ่งมีถุงหนังสัตว์หลายใบ

 

ในเวลานี้ ถุงหนังสัตว์ว่างเปล่าและมีแอ่งน้ำบนพื้นดูเหมือนเกลือละลายน้ำและกำลังไหลลงสู่พื้นตามช่องว่างในหนังสัตว์

 

เป็นไปไม่ได้ที่มันจะกลายเป็นแบบนี้!

 

“เจียวเจียว เจ้าก็อยู่ที่นี่เหมือนกันหรือ?” ลู่เมี่ยนเอ๋อซึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนเห็นจิ้งจอกสาวจึงก้าวไปยืนอยู่ด้านข้างเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล

 

“อืม”

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าเป็นกวางสาว เธอก็พยักหน้าทักทายอีกฝ่ายเล็กน้อย

 

“นี่คือเกลือทั้งหมดของคนในเผ่าหรือ?” เธอเอ่ยถามเสียงเบา

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อพยักหน้าตอบ “ใช่ เกลือที่เหลืออยู่ในเผ่าอยู่ที่นี่ทั้งหมด ก่อนหน้านี้มันมีมากพอที่จะให้ผู้หญิงในเผ่าได้มีชีวิตรอดไปตลอดฤดูหนาวนี้ ข้าไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

 

ทันทีที่สิ้นเสียงของนางเอกสาว ภูตคนหนึ่งก็ถามขึ้นมาว่า

 

“ท่านผู้เฒ่า เราควรทำยังไงต่อไปดี?”

 

“ถ้าไม่มีเกลือ พวกผู้หญิงก็จะป่วย!”

 

“ใช่ เราจะอยู่โดยไม่มีเกลือในเผ่าได้ยังไง เทพอสูรกำลังพยายามบันดาลให้เผ่าเราล้มตายไปหมดหรือ...”

 

เสียงของชาวบ้านเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ข่าวนี้ส่งผลร้ายแรงต่อคนในเผ่าอย่างไม่ต้องสงสัย

 

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่าพวกเขาคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าถึงวันที่เผ่าจะพินาศ

 

ยามที่อยู่ในถ้ำ เสียงพูดของแต่ละคนจะยิ่งดังก้องขึ้นมากกว่าปกติ พอต้องฟังเสียงเช่นนี้อยู่ตลอดเวลา มันก็ทำให้หูของผู้คนที่อยู่ภายในเริ่มอื้ออึง

 

ถัดมา หัวหน้าเผ่ารีบยกมือเป็นสัญญาณให้คนอื่น ๆ เงียบ

 

“ทุกคน ไม่ต้องห่วง ข้าจะหาทางแก้ไข เราต้องอยู่รอดโดยไม่มีเกลือ อย่างแย่ที่สุด... แย่ที่สุด เราจะให้ผู้หญิงดื่มเลือดสัตว์ประทังไปก่อน ตราบใดที่เราอยู่รอดได้ในฤดูหนาวนี้ เราจะสามารถออกไปแลกเปลี่ยนเกลือในปีหน้าได้!”

 

ก่อนที่บรรพบุรุษของภูตจะได้รับเกลือ พวกเขาใช้เลือดสัตว์เพื่อเสริมแร่ธาตุในร่างกาย อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่ดื่มเลือดสัตว์นั้นจะมีร่างกายที่อ่อนแอ บ้างก็ป่วย บ้างก็เกือบเสียชีวิตหลังจากคลอดลูก และไม่นานคนคนนั้นก็ป่วยตายไป

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงต้องไปที่ชายทะเลเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือ นี่เป็นวิธีเดียวที่คนในเผ่ารู้ว่ามันเป็นประโยชน์ที่ได้จากเกลือ

 

ปัจจุบันคำพูดของชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดไม่น่าเชื่อถือดั่งเช่นเคย

 

ชาวบ้านเงียบกันไปเพียงชั่วครู่ จากนั้นจึงเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

“ท่านผู้เฒ่า หากดื่มเลือดสัตว์ ผู้หญิงจะป่วยเหมือนกัน นับประสาอะไรกับการดื่มเลือดตลอดฤดูหนาว ผู้หญิงคนไหนจะทนได้!”

 

“ข้าไม่อยากดื่มเลือดสัตว์...”

 

“ตอนนี้ยังมีผู้หญิงตั้งท้องอยู่ในเผ่า พวกนางไม่สามารถดื่มเลือดสัตว์ไปได้ตลอด มิฉะนั้นพวกนางจะไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้...”

 

ขณะนี้เสียงร้อนรนของเหล่าภูตกลบเสียงของหัวหน้าเผ่าไปจนมิด

 

“หุบปาก!” อิงหยวนสบถอย่างโกรธจัด เขาเดินไปด้านข้างของผู้นำสูงสุดพลางกวาดตาจ้องทุกคนเขม็งและพูดว่า “หากพวกเจ้าจะมาโต้เถียงอยู่ที่นี่ พวกเจ้าช่วยเอาเกลือกลับคืนมาได้ไหมล่ะ?”

 

เมื่อชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าเปิดปากพูด คนอื่น ๆ ก็เงียบลงและมองมาที่เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว

 

“ท่านผู้เฒ่า ทำไมไม่ให้ข้าเอาเสบียงไปที่ชายทะเลเพื่อแลกเกลือทันทีที่ฤดูหนาวมาถึง เพื่อที่ข้าจะได้กลับมาก่อนที่ฤดูหนาวจะสิ้นสุดลง”

 

อินทรีหนุ่มหันไปมองชายสูงวัยและเสนอทางแก้ปัญหาด้วยใบหน้าจริงจัง

 

“วิธีนี้จะได้ผลได้ยังไง ถ้าเจ้าออกไปตอนหน้าหนาว เจ้าจะแข็งตายอยู่ในป่า” หัวหน้าเผ่าส่ายหัวปฏิเสธทันที เขาปัดข้อเสนอของอีกฝ่ายทิ้งโดยไม่ต้องคิด

 

“ตอนนี้มันไม่มีทางอื่นแล้ว!” อิงหยวนขมวดคิ้วพร้อมกัดฟันพูดว่า “ข้าไม่ต้องการให้เมี่ยนเอ๋อใช้เวลาช่วงฤดูหนาวด้วยการดื่มเลือดสัตว์”

 

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็พากันรู้สึกละอายใจ

 

ไม่มีใครอยากปล่อยให้คู่ครองของตนต้องทนทุกข์ทรมาน แต่พวกเขาไม่สามารถคิดวิธีที่ดีกว่านี้ที่จะสามารถปกป้องคู่ของตัวเองได้

 

ในขณะเดียวกัน หัวหน้าเผ่าเงียบไปครู่หนึ่ง

 

“ข้าจะไปด้วย” ในตอนนั้นเอง หลงโม่เดินออกมาจากด้านหลังหูเจียวเจียวแล้วพูดประโยคนี้ขึ้นมา

 

ตัวเขาเองคุ้นเคยกับการดื่มเลือดสัตว์ แต่ผู้หญิงนั้นบอบบาง และเขาไม่อยากให้จิ้งจอกสาวดื่มเลือดสัตว์ที่มีกลิ่นเหม็น

 

หูเจียวเจียวหันไปมองมังกรหนุ่มอย่างเป็นกังวล ฤดูหนาวในโลกภูตนั้นหนาวจัดและอันตรายมาก แทบไม่มีภูตคนใดออกจากถ้ำในฤดูอันหนาวเหน็บนี้เลย นี่เป็นการเอาชีวิตเป็นเดิมพันแบบไม่ต้องสงสัย

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงคำเตือนในความฝัน หัวใจของเธอก็จมดิ่งลง

 

เดิมทีเธอคิดว่าตนจะเอาชีวิตรอดในฤดูหนาวปีนี้ไปให้ได้ก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่น แต่เธอไม่ได้คาดคิดว่าสวรรค์จะไม่ต้องการให้เธอมีชีวิตยืนยาว

 

ปัจจุบันจิ้งจอกสาวมีเกลืออยู่ในมิติ แต่หากเธอหยิบมันออกมาโดยตรง มันจะทำให้ทุกคนสงสัยและบางทีเธออาจจะถูกมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทอื่นที่ไม่ใช่พวกภูต เนื่องจากภูตนั้นเกลียดชังสิ่งมีชีวิตใด ๆ ก็ตามที่ไม่ใช่พวกของตนมาก ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเดิมพันเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ไม่มีวิธีอื่นที่สามารถทดแทนเกลือได้นอกจากเลือดสัตว์เลยหรือ?” หู่จิงที่ยืนอยู่ข้างลู่เมี่ยนเอ๋อพึมพำอย่างช่วยไม่ได้

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก

 

ใช่แล้ว!

 

ใช้อย่างอื่นทดแทนได้!

 

เนื่องจากภูตต้องกินเกลือ สัตว์ที่นี่ก็ต้องการเกลือเช่นกัน เธอจำได้ว่าสัตว์อย่างสิงโตและเสือจะกินดินเพื่อเติมเกลือ และแกะภูเขาจะเลียเกลือตามซอกหินบนหน้าผา

 

แร่ธาตุที่สัตว์ต้องการสามารถหาได้จากดิน กระดูกและอุจจาระ

 

แน่นอนว่าหญิงสาวไม่กล้าพูดวิธีการเหล่านี้ออกมา

 

ถ้าเธอแนะนำว่าให้พวกเขากินดินและมูลสัตว์ หลังจากนั้นเธอจะถูกชาวบ้านโจมตีแน่นอน

 

“ท่านผู้เฒ่า ข้ามีทางออกอื่น” หูเจียวเจียวยกมือขึ้นท่ามกลางฝูงชน

 

ไม่นานภูตทั้งหมดก็หันกลับมามองจิ้งจอกสาวกันเป็นตาเดียว

 

“เจียวเจียว เจ้ามีข้อเสนอแนะอะไร บอกข้ามาเร็วเข้า” หัวหน้าเผ่าดูมีความหวังโดยไม่สงสัยคำพูดของเธอเลย เพราะตอนนี้ในสายตาของเขา หูเจียวเจียวเป็นผู้กอบกู้ของเผ่า

 

ขณะที่หลงโม่มองจิ้งจอกสาวด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

 

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เขากลับมาอาศัยอยู่ที่เผ่า นางก็เปลี่ยนไปจากเดิมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ อีกทั้งตัวนางมีความลับซ่อนอยู่มากมาย และทุกอย่างที่นางพูดรวมถึงการกระทำ มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจได้เสมอ

 

“เมื่อก่อนตอนออกไปเก็บผลไม้ ข้าเห็นสัตว์ป่ามาเด็ดผลไม้จากต้นกิน ข้าก็เลยลองชิมมันดู ผลไม้ชนิดนั้นก็เค็มเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันใช้แทนเกลือได้หรือเปล่า”

 

แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องโกหก

 

ผลเกลือเป็นพืชชนิดหนึ่งที่เติบโตบนดิน สัตว์ต่าง ๆ ที่ปีนต้นไม้ได้ก็กินมันเพื่อเสริมไอโอดีน ซึ่งคนโบราณก็เก็บมันมาปรุงรสอาหาร

 

เธอไม่เคยเห็นมันในโลกนี้เลย แต่พืชส่วนใหญ่ที่นี่ก็เหมือนกับโลกมนุษย์ ทว่าขนาดและรูปร่างของมันต่างกันเล็กน้อย เธอไม่เชื่อว่าป่าใหญ่แห่งนี้จะหาผลเกลือชนิดเดียวกันไม่ได้

 

“จริงหรือ? ผลไม้นั่นหน้าตาเป็นยังไง เจ้าเคยเห็นที่ไหน!!?”

 

หัวหน้าเผ่าถามด้วยความตื่นเต้นทันที

 

ส่วนภูตรอบ ๆ ก็มองไปที่หูเจียวเจียวอย่างมีความหวัง

 

หากพบผลไม้ชนิดนี้ได้ก็จะสามารถแก้ไขวิกฤติของเผ่าได้

 

“ข้าจำได้ไม่ชัดเจน มันน่าจะผลเล็ก กลม ไม่ใหญ่เท่าผลไม้ทั่วไป และมีรสเค็มปนฝาด” จิ้งจอกสาวพูดอธิบายแบบคลุมเครือ