บทที่ 97: การกลับมา

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะทันได้ตอบสนอง เธอก็ถูกแขนแกร่งรวบขึ้นทั้งตัวไม่ต่างจากต้นอ่อนที่ถูกดึงขึ้นจากดิน

 

“เจ้าเป็นอะไรไหม?”

 

เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากเหนือศีรษะของหญิงสาว

 

“ไม่ ข้าไม่เป็นไร!” จิ้งจอกสาวรีบส่ายหัวและลนลานถอยห่างจากหลงโม่ เพราะเธออยู่เป็นโสดมากกว่า 20 ปี เธอจึงไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ชายมาก่อน

 

ครั้งสุดท้ายที่เธอใกล้ชิดกับผู้ชายคือตอนที่เธอเผลอนอนทับจอมวายร้ายเมื่อไม่กี่วันก่อน... อะแฮ่ม! เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น!

 

ในขณะเดียวกัน มังกรหนุ่มชำเลืองมองเลือดบนร่างกายของตน จึงเกิดความคิดว่าหญิงสาวอาจจะรังเกียจที่เขาตัวสกปรกแล้วทำนางสกปรกไปด้วย หรือเป็นเพราะนางเกลียดเขา ส่งผลให้ดวงตาที่เย็นชาหลุบลงต่ำ ก่อนจะพูดอย่างเฉยเมยว่า “ได้เวลากลับกันแล้ว” 

 

“อ่า ไปกันเถอะ” หูเจียวเจียวพยักหน้าและกำลังจะเดินกลับไป แต่หลังจากเดินไปได้ 2 ก้าว เธอก็หยุดฝีเท้ากะทันหัน

 

“เอ่อ...รอเดี๋ยวนะ”

 

หลงโม่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างหลังเมื่อเห็นว่าจิ้งจอกสาวกำลังก้มหน้าคุ้ยหาบางอย่างในร่างกายของตัวเอง ไม่นานเธอก็ดึงหนังสัตว์สีขาวออกมา

 

ทางด้านหูเจียวเจียว เธอหยิบผ้าขนหนูออกมาจากมิติ แล้วหันกลับมาเขย่งเท้าช่วยชายหนุ่มตัวสูงเช็ดเลือดออกจากใบหน้าของเขา

 

ยามนี้ด้านบนขนตาที่อยู่เหนือดวงตาสีทองมีแต่หยดเลือด ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาแทบจะถูกชโลมไปด้วยเลือด ตอนที่เธอมองอีกฝ่ายแว้บแรก เขาดูไม่ต่างจากยมทูตที่เพิ่งเดินออกมาจากยมโลกเลย

 

ด้วยหน้าตาที่ไร้ที่ติเช่นนี้ หญิงสาวทนไม่ได้กับสิ่งสกปรกที่แปดเปื้อนบดบังความสง่างามของเขาไว้

 

ตอนนี้หลงโม่ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ทันทีเพราะการกระทำของจิ้งจอกสาว

 

เมื่อถึงเวลาที่เขากลับมาตั้งสติได้ เขาก็ยกมือขึ้นบีบข้อมือของคนตรงหน้าแน่น

 

“ข้า...ข้าเห็นว่าหน้าของเจ้าสกปรกมาก ข้าเลยอยากจะเช็ดให้เจ้า หรือเจ้าอยากจะเช็ดออกเอง? มันคงจะรู้สึกอึดอัดมากที่ปล่อยให้เลือดแห้งจนเหนียวเหนอะหนะอยู่บนหน้าเจ้า” หูเจียวเจียวยิ้มแหย ๆ พลางคิดว่ามังกรหนุ่มปฏิเสธตัวเองเพราะเข้าใกล้เขามากเกินไป เธอจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว

 

พอหลงโม่ปล่อยมือตนให้เป็นอิสระ เธอก็รีบยัดผ้าขนหนูใส่มือเขาก่อนจะหันหลังกลับวิ่งไปหาหูชิงหลู่

 

ขณะที่ชายร่างสูงถือผ้าขนหนูไว้ในมือข้างหนึ่ง แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เขาก็เห็นร่างเพรียวบางวิ่งหนีออกไปแล้ว จากนั้นเขาก็ระลึกถึงสัมผัสที่อ่อนโยนบนใบหน้าที่จิ้งจอกสาวเป็นผู้กระทำ

 

นาง...จะสนใจทำไมว่าเขาจะไม่สบายเนื้อสบายตัว?

 

ในเวลาเดียวกัน เหล่าภูตในเผ่าได้เห็นการกระทำของหมาป่าที่เข้ามาช่วยเหลือพวกตนก่อนหน้านี้ ทุกคนจึงยินยอมให้หูเจียวเจียวปล่อยพวกมันไป

 

ไม่นานอิงหยวนกับหลงอู่ก็เข้าไปในถ้ำด้วยกันเพื่อตรวจสอบให้ทั่ว หลังจากแน่ใจว่าไม่มีภูตเร่ร่อนหลงเหลืออยู่ในถ้ำแห่งนี้แล้ว พวกเขาก็นำภูตที่รอดชีวิตมุ่งหน้ากลับไปยังเผ่า

 

โดยปกติแล้วภูตไม่ได้มีประเพณีการฝังศพหรือนำศพกลับไปให้ครอบครัวทำพิธี

 

ส่วนใหญ่แล้วซากศพพวกนี้จะกลายเป็นอาหารของสัตว์ป่าคล้ายเป็นวัฏจักร ตอนที่พวกเขามีชีวิตอยู่ก็ฆ่าสัตว์ป่ากิน แต่หลังจากตายไปแล้ว พวกเขาก็กลายเป็นอาหารของสัตว์ป่าแทน

 

ในไม่ช้า สัตว์ป่าที่อยู่บริเวณใกล้เคียงก็ได้กลิ่นเลือดจึงตามมากินซากศพที่กระจัดกระจายอยู่ที่นี่ แล้วในอนาคตอันใกล้ พวกมันจะต้องเผชิญกับการถูกไล่ล่ารอบใหม่ของภูตในป่า แล้วเหตุการณ์แบบนี้ก็จะเกิดขึ้นวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

นี่คือห่วงโซ่อาหารของสัตว์โลก! 

 

ขณะเดียวกัน ทันทีที่หลงโม่ดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้ว เขาก็เดินกลับไปรวมกลุ่มกับทุกคน ก่อนที่เขาจะพบว่าหูเจียวเจียวกำลังนั่งอยู่บนหลังจิ้งจอกขาวตัวใหญ่ ในตอนนั้นเขาชะงักมองไปที่จิ้งจอกหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจ

 

“โอ้โห! พี่สาม ร่างสัตว์ของท่านสวยมาก!”

 

หญิงสาวเพิ่งเคยเห็นร่างสัตว์ของหูชิงหลู่เป็นครั้งแรก เธอขึ้นไปนั่งบนหลังของสุนัขจิ้งจอกสีขาวด้วยสีหน้าตื่นเต้นพลางสอดมือเข้าไปในขนปุยยาว แล้วลูบมันเล่นเหมือนขนแมว!

 

หูชิงหลู่แค่คิดว่าน้องสาวไม่ได้เจอตนมานาน เขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในคำพูดของอีกฝ่ายเลย 

 

ถัดมา เขาเชิดหน้าขึ้นและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “แน่นอนอยู่แล้ว! พี่สามของเจ้ามีรูปร่างสง่างามกว่าใคร แต่เป็นรองแค่พี่รองเท่านั้นแหละ!” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

 

ในบรรดาลูกชาย 4 คนในครอบครัวจิ้งจอก มีเพียงหูชิงเกา ลูกชายคนที่ 2 เท่านั้นที่เป็นจิ้งจอกแดง ส่วนอีก 3 คนที่เหลือเป็นจิ้งจอกขาวทั้งหมด

 

“พี่สามช่างน่าทึ่ง ท่านไม่ได้มีแค่เสียงที่ไพเราะ แต่ท่านยังมีรูปร่างที่ดูดีอีกด้วย” หูเจียวเจียวหัวเราะร่าเสียงดัง และฝังใบหน้าไว้ในขนของสุนัขจิ้งจอก สัมผัสที่ได้รับนั้นนุ่มนวลราวกับนอนอยู่บนก้อนเมฆ

 

ขณะนี้หูชิงหลู่พาน้องสาวผู้เป็นที่รักวิ่งไปอยู่ตรงกลางกลุ่ม

 

ในเวลาเดียวกัน ภูตที่อยู่ข้างหลังสังเกตเห็นว่าหลงโม่ยืนนิ่งอยู่จึงเรียกเขา “หลงโม่? ไปกันเถอะ ทำไมเจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นอีก” 

 

ทางด้านมังกรหนุ่มมีสีหน้าเย็นชา ก่อนจะกลายร่างเป็นมังกรแล้วบินขึ้นไปในอากาศตามหลังกลุ่มไป

 

ระหว่างเดินทางกลับเผ่า ชายหนุ่มผู้ไม่เคยสนใจเรื่องรูปร่างหน้าตาของตัวเองก็มองไปที่ร่างมังกรของตนโดยไม่รู้ตัว

 

ร่างสัตว์ของเขามันทั้งดำทั้งเนียนไม่มีขน มีเพียงเกล็ดมังกรที่แข็งปกคลุมเอาไว้ ทันใดนั้นดวงตาสีทองก็มืดมนมากขึ้น

 

เมื่อพิจารณาจากท่าทางของผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้ นางน่าจะชอบสัตว์ที่มีขนยาวเหมือนจิ้งจอกขาวนั่นมากใช่ไหม?

 

เนื่องจากถ้ำของภูตเร่ร่อนตั้งอยู่ลึกเข้าไปในป่า หลังจากการต่อสู้ดุเดือดที่ยาวนาน พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้วเมื่อเหล่าภูตที่ออกไปทำภารกิจกลับมายังเผ่า

 

ตอนนี้หัวหน้าเผ่า ลู่เมี่ยนเอ๋อและคนอื่น ๆ คอยยืนคุ้มกันอยู่นอกเผ่า เมื่อทุกคนเห็นกลุ่มคนของเผ่าจากระยะไกล สีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข

 

“พวกอิงหยวนกลับมาแล้ว!”

 

“เจียวเจียว! เจียวเจียวของข้าก็อยู่ด้วย ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยให้เจียวเจียวปลอดภัย...”

 

เหล่าคนที่รออยู่นอกเผ่ามีครอบครัวของหูหมินด้วย และภูตทุกคนในเผ่ารู้ข่าวที่ว่าจิ้งจอกสาวนำภูตไปช่วยอิงหยวน ดังนั้นเกือบทุกคนจึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่

 

ต่อมา ภูตกลุ่มหนึ่งก็หยุดยืนอยู่นอกเผ่า

 

“เจียวเจียว!”

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวเพิ่งกระโดดลงจากหลังจิ้งจอกขาว หูหมินก็วิ่งเข้ามากอดเธอแน่น

 

“เจียวเจียวของแม่ เจ้าทำให้แม่กลัวแทบตาย เจ้าเป็นผู้หญิงนะ เจ้าไม่ควรไปทำอะไรในที่ที่อันตรายแบบนั้น ต่อจากนี้ไปเจ้าอย่าทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายอีกเด็ดขาด!” เมื่อผู้เป็นแม่รู้ว่าจิ้งจอกสาวไปที่ถ้ำของภูตเร่ร่อน นางก็เกือบจะเป็นลมล้มลงกับพื้น

 

หูเจียวเจียวของนางบอบบางมาก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาวสุดที่รักคนนี้ นางจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร!

 

ถัดมา หญิงสาวตบหลังของหญิงวัยกลางคนอย่างขบขันพลางพูดเบา ๆ ว่า “ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไรเลย อ่อ ใช่ ข้าพาพี่สามกลับมาอย่างปลอดภัยด้วย!” 

 

เพื่อไม่ให้ตัวเอง ‘โดนสั่งสอน’ เธอจึงขายคนเป็นพี่ชายไปทันที

 

“หู-ชิง-หลู่!!”

 

หูหมินมองไปข้างหลังหูเจียวเจียวอย่างสงสัย พอเห็นว่าตรงนั้นมีหูชิงหลู่ที่อยู่ในร่างจิ้งจอก ดวงตาของนางก็เบิกกว้างทันที แล้วก้าวไปคว้าหูของลูกชายที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพลางก่นด่าด้วยความโกรธ “เจ้าลูกชายคนนี้นี่ เจ้าแอบออกจากบ้านไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เจ้าช่างกล้ามากนะ! มันใช่ที่ที่เจ้าควรไปไหม หา!”

 

“ท่านแม่! ใจเย็น ๆ ท่านแม่ ข้ารู้ว่าข้าผิด...”

 

ชายหนุ่มเอียงศีรษะก่อนที่จะแปลงร่างเป็นมนุษย์เพื่อร้องขอความเมตตาผู้เป็นแม่ ขณะมองไปที่หูเจียวเจียวด้วยสายตาโศกเศร้า

 

สายตานั้นคล้ายจะพูดว่า 

 

ไหนตกลงกันแล้วว่าจะไม่บอกท่านแม่!

 

ข้างหลังจิ้งจอกหนุ่ม ก่อนที่หูเฉียงและพี่น้องอีก 3 คนจะมาถึง พวกเขาก็ถูกหัวหน้าเผ่ารวมถึงภูตคนอื่น ๆ บังอยู่ด้านหลัง ดังนั้นทุกคนจึงได้ยินแต่เสียงที่หูหมินกำลัง ‘สั่งสอน’ ลูกชายคนที่ 3

 

ในเวลาเดียวกัน ลู่เมี่ยนเอ๋อโผเข้าสู่อ้อมแขนของอิงหยวนด้วยความกังวล “อาหยวน ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก แต่โชคดีที่เจ้าไม่เป็นไร...”

 

อินทรีหนุ่มเองก็โอบแขนของเขาไว้รอบตัวภรรยาสาวด้วยท่าทางหวาดหวั่น

 

เขาเกือบจะกลับมาไม่ได้แล้ว...

 

วันนี้ต้องขอบคุณหูเจียวเจียวผู้หญิงชั่วคนนั้น เมื่อนึกถึงสิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขามองไปที่จิ้งจอกสาวในขณะที่มีอารมณ์แปลก ๆ ฉายผ่านดวงตาที่ลึกล้ำของเขา

 

ส่วนหัวหน้าเผ่าที่ออกมายืนรออยู่นาน พอเห็นหูเจียวเจียวและคนอื่นในเผ่ากลับมาโดยสวัสดิภาพ น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้

 

“ข้าขอโทษ ท่านผู้เฒ่า ข้าไม่สามารถพาพวกเขาทั้งหมดกลับมาได้ ท่านสามารถลงโทษข้ายังไงก็ได้ตามที่ท่านต้องการ...”

 

อิงหยวนก้มหัวลงสารภาพผิดต่อผู้อาวุโสที่มีอำนาจสูงสุด

 

ชายชรายิ้มพร้อมส่ายหัว “ดีแล้วที่กลับมา! โชคดีมากแล้วที่เจ้ารอดกลับมาได้!”

 

เมื่อเทียบกับการถูกภูตเร่ร่อนกวาดล้างทั้งเผ่า ผลลัพธ์นี้ดีกว่าเป็นไหน ๆ

 

จากนั้นผู้เป็นหัวหน้าเผ่าก็มองไปที่หูเจียวเจียวอีกครั้ง

 

“ท่านผู้เฒ่า” จิ้งจอกสาวเรียกอีกฝ่ายเสียงเบา

 

สำหรับเธอ ชายคนนี้คือผู้อาวุโสที่เธอเคารพ

 

“หูเจียวเจียว ในครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้า ข้า…ข้ารู้สึกละอายใจต่อเจ้าจริง ๆ...”

 

หัวหน้าเผ่าพยายามเปิดปาก แต่เขาก็รู้สึกว่ามันช่างพูดออกมาได้ยากเหลือเกิน และทันใดนั้นชายสูงวัยก็คุกเข่าลงตรงหน้าหูเจียวเจียว