บทที่ 56: หูเจียวเจียวไปทุบตีน้องชายของเจ้า

“หูเจียวเจียว เจ้าพูดจบแล้วหรือยัง ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่สงชิวของข้าจะทำแบบนั้น”

 

สงฮวาเริ่มหมดความอดทน และนางก็หวังว่าจะส่งได้อีกฝ่ายออกจากบ้านไปสักที ถัดมา นางก้มลงถามลูกชายว่า “เจ้ารีบตอบนางไปเร็วเข้าว่าเจ้าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้”

 

ทว่าเจ้าลูกหมีพูดตะกุกตะกักด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ข้า...ข้า...”

 

เมื่อแม่หมีเห็นปฏิกิริยาของสงชิว นางก็ตกตะลึงก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ นางจึงรีบเงยหน้าขึ้นมองแม่จิ้งจอกกับลูกชายที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วมองลงไปที่ลูกขี้ขลาดของตัวเองด้วยดวงตาเบิกกว้าง

 

“สงชิว ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะ? เจ้าลูกชั่ว เจ้าทำอย่างนั้นจริง ๆ รึ!?”

 

บัดนี้ผู้เป็นแม่โมโหมากจนแทบจะกระอักเลือดออกมา พอนางคิดถึงคำพูดของตนเองก่อนหน้านี้ ใบหน้าของนางก็หม่นหมองลงทันใด

 

นางโกรธมากจนใช้มือตบหัวเจ้าลูกชายเสียงดังป้าบ

 

“พูดสิ จะอมพะนำไว้ทำไม เจ้าทำอย่างที่นางว่ามาหรือเปล่า?”

 

ตอนนี้หูเจียวเจียวเป็นบุคคลสำคัญในเผ่า ซึ่งสงฮวาได้รับบทเรียนแล้ว อีกทั้งมันก็สายเกินไปที่จะซ่อนตัวจากอีกฝ่าย แต่เจ้าลูกอกตัญญูคนนี้กลับสร้างปัญหาให้กับนางอีกครั้ง นางจึงรู้สึกอารมณ์เสียมากจริง ๆ

 

ในเวลาเดียวกัน จิ้งจอกสาวมอง 2 แม่ลูกด้วยสายตาเย็นชา

 

ก่อนที่เธอจะทันได้เปิดปาก สงฮวาก็บิดหูของลูกหมี “ไอ้ลูกชั่ว วัน ๆ เจ้าดีแต่สร้างปัญหาให้แม่ เจ้าไปทำอะไรมา ทำไมไม่บอก รีบพูดมาเร็วเข้า มาดูกันว่าวันนี้แม่จะตีเจ้าจนตายไหม!”

 

“โอ๊ย! เจ็บนะ ท่านแม่! ข้าบอกแล้วๆๆ!”

 

ยามนี้หูข้างหนึ่งของสงชิวถูกดึงจนตัวยกขึ้นและศีรษะเอียงด้วยความเจ็บปวด ระหว่างนั้นเขารีบร้องขอความเมตตาพร้อมอธิบายเสียงสั่นว่า “ท่านแม่ ข้า…ข้าไม่ได้เอาหลงหลิงเอ๋อไปซ่อน ข้าจะบอกท่านว่าหลงหลิงเอ๋ออยู่ที่ไหน เอ่อ…คือ…ลู่หลีพาตัวนางไป...”

 

ลู่หลี?

 

ดวงตาของหูเจียวเจียวเป็นประกาย จากนั้นเธอก็ค้นหาชื่อนี้จากความทรงจำของตัวเอง 

 

‘ลู่หลี’ เป็นน้องชายที่เกิดจากพ่อเลี้ยงกับแม่ของลู่เมี่ยนเอ๋อ และยังเป็นจอมปีศาจที่อยู่ในเผ่านี้เช่นกัน ครอบครัวของเขาแตกแยกตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงมีนิสัยไม่ต่างจากเจ้าของร่างเดิมเหมือนโดนหล่อมาจากพิมพ์เดียวกัน เพียงแต่ว่าลู่หลีเป็นคนในตระกูลลู่ที่มีความสัมพันธ์ไม่ดีกับลู่เมี่ยนเอ๋อ ดังนั้นเขาจะเข้ามายุ่งกับหลงหลิงเอ๋อได้อย่างไร?

 

“ทำไมลู่หลีถึงจับตัวหลิงเอ๋อไป เขาจับหลิงเอ๋อไปที่ไหน?” จิ้งจอกสาวถาม

 

สงชิวส่ายหัวซ้ำ ๆ “ข้าไม่รู้ ข้าแค่บอกเขาว่าหลงหลิงเอ๋ออยู่ที่ไหน ข้าไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับนาง ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริง ๆ... ”

 

“เจ้าโกหก!” หลงจงคำรามด้วยความโกรธ ในขณะที่ดวงตาทอไปด้วยแสงเยือกเย็น

 

ทางด้านสงฮวาแทบไม่อยากเชื่อคำพูดของลูกตัวเอง นางจึงใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของเขาด้วยความโกรธ “พูดมาตามตรง ถ้าเจ้ากล้าโกหกแม่ แม่จะตีเจ้าให้ตาย”

 

“ข้า…ข้าไม่ได้โกหก ข้าพูดความจริง” เด็กหนุ่มที่ถูกคาดคั้นกำลังจะร้องไห้ เนื่องจากความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดพุ่งสูงขึ้น และเขาก็คายสิ่งที่รู้ออกมาจนหมด

 

“ลู่หลีบอกว่าหูเจียวเจียวรังแกลู่เมี่ยนเอ๋อและทำให้เขาเสียหน้า เขาก็เลยอยากแก้แค้นหลงหลิงเอ๋อ ลู่หลีพูดแบบนี้ด้วยตัวเอง เด็กหลายคนในเผ่าก็ได้ยินเหมือนกัน ถ้าท่านไม่เชื่อก็ลองไปถามพวกเขาสิ...”

 

“ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าลู่หลีจับตัวหลงหลิงเอ๋อไปไว้ที่ไหน ท่านไปถามลู่หลีเอาเองแล้วกัน”

 

สงชิวกลัวจนตัวสั่นและแม่หมีก็ตบหัวเขาอีกครั้ง “เจ้าลูกโง่ ถ้าลู่หลีพูดอะไรกับเจ้า เจ้าก็ควรมาบอกแม่สิ ทำไมเจ้าโง่ขนาดนี้...”

 

หากเรื่องดังกล่าวทำให้หูเจียวเจียวโกรธขึ้นมา บ้านหลังใหม่ที่สามีนางเพิ่งสร้างก็จะหายไปอีกครั้ง

 

ในขณะที่สงฮวายังคงกังวลเกี่ยวกับบ้านที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่เพราะกลัวว่าจะถูกคู่อริเผาอีก แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่นางพูดจบ จิ้งจอกสาวก็พาลูกทั้ง 2 ออกจากบ้านไปแล้ว

 

นางจึงชะงักไปครู่หนึ่ง

 

หูเจียวเจียวออกไปตอนไหน? ผู้หญิงคนนั้นจะไม่สะสางบัญชีกับตัวนางหรือแก้แค้นนางก่อนหรือ?

 

“ท่านแม่ ข้ารู้ว่าข้าผิด ข้าไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว...” สงชิวหลั่งน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ

 

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ที่เคยช่วยเขารังแกเด็กพวกนั้นมาตลอดถึงทุบตีเขาเพราะพวกมัน นางทำอย่างกับว่าคลอดพวกมันออกมาด้วยตัวเองแต่เก็บเขาจากข้างถนนมาเลี้ยง

 

ขณะนี้หูเจียวเจียวไม่มีเวลามาต่อความยาวสาวความยืดกับสงฮวา เธอแค่ต้องการพาตัวลูกสาวกลับมาอย่างปลอดภัย

 

พอจิ้งจองสาวได้รู้ความจริงว่าใครเป็นคนลักพาตัวหลงหลิงเอ๋อไป เธอก็เดินนำลูกชาย 2 คนไปทางบ้านตระกูลลู่

 

บ้านหลังนี้เคยมีภูต 5 คนอาศัยอยู่ แต่ตอนนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อกับพี่ชายของนางได้ย้ายออกไปสร้างครอบครัวของตัวเอง จึงมีเพียงพ่อแม่และลู่หลีอาศัยอยู่เท่านั้น

 

แล้วรอบ ๆ ก็มีหลายครัวเรือนตั้งอยู่ใกล้บ้านของเขา

 

ระหว่างที่หูเจียวเจียวเดินไปจนสุดทาง ภูตจำนวนหนึ่งก็พากันออกมาเฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้น

 

ในเวลาเดียวกัน ที่ลานบ้านของลู่หลีมีควันลอยออกมาเหมือนหลังอื่น ๆ ขณะที่คนในครอบครัวทั้ง 3 คนซ่อนตัวอยู่หลังกองไฟที่มีหม้อต้มน้ำเดือด ทันใดนั้นประตูรั้วก็ถูกเตะเปิดออกเสียงดังทำให้เจ้าบ้านสะดุ้งตกใจ

 

ปัง!!

 

“ลู่หลี ออกมา!”

 

ยามที่ประตูถูกกระแทกเสียงดังสนั่น พ่อกับแม่กวางเฒ่าก็ตัวสั่นด้วยความตกใจจนไม้ในมือของพวกเขาเกือบร่วงกระแทกหม้อ

 

พอหันศีรษะไปมอง ทั้งคู่ก็เห็นหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาน่าหลงใหลพุ่งเข้ามาในลานบ้านด้วยความโกรธ ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบสนอง ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องลู่หลีเขม็งแล้วก้าวเท้าเข้ามาคว้าไหล่เขาไว้

 

“บอกมานะว่าเจ้าซ่อนหลิงเอ๋อไว้ที่ไหน ส่งตัวหลิงเอ๋อมาเดี๋ยวนี้! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนาง ข้าจะฝังเจ้าไปพร้อมกับนาง!”

 

ในเวลาเดียวกัน หลงอวี้กับหลงจงที่ตามมาข้างหลังก็มาถึงที่เกิดเหตุ เพราะขาของทั้งคู่สั้น พวกเขาเลยวิ่งไม่เร็วเท่าผู้เป็นแม่ 

 

ทันทีที่ 2 พี่น้องเข้าไปในลานบ้าน พวกเขาก็เห็นท่าทางดุดันของหูเจียวเจียว ภาพตรงหน้าทำให้พวกเขาตกใจมาก วันนี้ผู้หญิงสารเลวกินยาผิดสำแดงมาหรือไง? ทำไมจู่ ๆ นางถึงอารมณ์รุนแรงขนาดนี้? แต่ถ้าจะพูดให้ถูก ท่าทางนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่นางทุบตีพวกเขาก่อนหน้านี้เสียอีก

 

แต่ทำไมเด็กหนุ่มทั้ง 2 กลับไม่รู้สึกกลัวเลย?

 

ทางด้านพ่อกวางแม่กวางหันกลับมาดึงตัวผู้บุกรุกออก “ปล่อยลูกข้า ปล่อยลู่หลีนะ!”

 

“เจ้าเป็นใคร! เจ้ามาที่นี่เพื่อรังแกลูกของข้าหรือ เจ้ามันบ้าไปแล้ว!”

 

แม้ว่าพ่อกับแม่ตระกูลลู่จะกลัว แต่พวกเขาก็ออกตัวปกป้องลูกตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้น ลู่หลีเป็นลูกชายคนโปรดของพวกเขาเสียด้วย

 

ผลั่ก!

 

เนื่องจากหูเจียวเจียวเป็นผู้หญิง เธอเลยไม่แข็งแรงเท่าผู้ชาย ด้วยเหตุนี้เธอจึงถูกพ่อกวางผลักออกไปในเวลาไม่นาน

 

ส่งผลให้จิ้งจอกสาวเสียหลักไป ส่วนหลงอวี้กับหลงจงที่อยู่ข้างหลังก็ยื่นมือออกไปช่วยพยุงเธอโดยไม่รู้ตัว แต่ก่อนที่จะสัมผัสถูกตัวอีกฝ่าย ผู้เป็นแม่ก็ทรงตัวอย่างมั่นคง

 

จากนั้น 2 พี่น้องหันมามองหน้ากัน ก่อนจะหันหนีไปคนละทาง โดยแสร้งทำเป็นว่าเมื่อกี้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยและเอามือไพล่หลังไว้

 

ถัดมา แม่ลู่รีบเข้าไปกอดลูกชายด้วยสีหน้าเป็นทุกข์แล้วประคองเขาไว้ในอ้อมแขนของตน “ลูกแม่ เจ้าเป็นอะไรไหม ผู้หญิงบ้าคนนั้นไม่ได้ทำร้ายเจ้าใช่ไหม ไหนขอแม่ดูหน่อย...”

 

ลู่หลีที่ถูกจู่โจมกะทันหันรู้สึกหวาดกลัว เมื่อเขากลับมามีสติ เขาก็ผลักนางออกไปอย่างกระวนกระวาย “ข้าไม่เป็นไร อย่ามาแตะต้องตัวข้า…”

 

ถึงชายหนุ่มจะใช้ถ้อยคำร้ายกาจ แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่โกรธเลยสักนิด  แล้วหญิงชราก็เดินตามไปดูว่าลูกของตัวเองบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่

 

ทางด้านพ่อลู่ เขาก้าวมายืนขวางอยู่หน้าหูเจียวเจียวเอาไว้

 

“เจ้าคือหูเจียวเจียวรึ? มาทำอะไรที่บ้านของข้า? เราไปทำอะไรให้เจ้า...”

 

ตามปกติพ่อกวางกับแม่กวางล้วนมีนิสัยชอบรังแกคนอ่อนแอและหวาดกลัวคนแข็งแกร่ง พอเห็นท่าทางน่ากลัวของแม่จิ้งจอก พวกเขาก็รู้สึกหวาดหวั่น

 

“ข้ามาที่นี่ทำไมงั้นหรือ?... ลู่หลีของเจ้าเอาลูกของข้าไป” หูเจียวเจียวขมวดคิ้วมองไปที่กวางหนุ่ม “ลู่หลี เจ้าเอาหลิงเอ๋อไปไว้ที่ไหน!?”

 

ในเวลาเดียวกันนั้น เรื่องที่จิ้งจอกสาวไปหาเรื่องที่บ้านตระกูลลู่แพร่กระจายไปทั่วเผ่าอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นเพื่อนบ้านผู้แสนดีก็รีบวิ่งไปบอกลู่เมี่ยนเอ๋อทันที

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อ แย่แล้ว ครอบครัวของเจ้าเกิดเรื่องแล้ว!”

 

ยามนี้กวางสาวกำลังรับประทานอาหารเย็นกับสามีหนุ่มอยู่ที่บ้าน เมื่อนางได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ครอบครัวของข้า? เกิดอะไรขึ้น?”

 

ภูตที่มาแจ้งข่าวรีบเปลี่ยนคำพูด “หูเจียวเจียวไปที่บ้านของเจ้าแล้วทุบตีลู่หลีน้องชายของเจ้า! เจ้ากับอิงหยวนรีบไปดูเร็วเข้า!”