ตอนที่ 2 เพจเหมียวชายแดน

                “อร ตกลงกิจกรรมชมรมเราจะทำอะไรกันดีอ่ะแก” ฟ้าถามเพื่อนของเธอตอนพักทานอาหารกลางวัน

                “เก็บขยะนี่เลิกคิดเลยนะ” อรตอบ

                “เออ รู้แล้วถึงได้ถามไงว่าจะทำอะไรดี ใกล้จะต้องส่งงานแล้วนะ” พราวฟ้าเบื่อวิชาแบบนี้เพราะมันท่องจำไม่ได้

                “ตอนแรกว่าจะเอาอาหารไปให้หมาที่มูลนิธิแต่ก็มีคนไปแล้ว”

                “งั้นเราเอาอาหารไปให้แมวดีไหมแก” พราวฟ้ากระตือรือร้นขึ้นมาทันที

                “ที่ไหนอ่ะ ก็ดีนะ” อิงอรตอบส่วนมือยังคงปั่นการบ้านที่ต้องส่งคาบบ่ายไม่ได้หยุด

                “ปัตตานี” พราวฟ้าตาเป็นประกาย

                “ตลกแล้วฟ้า” อิงอรวางปากกาแล้วมองหน้าเพื่อน

                “ตลกตรงไหน จะได้ไปเที่ยวด้วยไงอร”

                “เที่ยวชายแดนเนี่ยนะ นี่อ่านหนังสือมากจนฟั่นเฟือนป่ะฟ้า”

                “ไปนะแก ถ้าแกไปกับฉันนะ ฉันจะสรุปข้อสอบวิทย์ให้แกห้าเล่ม” พราวฟ้ายื่นข้อเสนอที่แสนยั่วยวนใจให้เพื่อนสนิท เธอรู้ว่าอิงอรเกลียดวิทยาศาสตร์เข้าไส้แต่มันก็เป็นวิชาที่จำเป็นสำหรับสอบเข้ามหาวิทยาลัย การได้สรุปแนวข้อสอบจากปีเก่าๆ พร้อมโน้ตย่อจากเธอจะเป็นสิ่งที่อิงอรไม่สามารถปฏิเสธได้

                “คนฉลาดนี่มันเจ้าเล่ห์แบบนี้สินะ” อิงอรส่ายหัว

                “ไปนะ นะนะอรนะ” พราวฟ้ากะพริบตาปริบๆ ให้เพื่อน

                “อือ ไปก็ไป ฉันนะไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วแกนั่นแหละจะบอกพ่อกับแม่ยังไง มันต้องค้างคืนนึงแน่ๆ ไปเช้าเย็นกลับไม่ทันหรอก”

                “ก็บอกแค่ว่าไปทำกิจกรรมอาสาไม่ต้องบอกว่าที่ไหน” พราวฟ้ากำลังวางแผนต่างๆ ในหัวเป็นฉากเป็นตอนละเอียดยิบ เธอชอบอะไรที่เป็นเหตุเป็นผลจับต้องได้

                “ขอบใจนะอร” เธอหอมแก้มเพื่อนฟอดใหญ่แล้วส่งข้อความหาเพจเหมียวชายแดนทันที

                “สวัสดีค่ะ หนูเป็นนักเรียนต้องทำงานส่งคุณครูเรื่องจิตอาสาหนูกับเพื่อนอยากเอาอาหารกับของเล่นแมวไปให้ค่ะ” พราวฟ้ารอคำตอบด้วยใจจดจ่อ สามวันผ่านไปข้อความยังไม่ถูกเปิดอ่านและเพจก็ไม่มีการอัพเดทอะไรเลย

                “เอ่อ แกแน่ใจนะว่าพี่ทหารเขายังอยู่ดี” อิงอรถามพราวฟ้า

                “ฉันก็ไม่รู้แก” พราวฟ้าได้แต่เลื่อนไปดูรูปเก่าๆ ในเพจ

 

                เพจเหมียวชายแดน:  สวัสดีครับ ขอบคุณมากนะครับแต่ผมว่าน้องๆ อย่าลงมากันเลยครับลำบากเปล่าๆ

                พราวฟ้า: หนูกับเพื่อนอยากไปจริงๆ ค่ะ หนูอยากไปเล่นกับแมว ... พราวฟ้าพิมพ์ตอบด้วยความเร็วระดับสูงสุด

                เพจเหมียวชายแดน: ที่นี่ไม่ใช่คาเฟ่แมวนะครับที่นี่คือชายแดนคือที่ที่มีการลอบวางระเบิดอยู่เรื่อยๆ

                พราวฟ้า: ขอโทษค่ะ

                เพจเหมียวชายแดน: ไม่เป็นไรครับ

                พราวฟ้า: แต่หนูอยากไปจริงๆ นะ

                นายทหารเขมชาติ ดำรงธรรม เขาผัดผ่อนการเกณฑ์ทหารมาเรื่อยๆ จนในที่สุดทุกอย่างก็เหมาะเจาะลงตัวตอนวัยเบญจเพสเพราะเขาโดนอาถรรพ์ของเลขนี้เล่นงานเข้าอย่างจัง ในวันที่เขามีอายุครบยี่สิบห้าปีเต็ม พ่อกับแม่ขับรถล่องใต้ลงมาหาหวังจะมาอวยพรวันเกิดให้ลูกชายคนเดียวแต่ทั้งคู่ก็โดนรถชนตายคาที่

                ต่อจากนั้นแฟนสาวที่คบกันอยู่หลายปีก็โทรมา เขาคิดว่าเธอจะอวยพรวันเกิดแต่เปล่าเลยเธอโทรมาบอกเลิกเพื่อไปแต่งงานกับคนอื่น เขมชาติจึงตัดสินใจเดินเข้ากรมทหารด้วยตัวเองเพื่อหนีความจริงอันแสนเจ็บปวดซึ่งมันผ่านมาสามปีกว่าแล้วที่เขาไม่เปิดใจให้ใครอีกเลย ส่วนนึงเพราะเข็ดแต่ส่วนสำคัญคือเขาบ้างาน ชีวิตของเขามีไว้เพื่อชาติเท่านั้น

                และตอนนี้เขากำลังรำคาญเด็กช่างตื้อพูดจาไม่รู้ฟัง...คิดว่าชายแดนเป็นสนามเด็กเล่นหรือยังไง

                เพจเหมียวชายแดน: น้องครับ ถ้าน้องจะมาที่ฐานน้องต้องทำจดหมายขออนุญาตและทางหน่วยจะต้องจัดชุดคุ้มกันไปรับไปส่งน้องและทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลาร่วมเดือนในการเดินเรื่อง

                พราวฟ้า: ไม่ทันอ่ะพี่ หนูต้องส่งงานอาทิตย์หน้าแล้ว

                “อะไรของหนูครับเนี่ย” เขมชาติคิดในใจ

                เพจเหมียวชายแดน: น้องเอาไปให้มูลนิธิอื่นก็ได้นี่ครับ ในกรุงเทพมีตั้งหลายที่

                พราวฟ้า: แต่หนูอยากไปที่นั่น

                เพจเหมียวชายแดน: เราไม่มีกำลังพลไปคุ้มกันคณะของน้องครับ

                พราวฟ้า: หนูไปกับเพื่อนแค่สองคนเองค่ะ

                เพจเหมียวชายแดน: อะไรนะ

                “ยัยเด็กนี่เล่นตลกอะไรกับเขาเนี่ย” เขมชาติเริ่มจะหงุดหงิด

                พราวฟ้า: เอางี้ พี่ไม่ต้องจัดชุดคุ้มกันอะไรเลยพี่มาเจอหนูที่ตลาดแล้วหนูส่งของให้พี่แล้วถ่ายรูปหนึ่งรูปแค่นั้น

                “นอกจากพูดไม่ฟังแล้วยังโคตรดื้อด้วย” เขมชาติคิดในใจแต่ไม่กล้าพิมพ์

                พราวฟ้า: นะคะพี่ หนูอยากไปจริงๆ ให้หนูทำเถอะ หนูกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยจะไม่ได้ทำตามใจตัวเองอีกแล้วเพราะหลังจากนี้หนูต้องเรียนหนักมากหนูจะสอบเข้าแพทย์ค่ะ

                เพจเหมียวชายแดน: ก็ได้แล้วเราจะมาวันไหน

                ยังไงเขาก็ต้องไปตลาดอยู่แล้วแค่แวะไปเอาของเพิ่มก็ไม่ได้เสียเวลาอะไรและยัยเปี๊ยกนี่จะได้เลิกตื้อสักที เขามีความอดทนก็จริงแต่ไม่ใช่กับเรื่องแบบนี้ เขาทนความลำบาก นอนกลางดินกินกลางทราย ยืนตากแดดตากฝนได้แต่ไม่ใช่อดทนกับเด็กพูดไม่รู้เรื่อง ไปๆ ซะ จะได้จบเรื่องกัน

                พราวฟ้า: วันเสาร์ได้ไหมคะ

                เพจเหมียวชายแดน: ได้ วันหยุดพี่พอดีแต่พี่ไม่ได้ใส่ชุดทหารไปนะ

                พราวฟ้า: ชุดไหนก็ได้ค่ะ ขอเฟสบุ๊คพี่ด้วยค่ะหนูจะได้เห็นว่าพี่หน้าตาเป็นยังไง

                “ยัยเด็กนี่เอาจริงหรอเนี่ย” เขมชาติได้แต่งงกับความกล้าบ้าบิ่นของยัยตัวกะเปี๊ยก จากในรูปสูงไม่ถึงร้อยหกสิบแน่นอน แถมดูบอบบางอ้อนแอ้นจะปลิวลมเอาง่ายๆ แต่ความตื้อและความดื้อนี่สุดๆ ไปเลย

                เพจเหมียวชายแดน: ส่งไปแล้ว

                พราวฟ้า: เพจนี้ใครเป็นแอดมินบ้างคะพี่

                เพจเหมียวชายแดน: พี่คนเดียว

                พราวฟ้า: โอเค งั้นคุยกันตรงนี้ต่อได้ ขอเบอร์ด้วยค่ะ

                “ขอเบอร์ผู้ชายก่อนหน้าตาเฉย ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย” เขมชาติงงกับความหน้ามึนของยัยเปี๊ยก

                เพจเหมียวชายแดน: ก็คุยกันในข้อความอยู่แล้ว จะขอเบอร์ไปทำไม

                พราวฟ้า: เกิดหนูหลงทางไปไม่ถูก หนูจะได้โทรถามไง หนูไม่ได้มีไวไฟใช้ตลอดนะ

                เพจเหมียวชายแดน: 0801234567 แล้วก็ไปนอนได้แล้วเที่ยงคืนกว่าแล้ว

                พราวฟ้า: ฝันดีค่ะพี่

                เพจเหมียวชายแดน: สวัสดีครับ

                เขมชาติกดปิดหน้าจอแล้วรีบไปเข้าเวรกว่าจะได้นอนก็ฟ้าสางพอดี พราวฟ้าโทรไปบอกอิงอรทันทีว่านัดกับเพจเหมียวชายแดนได้แล้ว

 

                “หูย หล่ออ่ะ”  อิงอรเห็นรูปเขมชาติแล้วก็เพ้อออกมาดังลั่นโรงอาหาร

                “เบาๆ สิแก” พราวฟ้าเอ็ดเพื่อนแถมหยิกแขนให้เบาๆ เป็นของแถม

                “เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่มามองเด็กกะโปโลแบบเราหรอก อีกอย่างคุณก็มีแฟนแล้วนะคะคุณอิงอร”

                “แหม่ ก็แค่ชื่นชมไม่ได้หวังอะไรสักหน่อย” อิงอรส่งมือถือคืนให้เพื่อน

                “แต่เดี๋ยวนะ ทำไมรูปพี่เขาอยู่ในอัลบั้มล่ะ”

                “ก็เซฟไว้” พราวฟ้าตอบแล้วทำท่าเป็นสนใจเม็ดข้าวในจาน

                “แน่ะ แน่ะ เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่มามองเด็กกะโปโลแบบเราหรอก ว้ายๆ นี่ชอบเขาสิท่า” อิงอรจิ้มแก้มเพื่อนแล้วหัวเราะชอบใจ

                “ฉันชอบที่เขาอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี ฉันชอบตั้งแต่ก่อนจะเห็นหน้าเขาอีกแกก็รู้” พราวฟ้าจ้วงช้อนลงไปในจานแก้เขิน

                “จ้ะ ชอบก็ชอบไปไม่มีใครว่า เย็นนี้เราไปซื้อของกันเลยไหม”

                “ไปเลย” พราวฟ้ายิ้มหวานให้เพื่อนของเธอ