STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 16 กายภาพและเวทมนตร์

โถงทางเดินที่มีแสงจากตะเกียงสลัว ๆ กำแพงที่ทำจากอิฐอย่างแน่นหนาอีกทั้งยังมีห้องกรงเหล็กมากมายทั้งสองฝั่ง ที่สุดทางเดินมีสาวผมบรอนคนหนึ่งนั่งพับเพียบอยู่หน้าห้องขัง บรรยากาศที่เงียบทำให้ได้ยินเสียงกรนจากนักโทษบางห้อง เสียงหายใจรวมถึงอาการสั่นเหมือนกำลังจะลงแดง บางคนก็เอามือต่อยกำแพง เอาหัวโขกพื้นจนเลือดมีอยู่ทั่วห้อง

" นาธา...นายจะเอาแต่นอนตลอดไม่ได้นะ " ลักซ์มองลงไปที่ร่างของนาธาที่นอนอยู่บนพื้นแข็ง ๆ ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยถลอกมากมาย

" นี่ก็ครบสัปดาห์แล้วที่ฉันมาหา แต่ทำไมนายไม่คิดจะคุยกับฉันบ้าง? " อยู่ ๆ เสียงของเธอก็เริ่มสั่น มาพร้อมกับเสียงสะอื้น น้ำตาหยดลงบนพื้นทีละหยดสองหยด

" เฮ้อ...เธอควรเลิกยุ่งกับฉันซะ คนอย่างฉันไม่คู่ควรกับเธอ " เสียงตอบรับที่แสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า

" ที่นั่นมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมนายถึงกลายเป็นกบฏ "

" ฉันเจอแล้ว...ผู้กล้าที่แท้จริง เธออาจจะคิดว่าเด็กที่ชื่อฟรานเป็นผู้กล้าในคำทำนาย ใช่ ! เธอแข็งแกร่งกว่าใคร ๆ แต่รู้อะไรไหม? " เสียงพูดฮึกเหิมของนาธาได้หยุดลง เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาติดหน้ากรง มือทั้งสองข้างเกาะกรงไว้จ้องมองตาของลักซ์

" ฉันเป็นผู้คุมของกลุ่มSที่เธออยู่ ฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง ในกลุ่มนั้นถูกนำพาไปข้างหน้าด้วยคนคนหนึ่ง " นาธายื่นมือข้างขวาออกไปหาลักซ์ก่อนจะชักกลับก่อนถึงตัว ทำเพียงแค่มองใบหน้าที่มีคราบน้ำตาติดอยู่

" เธอก็น่าจะเข้าใจได้นะ คนที่สามารถประเมินสถานการณ์ว่าควรที่จะสู้หรือถอย เวลาไหนควรทำอะไร ความสามารถที่ได้มาจากความพยายามตั้งแต่โลกก่อนของเขาไม่ใช่ได้มาจากพระเจ้า "

" แล้วนายแน่ใจได้ยังไง ที่ว่าเขาพยายามจนได้ความสามารถนั้นมา...ไม่ใช่พลังจากพระเจ้า "

นาธายิ้มอ่อนมองเธออย่างอ่อนโยน " แววตาของเขามันสื่อออกมา ไม่รู้สึกถึงความเหนื่อยหรือยากลำบากอะไรทั้งนั้น หรืออาจจะ...เป็นแค่ความรู้สึกของฉันก็ได้ "

" ตอนนี้เขาคงจะกำลังเพิ่มเลเวลอยู่แน่ ๆ ฉันสามารถถ่วงเวลาให้พวกเขาได้นิดหน่อยก็ยังดี แม้จะแลกมากับตำแหน่งและเกียรติยศอะไรก็ตาม "

" ฉันขอโทษ...เมื่อสามวันก่อนมีม้าเร็วมาส่งรายงานให้ฉัน พวกเขาขอกำลังเสริมเพื่อสำรวจป่าใกล้ ๆ เมืองท่าติดชายแดน "

" ในรายงานมีการกล่าวถึงสัตว์อสูรขนาดยักษ์ที่ทั้งแข็งแกร่งและดุร้าย แถมยังพบเห็นกลุ่มกบฏที่นายพูดถึง พวกเขาได้สังหารทหารลาดตระเวนไปหลายคน "

" ฉันขอโทษ...ฉันส่งกำลังเสริมไปสามสิบนายเพื่อไปจัดการพวกกบฏและสัตว์อสูร เห็นทีพวกเขาคง... " เธอหยุดที่จะพูดต่อนั่งเศร้าเสียใจไม่กล้าแม้จะมองหน้านาธา

" พวกทหารที่ส่งไปอยู่ระดับไหน? "

" ส่วนใหญ่ก็เลเวลสาม เป็นทหารที่เข้าสังกัดได้ไม่กี่ปี " เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างกับคนบ้า นาธายิ้มฉีกกว้างมองเข้าไปดวงตาของลักซ์

" เธอทำพลาดแล้ว ถ้าเป็นตอนล่าสุดที่ฉันเห็น...พวกเขาก็คงหนีไม่พ้นแน่ ๆ แต่ตอนนี้สิ...พวกเขาพัฒนาไปยันไหนแล้ว ดีไม่ดีทหารพวกนั้นได้ตายกันหมดแน่ " ลักซ์นั่งหน้าซีดคิดอะไรในใจอยู่

" ทำไม...นายดูมั่นใจขนาดนั้น? "

" แหม่ ๆ ฉันจะเชียร์ลูกศิษย์ฉันไม่ได้หรือไง ฮ่าฮ่าฮ๋า " ลักศ์ยิ้มตามนาธา พวกเขาทั้งคู่หัวเราะด้วยกันทั้งน้ำตา

" เห็นนายยิ้มได้ฉันก็ดีใจ จริง ๆ ถ้าฉันใช้อำนาจที่มี ก็ทำให้นายขึ้นไปอยู่ชั้นบน ๆ ได้นะถ้าต้องการ " ลักซ์เริ่มผ่อนคลายยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

" ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้คนอื่นก็มองเธอไม่ดีเพราะฉันแล้วนะ ที่นี่มันก็สงบดี...ได้อยู่กับตัวเองมากขึ้นด้วย "

" ตามใจนายละกัน ช่วงที่ฉันว่างงานก็จะมาเยี่ยม "

" เอ่อ..ลักซ์ เธอได้ลงไปเยี่ยมลุงโทลบ้างไหม? " คำถามที่นาธาพูดออกมาทำเอาเธอนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง

" ไปสิ...ก็พ่อฉันทั้งคน แต่พัศดีบอกให้ลงไปได้แค่ครั้งเดียว " แววตาที่เศร้าสร้อยเธอเหม่อมองพื้นนึกถึงเรื่องบางอย่าง

" ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้สักวัน " นาธานิ่งไปพักหนึ่งสายตาจับจ้องไปที่ลักซ์ตลอดเวลา

" ฉันรู้ว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้แต่...เราก็คงจะไม่มีโอกาสได้คุยกันแบบนี้อีก...ฉันรักเธอ "

" ฉันก็รักนายเหมือนกัน " เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ปากของทั้งสองคนประกบกันครู่หนึ่ง ทั้งที่เนื้อตัวนาธามีแต่ฝุ่นเต็มไปหมดแต่เธอก็ไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

" แล้วเจอกัน " ลักซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไป จากความเศร้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มฮึดสู้อีกครั้ง

คงไม่มีโอกาสที่เราได้คุยกันอีกแล้ว อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะถูกประหาร นาธานั่งเหม่ออยู่ที่เดิมก้มลงมองพื้นที่มืดสนิท น้ำตาเริ่มไหลหยดลงพื้นไม่หยุด

ฉัน...ขอโทษที่ให้ความหวัง...ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องกังวล แค่เรื่องของพ่อเธอก็พอแล้ว ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงเธออีก เสียงสะอื้นออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

ตั้งแต่เมื่อไหร่...ฉันไม่ควรไปคบกับเธอเลย ถ้าเธอได้เจอคนที่ดีกว่านี้ มียศถาบรรดาศักดิ์ มีหน้ามีตามากกว่าไอ้คนบ้านนอกแบบฉัน เขายังคงร้องไห้ไม่หยุดจนลงไปกองกับพื้นทับน้ำตาของตัวเอง จนในที่สุดเสียงก็เงียบหายไปภายในคุกใต้ดินแห่งนั้น

" อือ... "

" อา..."

" อ๊าก ! เราจะไปไหนต่อล่ะ ? " เซนนั่งจ้องมองอักษรที่พื้นพยายามคิดอย่างหนัก ไป ๆ มา ๆ ก็ลุกขึ้นโวยวายเสียงดัง

" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ! " สเตล่ายืนอยู่ตรงข้ามก็เหลืออดตะโกนออกมาเหมือนกัน

" ใจเย็น ๆ กันก่อนสิ " คานะพูดอย่างนิ่มนวลแต่ก็หยุดมองไปที่อักษรแปลก ๆ นั่นไม่ได้

เซนวิ่งไปรอบ ๆ พื้นที่โล่งแถวนั้น ไปจนสุดขอบกำแพงดันเจี้ยนแล้วก็วิ่งกลับมาใหม่

" เฮ้อ...เราจะเอายังไงดีล่ะกิ " คานะถอนหายใจนั่งลงข้างซึฮากิ เขากำลังมองไปรอบ ๆ คิดอะไรสักอย่างอยู่

เส้นทางอื่นก็มีแต่ทางตัน มีแค่ที่แห่งนี้ที่มีอะไรแตกต่าง สัญลักษณ์ที่อยู่ใจกลางพื้นที่วงกลมขนาดใหญ่ อาจจะเป็นรหัสหรือคำใบ้ก็ได้

จู่ ๆ พื้นแผ่นดินก็สั่นสะเทือนไปทั่ว แต่ละคนต่างตกอกตกใจ มองไปรอบ ๆ หวาดระแวงตลอด สัญลักษณ์ที่พื้นเปล่งแสงขึ้นก่อนที่จะมีเส้นสีขาวส่องสว่างลากออกมาทั่ววงกลม

" อย่าแยกกันนะ เดี๋ยวพวกเราจะคาดกันอีก " อ๊าก มีเรื่องอะไรอีกแล้ว ขอล่ะขอแค่พวกเราได้อยู่ด้วยกันก็พอ เซนยืนหยัดตรงหน้าของพวกเขา จ้องเข้าไปในพื้นที่สีขาวที่สว่างขึ้นคล้ายกับเสา แต่มีขนาดใหญ่มากกว่านั้น

" แสงแบบนี้ ? ดูท่าพวกเราจะได้ไปที่อื่นอีกแล้วแน่ ๆ " ซึฮากิยืนเคียงข้างกับเซนมองไปที่แสงสีขาวนั่น

" งั้น...พวกเรามากอดกันไว้ " เซนหันหลังมามอง อ้าแขนพร้อมกอดพวกเธอ

" แค่จับมือก็พอแล้วมั้ง " คานะยื่นมือมาจับ ขณะที่เธออุ้มปุยไว้อีกมือ

" ฉันก็ว่างั้น " สเตล่ากล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะจับมือซึฮากิ แต่สุดท้ายก็จับไว้แน่นพร้อมกับมองตรงไปข้างหน้าเหมือนกับทุกคน คานะ เซน ซึฮากิและสเตล่าเรียงกันเป็นแนวนอน

" ยิ้มอะไรของนาย " เซนเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวจนคานะทัก

" ฮ่าฮ่าฮ่า เธอไม่ตื่นเต้นหรือไง? " คานะยิ้มเป็นการตอบกลับและหัวเราะตามอย่างสนุกสนานไม่มีแม้แต่ความกลัวอะไรทั้งสิ้น

" เดี๋ยวก่อน " ซึฮากิพูดขัดขึ้นมาขณะที่พวกเธอกำลังหัวเราะ

" ฉันรู้สึกแปลก ๆ "

" แปลกเหรอ ? " เซนเหลือบตามองไปข้างหน้ามีอะไรบางอย่างออกมาจากเสาสีขาวนั่น รูปร่างใหญ่น่าเกรงขาม

" ต-ตัวบ้าอะไรเนี่ย ? " เซนตกใจหน้าซีดเมื่อได้เห็นมอนสเตอร์ตรงหน้า รูปร่างที่คุ้นเคยสัตว์ประหลาดครึ่งคนครึ่งวัว มิโนทอร์

" เฮ้ ! ทำไมสีหน้าพวกนายถึงแย่ขนาดนั้นล่ะ ? มันมีแค่ตัวเดียวเอง " สเตล่าพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน ขณะที่มันกำลังเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับค้อนยักษ์ในมือ

พวกเขาสามคนเดินนำหน้าสเตล่าออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้พูดสักคำ สีหน้าและแววตาเปลี่ยนไปจนกลายเป็นเหมือนกับปีศาจที่แพร่อารมณ์ความโกรธออกมารอบ ๆ จนสเตล่าไม่กล้าขัดหรือทำอะไร

" [ เสริมกำลังระดับห้า ] " เสียงที่แข็งกระด้างพูดกันอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ปุยจะกระโดดออกจากมือของคานะเงยหน้ามองดูพวกเขาสามคนวิ่งเข้าใส่มอนสเตอร์ตัวนั้น

ขณะที่พวกเขาได้เผชิญหน้ากัน มันเริ่มง้างแขนที่ถือค้อนขึ้นสูงหวังทุบลงมาให้แหลกเละไปเลย แต่เมื่อศัตรูตรงหน้าได้หายก่อนที่จะทำแบบนั้น มันมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัยใบมีดลมขนาดใหญ่ฟาดฟันเข้ามาที่ต้นแขนขวาผ่าเข้าไปลึกถึงกระดูก จนแขนข้างนั้นใช้การไม่ได้และค้อนของมันก็ได้ร่วงลงมาที่พื้นเสียงโครม

เสียงร้องลั่นดังออกไปไกลเป็นกิโลเมตรแต่ไม่ทันสังเกตเห็นลูกบอลน้ำขนาดเล็ก ๆ ใต้เท้าของตัวเอง เพียงชั่วพริบตาเดียวลูกบอลน้ำพวกนั้นทั้งหมดก็ระเบิดออกสร้างแรงสั่นสะเทือนไปจนถึงสเตล่า ทั้งขาและช่วงล่างถูกแรงระเบิดจนเหลือเพียงกระดูก

มันล้มลงหงายหน้าขึ้น เมื่อลืมตาก็เห็นดวงอาทิตย์อยู่ใกล้ ๆ แต่มันกลับใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ามันกำลังเข้ามา ดวงไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่ครอบคลุมทั่วทั้งตัวเผามันทั้งเป็น เสียงร้องโหยหวนดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน ก่อนที่ซึฮากิจะกระโดดขึ้นไปข้างบนจ้องมองต้นคอของมันและลงมือฟันด้วยเวทลมที่ทั้งใหญ่และเร็วไปที่ตรงนั้น แรงของเวทนั้นส่งออกไปด้านข้างจนเกิดรอยเป็นแนวนอนไกลหลายสิบเมตร

และเสียงก็เงียบหายไป หัวของมันกลิ้งแยกออกมาจากส่วนตัวแต่ก็ยังถูกเผาต่อไปจนไหม้เกรียม

" เหมือนได้ระบายอะไรที่เก็บไว้...ออกมาหมดเลย ฮ่าฮ่าฮ่า " เซนเดินยิ้มไม่หุบหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ

" ดีจริง ๆ " คานะยิ้มเล็กยิ้มน้อยพยายามจะหุบยิ้มไว้ ไม่อยากแสดงออกมามาก

" เฮ้อ...ฉันก็นึกว่าพวกนายเป็นอะไรไป...โล่งอก " สเตล่าถอนหายใจแล้วก็ยิ้มเล็ก ๆ ออกมา ก้มลงอุ้มปุยเดินไปหาพวกเธอ

" อย่าพึ่งประมาท ดูถ้ามันจะยังไม่จบ " เสียงร้องเหมือนกำลังขู่คำรามดังออกมาจากเสาสีขาว ก่อนจะค่อย ๆ เผยร่างของมอนสเตอร์จำนวนมากทั้งเล็กและใหญ่ปะปนกันไป

" จำไว้ ! พยายามอย่าใช้มานามากไป อะ- " ลูกไฟดวงใหญ่พุ่งเข้ากระแทกและระเบิดใส่ซึฮากิตอนหันหลังจนเขากระเด็นไปหลายเมตร แต่ไม่ได้เป็นแผลอะไรมากเท่าไหร่ยกเว้นเสื้อผ้าที่ถูกเผาไป

" จัดการ! " กองทัพมอนสเตอร์วิ่งเข้าใส่ไม่ยั้ง เมื่อมองตรงไปก็จะได้เห็นมอนสเตอร์กลุ่มหนึ่งที่กำลังร่ายเวทอยู่ เวทไฟจำนวนมากยิงเป็นเส้นโค้งลงมาหา อีกทั้งยังมีเวทน้ำและดินอีก

พวกเขาไม่มีจังหวะที่จะสนใจพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ฝูงมอนสเตอร์หลายสิบตัวก็วุ่นวายอยู่แล้ว ทั้งรูปแบบที่เคยเจอมาก่อนหน้านี้แล้วยังมีตัวที่บินได้คล้ายกับค้างคาวครึ่งคน

ด้วงตัวใหญ่กำลังพุ่งเข้าใส่หวังเอาเขาแทงเซน คานะโยนระเบิดน้ำไว้ตรงพื้น ก่อนที่มันจะเข้ามาเสี้ยววินาทีที่มันเข้าระยะระเบิดพวกนั้นก็ระเบิดขึ้นจนมันเสียหลักพลิกหงายท้องขึ้นมา เซนไม่รอช้าร่ายเวทไฟเคลือบไปรอบ ๆ มีดสั้นเสริมการโจมตีแต่ไม่ทันได้ถึงตัวก็มีมอนสเตอร์อีกหลายตัวเข้ามาขวางทำให้เซนต้องหยุดชะงักและถอยออกมา

" [ คลื่นลมกระแทก ] " กระแสลมที่รุนแรงพักเข้าใส่กองทัพมอนสเตอร์ที่มาขวางค่อย ๆ ดันพวกมันกลับไป ก่อนที่เซนจะร่ายเวทบอลไฟขนาดใหญ่ต่อเนื่องซัดไปตามแรงลมและเผาพวกมันไปทั้งอย่างงั้น

แต่จู่ ๆ ก็มีมอนสเตอร์ตัวหนึ่งเงยหน้าขึ้นร่ายเวทโล่น้ำที่ทำให้ไฟของเซนหายไปทันที แรงลมของสเตล่าไม่มากพอที่จะพัดต่อไปได้แถมยังมีกระสุนเวทหลากหลายชนิดยิงออกมาไม่หยุด พวกเขาต้องคอยหลบอยู่ตลอดเวลา

" พวกข้างหลังฉันจัดการเอง " ซึฮากิวิ่งอ้อมไปด้านข้างผ่านพวกมอนสเตอร์ไป แต่มีบางส่วนที่พยายามจะตามซึฮากิเหมือนรู้เป้าหมายของเขา หลังจากเวทลมของสเตล่าหมดลงพวกมันก็เดินหน้ารุกไปหาพวกเซนทันที ด้วงตัวที่หงายท้องอยู่ก็พลิกกลับมาปกติแล้ว มันชี้เขามาทางสเตล่ายิงคลื่นมานาแรงดันสูงออกมาเป็นเส้นตรง เธอกลิ้งตัวหลบได้ทันเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นมอนสเตอร์ยักษ์ตาเดียวขนาดใหญ่มองลงมาที่เธอพร้อมกับผสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันทุบลงมา

" [ Wild W- " แม้เธอจะพยายามร่ายเวทขึ้นมาช่วยแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว มือคู่นั้นที่ทุบลงไปหวังเล็งไปที่ตัวของเธอจนฝุ่นฟุ้งกระจายออกมา เมื่อมันจางลงก็เห็นสเตล่าเอามือยกขึ้นกันโดยที่เหนือขึ้นไปนั้นมีโล่มานาจากเซนอยู่พอดี เธอตกใจหน้าซีดนึกว่าตัวได้ตายไปเสียแล้ว เหลือบตามองเซนที่กำลังฟาดฟันกับมอนสเตอร์ขนาดเท่าคนอยู่แต่ก็ยอมรับการโจมตีของมันเพื่อร่ายเวทช่วยเธอไว้ เหล็กแหลมยาวหนึ่งเมตรแต่ขนาดเล็กแทงขาของเซนทะลุไปอีกฝั่งแถมยังมีใบมีดเฉือนเข้าที่แขนซ้ายที่เขายกขึ้นกันอีกด้วย

" เซน ! " เธอพยายามตั้งสติและจะเข้าไปช่วยเซนแต่ยักษ์ตาเดียวตรงหน้าก็เข้ามาขวางพร้อมกับมอนสเตอร์ขนาดเท่าคนอีกหลายตัวล้อมเธอไว้ มันกวาดมือจากซ้ายไปขวาพยายามจับตัวสเตล่าขณะที่เธอกระโดดไปมาหลบตลอด

" [ Razor Blade ] " ห่ามีดที่เกิดจากเวทลมพุ่งแทงเข้าที่มอนสเตอร์รอบ ๆ ดูเหมือนมันจะใช้กับยักษ์ตาเดียวไม่ได้ มีดพวกนั้นทำได้แค่รอยแผลนิดหน่อย

ส่วนทางด้านซึฮากิที่วิ่งอ้อมมาก็เจอกับมอนสเตอร์อีกกลุ่มหนึ่งเข้าขวาง เป้าหมายของเวทยิงของมันเปลี่ยนที่เขาแทน ซึฮากิวิ่งตรงเข้าใส่ฝูงมอนสเตอร์สไลด์ตัวลอดผ่านช่องว่างอันน้อยนิดออกมาได้และมุ่งไปหาพวกมอนสเตอร์ที่ยิงเวทออกมา

" [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " พวกมันยิงเวทเข้ามาหาซึฮากิไม่ยั้งจากมอนสเตอร์นับสิบตัว เขาวิ่งหลบไปมาแต่ก็ยังโดนไปบ้างทำให้ความเร็วตกลงแต่ก็เข้าถึงตัวพวกมันได้แล้ว ซึฮากิไม่รอช้าเตรียมมานาก้อนใหญ่ร่ายเวทพายุพัดพาพวกนั้นขึ้นไปข้างบนและปล่อยให้ร่วงลงมากระแทกพื้น เขาใช้เวทลมสร้างคลื่นดาบฟันใส่ตัวที่ยังไม่ตายซ้ำเข้าไปอีก ขณะที่ฝูงมอนสเตอร์อีกกลุ่มกำลังมุ่งตรงมาหาเขา

" พวกเธอสนใจตรงหน้าของตัวเองก็พอแล้ว " เซนค่อย ๆ เดินถอยหลังออกมาเพราะพวกมันเข้ามาไม่หยุด เซนร่ายเวทบอลไฟขนาดพอเหมาะขว้างใส่พวกมันสลับกับการฟาดฟันด้วยเวทไฟ มอนสเตอร์แผงหน้าที่รับความเสียหายไว้ก็ค่อย ๆ ล้มตายไป 

" อะ- " เซนเสียหลักล้มเพราะขาที่ถูกแทงยังเจ็บอยู่ วินาทีที่คมเขี้ยวมากมายได้ถาโถมเข้าใส่ เขาได้แต่ร่ายโล่มานาขึ้นมากันทั้งหมดนั่นไว้ 

" ระวัง ! " บอลน้ำขนาดพอมือหนึ่งลูกโยนเข้ามาตรงกลางระหว่างเซนกับพวกมอนสเตอร์ เขารู้ได้ทันทีว่าต้องทำอะไรเซนสร้างโล่มานาขึ้นมากันอีกหลายชั้น พร้อมทั้งรวบรวมมานาเตรียมเวทใหญ่ต่อ ระเบิดจากลูกบอลน้ำทำให้พวกมันหยุดชะงักเซนคลายโล่มานาออกพร้อมกับยกมีดขึ้นฟ้าฟาดลงมาตรงหน้า กลุ่มก้อนไฟคล้ายดาบผ่ากลางวงตายไปจำนวนมากแรงสั่นสะเทือนจากเวทส่งไปถึงซึฮากิที่อยู่ไกลออกไปรวมถึงไฟที่กำลังลุกไหม้พื้นเป็นรอยตามทางที่เขาฟันอีกด้วย

เสียงระเบิดจากลูกบอลน้ำของคานะยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง เธอยอมเสี่ยงโดนแรงระเบิดของตัวเองไปด้วยเพราะหาจังหวะทิ้งระยะห่างไม่ได้เลย และการที่จะสร้างโล่ขึ้นมากันพร้อม ๆ กับสร้างลูกบอลน้ำไปด้วยก็ยิ่งต้องใช้สมาธิมาก ทำให้ตัวเธอมีรอยถลอกและแผลที่เกิดจากแรงระเบิดมากมาย

เซนที่พยายามจะวิ่งไปช่วยคานะแต่ก็มีมอนสเตอร์เข้ามาขวางไว้ เขากระโดดถอยออกไปตั้งหลักใหม่แต่ไม่ทันไรพวกมันก็โถมเข้ามาอีกครั้ง ทั้งคมเขี้ยวจากมอนสเตอร์สัตว์ขนาดเล็กไปจนถึงมอนสเตอร์รูปร่างคล้าย ๆ กับคนที่มีขนาดกลางไปจนถึงใหญ่ เซนต้องคอยหลบพวกมันไปพร้อม ๆ กับการกำจัดทีละตัวตั้งแต่ตัวเล็กที่จัดการได้ง่ายก่อน เขาเสียทั้งแรงและมานาไปเป็นจำนวนมากในการต่อสู้ไม่ถึงชั่วโมง

มอนสเตอร์ครึ่งลิงครึ่งคนง้างมือขึ้นตวัดใส่คานะกลุ่มก้อนมานาก่อตัวเป็นกรงเล็บเฉือนเข้าที่ท้องและขาแต่โชคดีที่ไม่ลึกมาก แต่มันก็ทำให้เธอเสียหลักจนถูกยักษ์ตาเดียวต่อยเสยขึ้นจากด้านล่างเข้าที่ท้องเต็ม ๆ จนตัวเธอลอยขึ้นตามแรง ก่อนจะร่วงลงมานอนกุมท้องด้วยความจุกจนขยับไม่ได้ ขณะเดียวกับมอนสเตอร์หลายตัวที่ง้างกรงเล็บและอาวุธของมันตรงหน้า 

คานะตั้งสติและกวาดมีดไปด้านหน้าสร้างคลื่นน้ำสูงเหนือหัวกระแทกและดันพวกมันออกไปก่อนจะใช้เวทรักษาตัวเอง เธอรีบยันตัวเองลุกขึ้นยืนเดินถอยออกมาพร้อม ๆ กับสร้างระเบิดน้ำขึ้นไว้ในมือ พวกเขาทุกคนถูกดันออกห่างกันเรื่อย ๆ 

ขณะที่ซึฮากิกำลังไล่ฆ่าพวกมอนสเตอร์ที่ถาโถมเข้ามา เขากัดฟันแน่นเหลือบไปมองที่เสาสีขาวที่อยู่ใกล้ ๆ มอนสเตอร์อีกจำนวนมากกำลังเดินออกมาไม่หยุด

" ไม่ต้องสนเรื่องมานาแล้ว แค่เอาตัวเองให้รอดก็พอ ! " ซึฮากิตะโกนสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ ดูเหมือนทุกคนจะได้ยินถึงแม้จะไม่ชัดก็เข้าใจได้ 

" [ เสริมกำลังระดับห้า ] " ทั้งเซนและคานะร่ายเวทเสริมทันที

" [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " สเตล่าที่เลเวลน้อยกว่าเลือกที่จะใช้แค่ระดับสี่ 

มีดสั้นที่ปกคลุมไปด้วยไฟออร่ามานาไหลเวียนรอบ ๆ ตัวเซนแพร่ความร้อนออกมาไม่หยุด ทุกครั้งที่เขาได้ตวัดมีดสั้นก็จะเกิดไฟขึ้นตามแนวการฟันไม่เพียงแค่ร้อนเท่านั้นแต่มันกลับคมและรุนแรงมากพอที่จะฆ่าพวกมันได้หลาย ๆ ตัวในทีเดียว 

คานะวิ่งเข้าใส่พวกมันแทนที่จะถอยเหมือนที่เคยทำ ชั่ววินาทีที่พวกมันรุมโจมตีเล็งเข้ามาเธอก็กระโดดข้ามหัวพวกมัน สูงหลายเมตร ขณะที่ข้ามผ่านไปก็มีระเบิดน้ำหล่นลงมาอย่างฝนตกระเบิดใส่พวกมันไม่ยั้ง เศษซากเนื้อและเลือดกระจายติดเต็มตัวคานะ เธอมองไปยังเสาสีขาวที่้มอนสเตอร์ฝูงใหม่เข้ามากัดฟันแน่นเห็นซึฮากิยื้อพวกมันไว้ด้วยตัวคนเดียว 

ไม่นานเซนก็จัดการบริเวณนั้นได้หมด พวกเขาทั้งสองมุ่งตรงไปช่วยสเตล่ากำจัดมอนสเตอร์จนหมด เสียงระเบิดดังมาจากทางเสาสีขาว ซึฮากิกระเด็นกลิ้งไปกับพื้นเจ็บสาหัส เมื่อมองไปข้างหน้าก็ได้เห็นมอนสเตอร์ที่กำลังรวบรวมมานาไว้และปาระเบิดใส่ไม่ยั้ง

" ไม่เป็นไรนะ ? " คานะพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนพลางมองมอนสเตอร์ที่เคลื่อนเข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมกับเวทระเบิดรอบ ๆ 

" ฉันรู้ว่านายไม่เป็นไร กิ " เซนประคองซึฮากิขึ้นยืนพวกเขาทั้งสี่ยืนเรียงจ้องมองไปข้างหน้าอย่างดุดัน 

" เรามาจัดการพวกมันกันเถอะ [ เสริมกำลังระดับห้า ] " ซึฮากิหัวเราะแห้ง ๆ เซนและคนอื่น ๆ ที่ได้ยินก็ยิ้มและหัวเราะตามอย่างบ้าคลั่ง

พวกเขาวิ่งเข้าใส่ ขณะที่กระสุนและระเบิดเวทมากมายยิงเข้ามาอย่างต่อเนื่องพร้อม ๆ กับกองทัพมอนสเตอร์ที่โถมเข้ามา พวกเขาใช้เวลากับการต่อสูในครั้งนี้ไปกว่าสองชั่วโมง ทั้งสี่คนนั่งอยู่ท่ามกลางเลือดและซากมอนสเตอร์จำนวนมาก เหนื่อยหอบและหมดแรงทิ้งตัวลงนอนมองท้องฟ้าสีขาวที่แตกต่างกับทะเลเลือดข้างล่าง

" ไม่น่าเชื่อเลย ว่า...เราจะรอดมาได้ " เซนพูดขณะที่ยังหายใจแรงเพราะเหนื่อยอยู่

" ใครจะคิดว่าการกินเลือดจะเพิ่มมานาได้ ถ้ากิไม่บอกเราก็คงมานาหมดไปแล้ว " คานะหลับตาพักสายตาจากทุกสิ่งทุกอย่างพยายามสูดหายใจเข้าปอดให้เต็มที่

" โคตรแหวะเลย...ตอนแรกที่กิน เอ่อ คานะฉัน...ขอลองกินเลือดเธอหน่อยได้ไหม ? " สเตล่านั่งอยู่ข้าง ๆ ก้มลงดูดเลือดที่ท้องของคานะ

" ด-เดี๋ยวสิ " ใบหน้าเขินของคานะทำเอาเซนหน้าแดงตามไปด้วย

" อืม...ก็ใช้เพิ่มมานาได้เหมือนกันนะ แสดงว่าเลือดอะไรก็ได้เหรอ ? " สเตล่าเลียริมฝีปากหลังจากกินเสร็จ

" น่าจะต้องเป็นเลือดที่มีสีแดงดำ ดูอย่างมอนสเตอร์ประเภทแมลง เลือดของพวกมันคนละสีกันเลย...ฉันลองดูแล้วใช้เพิ่มมานาไม่ได้ " ซึฮากิตอบกลับขณะที่ชี้ไปซากแมลงยักษ์ที่มีเลือดสีแปลก ๆ ไหลออกมา

" เฮ้ ! ฝนจะตกหรือไง " ท้องฟ้าที่สดใสกลายเป็นขุ่นมัว ความมืดกำลังคืบคลานเข้ามาแม้ท้องฟ้าจะมืดไปแล้วแต่พวกเขาก็ยังมองเห็นได้ปกติไม่ต่างอะไรกับตอนฝนตก เสาสีขาวที่ยังไม่หายไปไหนแต่กลับสว่างขึ้นกว่าเดิมกินพื้นที่ไปครึ่งหนึ่งของที่แห่งนั้น

" ยังจะมาอีกเหรอ ? " พวกเขาลุกขึ้นยืนเตรียมตัวสู้อีกครั้งเฝ้ามองเสาสีขาวที่กำลังขยาย 

มอนสเตอร์ตัวหนึ่งได้ก้าวเท้าออกมา และเสาสีขาวก็ดับหายไป มอนสเตอร์ที่ยืนสองขามีขนาดเล็กสูงแค่หนึ่งร้อยสามสิบเซนติเมตร มีขนสีน้ำตาลทั่วตัวคล้ายกับพวกมังกี้ แถมยังถือลูกบอลกลม ๆ อยู่บนมืออีกตั้งหาก

ขณะที่พวกเขากำลังยืนอึ้งและงงอยู่ มันก็แสยะยิ้มกว้างเสยผมขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลบนหน้าผาก " ฮิฮิฮิ มาเล่นเกมกันเถอะ " เสียงหัวเราะอันน่าขนลุกที่มาพร้อมกับบรรยากาศตึงเครียด