ใช้ชีวิตใหม่เพื่อทำดี ทำไมมันยากขนาดนี้! บทที่ 1 ตอนที่ 2
เสียงของผู้คนดังอื้ออึงบวกกับเสียงของดังกรุ๊งกริ๊ง ฉันลืมตาขึ้นพบว่าตรงหน้าคือใบหน้าของสาวๆที่กำลังจับจ้องอยู่ ดวงตาของฉันเบิกกว้างตกใจ จนส่งเสียงร้องแต่เสียงที่ออกมาเป็นเสียงอ้อแอ้
ฉันพยายามขยับตัวมองรอบๆ มันเป็นเตียงสำหรับเด็ก หมอนนิ่ม ตุ๊กตาสมัยไหนสักสมัยและของเล่นให้ถือแบบไม้ มือเล็กๆบ่งบอกถึงสภาพของเด็กทารกอายุคงจะยังไม่กี่เดือน ฉันย้อนมาเกิดในสมัยไหนเนี่ย ฉันเริ่มร้องขึ้นและเยียดแขนออก
"พระมเหสีเพคะ องค์หญิงน้อยอยากให้อุ้มแล้วเพคะ" เสียงของผู้หญิงคนที่ดูอยู่เอ่ยขึ้น พระมเหสีเหรอ ฉันเป็นลูกสาวของพระมเหสีเหรอ เป็นองค์หญิงด้วย!
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน ภาพของหญิงสาวในชุดนอนผ้าบาง ใบหน้าสวยชวนน่าหลงใหลยิ้มหวานให้ พร้อมกับเอื้อมมือมาอุ้มฉันไว้ เมื่อได้รับการอุ้ม ฉันในร่างเด็กทารกก็รีบจับชุดของหญิงสาวที่น่าจะเป็นแม่ของฉันในทันที
สายตาที่ชัดทำให้ฉันมองรอบๆด้วยอาการที่สนใจเป็นพิเศษ เครื่องแต่งกายของพวกเขาเหมือนกับในซีรีส์เกาหลียุคสมัยโชซอน ฉันมาเกิดในยุคสมัยโชซอนสินะ มีกษัตริย์องค์เดียวด้วยนะเนี่ย คิดว่าจะเกิดแบบในยุคสมัยอังกฤษซะอีก
พระมเหสีอุ้มฉันมากอดและหอมพรมจูบลงบนหัวกลมมน อบอุ่นจังเลย เสียงเดินจากด้านนอกดังขึ้นใกล้เข้ามาถึงห้องที่ฉันอยู่ เสียงเปิดบานประตูดังขึ้น เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง
ฉันในร่างทารกมองตาม พบชายหนุ่มแสนหล่อเหลาจนน่าตกใจหนึ่งคน กำลังเดินมาหาพวกเราอย่างมีความสุขที่สวมชุดที่น่าจะบอกถึงการเป็นพระราชา พร้อมกับเด็กผู้ชายวัยราวแปดถึงสิิบขวบคนหนึ่งที่มีความหล่อเหลาดูน่ามองเช่นกัน ฉันมองอย่างตกตะลึง หรือว่านั่นคือพ่อของฉันในยุคนี้! ส่วนนั่นพี่ชายของฉันเหรอ! นี่มันครอบครัวคนหน้าตาดีชัดๆ!
"พระมเหสี องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง!" เสียงของเขาดังจนทำเอาตกใจ
"องค์หญิงตกใจนะเพคะ" พระมเหสีรีบดุ พลางมองไปยังเด็กผู้ชาย "องค์รัชทายาท เข้ามาหาน้องสิเพคะ" องค์รัชทายาทคนนั้นยิ้มและรีบเดินเร็วเข้ามาหาฉัน องค์รัชทายาทเหรอ ฉันมองอย่างตะลึงงัน
เขาจับฉันอย่างเบามือ สายตาของฉันมองเขาพร้อมกับยื่นมือไปหา พี่ชายของฉันในตอนนี้หล่อชะมัดเลย ฉันคิดพร้อมกับยืดแขนไปหาไม่หยุด โอกาสสัมผัสคนหล่อที่เอื้อมไม่ได้มาถึงแล้ว! เขามองอย่างตกใจแต่ก็จับมือของฉันไว้พร้อมรอยยิ้ม
"น้องน่ารักจังพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่" เขาพูดขึ้น ฉันหัวเราะชอบใจ พี่ชายก็โคตรหล่อเลยค่ะ!
"อะไรกัน ให้ข้าด้วยสิ ข้าเป็นพ่อนะ" คนเป็นพ่อของฉันได้เดินปรี่เข้ามา พร้อมกับกอดพวกเราสามคนอย่างทะนุถนอม พระราชาจริงๆด้วย
ฉันหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของพวกเขา ภาพของครอบครัวที่อบอุ่นที่ได้เห็นในยามตื่นนอน ฉันคิดในใจพลางไม่คิดฝันว่าจะได้เกิดมาในครอบครัวที่ดูน่ารักแบบนี้แถมยังเป็นเชื้อพระวงศ์อีกด้วย อ้อมกอดจากชายหนุ่มได้คลายออก เขามองฉันในร่างเด็กทารกและขออุ้มฉันจากอกของแม่ เขาอุ้มในฐานะพ่อ ยิ้มและหอมที่หัวของฉัน
"องค์หญิงน้อยของข้า ฮวังแชนา ลูกสาวตัวน้อยของข้า" เขาพูดชื่อของฉันในยุคนี้ขึ้นมา ฮวังแชนาเหรอ ชื่อสวยดีนะเนี่ย จะว่าไปฉันเข้าใจพวกเขาพูดทุกคำเลยแหะ
ฉันยิ้มขึ้น ทำท่าหัวเราะชอบใจ จนพ่อของฉันเริ่มหัวเราะชอบใจตาม ใบหน้าของเขาเปล่งประกายออร่า พ่อก็หล่อ แม่ก็สวย พี่ชายก็หล่อ ฉันคงจะสวยเหมือนกันสินะ เขาอุ้มฉันขึ้นมากอดแน่น จนรู้สึกถึงความรักและเอ็นดูจากเขา
"เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ลูกขออุ้มน้องบ้าง" องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้น
"องค์รัชทายาทก็อยากอุ้มหรือ อ่ะ ลองดู" พระราชาเอ่ยขึ้น พลางลองยื่นฉันให้เขา ดวงตาของฉันฉายถึงความไม่มั่นใจ องค์รัชทายาทรับฉันขึ้นอุ้ม
"องค์รัชทายาทเก่งมากเพคะ" เสียงพระมเหสีเอ่ยชม ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก นางเดินมาองค์รัชทายาทที่กำลังอุ้มฉันในร่างทารกอยู่ เหล่านางในต่างก็ยิ้มชอบใจ
"มเหสีพรุ่งนี้ก็อยู่ดูแลองค์หญิงต่อนะ ไม่ต้องเข้าประชุมกับข้าก็ได้ แค่ฮวังบินดงคนเดียวก็คงพอแล้ว" พระราชาเอ่ยบอกพลางลูบหัวขององค์รัชทายาท มเหสียิ้มกว้างแล้วกอดฉันที่ยังเป็นทารก ประชุมเหรอ เด็กอายุเท่านี้เนี่ยนะ
"เพคะฝ่าบาท ฝากองค์รัชทายาทด้วยนะเพคะ" นางยิ้มสวยพลางเดินไปกอดพระราชา
พวกเขาสองคนได้เดินออกไป ฉันมองสบตากับพระมเหสีและยิ้มให้ พระมเหสียิ้มสวยให้ฉันและอุ้มฉันเดินไปรอบห้อง ภายในห้องโล่งอย่างที่ฉันคิดแต่ของทุกอย่างก็ชวนให้น่ามองและเป็นระเบียบ ไม่เหมือนกับที่อื่นที่จะมีของนั่นนี่ตกแต่งเต็มไปหมด มีฟูกนอนอยู่หน้าม่าน มีเตียงอยู่ด้านหลัง หน้าต่างไม่กี่บาน ประตูด้านหน้า ของทุกอย่างถูกดันไปด้านข้าง ฉันจะต้องเริ่มใช้ชีวิตตั้งแต่นี้
การใช้เวลาในวังหลวงนั้นทำให้ฉันต้องเรียนรู้อะไรมากมาย ถึงฉันจะมีความแก่เป็นทุนเดิมอยู่ แต่เพราะอยู่กันคนละยุคสมัยก็ทำให้ต้องเรียนรู้หลายอย่าง เหล่านางในก็คอยดูแลฉันทั้งยังคอยเล่าเรื่องนิทานต่างๆเพื่อจะให้คุ้นชินกับการได้ยินและการออกเสียงพูด ฉันเริ่มขยับปากอ้อแอ้เพราะลิ้นยังอ่อนยวบยาบ เลยทำให้เปลี่ยนมาพยายามเปล่งเสียงให้เป็นคำแทน
พอเริ่มโตได้สักขวบหนึ่งฉันก็เริ่มมีฟันและแน่นอนว่าฉันต้องเรียนรู้การอ่านหนังสือ ตัวอักษรต่างๆก็ต้องร่ำเรียนใหม่ แต่เหมือนพระเจ้าให้ฉันฟังรู้เรื่องและอ่านเข้าใจ ทำให้สามารถอ่านหนังสือนิทาน หนังสืออ่าน ตำรับตำราได้อย่างไม่ขาดตก จนทำให้เหล่านางในประหลาดใจและชื่นชมในความฉลาดของฉัน ไม่อยากจะบอกว่าฉันก็อายุมากพอตัว ถึงแม้บางทีพวกนางนั้นจะชอบคิดว่าฉันเอาออกมาเพื่อฉีกเล่นก็ตาม
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าการพูดเริ่มแข็งแรงขึ้นระดับหนึ่งแล้วตอนอายุสองขวบ ฉันได้มีงานวันเกิดเป็นครั้งแรก ฮวังแชนาหรือฉันเราเกิดในต้นฤดูหนาว งานวันเกิดของฉันจึงเต็มไปด้วยน้ำซุปอุ่น ขนมกับน้ำชา เหล่านางในต่างก็มีความสุขที่ได้ดูแลปรนนิบัติฉัน จะว่าไปแล้วพระราชาชื่ออะไร พระมเหสีชื่ออะไร แล้วพี่ชายของฉันชื่ออะไร ยังไม่รู้เลย ฉันหันไปหานางใน
"นี่ ป้อจื่ออะไยหยอ" ฉันถามในขณะที่ยังพูดไม่ชัด นางในยิ้มให้ฉัน
"องค์หญิงอยากรู้ชื่อของพระราชาหรือเพคะ" นางถาม ฉันพยักหน้า
"อาวของแม่ด้วย ของปี้ด้วย" ฉันบอก พวกนางหัวเราะคิกคัก
"พระราชาทรงมีพระนามว่าพระราชาฮวังมกกวังเพคะ พระมเหสีนามว่าคังอารึม มาจากตระกูลขุนนางเก่าแก่เพคะ ส่วนองค์รัชทายาทนามว่าองค์ชายใหญ่ฮวังบินดงเพคะ" นางในตอบ ฉันยิ้ม
"องค์หญิงยังมีพี่น้องอีกสองคนนะเพคะ" นางเริ่มพูด อะไรนะ มีพี่น้องอีกสองคน
"ใครหยอ" ฉันถาม
"องค์หญิงสองฮวังนูยากับองค์ชายสามฮวังคิมอุน เชื้อพระวงศ์ในพระสนมเอกจองฮวาพินเพคะองค์หญิง" อ้าว นี่พระราชามีพระสนมเอกด้วยเหรอเนี่ย ฉันยิ้มแห้งออกมา และงานวันเกิดอายุสองขวบของฉันก็ผ่านไปด้วยดี พร้อมกับชีวิตของฉันที่เริ่มเปลี่ยนไป
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 510
แสดงความคิดเห็น