ตอนที่ 23 .. “ รักต่างชนชั้น ”
ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา
ทดแทน – หนุ่มเสก
ขอขอบคุณ คุณเสกสรร ชัยเจริญ (หนุ่มเสก) จาก ค่ายคีตาเรคคอร์ด ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 23 .. “ รักต่างชนชั้น ”
“แม่หนะ หนูก็ทำไปอย่างนั้นแหละ ก็แค่อยากจะแกล้งแกเล่นๆสักหน่อย อยากให้เค้าอยู่กับหนูที่นี่อีก 3-4วัน เท่านั้นเอง”
“แล้วทำไมแกไม่บอก ไม่พูดกับเค้าดีๆหละวะ นังยุ้ย” พ่อถามขึ้นมา “ใช่ แม่ดูออกเจ้าวัชมันแคร์ แกจะตาย ถ้ามันไม่รักไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ มันไม่ลงมาตามแกหรอก” พ่อกวักมือเรียกยุ้ย “มาลูกมานั่งทานข้าวก่อน”
มันเหมือนรักต่างชนชั้นเลย ธวัชคนจน ส่วนยุ้ยคนรวย พ่อตาสงสารลูกเขยจริงๆ
“โทรไปก็ไม่รับ พี่วัชนะพี่วัช ชอบทำให้เป็นห่วง กลับมาคอยดูจะไม่พูดด้วยเลย”
“แกมันก็เป็นซะอย่างนี้ ชอบเอาแต่ใจตัวเองตั้งแต่เล็กจนโตมีผัวแล้วเนี่ย หัดเอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้าง” แม่อบรมหนึ่งรอบ
“แม่หนะ เข้าข้างแต่ลูกเขย ไม่เคยเข้าข้างหนูเลย” ยุ้ยงอน มานั่งทานข้าว ทานไปก็หันไปมองเป็นระยะๆ
พอมีรถวิ่งเข้ามาก็วางช้อนส้อมและวิ่งออกไปทุกครั้ง แต่ก็ผิดหวัง เพราะไม่ใช่รถสามี 2 คัน 3 คันก็แล้ว มีแต่รถคนงาน จน 4 ทุ่ม ยุ้ยอาบน้ำดูทีวีบนห้องเตรียมตัวนอน รถของธวัชจึงแล่นเข้ามา ผลเอารถมาจอดแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พ่อเดินออกมาดู
“เป็นไง วัชทำไมถึงกลับมาซะมืดเลยหละ เล่นเพลินหละซิท่า พ่อบอกแล้วว่ามันสนุก ทำให้ลืมอะไรๆไปได้เยอะ”
“เปล่าหรอกครับพ่อ ผมกลับออกมาตั้งแต่ 5 โมงแล้ว พอดีไอ้แก่ของพ่อ มันงอแง ดับบ้างกระตุกบ้างมาตลอดจนสิ้นชีพเสียกลางทาง ตรงนั้นไม่ค่อยมีรถผ่านเลย ผมเป็นช่างก็จริง พอดูแล้วมันซ่อมไม่ได้เลย เพราะอะไหล่รุ่นนี้หายากมาก ผมเลยต้องเข็นหาอู่ข้างทางแถวนั้นเกือบ 2 โลแหนะ กว่าจะวิ่งหาอะไหล่ กว่าจะกลับมาซ่อมและประกอบมันใหม่ ก็เล่นเอาไปหลายชั่วโมงเลย ดูเสื้อผ้าผมซิ หาความขาวไม่ได้เลย อ้อ ไอ้เงินที่พ่อให้ผมไปเล่นหนะ มันได้ทำประโยชน์จริงๆ เพราะเอามาจ่ายค่าซ่อมรถหมดเกลี้ยงเลย 55555+ แต่ตอนนี้คุณพ่อสบายใจได้แล้วครับ” แต้มสงสัย “ทำไมรึ ไอ้ลูกเขย”
“อีแก่ของพ่อใช้ได้อีกนานหลายปีเลย เพราะผม ได้โมดิฟายมันใหม่หมดแล้ว ถึงจะสู้รถใหม่ๆเดี๋ยวนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ใช้ไปได้อีกนานเกือบ 10 ปีเลยแหละ ถ้าดูแลมันดีๆหน่อย อย่าใช้งานมันหนักมากก็แล้วกัน โดยเฉพาะข้ามจังหวัด รับรองครับ ไม่รอดแน่”
“เออๆ เอาๆ ขอบใจมาก พ่อก็ว่าจะซื้อใหม่สักคัน คันนี้มันเก่ามากแล้ว มันอยู่กับพ่อมาตั้งแต่เจ้ายุ้ยยังไม่เกิดเลย”
“ไอ้เบ็นซ์หางปลาเนี่ยนะ แหม มิน่าหละ มันซดน้ำมันยังกะซดน้ำ 4 กิโลลิตรเลยทีเดียว ถึงจะใช้ดีเซลก็เถอะ ควันเนี่ยดำปี๋ แบบนี้ตำรวจชอบ แหวนเหวินหลวมหมดแล้วพ่อ เก็บเข้ากรุได้แล้ว เป็นถึงระดับนายหัว ผมว่าพ่อถอยเบ็นซ์หรือไม่ก็ บีเอ็มรุ่นใหม่ล่าสุดออกมาเลยไม่ดีกว่าเหรอ” แต้มบางครั้งก็ชอบเวลาที่ธวัชมีรอยยิ้ม เพราะมันดูเหมือนโลกทั้งใบที่แบกอยู่มันไม่มีความหมายเลย
“พ่อมองไว้แล้วเก๋งไม่เอาแล้ว พ่อเล็งกระบะไว้ เร็วๆนี้คงได้ถอยออกมาแน่ ไป ไปพักผ่อนเถอะ สกปรกมาทั้งวันแล้ว”
ธวัชยกมือไหว้ลาพ่อตาและก็เดินกลับขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง ยุ้ยแอบเดินลงมาแอบฟัง ทั้งสองคนคุยกัน พ่อแอบหันไปเห็น ยุ้ยรีบหลบกลับเข้าห้องทันที กระโดดไปนอนบนเตียง แล้วจับหมอนมาบีบมาชก นึกว่าเป็นหน้าผัว
“ไอ้ผัวเฮงซวย จำไว้ ทำไมไม่มาง้ออีก ทำไม” แล้วก็ไปหยิบตุ๊กตาลิงน้อยมาตัวนึง “มองทำไม ไม่รักก็ไม่ต้องมาง้อเค้าเลยนะ”
ยุ้ยงอนรอบสอง สักพัก ก็มีเสียงเหมือนก้อนหินมาโดนข้างฝาที่หน้าต่าง ยุ้ยเลยเปิดหน้าต่างออกไปดูว่าใครมาปาหินใส่ห้องเธอ ธวัชมาตามง้องอนขอคืนดีกับยุ้ย โดยร้องเพลงง้อแฟน < เดือนครึ่งดวง - ดำรง วงศ์ทอง > https://youtu.be/R9hIWLDbgRo
คืนแรก ไม่สำเร็จ ก็ยังไม่หมดความพยายาม เจอยุ้ยปาข้าวของใส่ “ไปเลย จะไปเจ้าชู้ที่ไหนก็ไป ไม่ใจอ่อนหรอก ไปนะ”
ยุ้ยหาของใกล้มือได้ รีบปาลงไปใส่ธวัชแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จนธวัชต้องหนีกลับขึ้นบ้านไป พ่อกับแม่ก็ส่ายหัว ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับลูกคนนี้ดี ตอนเค้าอยู่ก็งอน พอเค้าไม่อยู่ก็ได้แต่ชะเง้อ ธวัชวิ่งขึ้นไปบนห้องได้ ก็เปิดหน้าต่างที่บ้านพักมาหายุ้ย ยุ้ยหยิบกระป๋องแป้งกับหวีปาไปอีก จนธวัชต้องปิดหน้าต่างหนีแล้วนอนไปเลย ยุ้ยโมโหธวัชที่ไม่ยอมขึ้นมาง้อที่ห้อง ไม่รู้จะกลัวอะไร
รุ่งเช้าวันใหม่ คราวนี้ธวัช ขึ้นมายืนรอยุ้ยถึงหน้าห้องนอน ถือกระป๋องแป้งและแปรง รวมถึงตุ๊กตาที่ปาลงไปมาคืนให้ พอยุ้ยเปิดประตูห้องออกมาเห็นผัวมายืนรอก็ก้มหน้าแอบยิ้มไม่ให้ธวัชเห็น ธวัชยื่นของทั้งหมดให้ ยุ้ยก็รับไป แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
ธวัชเดินตามเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูล๊อกกลอนทันที “เข้ามาทำไมออกไปเดี๋ยวนี้นะ ใครอนุญาต” ธวัชมองหน้า และเดินเข้ามากอดข้างหลัง ยุ้ยทำแกล้งสะบัดแขนแล้วนั่งลงบนเตียง “ไม่ต้องมายุ่งกับหนู มาทำไม” ยุ้ยยังคงงอน
“ไม่เคยรักไม่เคยสนใจหนูแล้วมาทำไม ทำไมไม่อยู่กับนัง..พี่นกหละ มาทำไม เสียเวลาเปล่าๆ”
“ยุ้ย เมื่อไหร่หนูถึงจะเข้าใจพี่สักทีนะ” ยุ้ยไม่พอใจที่รู้ว่าธวัชไม่เคยรักเธอ ที่หน้ามืดปล้ำเธอวันนั้นก็เพราะเหงา
“พี่ไม่ต้องมาทำโลกสวยกับหนูเลย หนูรู้ว่าพี่ไม่เคยรักหนูเลย ที่หน้ามืดปล้ำหนูวันนั้นก็เพราะว่าพี่เหงา หนูเข้าใจ พี่กลับไปเถอะ อย่ามาเสียเวลากับคนที่พี่ไม่ได้รัก ไม่ได้สนใจเลย หนูไม่อยู่สักคน พี่จะได้ไม่ต้องอึดอัดใจ อยากจะทำอะไรกับพี่นก พี่ก็ทำได้”
“ยุ้ยเข้าใจพี่ผิดแล้วนะ ใครบอกว่าพี่ไม่รักหนู พี่ยอมรับว่า ที่พี่ปล้ำหนูวันนั้นเพราะพี่เหงาจริงๆ แต่จริงๆแล้ว พี่ก็ชอบยุ้ยนะ มันบอกไม่ถูกว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน จะตอนที่หนูมาคอยพยาบาลพี่หรือตอนที่พยาบาลนกมาเฝ้านก พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงอย่างเดียวว่า พี่เสียยุ้ยไปให้ใครคนอื่นไม่ได้ พี่หวง เวลาที่ยุ้ยอยู่ใกล้เมืองราม อยู่ใกล้ริชาร์ด แบบนี้เขาเรียกว่ารักรึเปล่าหละ”
ยุ้ยมองหน้าธวัชแล้วไม่พูดอะไร โผเข้ากอดธวัชทันทีและร้องไห้ออกมา เอามือทุบหลังธวัชเบาๆทั้งสองข้าง “พี่รักยุ้ยนะ” ยุ้ยพยักหน้าทั้งๆที่กำลังซบไหล่สามีอยู่ ยุ้ยกอดคอธวัชไว้แน่น เหมือนไม่อยากให้จากไปไหนอีก ธวัชเอามือมาลูบหัวยุ้ยอย่างเอ็นดู
“กลับบ้านเรานะ” ยุ้ยสั่นหัว ยังไม่ยอมกลับ “ทำไมหละ” ยุ้ยค่อยๆดันตัวออกมาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“ไม่ ตราบใดที่พี่ยังไม่รับปาก จะทำตามสัญญาที่หนูจะบอกต่อไปนี้ก่อน”
“ข้อสัญญาอะไร พี่ไม่เข้าใจ ยุ้ยต้องการให้พี่ทำอะไร” ยุ้ยมีข้อแม้ไม่งั้นไม่กลับ จนธวัชงง
หลังจากที่ยุ้ยยื่นข้อเสนอ มีโจทย์ให้ธวัชต้องไปทำการบ้านและมาส่งเธอให้ได้ภายในคืนนี้ ทั้งสองจึงลงมาทานข้าว และเดินเล่นกันตามปกติ ไม่มีการงอนง้อใดๆอีกทั้งสิ้น แต่อยู่ที่คืนนี้เท่านั้นว่า ธวัชจะหาวิธีใด มาเปลี่ยนใจให้ยุ้ยยอมกลับกรุงเทพแบบสิโรราบ
ไม่ใช่เพราะตามคำสั่งขอแม่ แต่เพราะความรู้สึกผิดจริงที่ดูเหมือนไม่ได้เอาใจใส่เมียคนนี้สักเท่าใด จึงทำข้อสัญญาบางอย่างกับยุ้ยเอาไว้ จนยุ้ยใจอ่อนยอมกลับ คืนนั้นก่อนที่จะเดินทางกลับ ธวัชจึงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับยุ้ยคือ
“ถ้าทำให้ยุ้ยมีความสุขได้ โดยที่ไม่ต้องมีการร่วมเพศ ยุ้ยถึงจะยอมกลับ” แล้วธวัชก็สามารถทำได้สำเร็จจริงๆโดยที่ยุ้ยเองมีความสุขโดยไม่รู้ตัวเลย แบบที่เธอก็ยังไม่ต้องเสียตัวและเอกราชให้กับธวัชแม้แต่นิดเดียว
เมื่อธวัชได้ทำตามสัญญา ที่ยุ้ยขอและบอก ครบทุกประการแล้ว จึงยอมกลับโดยดี โดยที่ไม่บิดพลิ้วอะไรเลย จะดื้อไม่ยอมกลับกรุงเทพก็ไม่ได้ (ด้วยการเล้าโลมเต้าและใช้ลิ้นจู่โจมไปภายในน้องสาวของยุ้ย ทำให้ยุ้ยมีความสุขมาก ลืมตัว ครางออกมา กับความสุขที่เธอได้รับในคืนนี้ซึ่งเธอไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอรอคอยมาตั้งนาน จนเธอเองต้องยอมใจสามีที่ทำให้เธอมีความสุขถึงขีดสุดได้ สุดยอดประทับใจเธอมาก โดยที่ไม่ต้องร่วมเพศกับเธอ) เมื่อเธอบรรลุจุดสุดยอดของเธอแล้ว เธอก็ทำให้สามีบ้างโดยที่สามีไม่ได้ร้องขอเลย ก็เพราะรู้ว่ายังไงสามีต้องมีอารมณ์แน่ เพราะแท้ที่จริงแล้ว เธอเองก็มีอารมณ์อยากให้ตรงนั้นเช่นกัน แต่เธอต้องหยุดยั้งไว้ก่อน เพราะยังไม่แน่ใจในความประพฤติของสามีตัวดี ยุ้ยจึงยังไม่อยากทำหน้าที่ของภรรยาที่ดีแบบ 100% ถึงแม้ว่าจะอยากก็เถอะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ขอให้แน่ใจตัวเองมากกว่านี้ เพราะถ้าพลาดถึงมีลูกขึ้นมามันจะลำบากใจ
ถึงเธอยังไม่ให้ตรงนั้น แต่เธอก็พอใจกับสิ่งที่เธอได้รับ เพราะเธอต้องการเพียง เท่านั้นก่อน อีกอย่าง เธอยังไม่มั่นใจในสามีว่าจะมั่นคงกับเธอเพียงใด เธอจึงช่วยสำเร็จความใคร่ให้กับสามี ไปก่อนเท่านั้น โดยการอมนกเขา น้องชายของธวัชทันที แบบนี้ก็ถือว่าเป็นการช่วยให้ธวัชคลายเครียดได้บ้างไม่มากก็น้อย ไม่ต้องทนกับความรู้สึกอยากแบบนี้อีกต่อไป อยากให้สามีมีความสุข ยุ้ยจึงช่วยปลดปล่อยให้กับสามีทันที ไม่นานพอทุกอย่างเสร็จ ยุ้ยก็นอนกอดสามีทั้งๆที่เปลือยนั่นแหละจนเช้า
แล้วความสัมพันธ์ ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม ธวัชพอตื่นเช้ามา ก็ดื่มนมจากเต้าเมียเหมือนเดิม ส่วนยุ้ยก็กินไอติมกะทิเช่นเดิม
ตามที่ได้ตกลงกับยุ้ยเอาไว้ ไม่งั้นยุ้ยไม่ยอมกลับ (มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ข้อตกลงที่ยุ้ยขอไว้ก็คือ ธวัชต้องดื่มนมจากเต้าเธอทุกวันและยอมให้เธอกินไอติมทุกวันด้วย) “กลับบ้านเรานะยุ้ย เช้านี้เลย พี่มีลางสังหรณ์ไม่ดียังไงไม่รู้ ว่าที่กรุงเทพ ต้องมีเรื่อง”
ธวัชอ้อนเมียหลังจากมีความสุขกันมาทั้งคืนจนรุ่งสาง ยุ้ยพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ลุกไปอาบน้ำ เพื่อแต่งตัวเดินทางกลับ กทม.กัน
***** ..... *****
เช้ามืดวันใหม่ 6 โมงเช้า วันนี้วันศุกร์ที่ 31 กรกฎาคม ธวัชขับรถยุ้ยกลับขึ้นมาจากกระบี่ เขาดีใจมากที่สามารถเอายุ้ยกลับมาได้ ถึงกรุงเทพประมาณ 17.00 น ใช้เวลาเติมความหวานกันมาตลอดทางแบบสบายๆไม่รีบร้อน รวมๆแล้วประมาณ 11 ชั่วโมง พอกลับมาถึงบ้านรู้เรื่องที่นกมีอันตราย นอนอยู่โรงพยาบาล จึงเกิดเรื่องขึ้นตามมาทันที โดยที่ไม่มีใครคาดคิดกับอารมณ์ธวัช
“นกไปไหนพิมพ์ ทำไมพี่ไม่เห็น ทั้งที่ร้านมอเตอร์ไซด์และที่นี่ แล้วทำไมพิมพ์ถึงไม่อยู่กับนก พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าห่างนก”
“พี่วัช หนูเจ็บ พี่วัช” พิมพ์สะบัดหนี เพราะธวัชลืมตัว จนบีบแขนพิมพ์แรงมาก
“พี่นกนอนอยู่โรงพยาบาล จะอาทิตย์นึงแล้ว ถามดีๆก็ได้ เจ็บนะ” พิมพ์นวดแขนตัวเอง
“พี่ขอโทษ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมนกถึงต้องนอนโรงพยาบาล”
“ก็ช่วงที่พี่ไม่อยู่ลงใต้ไปตามยุ้ยหนะ ไอ้เมฆกับไอ้โขงมันกลับมาชิงตัวพี่นก เอาปืนจี้ลากจะตัวกลับไปให้ได้ พี่นกขัดขืนจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น พี่นกวิ่งหนี ถูกไอ้โขงโถมใส่ หัวกระแทกพื้นเต็มที่ จนเกิดอาการชักกำเริบขึ้นมา กว่าจะหยุดได้แทบแย่ หมอก็เลยให้ยาบำรุงและนอนพักรักษาตัวมาจะอาทิตย์นึงแล้ว นี่หนูก็กำลังจะไปนอนเฝ้า กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ฝากพยาบาลเค้าไว้ชั่วคราว”
“แล้วทำไมไม่มีใครโทรบอกพี่เลย” ธวัชโทษคนอื่น โดยที่ไม่ดูตัวเองเลยว่าลืมอะไรไปรึเปล่าท่าน
“ทำไมจะไม่โทร หนูโทรไปจะร้อยสายแล้วมั้งพี่ พี่ปิดเครื่องตลอดทั้งอาทิตย์ อีกอย่างพี่รามบอกว่าไม่ต้องบอก เพราะกลัวพี่จะว่าเค้า หาว่าดูแลเมียเค้าไม่ดี ทั้งๆที่ได้ฝากกันเอาไว้แล้ว ไอ้เมฆมันถึงตามมาราวีได้ หนูก็เลยไม่โทร แค่นี้นะหนูจะรีบไป”
ธวัชรีบค้นโทรศัพท์ตัวเองในกระเป๋าทันที จริงๆด้วย เขาปิดโทรศัพท์ไม่ได้เปิดเลยตั้งแต่วันที่ไป พอเปิดเครื่องขึ้นมา เสียงอะไรต่อมิอะไร ดังลั่นไปหมด เขาลืมสนิท เพราะมัวแต่โฟกัสอยู่ที่เรื่องของยุ้ยและไม่คิดว่าเมฆมันจะย้อนกลับมาตอนเขาไม่อยู่ ถ้าไม่ถามพิมพ์ว่านกไปไหน เท่ากับว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เมื่อรู้ว่านกบาดเจ็บ ธวัชจึงรีบขับมอเตอร์ไซด์ไปหาเมืองรามที่บ้านทันที
ยุ้ยกับพิมพ์วิ่งตามออกมาเจองามตากลางทางพอดี “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงต้องรีบวิ่งมากันหน้าตาตื่นแบบนี้” งามตาถาม
“พี่วัชกำลังไปบ้านพี่เมืองราม” พิมพ์บอก “ฉันสองคนกำลังจะไปห้าม” ยุ้ยรีบบอกอีกคน เพราะเวลาไม่มีแล้ว
“งั้นฉันขอไปด้วย” งามตาขอไปด้วย “ไป ถ้าจะไปก็ตามมา” ยุ้ยรีบบอก เพราะร้อนใจ สังหรณ์ใจว่าเกิดเรื่องแน่ผัวตัวเอง
ยุ้ยจึงรีบขับรถตัวเองตามไปติดๆโดยมีพิมพ์และงามตาตามไปด้วย เนื่องจากมอเตอร์ไซด์ไปได้ง่ายและเร็วกว่า เพราะมันลัดเลาะแทรกตรงนั้นตรงนี้ไปได้ รถยนต์กว่าจะหลุดรถติดได้ ก็เล่นเอานาน สามสาวใจไม่ดีเลย รถก็ดันมาติด วันนี้วันศุกร์ที่ 31 กรกฎาคมด้วย แถมเป็นวันเงินเดือนออกอีกต่างหาก รถเต็มถนนเลย เมืองรามกำลังทานเหล้าอยู่กับชาญชัยและวางแผนเพื่อที่จะจับเมฆ
ธวัชมาถึง จอดรถได้ รีบถอดเสื้อคลุมออกโยนไปตรงไหนไม่รู้ เดินตรงไปที่เมืองราม ใช้มือขวาดึงไหล่ซ้ายหันมาแล้วชกไปที่หน้าเพื่อนอย่างแรง จนเมืองรามล้มลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ชาญชัยกับตำรวจอีก 2 คนวิ่งเข้ามาห้าม ชาญชัยมาดูเมืองราม ตำรวจสองคนมาดึงแขนธวัชไว้ทั้งสองข้าง ธวัชเอาแรงมาจากไหนไม่รู้สะบัดตำรวจสองนายกระเด็นออกไปเลย แล้วเดินตรงไปดึงคอเสื้อเมืองรามขึ้นมาแล้วง้างมือซ้ายจะต่อยอีก ยุ้ยรีบวิ่งมาดึงมือสามีทันที “พี่วัช พี่วัช นั่นพี่รามเพื่อนพี่นะ” ยุ้ยเตือนสติสามี
“จะเอากันให้ตายเลยเหรอ มีอะไรก็คุยกันดีๆซิ” ธวัชหันมามองหน้าเมีย “พี่บอกให้ปล่อย”
ธวัชสะบัดยุ้ยจนยุ้ยเซถลาออกไป งามตาวิ่งมารับทัน ธวัชผลักชาญชัยออกไปจนล้มลงอีกคน เพราะไม่ทันตั้งตัว เอามือขวาดึงคอเสื้อเมืองรามขึ้นมาแล้วใช้มือซ้ายชกลงไป เมืองรามเอามือขวามาตั้งรับทัน ใช้มือซ้ายต่อยหน้าธวัชกลับไปจนธวัชกระเด็นถอยหลังออกมา แล้วเมืองรามก็ลุกขึ้นมา เดินตรงไปหาธวัช “มาไอ้วัช มึงกับกูมาฟัดกันสักตั้ง อยากมีเรื่องกะกู ก็เข้ามา”
เมืองรามเดินไปดึงคอเสื้อธวัชขึ้นมาบ้าง คราวนี้ต่างคนก็ต่างฟัดกันให้นัวไปหมด ไม่มีใครยอมใคร ใครห้ามก็ไม่ฟังแล้ว โต๊ะเก้าอี้ ล้มพังระเนระนาดยุ้ยจะเข้าไปห้ามอีก ชาญชัยดึงตัวไว้ “อย่าครับ ปล่อยให้เค้าชกกันไปก่อน เดี๋ยวเราจะโดนลูกหลง”
สองคนนั้น ทั้งเตะทั้งถีบ ซัดกันจนลืมเจ็บกันเลย ปากแตกไปตามๆกันทั้งสองฝ่าย พิมพ์ทนไม่ไหวแล้ว หมาบ้ากำลังกัดกัน จึง
รีบโทรไปบอกหญิงยุทันที มีหญิงยุคนเดียวเท่านั้นที่จะยุติเรื่องนี้ได้ เพราะเมืองรามกลัวหญิงยุเพียงคนเดียว
“ว่าไงนะพิมพ์ เมืองรามกับธวัชชกกัน ต่อยกันเหมือนหมาบ้าเลย ห้ามยังไงก็ไม่ยอมหยุดงั้นเหรอ เออๆ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ไม่ถึง 10 นาที หญิงยุมาถึงบ้านเมืองราม เพราะขับเรือมา วังเธออยู่ติดริมน้ำ คนละฝั่งกับบ้านเมืองราม ฝั่งกรุงเทพกับฝั่งธนฯ พอมาถึงก็ถือถังน้ำมาใบนึงน้ำเต็มถัง สาดโครมไปที่ทั้งสองคนที่กำลังคลุกฝุ่นกันอยู่กับพื้น ทั้งสองคนจึงหยุดบ้าได้
ชาญชัยและตำรวจอีกสองนายวิ่งไปลากเมืองรามออกมา ส่วนธวัช งามตา พิมพ์และยุ้ยไปลากแยกออกมา
“กัดกันเข้าไป ฟัดกันให้ตายไปเลย คราวหน้าไม่ต้องโทรตามนะ” แล้วก็โยนถังน้ำทิ้งลงกับพื้นดังโครม
“อะไรโตๆกันแล้ว ไม่มีความคิดเลย เพื่อนกันแท้ๆ มีอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ คุณวัช”
หญิงยุหันไปตวาดถามธวัช ขณะที่หน้าอารมณ์ยังลงไม่หมด ยุ้ยกับงามตา สองสาวยังคงจับแขนไว้คนละข้างกลัวหลุดไปอีก
“นี่มันเรื่องอะไร ทำไมถึงมาต่อยแฟนฉันจนหน้าแหกแบบนี้ ไหนบอกมาซิมันเกิดอะไรขึ้น”
งามตาตกใจมากับคำนั้น จนต้องปล่อยมือธวัชทันที “แฟน” ธวัชสะบัดแขนไม่ให้ใครจับ แล้วลุกขึ้นทั้งๆที่เซนั่นแหละ
“ปล่อย..ก็ไอ้รามแฟนคุณมันระยำหมาไม่แดก เมียผมป่วยไม่สบาย มันก็ไม่ยอมโทรไปบอก ถ้าเมียผมเป็นอะไรขึ้นมาผมจะรู้ไหม”
“ฉันเป็นคนบอกรามเองแหละว่าไม่ต้องโทร แฟนฉันเค้าเชื่อฟังฉัน ไม่เหมือนคุณหรอกที่ทำอะไรไม่เคยเชื่อใคร ไม่ฟังอะไรใครเลย ไอ้นกมันถึงเจ็บอย่างนั้นหนะ รู้ไหม ที่มันเจ็บหนะส่วนนึงก็มาจากคุณ กับนังยุ้ยนั่นแหละ”
“อ้าวพี่หญิง ทำไมมาหาเรื่องหนูอย่างนั้นหละ พี่นกเจ็บพี่นกป่วย แล้วมาเกี่ยวอะไรกับหนู”
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไงอียุ้ย ถ้าแกไม่แรด งอนผัวหนีกลับไปใต้ จนธวัชต้องลงไปตาม หายไปเป็นอาทิตย์ๆหนะ แกว่ามันยังไม่เกี่ยวอีก เหรอ ถ้าธวัชอยู่ อย่างน้อยนกก็ไม่ต้องออกไปขายของ หาเงินมาเลี้ยงตัวเองหรอก คิดซิ คิดบ้าง ไม่ใช่ว่าพอมีผัวแล้วโง่”
“พี่หญิง มันจะมากไปแล้วนะ” ยุ้ยไม่พอใจที่ถูกพาดพิง “ทำไมอียุ้ย หรือมึงจะเอากับกูอีกคู่ก็ได้”
หญิงยุเริ่มไม่พอใจจึงชี้หน้ายุ้ย จนพิมพ์รำคาญ “โอ๊ย นี่มันอะไรกันอีกเนี่ย” พิมพ์ไม่เข้าใจคนเหล่านี้เลย
“หนูโทรตามให้พี่มาห้ามเค้า ไม่ใช่ให้พี่มามีเรื่องเสียเอง ไป พี่ไปดูแฟนพี่ ยุ้ย แกไปดูผัวแกไป แยกย้าย”
ก่อนเดินไปหาเมืองราม หญิงยุชี้หน้ายุ้ย ยุ้ยก็มองด้วยหางตา เริ่มแครงใจกันแล้วคู่นี้ งามตาไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตแล้ว เมื่อรู้ความจริงว่าโดนเมืองรามหลอกมาเต็มๆกว่า 2 เดือน งามตาได้ยืนมองภาพที่หญิงยุเข้าไปประคองเมืองราม
หญิงยุรู้เรื่องจึงรีบมาห้ามทั้งสองคนกลางวงเหล้าเพราะพิมพ์โทรไปบอก จึงทำให้ความลับเรื่องที่เมืองรามกับหญิงยุเป็นแฟนกันแตกต่อหน้างามตา ทำให้งามตาโกรธเมืองรามมากที่มาหลอกจีบและขอเธอแต่งงานแบบเป็นเรื่องเป็นราว จึงเดินเข้าไปตบหน้าเมืองรามอย่างแรงต่อหน้าหญิงยุ “อะไรกันงามตา อยู่ดีเธอมาตบหน้าแฟนพี่ทำไม”
หญิงยุงง เมื่ออยู่ดีๆงามตาเดินมาตบหน้าเมืองราม แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ไปถามเค้าดูเอาเองแล้วกัน ว่าทำอะไรกับหนูไว้ ไอ้คนหลอกลวง ตั้งแต่นี้ไปเราขาดกัน และอย่ามาให้หนูเห็นหน้าอีกนะ”
“งาม งาม ฟังพี่ก่อน” เมืองรามลุกจะตามงามตา หญิงยุเอามือซ้ายดันรามไว้ไม่ให้ตามงามตาไป แล้วจ้องมองไปที่หน้าเมืองราม
“ตอบมา มันหมายความว่ายังไงราม ที่งามตาพูด ตั้งแต่นี้ไปเราขาดกัน มันหมายถึงอะไร ไหนตอบหญิงมาซิ”
หญิงยุมองเมืองรามแล้วหันไปมองงามตา และสรุปในใจได้ทันที “นี่ตกลงว่า ตลอดเวลา 2 เดือนที่ผ่านมาคุณไม่ซื่อสัตย์กับหญิงเลยใช่ไหม ที่หายๆไป บอกไม่ว่างๆหนะ ที่แท้ก็มาขลุกอยู่กับอีงามนี่ใช่ไหมราม ใช่ไหม ตอบมา มัวยืนบื้ออยู่ทำไม ทำไมไม่ตอบ”
คราวนี้หญิงยุเป็นฝ่ายตบเองบ้าง คนละข้างให้ครบ เมื่อกี้งามตาตบข้างซ้าย ตอนนี้หญิงยุตบข้างขวา แล้วก็เดินกลับลงเรือขับกลับวังทันที ส่วนทางธวัชก่อนจะกลับ ก็เดินไปชี้หน้าเพื่อน “สม..ถุย ไอ้จอมลวงโลก มึงกับกู ไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้วไอ้ราม”
ธวัชสบถออกมา “ลาขาด ตั้งแต่นี้ไป มึงกับกู เราขาดกัน” ยุ้ยกับพิมพ์รีบลากธวัชกลับไปที่รถ งามตามานั่งซึมอยู่ที่รถนานแล้ว
“แล้วมอไซด์พี่วัชหละจะเอาไงเนี่ย” ยุ้ยถาม พิมพ์เลยรีบบอก เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว
“เดี๋ยวฉันขับกลับเอง จะเลยไปนอนเฝ้าพี่นกด้วย แกกับงามเอาพี่วัชกลับบ้านไปเถอะ เครนะ บาย”
แล้วทั้งสามคนก็แยกกันกลับบ้าน ส่วนเมืองราม ก็ได้แต่นั่งซืมกระทืออยู่ตรงนั้น ชาญชัยกับตำรวจอีก 2 นาย หลังจากที่เก็บข้าว
ของที่แตกกระจัดกระจายให้เข้าที่ได้มากที่สุดแล้วก็กลับบ้านทันที “เอ๊ย รามฉันกลับก่อนนะ ไปไอ้น้องเรากลับกัน”
แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน มวยรอบค่ำเลิกแล้ว “งาม หญิง กลับมาก่อน” เมืองรามยังคงเมาค้างอยู่ตรงนั้นคนเดียว ธวัชแค่จะมาถามเพื่อนว่าทำไมไม่โทรบอกเขาตั้งแต่ตอนนั้น เมืองรามก็พยายามจะอธิบายติดที่ว่า กำลังเริ่มเมาจึงคุยอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว จึงได้เกิดเรื่องขึ้นจนถึงขั้นชกต่อย เรื่องมันก็มีอยู่เพียงเท่านี้เองจริงๆ เลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ ลุกลามไปทันที ซวยไป
\\\\\ ----- /////
พิมพ์มานอนเฝ้านกที่โรงพยาบาล กับห้องพิเศษที่เมืองรามจัดไว้ให้ พิมพ์ได้แต่นั่งจ้องมองดูนกที่นอนหลับอยู่บนเตียง องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ โคจรมารักกับคนจนจนอย่างธวัชได้ยังไง ชะตาชีวิตช่างเล่นตลกเสียจริง
“นี่มันรักต่างชนชั้นชัดๆ” พิมพ์รำพึงออกมา “แล้วนั่นก็อีกคู่” พิมพ์นึกถึงเมืองรามกับหญิงยุ
“นี่ก็เหมือนกันรักต่างชนชั้นไม่ต่างกันเลย แถมยังมาเจอคนเจ้าชู้อีกทั้งคู่เลย เห้อ ตกลงนี่เราโชคดีที่เกิดมาเป็นคนจนหรือว่าพวกนั้นเค้าโชคร้ายที่ดันเกิดมาเป็นคนรวยสูงศักดิ์ กันแน่นะ แล้วตกลงมันดีหรือไม่ดีวะเนี่ย สับสนโว๊ย นอนดีกว่า”
%%%%%% ----- %%%%%%
วันใหม่ ธวัชมาหานกแต่เช้ามืดเพราะนอนไม่หลับ ยุ้ยนอนกอดธวัชอยู่แบบว่ากำลังสบาย ธวัชค่อยๆยกมือขวายุ้ยออกอย่างช้าๆจากอกของเขาและค่อยๆลุก ย่องออกมาอย่างเงียบๆ โดยเอาหมอนข้างมาวางไว้แทนตัวเอง แล้วดึงผ้าห่มมาห่มไว้ดังเดิม แล้วก็รีบตรงดิ่งไปโรงพยาบาลทันที พิมพ์ยังหลับอยู่ ธวัชเดินมาจับมือขวาเมียสุดที่รัก มาลูบที่แก้มเขาแล้วดึงมาจูบมาหอม น้ำตาซึม พิมพ์งัวเงียขึ้นมาเห็นธวัชนั่งกุมมือนกอยู่ ไม่อยากยุ่งก็เลยกลับตัวหันหลังให้ธวัช และนอนต่อ ปล่อยให้เป็นเรื่องของผัวเมีย
8 โมงเช้า ยุ้ยสะดุ้งตื่นเพราะเริ่มรู้สึกแล้วว่าไอ้ที่กอดอยู่หนะมันไม่ใช่สามี เพราะความนุ่มมันต่างกัน หันซ้ายหันขวา ลุกจากเตียงมองดูภายนอก สะอิ้งเดินออกมาจากครัว กำลังเอาอาหารเช้ามาวาง จึงถาม
“แม่เห็นพี่วัชไหม” สะอิ้งส่ายหน้า แล้วก็กลับเข้าไปใหม่ พ่อเดินออกมาอีกคน ถือหม้อข้าวออกมาวาง
“คงไปดูนกที่โรงบาลมั้งลูก” ยุ้ยเริ่มมีอาการไม่พอใจอีกแล้ว กระฟัดกระเฟี๊ยเดินเข้าห้องไปเลยทันที
สะอิ้งเดินสวนออกมา พอมานั่งโต๊ะจึงคุยกับสามี “ไม่ไหว ท่าทางจะเป็นเอามาก นังคนนี้ นับวัน ไม่น่าจะแย่ลง”
“อ้าว คนโปรดของแกไม่ใช่รึนังอิ้ง” ทดซ้ำเติมเมีย “อย่ามาแดกดันฉันนะตาทด คนเรามันต้องมีผิดพลาดกันบ้างซิวะ”
สะอิ้งแก้ตัว ก็มันพลาดไปแล้วนี่ จะให้ทำยังไงได้ มองผิดไป “แรกๆมันดีจะตาย”
“แล้วตอนนี้หละ” ทดประชดประชันด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน “แย่” แล้วทั้งสองผู้เฒ่า ก็ทานข้าวกันไปสบายใจกันดีเช่นเดิม
..... +++++ .....
หลายวันผ่านไป นกอาการเริ่มดีขึ้นเพราะธวัชมาดูแลทุกวัน ให้พิมพ์กลับไปนอนพักที่บ้าน และช่วยทำงานบ้านบางอย่างไปก่อน ส่วนงานที่ร้านไว้ใจลูกน้องสองคนสนิทได้ บางครั้งยุ้ยก็แอบมาดูว่านกเป็นยังไงบ้าง ไม่กล้าเข้าไป เพราะร้ายกับเขาไว้เยอะ บางครั้งก็สับสนว่าตัวเองทำถูกไหม รู้ทั้งรู้ว่าเขามาก่อนตัวเองตั้งนาน คิดแล้วก็น้ำตาซึม กำลังจะเดินกลับออกไป พิมพ์เดินมาพอดี
“ทำไมไม่เข้าไปหละ มายืนลับล่อหน้าห้องเขาทำไม” ยุ้ยไม่พูดอะไร เดินสวนออกไปทันที พิมพ์เปิดประตูห้องเข้าไป
“อ้าว นั่นพิมพ์มาแล้ว” นกยิ้มให้กับพิมพ์ ชูมือไปจับ พิมพ์เดินเข้ามากอดมาหอม
“ยิ้มออกหละซิสามีมานอนเฝ้าทุกคืน” นกเอามือทุบแขนขวาพิมพ์เบาๆ “ไอ้เด็กบ้า” นกพิมพ์เข้าไปในไลน์พิมพ์
พิมพ์ยิ้มแล้วก็เล่าเรื่องเมืองรามที่มาหลอกจีบงามตาให้นกฟัง แล้วก็มองหน้าธวัช
“ถามจริงพี่วัช ที่ตะโกนออกไปแบบนั้นหนะพูดเล่นพูดจริง” ธวัชตอบ “จริง”
นกหันมาแล้วโบกไม้โบกมือว่า “ไม่ได้ เลิกคบไม่ได้ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน จะมาเลิกด้วยเรื่องแบบนี้ได้ไง”
“ไม่ ยังไงพี่ก็ไม่หันไปคบกับมัน คนนิสัยไม่ดี” พิมพ์บ่นเบาๆ “ทำยังกะตัวเองดีนักแล” แต่ธวัชดันหูดี
“ยัยพิมพ์น้อยๆหน่อย พี่ได้ยินนะที่แกว่าฉันหนะ” พิมพ์มองหน้าธวัช
“หูดีจังเนาะ พูดเบาๆดันได้ยินอีก” แล้วก็ลุกเดินเอาผลไม้ที่ปอกไปล้างน้ำ นกรีบส่งข้อความมาบอกสามี
“อย่าเลิกนะ เชื่อหนู แค่เข้าใจผิดกันนิดเดียวเอง หนูเองแหละที่เป็นคนบอกพี่รามเองว่า ไม่ให้บอกพี่ หนูไม่อยากให้พี่เป็นห่วง จะ
ได้มีสมาธิหาทางพายุ้ยกลับมาบ้านเราได้ไง แล้วยุ้ยหละพี่เป็นไงบ้างยอมกลับมาไหม ทำไมหนูไม่เห็นหน้าเลย”
ธวัชไม่อยากจะตอบอะไรเมียเลย ได้แต่พยักหน้า “ยุ้ยกลับมาแล้ว คงอยู่ร้านหรือไม่ก็ดูแลร้านอยู่ เพราะพี่มาเฝ้าหนูไง”
“อย่าคิดอะไรมากนะพี่ เชื่อหนู อีกไม่กี่วันหนูก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่รู้ว่าร้านเป็นยังไงบ้าง”
พิมพ์เดินเข้ามาพอดี จึงหันไปถาม “พิมพ์ตอนนี้ตกลงที่ร้านเราเป็นยังไงบ้าง ลูกค้ายังพอมีไหม”
“หายหมดตั้งแต่วันนั้นแล้วพี่ เดี๋ยวปิดเดี๋ยวเปิด คนเค้าก็เลยสับสน” พิมพ์รายงาน “อ้าวแล้วงามตาหละ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“เงียบหายไปเลยพี่ ที่ร้านก็ไม่มา สงสัยนอนร้องไห้อยู่ที่บ้าน คงทำใจแหละ โดนหลอกเข้าเต็มๆขนาดนั้น เป็นหนู หนูก็เสียใจ”
ธวัชนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว นกหันไปมองแล้วก็ถอนหายใจ จึงทำให้พิมพ์พลอยไม่สบายใจไปด้วยทันที
***** >>><<< *****
ยิ่งคบยิ่งรัก นกกับธวัชนานวันยิ่งจะแยกกันไม่ออก งามตารู้ความจริงแล้วว่า เมืองรามผิดจริงที่มาหลอกจีบเธอ ครั้งแรกที่เธอคิดว่า แฟนนอกใจมีใจให้หญิงอื่น เธอยังพอทำใจได้ แต่ยังไม่เสียใจมากเท่าที่รู้ว่า เป็นหญิงยุ เธอเข้าใจผิดว่าเป็นนกมาตลอด ก็เลยตัดใจและคิดว่าจะกลับมาหาธวัชอีกสักครั้ง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อคนที่เธอรักนั้น ได้แต่งงานไปแล้ว
xxxxx ===== xxxxx
เมืองรามพอหายเมาค้าง และพอปลีกเวลาได้ หลังจากวันนั้น 4 วันจึงเสี่ยงตายยอมเข้าไปงอนง้อหญิงยุถึงวังและยอมรับผิดเรื่องงามตา ทะเลาะกันอยู่นาน เมืองรามทำอีท่าไหนไม่รู้จนหญิงยุใจอ่อนยอมยกโทษให้ แต่มีการคาดโทษเอาไว้เล็กน้อย
เมืองรามมาขอโทษและสารภาพผิดกับงามตาถึงบ้าน หลังจากที่ Clear กับหญิงยุจนเข้าใจดีแล้ว งามตาทำใจได้แล้ว จึงบอกไป
“หนูยกโทษให้ ในเมื่อเราสองคนไปกันไม่ได้ ก็ขอเลิกสถานะแฟนตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราคงเป็นได้เพียงแค่เพื่อนและคนรู้จักก็พอ หรือพี่จะคิดว่าหนูเป็นแค่น้องสาวของพี่ก็ได้ และพี่ต้องยอมรับความจริงให้ได้ ต้องเข้าใจด้วยว่า หนูไม่ชอบคนโกหก”
ที่งามตาพูดออกไปเช่นนั้น ไม่ใช่เพราะงามตายังรักธวัชอยู่ แต่เป็นเพราะว่า เมืองรามหลอกเธอนั่นเอง มันต่างจากธวัชที่มีนกกับยุ้ย เพราะนั่นทั้งสองคนยินยอม แต่เธอไม่ยินยอม จึงทำให้ความรักระหว่างเมืองรามกับงามตาต้องหยุดลงทันทีแบบชู้สาว
เมืองรามเจ็บใจตัวเองมาก ที่ทำพลาดไปในคราวนี้จึงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ที่ไม่สามารถใช้ชีวิตร่วมกับงามตาผู้หญิงคนที่เขารักจริงๆได้ เพราะความเจ้าชู้และความโลเลของตัวเขานั่นเอง ที่จริงเมืองรามรักงามตาก่อนที่จะมาชอบหญิงยุ แต่เนื่องจากตอนนั้นหญิงยุเข้ามาในชีวิตเขามากกว่างามตา จึงทำให้เมืองรามเลือกและตัดสินใจไม่ได้สักที จึงต้องคบซ้อน เมืองรามคิดอยู่เสมอว่า สักวันงามตาคงจะสามารถรับได้กับการที่สามีจะมี 2 เมียเหมือนกับธวัช แต่เมืองรามคิดผิด เพราะงามตาไม่คิดแบบนั้น จึงมาร้องเพลงบ่นให้ชาญชัยฟังที่บ้านหลังจากที่กลับมาจากบ้านของงามตาในเย็นวันนั้น
< พี่ชายที่แสนดี – พิภูษณะ > https://www.youtube.com/watch?v=KLSi0v6rXW4
เมื่องามตาเบนเข็มหันกลับมาหาธวัชอีกครั้งอย่างเต็มตัว ยิ่งทำให้ยุ้ยไม่พอใจอีกครั้ง แค่เรื่องของนก เธอก็แย่พออยู่แล้ว นี่งามตาคิดจะ Return หวนกลับมาอีกหรือ ไหนบอกว่า เป็นแฟนกับเมืองรามไปแล้ว แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ถึงจะกลับมาจ้องเอาผัวเธออีก อาจเป็นเพราะยุ้ยยังไม่รู้ว่า งามตาเลิกกับเมืองรามแล้วก็ได้กระมัง
ลึกๆแล้วงามตายังคงรักเมืองรามอยู่ ยังไม่อยากเลิกแต่แค่น้อยใจเมืองรามที่หลอกเธอ เธอจึงต้องใช้เวลาเพื่อลืม คืนนี้งามตาจึงได้ออกมานั่งกินเหล้าคนเดียวเพื่อให้ลืมคนหลอกลวงให้ได้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งปากซอย
ขากลับงามตาเมาจนเกือบโดนข่มขืน ชายฉกรรจ์นอกซอยจากร้านเหล้าละแวกนั้น เดินตามเธอออกมาจากร้านเหล้า พอถึงช่วงที่มืดไม่มีไฟถนน ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้น 4 คนตรงเข้าลวนลามเธอ ยื้อยุดฉุดกระฉากงามตาล้มลงกับพื้นจนเสื้อผ้าฉีกขาดเห็นเสื้อใน
สองคนเมาจับแขนงามตาแล้วลากลงไปที่พงหญ้าข้างทาง อีกคนขึ้นนั่งคร่อมทับบนขางามตาเอาไว้ข้างนึง แล้วเอามือปลดตะขอกางเกงขาสั้นงามตาและดึงออกลงมาที่ปลายเท้า งามตาร้องให้คนช่วย “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” ชายที่เหลืออีกคน เอาผ้าผืนนึงมาอุดปากงามตาไว้ แล้วถอดเสื้อ ถอดกางเกงนอกเหลือแต่กางเกงในรอ เพื่อที่จะเป็นคิวต่อไป
งามตายังคงดิ้น คนที่นั่งทับอยู่จึงต่อยลงไปที่ท้องทันทีอย่างแรง จนงามตาจุก ร้องไม่ออก ปากก็โดนอุดขาก็ถูกนั่งทับ หมด
โอกาสรอดแล้วชีวิตนี้ คงจะต้องเสียสาวเพราะโดนคนกลุ่มนี้ข่มขืนอย่างแน่นอน
ธวัชขับรถกลับมาจากโรงพยาบาล เพื่อจะมาอาบน้ำที่บ้านแล้วกลับไปนอนเฝ้านกอีกครั้ง ผ่านมาเห็นเข้าพอดี จึงรีบจอดรถแล้ว
หยิบก้อนหินแถวนั้นก้อนกำลังถนัดมือ 2 ก้อนถือคนละข้างที่ว่างอยู่ เดินตรงมาที่ชายสองคนซึ่งกำลังนั่งหันหลังที่จับมืองามตาอยู่ ทุบไปที่หัวเต็มที่สลบเหมือบ อีกคนที่ยืนอยู่ไม่ทันตั้งตัว ก็โดนธวัชสอยด้วยมือที่ถือด้วยก้อนหินเต็มๆที่ปลายคาง
ส่วนไอ้คนที่กำลังหื่น ดึงกางเกงในงามตาลงไปแล้วกำลังจะเอานกเขาสอดใส่เข้าไปที่น้องสาวของงามตา ก็โดนธวัชเสยเข้าให้ที่ปลายคางนอนสลบเหมือดอยู่ตรงนั้น ธวัชโยนก้อนหินทิ้งแล้วก้มลงไปดูว่าหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นคือใคร งามตาเอามือดึงผ้าที่อุดปากตัวเองออก แล้วโผเข้ากอดธวัชทันที “พี่วัช พี่วัช” ธวัชพึ่งเห็นชัดๆว่าคืองามตา “ช่วยหนูด้วย หนูไม่เหลืออะไรแล้ว”
ชายคนหนึ่งรู้สึกตัว ลุกขึ้นมาจากเงามืด หยิบขวดเบียร์ที่ติดมือมาด้วย หมายจะตีไปที่หัวธวัช แต่เนื่องจากตัวเองยังมึนอยู่จึงผิดไปโดนไหล่ขวาธวัช ขวดแตกเป็นปากฉลาม ธวัชปล่อยตัวงามตาลงเพราะตัวเองล้งลงกับพื้นไปแล้ว คนเมาตามลงไปจวงแทง ธวัชกลิ้งตัวหลบไปทางขวา แล้วลุกขึ้นมา คนเมาเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวา ธวัชใช้มือปัดหลบ เพราะมันมืดสว่างไม่มาก จึงพลาดโดนแขนซ้ายได้แผลแต่ไม่ลึกมาก พอได้จังหวะ ธวัชเข้าประชิดตัวเอามือซ้ายที่บาดเจ็บนั่นแหละดันขึ้นฟ้าแล้วใช้เข่าอัดเข้าไปที่หน้าท้องคนเมาแล้วเตะขาพับซ้ายจนคนเมาล้มลง ธวัชโยนขวดแตกทิ้งไป เพื่อให้ปลอดภัยจริงๆ ธวัชเดินไปเตะเสยปลายคางอีกครั้งก่อนไปเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่สามารถลุกขึ้นมาทำอะไรเขาได้อีก ธวัชเดินตรงกลับมายังงามตาที่นอนเปลือยหมดแรงอยู่ตรงนั้น
ธวัชเอามือลูบหัวงามตา “ไม่เป็นอะไรแล้วคนดี งามของพี่ปลอดภัยแล้ว ไป กลับบ้านกัน” ธวัชรีบดึงงามตาขึ้นมา งามตารีบดึงกางเกงในและกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย ส่วนเสื้อผ้าที่ฉีกขาด ธวัชถอดเสื้อยืดของเขาใส่ให้แทน แล้วก็ประคองกอดงามตาไว้เพราะงามตาไม่มีแรงจริงๆ ดูนาฬิกา “4 ทุ่มแล้ว เอาไงดีวะ” จึงตัดสินใจพางามตากลับเข้าบ้านงามตาทันที ไม่เข้าบ้านตัวเองแล้ว ช่วยงามตาก่อน จึงอุ้มงามตาขึ้น ใช้สองมือประคองไว้แล้วเดินไปที่มอเตอร์ไซด์ ก่อนไปก็ใช้เท้ากระทืบไอ้สองตัวนั้นอีกคนละที
ธวัชมาช่วยงามตาไว้ได้ทัน ธวัชต่อสู้กับชายฉกรรจ์จนได้รับบาดเจ็บที่แขนซ้ายนิดหน่อย เพราะโดนขวดแตกบาด จากพวกกลุ่มขี้เมาที่ทุบขวดเบียร์แตกแล้วใช้เป็นอาวุธ หลังจากที่ไปซื้อยามาทานและทำแผลเรียบร้อย คืนนั้นงามตาก็ปล่อยตัวให้กับธวัชอย่างเต็มที่ เพราะซาบซึ้งใจที่ธวัชมาช่วยเธอไว้ให้รอดพ้นจากการโดนข่มขืน งามตาเป็นฝ่ายเล้าโลมธวัชอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ธวัชก็เคลิ้มๆเพราะฤทธิ์ยาที่ทานไป เขาก็ไม่ค่อยสบายเจ็บแผลที่แขนซ้าย โชคดีที่ยายกุลไม่อยู่ในคืนนี้ไปถือศีลที่วัดแห่งหนึ่ง 3 วัน
>>>>> ***** <<<<<
รุ่งเช้าพวกขี้เมาทั้ง 4 คน ถูกจับเข้าห้องขังไปโดยปริยาย เพราะงามตาโทรไปแจ้งความให้มาจัดการตั้งแต่เมื่อคืน ยุ้ยกับนกเมื่อรู้ข่าวเข้า ทั้งสองไม่พอใจเป็นอย่างมาก ยุ้ยเป็นคนใจร้อน จึงได้ตรงเข้าไปตบและทำร้ายงามตาทันทีถึงบนบ้าน
ขณะที่งามตานอนอยู่นั้น ยังนอนเปลือยกอดธวัชอยู่ ที่ยุ้ยรู้เพราะ เมื่อคืนธวัชไม่กลับบ้าน ตอนเช้าโทรไปก็ไม่รับเลย จึงโทรไปถามพิมพ์ พิมพ์ก็บอกว่า กลับไปตั้งแต่ 4 ทุ่มแล้ว และยิ่งพอได้รู้ข่าวว่า เมื่อคืนมีหญิงสาวโดนฉุดมาข่มขืนในพงหญ้าแถวนี้ เวลามันใกล้เคียงกันมากจึงลองเดินมาดูที่บ้านงามตา ก็เห็นมอเตอร์ไซด์ผัวตัวเองมาจอดอยู่ที่นี่ จึงรีบเดินขึ้นไป บ้านงามตาไม่ได้ล๊อกประตู เพราะเมื่อคืนรีบกันมาก เลยไม่ทันได้ล๊อกได้ปิดอะไรทั้งนั้น
ยุ้ยค่อยๆเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างช้าๆมองเห็นขวดยา ชุดที่ทำแผล วางอยู่ที่ห้องด้านนอก ค่อยๆเปิดประตูห้องงามตาเข้าไปอย่างช้าๆ ภาพที่เธอเห็นก็คืองามตานอนกอดธวัชอยู่ภายใต้ผ้าห่ม ยุ้ยจึงดึงผ้าห่มออกทันทีจากปลายเตียง สิ่งที่ปรากฏอีกครั้งต่อสายตาเธอคือ งามตาเปลือย นอนกอดธวัชอยู่ มือขวาวางอยู่ที่อก ขาขวาก่ายอยู่ที่เอว ธวัชเปลือยท่อนบน เพราะถอดเสื้อให้งามตาใส่เมื่อคืน จึงเหลือแต่บ๊อกเซอร์ที่งามตาเหลือไว้ให้ นอกนั้นก็กองอยู่กับพื้น ยุ้ยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ความหึงบังเกิดทันที เดินตรงเข้าไปจิกผมงามตา แล้วดึงขึ้นมาตบซ้ายขวาๆทันที 4-5 ครั้ง ไม่นับ จนงามตาไม่ทันตั้งตัว เพราะเธอหลับอยู่
“อีชั่ว อีเลว กี่ครั้งแล้วมึงเนี่ยอีงาม ที่แอบเอาผัวกูมากก มากอดเนี่ย มันเป็นยังไง พี่รามผัวมึงไปไหน ถึงไม่ยอมไปเอากับเขาหนะ”
พูดจบก็ตบอีก งามตาไม่รู้จะตอบยังไงว่า เมื่อคืนตัวเองก็เมาอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าทำอย่างนี้ลงไปได้ยังไง ได้แต่เอามือปิดป้องที่หน้าอย่างเดียว “ดูซิ อีหน้าด้าน ไม่มียางอาย แก้ผ้าแก้ผ่อนมานอนให้ผู้ชายเอาถึงบ้านตัวเอง กูเวทนามึงเหลือเกินหวะอีงาม มึงอยากได้นักใช่ไหมผัวกูหนะ แต่กูไม่ให้ ยิ่งมึงอยากได้ กูก็ยิ่งไม่ให้ ไป ไป ไปเลยนะมึง อย่ามาให้กูเห็นอีกนะ ว่ามึงมานอนแบให้ผัวกูเอาอีก
หนะ ไป” ธวัชลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี “อะไรกัน อ้าวยุ้ย แล้วนี่มานี่ได้ยังไง แล้วทำไมงามตาถึงได้เปลือยแบบนี้หละ”
“ทำไมพี่ เอากันทั้งคืนจนจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ ว่าเอาอีนี่มากกมากอดที่บ้านมันเนี่ย”
“บ้า เอาเอยอะไรที่ไหนไม่มี พี่ไม่ได้ทำอะไรงามเลย พอทำแผลเสร็จพี่ก็นอนเลย ส่วนเรื่องที่งามตาโป๊เปลือยอะไรนี่พี่ไม่รู้จริงๆ ยุ้ยใจเย็นๆ ฟังพี่ก่อน พี่อธิบายได้นะ งามมีอะไรก็บอกเขาไปซิ แต่ทางที่ดีพี่ว่า งามไปแต่งตัวก่อนดีไหม”
แล้วธวัชก็ลุกอกจากเตียงมาลากยุ้ยออกไปจากห้องนอนงามตาก่อน พิมพ์พานกกลับมาจากโรงพยาบาลพอดี ในเช้าวันนี้จึงยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านงามตา สักพักธวัชลากยุ้ยกลับมาถึงบ้าน ทั้งๆสภาพที่แขนซ้ายเจ็บ ใส่แค่กางเกงขายาวและลากแตะกลับมา ส่วนงามตาธวัชให้อยู่ที่บ้านตัวเองก่อน ไม่ต้องตามมา เดี๋ยวธวัชจะ Clear เอง
เมื่อยุ้ยมาถึงบ้านก็โวยวายใหญ่ จนนกกับพิมพ์ต้องเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ยุ้ย ทำไมยุ้ยถึงทำแบบนี้นะ เราเคยตกลงกันแล้วใช่ไหมว่า พี่อะไรให้ถามก่อนไม่ใช่เอะอะอะไรก็ตบก็ตี ใช้กำลังกับเขาหนะ”
“ทำไมหละพี่ ก็อีงามมันทั้งให้ท่าและจ้องจะแย่งผัวชาวบ้านอยู่ตลอดเวลาหนะ โดยเฉพาะพี่ ซึ่งเป็นคนที่มันต้องการอยู่ด้วย หนูตบมันแค่นี้ มันยังไม่สาสมกับที่มันทำกับหนูหรอก แย่งผัวชาวบ้านเนี่ยนะ ทำได้ไงวะ รู้ทั้งรู้ว่าพี่มีเมียแล้ว มันก็ยังจงใจจะเอาให้ได้”
“พี่ก็บอกไปแล้วไงว่า มันไม่ใช่ พี่ไม่ได้มีอะไรกับงาม โอ๊ย เมื่อไหร่ เธอถึงจะยอมเข้าใจอะไรกับเขาง่ายๆบ้างเนี่ย
ผิดกับนกที่เงียบไม่โวยวายอะไร แต่เสียใจ นิ่ง ไม่พูดอะไรเลย เดินกลับเข้าไปในห้องเมื่อได้ฟังสิ่งที่ยุ้ยและธวัชทะเลาะกัน เมื่ออธิบายไม่รู้เรื่อง ธวัชจึงเดินเข้าห้อง เมื่อเห็นนกก็ดีใจ วิ่งเข้ามากอด นกก็ยอมให้กอดโดยดี ยุ้ยเดินตามเข้ามา เจอภาพบาดตาทันที
“หายดีแล้วใช่ไหม” นกพยักหน้า เอามือโอบเอวสามีไว้ แล้วตบหลังเบาๆ ธวัชหอมแก้มซ้ายและขวาไป นกก็หอมกลับคืนเท่ากัน ยุ้ยไม่พูดอะไร เดินผ่านธวัชกับนกไปนั่งหันหลังที่ปลายเตียง พิมพ์กำลังเอาเสื้อผ้านกจัดใส่ตู้ พอเสร็จก็หันมา
“เอ้ายุ้ย จะใช้ตู้เหรอ ฉันเสร็จแล้ว ตามสบาย” แล้วพิมพ์ก็เอากระเป๋าเสื้อผ้าวางไว้บนหลังตู้ตามเดิม
“เอ้า อยู่กันครบทุกคนก็ดีแล้ว งั้นฟังพี่นะ สิ่งที่พี่จะบอกต่อไปนี้ มันคือเรื่องจริง”
แล้วธวัชก็อธิบายว่าอะไรคืออะไรโดยละเอียด โดยเริ่มตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้าทั้งสองเมียเข้าใจ งามตาจึงรอดตัวได้อย่างปลอดภัยไม่ถูกยุ้ยตบอีกแน่ถ้าได้เจอกันอีกในต่อๆไป “เข้าใจกันดีแล้วนะ จบนะ Clear ต่อไปนี้ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก พี่ขอ และห้ามคิดมาก”
***** +++++ *****
เมื่อทุกอย่างเข้าโหมดปกติ ธวัชก็ให้นกพักอยู่บ้านก่อน วันสองวันนี้ ยังไม่ต้องเปิดร้าน ส่วนยุ้ยก็ตามสามีไปทำงานที่ร้านดังเดิม 9 สิงหาคม 3 วันต่อมาก่อนวันแม่วันที่ 12 ดึกดื่นคืนนี้เมฆกับพวกมาวางเพลิงสลัม ปิดหน้าปิดตามาอย่างดี แล้วก็รีบหลบออกไปโดยไม่มีใครรู้ เงียบสงบ คนกำลังนอนหลับกันอย่างมีความสุข ไฟลุกลามไวมาก เพราะเป็นบ้านไม้ รถดับเพลิงเข้าไม่ถึง เพราะเป็นชุมชนแออัดที่รถใหญ่เข้าไม่ได้ จึงต้องใช้ทางน้ำ แต่ก็เข้าไม่ถึงเช่นกัน เพราะติดขี้เลน เรือท้องแบนลำเล็กถึงจะเข้าได้ สายดับเพลิงก็ยาวไม่พอ เพราะต้นเพลิงมันเริ่มไหม้มาจากฝั่งบ้านงามตา ชาวบ้านวิ่งออกมากันแทบไม่ทัน โชคดีที่ไม่มีใครได้รับอันตราย แต่บ้านไม่เหลือเลยฝั่งนั้น มอดไหม้ไปเกือบครึ่ง ส่วนที่ตำรวจและดับเพลิงช่วยกันสกัดไว้เพื่อไม่ให้ลุกลามได้ ก็รอดตัวกันไป
นกเข้าไปช่วยงามตาจากกองเพลิง รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองพูดไม่ได้ แต่ก็ยังจะตะโกนร้องเรียกงามตาตามสัญชาตญานของตัวเอง
“งาม งาม อยู่ไหน” งามตาสำลักควัน ไปไหนไม่ได้อยู่ในห้องนอนตัวเอง ไฟลุกอยู่ภายนอกด้วยออกไปไม่ได้ นกวิ่งมาเห็นงามตากำลังกวักมือเรียกให้คนช่วย นกจึงตัดสินใจตักน้ำในตุ่มข้างบ้านราดไปที่ตัวเองให้ชุ่มแล้ววิ่งขึ้นไปช่วยงามตาบนบ้านคนเดียว โดยที่คนอื่นวิ่งหนีออกไปภายนอก ไม่มีใครช่วยใคร ธวัชวิ่งตามนกเข้ามา ถามคนที่วิ่งสวนออกมา
“เห็นนกไหมลุง” ลุงชี้ไปบนบ้านงามตา ธวัชมองตามขึ้นไป จึงรีบตามขึ้นไป นกเอาเก้าอี้แถวนั้นทุบลูกบิดและเอาเท้าถีบประตูเข้าไป มองดูว่างามตาอยู่ตรงไหน พอเห็นว่าอยู่ตรงไหน จึงรีบวิ่งไปดึงออกมาทันที
“พี่นก” นกรีบลากงามตาออกมาจากมุมห้อง นกผลักงามตาพ้นกองเพลิงได้ แต่ตัวเองเสียหลักเพราะท่อนไม้หล่นใส่หัวอย่างแรงจนสลบและติดอยู่ในกองเพลิง “พี่นก” ธวัชเอาน้ำราดตัวจนเปียกชุ่มพร้อมผ้าขาวม้า แล้ววิ่งตามขึ้นไป มาเจองามตาพอดี
“งามลงไปก่อนนะเอ้านี่ผ้าเปียกหุ้มตัวไว้ไป” ธวัชให้งามตาลงไป “แต่พี่นกอยู่ในนั้น” งามตาบอกธวัช
“พี่รู้แล้ว ไป รีบไป เดี๋ยวพี่ช่วยเอง” หลังจากงามตาออกไปได้อย่างปลอดภัย ธวัชต้องเสี่ยงตายเข้าไปช่วยคนรัก
ธวัชตัดสินใจ ถอดเสื้อที่เปียกของตัวเองออก เพื่อห่มตัวนกเอาไว้ แล้วอุ้มตัวนกขึ้นมา ดูซ้ายดูขวา ว่าปลอดภัยดีแล้ว จึงฝ่าเปลว
เพลิงออกมาได้อย่างทุลักทุเล แล้วอุ้มมาไว้ที่กองอำนวยการ พวกพยาบาลต่างวิ่งเข้ามาช่วย โชคดีที่ยายของงามตาไม่ได้เสียชีวิตใน
เพลิงไหม้ครั้งนี้ จึงทำให้งามตาไม่ต้องอยู่คนเดียว ตามลำพัง เพียงแต่ไม่มีบ้านอยู่เท่านั้น
ไม่ถึงชั่วโมงเพลิงที่ลุกไหม้โชติช่วงชัชวาลก็มอดดับลง พร้อมกับความเสียหายที่ประเมินค่ามิได้ ท่ามกลางหยาดน้ำตาของพวกที่สูญเสียทรัพย์สินและเงินทอง ธวัช งามตา ยุ้ย จ้อย เอี้ยง และทุกๆคนได้แต่จ้องมองซากที่เหลือจากกองเพลิงแห่งนี้
สลัมได้มอดไหม้อยู่ในกองเพลิงไปเกือบครึ่ง โชคร้ายที่เป็นด้านใกล้แม่น้ำซึ่งเป็นส่วนของบ้านงามตา ทางด้านบ้านของธวัชโชคดีไป เพราะดับได้ทัน หญิงยุและเมืองรามเมื่อทราบข่าวเพลิงไหม้จากทีวีจึงรีบมา และเมื่อรู้ว่าเพื่อนตัวเองบาดเจ็บอีกแล้ว จึงไม่พอใจธวัช ผลักธวัชออกไปให้ห่างนกทันที แล้วรีบย้ายนกไปโรงพยาบาลของลุงตัวเองทันที “อย่าตามมานะ” หญิงยุชี้หน้า
“คราวนี้ฉันไม่เกรงใจจริงๆด้วย” เมืองรามมองหน้าเพื่อน จะทักก็ไม่กล้าเพราะตัดความเป็นเพื่อนกันไปแล้ว จึงมองหางามตา
ยุ้ยวันนี้เป็นคนดีได้ วิ่งช่วยเหลือดูแลพวกคนที่เดือดร้อน เอาน้ำให้ทาน เอาอาหารให้กิน ทุกคนมาช่วยกันน้ำใจของคนสลัม ทดกับสะอิ้ง ก็มาช่วย หลวงตาบุญ บอกให้บางส่วนไปอยู่ที่ศาลาการเปรียญก่อนเป็นการชั่วคราว เช้าแล้วค่อยว่ากัน เมืองรามเดินเข้ามาหางามตา งามตาโผเข้ากอดเมืองราม “พี่รามหนูไม่เหลืออะไรแล้ว บ้านหนูสมบัติชิ้นสุดท้ายไม่เหลือแล้ว”
เมืองรามเอามือลูบหัวงามตาอย่างเอ็นดู “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ไปอยู่บ้านพี่ พี่ยินดี” ธวัชเดินมาดึงงามตา ลากตัวออกมาจากเมืองราม แล้วมากอดไว้แทน “ไม่ต้อง คนของฉัน ฉันดูแลได้” งามตาพยักหน้า แล้วธวัชก็เดินกอดงามตาออกมาจากตรงนั้น และไปช่วยดูแลคนอื่นต่อ จนเช้า ทางมูลนิธิต่างๆ ก็ต่างยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมา
ระหว่างที่รอการช่วยเหลือ บางคนก็นอนวัด บางคนก็นอนเต็นท์ บางคนก็นอนกับเพื่อนบ้านคนรู้จัก อาหารการกินมาคนบริจาคมาเพียบ จึงไม่ค่อยน่าห่วงเท่าใดกับเรื่องนี้ แต่เรื่องที่อยู่อาศัยเนี่ยน่าเป็นห่วงมาก ทางมูลนิธิหัสดีของหญิงยุและมูลนิธิอื่นๆที่พอมีกำลังทรัพย์ ต่างก็ยื่นความจำนงที่จะมาช่วยในการซ่อมแซมบรูณะ และปลูกบ้านใหม่ให้กับทุกคนที่เดือดร้อน ทุกคนจึงสบายใจและได้แต่ตั้งตารอเท่านั้น คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่ง เพราะหลายหลังทีเดียว
<<<<< ----- >>>>>
ธวัชให้งามตามอยู่ด้วยที่บ้านเป็นการชั่วคราว เพราะไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ให้นอนที่มุ้งของพิมพ์ไปก่อน เพราะพิมพ์ไม่อยู่นกอยู่ไหน เธอต้องตามไปด้วยเสมอ งามตาจึงมีที่นอนชั่วคราว เอาไว้ให้นกและพิมพ์กลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่ จะขยับขยายยังไง ก็ค่อยดูอีกที ตอนนี้จึงเป็นโอกาสของยุ้ยที่จะได้กอดธวัชอย่างเต็มที่เสียที อยากจะทำอะไรก็ได้ เพราะนกไม่อยู่ ธวัชก็ไม่ได้ว่าอะไร
>>>>> ***** <<<<<
หญิงยุนำนกมาที่โรงพยาบาลของตระกูลเธอ เดือดร้อนเสด็จลุงอีกแล้ว พระองค์เจ้าอดิเทพ หัสดี ต้องรีบมาดูอาการอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ท่านลุงรีบพาเข้าห้อง X-Ray และสแกนสมองทันที จนครึ่งชั่วโมงผ่านไป ท่านลุงจึงเดินออกมา
“ไม่เป็นไรแล้วนะหญิง สมองของหญิงรันไม่เป็นอะไรแล้ว แปลกมาก ที่ไม่พบอาการที่ผิดปกติอะไรเลยทั้งๆที่โดนของตกใส่อย่างแรง ชั่งเถอะ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว มีแค่เพียงบาดแผลหัวแตกนิดหน่อยเท่านั้น ลุงขอตัวไปก่อนหละ มีคนไข้ต้องดูแลอีกทางโน้น”
“ขอบพระทัยเพคะท่านลุง หญิงขอตัวไปดูหญิงรันก่อนนะเพคะ..ไปพิมพ์ไปดูหญิงรันกัน”
“อ้อหญิงยุ ถ้าหญิงรันฟื้นเมื่อไหร่บอกลุงด้วยนะ เพราะลุงอยากตรวจอะไรบางอย่างให้มันแน่นอนไปเลย พอดีพรุ่งนี้ลุงไม่อยู่ติดประชุม ก็เลยบอกแกไว้ก่อน เผื่อลุงลืม ส่วนแผลที่บวมกับเลือดคั่งไม่ต้องเป็นห่วง ลุงดูดเลือดเสียออกให้หมดแล้ว สบายใจได้”
“ได้เพคะ” แล้วหญิงยุก็รีบเดินไปดูเพื่อนที่ห้องพิเศษทันที
----- ^^^^^ -----
ช่วงที่หญิงยุมาดูแลนก ที่โรงพยาบาล เธอให้เมืองรามมารายงานตัวด้วยเสมอ เพราะทำผิดเอาไว้ค่อนข้างรุนแรง จึงต้องควบคุมความประพฤติเข้มกันหน่อย พิมพ์อดสงสัยไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม เพราะมันคันปากจริงๆ
“พี่หญิงเล่นแบบนี้เลยเหรอ แล้วนี่พี่แกไม่ต้องไปทำงานทำการที่ไหนเหรอ พี่เล่นพกแกติดตัวมาด้วยทุกที่แบบนี้หนะ”
“ช่วยไม่ได้ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพี่ พี่บอกแล้วว่า อย่าทำให้เห็น อย่าก็คืออย่า ถ้าไม่ทำแบบนี้ จะเอาอยู่ และดัดนิสัยได้ไหม
หละ พี่ไม่อยากให้รามเค้าเป็นเหมือนธวัชไอ้เจ้าชายซังกะบ๋วยอะไรของเขานั่นหรอก ที่เจ้าชู้ไม่เลือก มีเมียที 2-3 คน แล้วที่สำคัญจีบใครไม่จีบ หลอกใครไม่หลอก ดันมาหลอกจีบอีนังงามตา คู่ขาเก่าเพื่อนเค้าอีก มันน่าไหมหละ ไม่รู้ว่าล่อกันไปกี่ยกกี่น้ำแล้วก็ไม่
รู้ พูดแล้วมันขึ้นเลยหวะ อยากจะตัดให้เป็ดมันกินซะวันนี้เลย อึ้ย” พูดจบก็ลุกขึ้นมองหน้าเมืองราม ชี้หน้าแบบโมโหสุดๆ
ทำท่าตัดแล้วโยนทิ้ง เมืองรามเห็นแล้วเสียว นั่งเล่นโทรศัพท์ไปไม่กล้ามองหน้าแฟน พิมพ์นั่งหัวเราะซะไม่มี
“คนอะไรวะ กลัวแฟนยังกะอะไรดี นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งนะ ถ้าแต่งแล้วจะแค่ไหนวะเนี่ย นี่แหละที่เขาเรียก รักต่างชนชั้นจริงๆ”
+++++ ****** +++++
ธวัชมาเยี่ยมนกที่โรงพยาบาล หญิงยุยังโกรธอยู่ จึงไม่ยอมให้พบ พิมพ์จึงต้องออกมา Clear ให้ก่อนในเบื้องต้น
“พี่กลับไปก่อนนะ เดี๋ยวถ้าพี่นกหายยังไงแล้ว หนูจะโทรบอกเอง เชื่อหนู ตอนนี้พี่นกปลอดภัยแล้ว สบายใจได้ ไปพี่กลับไปก่อน นี่มันโรงพยาบาล หนูไม่อยากให้มีเรื่องที่นี่” ธวัชย้ำก่อนจะไป “อย่าลืมนะพิมพ์ ถ้านกฟื้น ต้องบอกพี่นะ รีบโทรบอกพี่เลยนะ”
“เออ ไป หนูรู้แล้ว” เมืองรามเดินมาดูที่กระจกด้านใน ก่อนธวัชไป เหลือบตาไปเห็นเมืองรามแว่บนึง แล้วก็เดินกลับออกไป
%%%%%% ----- %%%%%%
3 วันผ่านไป หลังวันแม่ 1 วัน นกฟื้นคืนสติ คราวนี้ เธอเจ็บและมึนหัวอย่างมากกว่าทุกๆครั้ง แต่มันก็ทำให้อาการประหลาดๆของเธอหายไปด้วยโดยปริยาย โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน นกฟื้นตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืด ประมาณตี 5 เอามือจับศีรษะตัวเองมีผ้าพันแผลพันหัวอยู่ มองไปทางซ้ายก็มีขวดน้ำเกลือ มองไปทางขวาเห็นพิมพ์นอนอยู่ นกค่อยๆขยับตัว จะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงทางขวา แต่เนื่องด้วยยังไม่ค่อยมีแรง จึงพลาดไปโดนแก้วน้ำตกลงมาแตกเสียงดัง จึงทำให้พิมพ์สะดุ้งตื่นทันที
“พี่นก” พิมพ์วิ่งไปหานก “จะเอาอะไรเหรอพี่” นกชี้ไปที่โทรศัพท์เธอที่วางอยู่บนโต๊ะ พิมพ์จึงหยิบให้
ในความคิดแรกที่นกนึกถึงคือสามี อยู่ดีๆนกก็เป็นห่วงสามีขึ้นมา นกรีบส่งข้อความไปหาธวัช
“พี่วัช เป็นไงบ้าง ปลอดภัยดีไหม หนูเป็นห่วงพี่นะ หนูอยู่โรงพยาบาล ปลอดภัยแล้ว ทำไมพี่ไม่มาหาหนูบ้างเลย หนูคิดถึงพี่นะ รักและคิดถึงพี่เสมอ” แล้วก็รีบกดส่งไปเลย ธวัชเอาโทรศัพท์วางไว้ที่หัวเตียงตลอดช่วงนี้
ระหว่างนั้นพิมพ์ก้มลงไปเก็บกวาดเศษแก้วแตกให้พื้นสะอาดดังเดิม ยุ้ยและธวัชนอนกอดกันอยู่ เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น ปากธวัชยังคงคาอยู่ที่เต้าขวาของยุ้ย หลายวันนี้ช่วงที่นกไม่อยู่ ยุ้ยนอนแก้ผ้าเปลือยกับผัวทุกวัน เพราะไม่ต้องคอยเกรงใจใคร ธวัชสะดุ้งตื่นจึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาดู พออ่านข้อความที่ส่งมา ก็ดีใจมาก ที่นกส่งข้อความมาหา จึงรีบลุกออกจากเตียงทันที
ยุ้ยตื่นมาพอดีเพราะปากธวัชไม่ได้อยู่ที่เต้าเธอแล้ว ความรู้สึกมันบอก จึงรีบดึงแขนขวาธวัชไว้ก่อน
“จะไปไหนพี่ พึ่งตี 5 เอง” ธวัชรีบบอกยุ้ยถึงข่าวดี แต่ยุ้ยหละจะยินดีด้วยไหม “นกฟื้นแล้ว พี่จะไปหา เนี่ย..นกไลน์มาบอก”
ยุ้ยจึงออกตัวไป “พี่ ไปตอนนี้เขาก็ยังไม่ให้เยี่ยมหรอก” ยุ้ยพยายามรั้งตัวเอาไว้ให้อยู่กับตัวให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ได้ซิ นี่มันห้องพิเศษนะ” ยุ้ยไม่พอใจ จึงรีบบีบน้องชายธวัชแล้วลากลงมานอนข้างๆเธอ ธวัชจึงไปไม่ได้
“ไม่ต้องไป ให้สว่างก่อนค่อยไปก็ได้ ไหนๆก็ตื่นแล้ว เอาหนูก่อน เร็ว หนูไม่ไหวแล้ว” ยุ้ยไม่สนใจอะไรแล้วทั้งสิ้น ขอเลยแล้วกัน
ดันทำให้เธอมีอารมณ์ขึ้นมาตอนนี้ทำไม ยุ้ยจึงกดหัวธวัชลงไปที่น้องสาวเธอของทันทีแล้วดึงผ้าห่มมาปิด น้องชายอยู่ตรงปากแล้ว ก็ขอมีความสุขก่อนสักยกนึง จากนั้นค่อยว่ากันใหม่ เช้ามืดนั้น ยุ้ยจึงมีความสุขไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้เช้าเหมือนกับทุกวัน
..... +++++ .....
หลังจากที่ชาญชัยไปตรวจสอบดูที่เกิดเหตุจนถี่ถ้วนก็ไม่เจออะไรเลย เพราะว่าไฟมันแรงมาก จนหาหลักฐานอะไรไม่ได้เลย โทรมาปรึกษากับเมืองราม จะเอายังไงดี มันอยู่ในท้องที่ของชาญชัยเสียด้วย เพราะช่วงนี้เมืองรามอยู่ในช่วงถูกกักบริเวณก็เลยถือโอกาสลาพักร้อน 4 วัน ชนวันเสาร์อาทิตย์พอดีก็เท่ากับ 6 วัน คงจะเพียงพอ เพราะหญิงยุลากเมืองรามให้มานอนที่วังด้วย คือพูดง่ายๆ ไม่ยอมให้ห่างสายตาเลย ถ้าทำตัวดี หลังจากนี้ค่อยว่ากันใหม่ โดยจัดห้องนอนให้อยู่อย่างสบายๆ 1 ห้อง ถ้าเรื่องมากเลิกทันที
xxxxx ===== xxxxx
หลังจากเสร็จกิจไปเมื่อตอนตี 5 แล้ว 1 ครั้ง ธวัชก็หลับเป็นตาย เพราะยุ้ยขอกินไอ้ติมกะทิด้วย จึงหมดแรงหลับยาวเลย มาตื่นอีกทีก็ 9 โมงเช้า งามตามาเคาะประตูเรียกธวัช <ตุ๊บๆๆๆๆ> ยุ้ยสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อน จึงโวยวาย ตะโกนออกไป
“อะไรๆ มาทุบประตูส่งเสียงดังทำไม คนจะนอน” แต่ไม่ได้ลุกไปเปิด พอธวัชไม่เปิดประตู ก็ทุบอีก <ตุ๊บๆๆๆๆ>
คราวนี้ยุ้ยรำคาญ จะนอนกอดผัวให้มีความสุขเสียหน่อยก็ไม่ได้ อารมณ์เสียจึงลุกขึ้นมาเอาผ้าเช็ดตัวมาพันกายไว้ แล้วเปิดประตู
ออกไป ไม่ทันได้ลืมตาดูว่าใคร จึงพูดไปเสียงดังต่อหน้า เพราะอารมณ์ไม่ดี “จะเคาะอะไรกันนักกันหนาห๊ะ ไม่มีมารยาทเลย”
พอเห็นเป็นแม่ผัว จึงยกมือขอโทษ “อ้าวแม่ หนูขอโทษ นึกว่าใครมาทุบประตูเล่นตอนเช้า”
“เช้าที่ไหนนังยุ้ย นี่มัน 9 โมง สายแล้ว และนี่ใจจะกกผัวทั้งวันเลยเหรอวันนี้ไม่ไปทำงานรึไง”
“อ้าว 9 โมงแล้วเหรอ หนูลืมดูเวลา แล้วมาเคาะรัวๆทำไมหละคะคุณแม่ผัวเจ้าขา” ยุ้ยมีตีรวนแต่เช้า
“ก็ไอ้จ้อยมันโทรมาหาไอ้วัชมันแล้ว แต่ไม่ติด มันบอกไอ้วัชปิดเครื่อง มันก็เลยโทรหางามตา เพราะเห็นว่างามตาอยู่ที่นี่ ลูกค้าจะมาเอารถที่ซ่อมไว้ เห็นว่ากุญแจอยู่ที่ไอ้วัช” ธวัชเดินออกมาพอดี “โทษทีแม่ วัชลืมเอากุญแจติดมาด้วย เมื่อคืนพอลองเครื่องเสร็จก็ติดมือมาด้วย วัชไปเดี๋ยวนี้แหละ” ยุ้ยท้วงติง “แล้วจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอพี่” เผื่อจะได้อีกสักยกในห้องน้ำ
“ไม่หละสายมากแล้ว วันนี้ไม่รู้เป็นไร ทำไมถึงตื่นสายได้ก็ไม่รู้ ทุกวันไม่เป็น ไปหละ”
<<<<< ===== >>>>>
งามตามาอยู่บ้านธวัชก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย กลับทำตัวให้เป็นประโยชน์ ช่วยถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้าและรีดผ้า ซึ่งเป็นงานเก่าของนกทั้งนั้น ยุ้ยเสียอีกกลับไม่ทำอะไรเลย วันๆได้แต่นั่งกรีดกราย ถ้าวันไหนไม่ไปช่วยธวัชที่ร้าน ก็นั่งๆนอนๆเล่นอยู่ในห้องนอนตัวเองห้องหับก็ไม่เคยที่คิดจะเก็บและปัดกวาดให้สะอาดบ้าง เสื้อผ้าก็ถอดสะบัดลงตะกร้าบ้าง ไม่ลงบ้าง จนบางครั้งธวัชก็รับไม่ได้
งามตาเดินเข้ามาเก็บเสื้อผ้าไปซัก ต้องเหนื่อยเป็นสองเท่า เพราะต้องเดินเก็บรอบห้อง เสื้อในเอยกางเกงในเอย เหวี่ยงไปรอบห้อง เวลาที่มีอารมณ์เอากับผัว ก็ถอดเหวี่ยงไปรอบ อยู่ตรงไหนบ้างก็ไม่รู้ แม้กระทั่งผ้าอนามัย ก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย งามตาทนไม่ไหว จึงขอระบายสักหน่อยวันนี้ เพราะทนมานานแล้ว วันนี้จึงขอระเบิดอารมณ์สักหน่อย จะมีเรื่องกันก็เอาหละวะ
“นี่ยุ้ย อย่างอื่นฉันพอรับได้นะ แต่ไอ้ผ้าอนามัยของแกเนี่ย หัดเก็บให้มันเข้าที่เข้าทางหน่อยได้ไหม เห็นแล้วมันทุเรศหวะ”
ยุ้ยไม่พอใจที่งามตามาวุ่นวายจุ้นจ้านกับเรื่องและชีวิตส่วนตัวของเธอ ขนาดผัวตัวเองยังไม่กล้าเลย แล้วนี่เป็นใครถึงมาว่าแบบนี้
>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<
โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 24 .. “ ของมีค่า ”
ตอนที่ 23 .. “ รักต่างชนชนชั้น ”
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 541
แสดงความคิดเห็น