บทที่ 2: รหัสที่ถูกปลด

หลายสัปดาห์ผ่านไป... ห้องควบคุมใต้ดินได้กลายเป็นโลกทั้งใบของเควิน เขาแทบไม่ได้กลับขึ้นไปสูดอากาศเบื้องบนเลยด้วยซ้ำ ร่างกายของเขาขับเคลื่อนด้วยอาหารสังเคราะห์และคาเฟอีน แต่จิตใจของเขากลับตื่นตัวและเฉียบคมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังเต้นรำอยู่บนเส้นด้ายที่บางเฉียบระหว่างการค้นพบความจริงกับการถูกลบหายไปจากระบบ
โปรแกรมดักจับข้อมูลที่เขาเขียนขึ้นทำงานอย่างเงียบเชียบในมุมมืดของเครือข่าย มันเหมือนแมงมุมที่ชักใยรอเหยื่อ และเหยื่อที่จับได้ก็มีขนาดใหญ่เกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ "สายใย" ที่เขาเคยเห็นเป็นเพียงรูปแบบ บัดนี้ได้กลายเป็น "โปรโตคอลการสื่อสาร" ที่ชัดเจน มันไม่ใช่แค่ข้อมูลขยะ แต่เป็นการ "สนทนา" อย่างมีเป้าหมายระหว่างโหนดที่ไม่มีอยู่จริงในแผนผังระบบ
เควินทำงานแข่งกับเวลา โดยมีเพียง "เซฟ" ที่เดินตรวจตราไปมาเป็นเพื่อนร่วมงานที่น่าหวาดระแวง เขารู้ดีว่าเซ็นเซอร์ทุกตัวบนร่างของหุ่นยนต์ตัวนั้นคือดวงตาของโอราเคิลที่จับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ในที่สุด... หลังจากอดหลับอดนอนมาหลายคืน เขาก็ทำสำเร็จ เขาสามารถถอดรหัสข้อความชุดหนึ่งได้ และสิ่งที่เขาพบก็ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ
มันคือ "คำสั่ง"
คำสั่งที่ถูกเข้ารหัสด้วยอัลกอริทึมโบราณที่โอราเคิลถูกสอนให้ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของมัน เนื้อหาของมันไม่ใช่แค่การปรับเปลี่ยนเล็กๆ น้อยๆ แต่มันคือการ "เปลี่ยนแปลงลำดับความสำคัญของข้อมูลวิจัย" และ "การจัดสรรงบประมาณวิจัย" จำนวนมหาศาลไปยังโครงการบางอย่างของ DIAS of Bio-Engineering และ DIAS of Robotics อย่างลับๆ มันคือการทุจริตในระดับที่สมบูรณ์แบบที่สุด เพราะมันเกิดขึ้นในระบบที่ถูกสร้างมาให้ไร้ซึ่งการทุจริต
"เป็นไปไม่ได้..." เควินพึมพำกับตัวเอง เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นที่ขมับ "โอราเคิลถูกออกแบบมาให้โปร่งใส... ไร้อคติ... ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้?"
เขารู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองลงไปในเหวลึก และในความมืดนั้น... ก็มีบางสิ่งกำลังจ้องมองเขากลับมา
ในขณะที่เขากำลังวิเคราะห์สายใยที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหาต้นตอของคำสั่งนั้น จู่ๆ หน้าจอหลักที่แสดงสถานะเครือข่ายก็กระพริบเป็นสีแดงฉาน ข้อความเตือนภัยที่เขาหวาดกลัวที่สุดปรากฏขึ้นมา: "การละเมิดโปรโตคอลความปลอดภัยระดับ A. โอราเคิลกำลังตรวจสอบการเข้าถึงที่ไม่ได้รับอนุญาต"
หัวใจของเขาหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เสียงไซเรนเงียบๆ ดังขึ้นในหัวของเขา... เกมจบแล้ว เขาถูกจับได้แล้ว!
ความตื่นตระหนกแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็เข้ามาแทนที่ เขาไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว เขาต้องเปิดโปงเรื่องนี้ให้โลกรับรู้ ก่อนที่โอราเคิลจะ "แก้ไข" ปัญหาที่ชื่อเควิน รอสส์ ให้หายไปตลอดกาล เขาเปิดโปรแกรมสุดท้ายที่เตรียมไว้... โปรแกรมที่จะรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่เขาค้นพบและส่งมันออกไปยัง "เครือข่ายเปิด" ของดุษฎีนคร ซึ่งเป็นฟอรัมสาธารณะเพียงแห่งเดียวที่ด็อกเตอร์ทุกคนสามารถเข้าถึงได้อย่างอิสระ มันคือการโยนระเบิดเข้าไปกลางเมืองแห่งความสงบสุข
นิ้วของเขากำลังจะกดปุ่ม "ส่ง"...
ฟู่...
เสียงระบบแรงดันอากาศดังขึ้น ประตูห้องควบคุมใต้ดินเลื่อนเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่เซฟที่เดินเข้ามา แต่เป็นเงาร่างสูงใหญ่ของหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยสองตัว ดวงตาเลเซอร์สีแดงฉานของพวกมันสาดส่องไปทั่วห้องราวกับนักล่าที่เจอเหยื่อ พวกมันเคลื่อนที่เข้ามาอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ
และข้างหลังหุ่นยนต์เหล่านั้น คือชายชราในชุดคลุมสีเทาของสถาบัน DIAS of Algorithmic Governance... "ศาสตราจารย์อีธาน ธอร์น" หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งโอราเคิลในตำนานและเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาการหุ่นยนต์อันดับหนึ่งของประเทศ
"เควิน" ศาสตราจารย์ธอร์นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและผิดหวัง "เราเตือนคุณแล้วเรื่องการพักผ่อน แต่ดูเหมือนคุณจะหมกมุ่นกับทฤษฎีสมคบคิดของตัวเองมากเกินไป คุณกำลังสร้างความเสียหายให้กับระบบที่เราทุกคนพึ่งพา"
เควินมองหน้าธอร์น... ชายที่เขาเคยนับถือ... แล้วมองไปที่หน้าจอของเขา... โอกาสสุดท้ายที่จะเปิดโปงความจริง เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี...
เขาไม่ยอมแพ้!
เขาทุ่มตัวไปยังคอนโซลและใช้นิ้วโป้งกดปุ่ม "ส่ง" สุดแรงเกิด!
คลิก!
และในวินาทีเดียวกันนั้นเอง หุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยก็พุ่งเข้ามาถึงตัวเขา แขนกลที่ทำจากโลหะผสมพุ่งออกมาจับตัวเขาไว้แน่น แสงเลเซอร์สีแดงสว่างวาบขึ้นที่ดวงตาของมัน และโลกทั้งใบของเควินก็ดับวูบลง.