บทที่ 38 การประลองกับราชันย์

บทที่ 38 การประลองกับราชันย์

 

เอเรนสะดุ้งตื่นขึ้นตั้งแต่รุ่งสาง ความมืดของอดีตในฝันยังคงทิ้งร่องรอยไว้ในใจ เขาจึงลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบๆ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ปลุกลีร่าและเซเลเน่

 

เมื่อเอเรนมาถึงลานฝึกที่อยู่ด้านหลังปราสาท เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของ แม็กนัส กำลังยืนอยู่กลางลานในชุดฝึกรัดกุม องค์ราชาแห่งอาณาจักรแห่งเหมันต์กำลังฝึกฝนร่างกายอย่างหนักหน่วง กล้ามเนื้อของพระองค์ดูแข็งแกร่งและทรงพลังไม่ต่างจากนักรบที่ผ่านสมรภูมิมานับครั้งไม่ถ้วน

 

แม็กนัสหันมามองเอเรนด้วยรอยยิ้ม “เช้าตรู่ขนาดนี้... ยังมีคนตื่นเช้ากว่าข้าอีกหรือนี่?” พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

 

“ท่านก็เหมือนกัน...” เอเรนตอบ 

 

“ผมไม่คิดว่าราชาจะออกกำลังกายแบบนี้”

 

“ฮึ่ม...” แม็กนัสหัวเราะเบาๆ 

 

“ในโลกนี้... ไม่ว่าจะเป็นราชาหรือคนธรรมดา... ก็ต้องแข็งแกร่ง... ถ้าอยากจะรอด”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ทั้งสองจึงเริ่มออกกำลังกายด้วยกัน ตั้งแต่การวิ่งไปตามเส้นทางในป่าที่ปกคลุมด้วยหิมะ ไปจนถึงการฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยหมัดและเท้าเปล่าที่ลานฝึก ทั้งสองออกกำลังกายจนเหงื่อไหลไคลย้อย ท้องฟ้าค่อยๆ เปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีส้มอ่อนของยามเช้า

 

 

 

 

 

หลังจากที่ทั้งคู่พักเหนื่อยกันอยู่ครู่หนึ่ง เอเรนก็เหลือบมองแม็กนัสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

 

“ท่านแม็กนัส...” เอเรนเอ่ย 

 

“ผมขอประลองกับท่านสักครั้งได้ไหม?”

 

แม็กนัสยิ้ม “ประลองงั้นรึ?” พระองค์ตรัส 

 

“ได้สิ... แต่เราจะไม่ใช้เวทมนตร์”

 

เอเรนพยักหน้าอย่างหนักแน่น เขาทั้งสองถอดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น เอเรน ตั้งท่าต่อสู้แบบมวยวัดที่เขาเคยเรียนมาจากการต่อสู้บนท้องถนนในโลกเดิม ส่วน แม็กนัส กลับตั้งท่าต่อสู้แบบคาราเต้และยูโดที่ดูสง่างามและทรงพลังกว่ามาก

 

การประลองเริ่มต้นขึ้น เอเรนพุ่งเข้าใส่แม็กนัสอย่างรวดเร็วด้วยหมัดที่หนักหน่วง ทว่าแม็กนัสกลับหลบหลีกการโจมตีเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่ว ทุกการเคลื่อนไหวของพระองค์ดูสง่างามและมีพลัง เอเรนพยายามใช้ศิลปะการต่อสู้แบบคาราเต้และยูโด แต่กลับไม่สามารถต่อสู้กับท่าทางที่เหนือกว่าของแม็กนัสได้เลย

 

“เจ้า... ยังอ่อนแอเกินไป” แม็กนัสกล่าวพลางใช้มือข้างหนึ่งจับหมัดของเอเรนไว้ “การต่อสู้... มันไม่ใช่แค่การใช้กำลัง... แต่มันคือการใช้สติปัญญา...”

 

แม็กนัสปล่อยมือจากเอเรน แล้วหมุนตัวกลับหลังอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้เอเรนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

 

เอเรนรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ เขาไม่สามารถต่อสู้กับแม็กนัสได้เลย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง 

 

“พอแค่นี้เถอะ...” แม็กนัสกล่าว 

 

“วันนี้... เจ้าได้เรียนรู้แล้วว่า... เจ้าต้องฝึกฝนอีกมาก”

 

เอเรนพยักหน้าอย่างอ่อนแรง เขารับรู้ได้ถึงความจริงในคำพูดของแม็กนัส

 

“เอาล่ะ...” แม็กนัสกล่าว

“เจ้าน่ะไปพักผ่อนก่อนดีกว่า... เเจ้าคงไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหม”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนรู้สึกอับอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมรับคำพูดขององค์ราชา ทั้งสองจึงตัดสินใจแยกย้ายกันไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฝึกฝน

 

หลังจากการฝึกฝนอันหนักหน่วง เอเรนรู้สึกถึงความเมื่อยล้าที่แล่นไปทั่วร่างกาย เขาเดินกลับมาที่ห้องพักของตนเองอย่างเงียบๆ พลางมองไปยัง ลีร่า ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ เซเลเน่ ใบหน้าของเธอยังคงซีดเซียว แต่ดวงตาคู่คมสีแดงฉานของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

 

“นาย... เป็นอะไรไหม?” ลีร่าถาม น้ำเสียงของเธออ่อนโยน

 

“ไม่... ไม่มีอะไร” เอเรนตอบ 

 

“แค่... เหนื่อยไปหน่อย”

 

ลีร่าลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาใกล้เอเรน “นายดู.. ต่างไปจากเดิมนะ” เธอกล่าวพลางเอื้อมมือออกไปสัมผัสบาดแผลที่แขนของเขา “การฝึกฝนของนาย... มันหนักเกินไปหรือเปล่า?”

 

เอเรนเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของลีร่าอย่างไรดี

 

“ฉัน... เป็นห่วงนายนะ” ลีร่ากระซิบ 

 

“นายไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งคนเดียว... นายยังมีฉัน... และยังมีเซเลเน่”

 

คำพูดของลีร่าราวกับสายน้ำที่ชโลมจิตใจของเอเรนที่กำลังปวดร้าว เขาค่อยๆ คลายความตึงเครียดลง มองดูเซเลเน่ที่หลับพริ้มอยู่บนเตียง และมองลีร่าที่กำลังให้ความอบอุ่นแก่เขาอย่างไม่คาดคิด

 

“ขอบคุณนะ... ลีร่า” เอเรนกระซิบเบาๆ 

 

“ฉัน... จะไม่ยอมแพ้หรอก”

 

“ฉันรู้...ฉันรู้ว่านายแข็งแกร่ง... แต่บางครั้ง... นายก็ต้องพักบ้างนะ”

 

เอเรนพยักหน้าเล็กน้อย เขาก้มลงจูบหน้าผากของเซเลเน่ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ อย่างอ่อนล้า