บทที่ 34 การฝึกฝนแห่งจิตวิญญาณ

บทที่ 34 การฝึกฝนแห่งจิตวิญญาณ

 

วันรุ่งขึ้น... เอเรนและลีร่าเริ่มการฝึกฝนอย่างจริงจัง แม็กนัส องค์ราชาแห่งอาณาจักรแห่งตอนเหนือพาพวกเขาไปยังห้องฝึกที่อยู่ใต้ปราสาท ภายในห้องนั้นมีอุปกรณ์ต่างๆ ที่ไม่คุ้นตาตั้งอยู่มากมาย

 

“การฝึกฝนของพวกเจ้า... จะเริ่มต้นจากที่นี่” แม็กนัสกล่าว 

 

“จงอย่าได้หวาดกลัว... เพราะข้า... จะอยู่เคียงข้างพวกเจ้าเสมอ”

 

“แต่ว่า... ท่านเป็นใครกันแน่?” เอเรนถาม น้ำเสียงของเขายังคงมีความระแวดระวัง 

 

“และทำไมท่านถึงช่วยเหลือพวกเรา?”

 

แม็กนัสยิ้มอ่อนโยน “ข้าไม่ได้ต้องการให้พวกเจ้าเชื่อข้าทันที... แต่ข้าอยากให้พวกเจ้าจดจำชื่อของข้าไว้...” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น 

 

“ข้า... แม็กนัส... ผู้สร้างศาสตราโลหิต... และผู้ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้”

 

ชื่อขององค์ราชาทำให้เอเรนและลีร่าต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าชายที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นผู้สร้างศาสตราโลหิตขึ้นมาจริงๆ

 

“แล้วทำไมท่านถึงยอมให้มันถูกแย่งชิงไป?” ลีร่าถาม น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ

 

แม็กนัสยิ้มอย่างเศร้าสร้อย 

 

“เพราะข้า... คิดว่าการทำเช่นนั้น... จะเป็นการยุติสงคราม” เขาตอบ “แต่ข้าคิดผิดไป... สงครามไม่ได้จบลง... แต่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนและลีร่าต่างเงียบไป พวกเขารับรู้ได้ถึงความจริงในคำพูดของเขา และรู้สึกถึงความผิดหวังและความเศร้าที่สั่งสมอยู่ในตัวขององค์ราชา

 

“เอาล่ะ... มาเริ่มการฝึกฝนกันเถอะ” แม็กนัสกล่าวพลางเปลี่ยนบรรยากาศในห้อง 

 

“เอเรน... เจ้าจะถูกฝึกให้ควบคุมพลังแห่งศาสตราวิญญาณ...”

 

แม็กนัสเดินไปที่ดาบนิล อีเร็น ที่วางอยู่บนแท่นบูชา “นี่คือสิ่งที่เหมือนกับเ อีเรน... แต่มันคือศาสตราที่มีจิตวิญญาณ...” เขาอธิบาย “เจ้าจะต้องฝึกฝนการใช้พลังของมัน... และเรียนรู้ที่จะสื่อสารกับจิตวิญญาณของมัน... เพื่อที่เจ้าจะได้เป็นหนึ่งเดียวกับมัน”

 

เอเรนกำดาบนิลแน่น เขารับรู้ได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในตัวดาบ

 

“และในที่สุด...” แม็กนัสกล่าวต่อ 

 

“เจ้าจะต้องสามารถแยกจิตวิญญาณของอีเร็นออกจากร่างของลีร่าได้...”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องสอนเจ้า...” แม็กนัสกล่าว 

 

“เพราะมีเพียงเจ้าเท่านั้น... ที่สามารถที่จะแยกจิตวิญญาณของอีเร็นออกจากร่างของลีร่าได้...”

 

“ผมต้องทำยังไง?” เอเรนถาม

 

“เจ้าจะต้องฝึกฝน... จนกว่าเจ้าจะสามารถสื่อสารศาสตราโลหิตได้ด้วยตัวของเจ้าเอง” แม็กนัสตอบ 

 

“แต่ก่อนอื่น... เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของเจ้าเสียก่อน...”

 

 แม็กนัสยิ้มอย่างอ่อนโยน เขานำเอเรนไปยังห้องโถงที่เงียบสงบที่สุดในปราสาท “เอเรน... การฝึกฝนของเจ้าจะเริ่มจากที่นี่” แม็กนัสกล่าว 

 

“จงนั่งสมาธิ... สื่อสารกับจิตวิญญาณของอีเร็น... และเรียนรู้ที่จะควบคุมมัน”

 

เอเรนพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เขานั่งลงบนพื้นหิมะที่เย็นจัด หลับตาลง และเริ่มนั่งสมาธิ เขาพยายามรวบรวมจิตใจให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ และจดจ่ออยู่กับพลังที่แผ่ออกมาจากดาบนิล อีเร็น ที่วางอยู่ตรงหน้า

 

ในห้วงสำนึกของเอเรน... ภาพของดาบนิล อีเร็น ที่โชนแสงสีแดงฉานก็ปรากฏขึ้น มันเป็นภาพที่แข็งแกร่งและทรงพลัง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความมืดมิดและความเศร้าที่แฝงอยู่ภายใน เอเรนพยายามที่จะสื่อสารกับจิตวิญญาณของดาบ แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา มีเพียงความเงียบงันและความเย็นชาที่แผ่ออกมา

 

เอเรนไม่ยอมแพ้ เขายังคงนั่งสมาธิต่อไป เขาพยายามที่จะเข้าใจความรู้สึกของดาบ และความรู้สึกของลีร่าที่อยู่ภายในมัน

 

 ในขณะที่เอเรนกำลังนั่งสมาธิอยู่ แม็กนัสก็เดินออกจากห้องโถงไปอีกห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นมีอ่างน้ำขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง มีน้ำแข็งและหิมะลอยอยู่บนผิวน้ำ

 

“ส่วนเจ้า... ลีร่า...” แม็กนัสหันมามองลีร่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา 

 

“เจ้าจะต้องฝึกฝนการควบคุมพลังของตัวเอง...”

 

“พลังของฉัน” ลีร่าถาม 

 

“แต่ฉัน... ฉันมีแค่พลังเวทมนตร์นะ”

 

“ไม่ใช่พลังเวทมนตร์...” แม็กนัสกล่าว 

 

“แต่เป็นพลังแห่งจิตวิญญาณของเจ้า... ที่บริสุทธิ์...”

 

แม็กนัสยิ้ม “พลังของเจ้า... สามารถที่จะหยุดยั้งพลังของศาสตราโลหิตได้...” เขาเอ่ย 

 

“และเมื่อเจ้าสามารถควบคุมมันได้... เจ้าก็จะสามารถที่จะรักษาผู้ที่ถูกพลังของศาสตราโลหิตกัดกินจิตใจไปได้...”

 

คำพูดของแม็กนัสทำให้ลีร่าตกตะลึง เธอไม่เคยคิดว่าพลังของเธอจะมีความสามารถเช่นนั้น

 

“แล้ว... ฉันจะฝึกฝนได้ยังไง?” ลีร่าถาม

 

“เจ้าจะต้องฝึกฝน... จนกว่าเจ้าจะสามารถสร้างศาสตราโลหิตได้ด้วยตัวของเจ้าเอง” แม็กนัสตอบ 

 

“แต่ก่อนอื่น... เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของเจ้าเสียก่อน...”

 

ลีร่าพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอค่อยๆ เดินเข้าไปในอ่างน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นไปทั่วร่าง แต่เธอก็ไม่ถอยกลับ เธอรู้ว่าการฝึกฝนครั้งนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้ว่าเธอต้องทำมัน... เพื่อเอเรน... และเพื่อเซเลเน่...