บทที่ 27ผู้ล่า

บทที่ 27ผู้ล่า

 

 

 

 

สิ้นเสียงของร่างเงา ร่างกายของพวกมันก็พลันพุ่งเข้าใส่เอเรนอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่สายตาจะมองตามทัน พวกมันเคลื่อนไหวราวกับเงาที่พลิ้วไหวในความมืด พร้อมกับปล่อยพลังงานสีเทาหม่นที่ดูดกลืนแสงรอบข้างออกมาจากฝ่ามือ พลังนั้นไม่ได้โจมตีด้วยแรงกระแทก แต่กลับทำให้ความแข็งแกร่งของเอเรนรู้สึกถูก บั่นทอน ลงอย่างช้าๆ ราวกับถูกกัดกินไปจากภายใน

 

‘พลังแห่งความเสื่อมสลาย!’

 

‘ระวัง! มันพยายามจะกัดกินพลังชีวิตของนาย!’

 

เอเรนคำรามด้วยความเจ็บปวด เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนล้าที่แล่นเข้ามาในร่างกายอย่างรวดเร็ว พลังศาสตราวิญญาณของเขาถูกโจมตีโดยตรง แต่เขากลับกัดฟันแน่น เขาจะไม่มีวันใช้ลีร่าเป็นอาวุธเด็ดขาด!

 

“พลังแค่นี้... จะทำอะไรฉันได้!” เอเรนตะโกน ดวงตาคู่คมของเขาเปล่งประกายความมุ่งมั่น เขาใช้ หมัดที่ห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงสีดำอมแดง ต่อยเข้าใส่พลังงานสีเทาหม่นนั้นไปได้อย่างรุนแรง

 

ร่างเงาสองร่างพุ่งเข้าใส่เอเรนจากด้านข้างพร้อมกัน พวกมันสะบัดกรงเล็บแหลมคมที่ดูเหมือนโลหะสีดำเงาเข้ามาที่ลำตัวของเอเรน แต่ก่อนที่พวกมันจะถึงตัว ลีร่าก็พลันทะยานร่างมาขวางหน้าเอเรน

 

ผมสีเงินยาวสลวย ดวงตาสีแดงฉานดุจโลหิตของเธอนั้นช่วงดูสง่า

 

“เอเรน! หลีกไป!” ลีร่าตะโกนเสียงก้อง เธอรวบรวมพลังเวททั้งหมด สร้าง บาเรียเวทมนตร์ สีฟ้าใสขึ้นมาโอบล้อมร่างของเซเลเน่ที่ยังคงหลับอยู่ ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับร่างเงาทั้งสาม

 

“เซเลเน่... อยู่ที่นี่นะ” ลีร่ากระซิบเบาๆ กับเด็กหญิง แล้วเธอก็หันไปมองเอเรนด้วยแววตาที่แน่วแน่ 

 

“เรามาลุยกันเดีกว่า ”

 

เอเรนพยักหน้าอย่างหนักแน่น เขาสัมผัสได้ถึงพลังเวทของลีร่าที่กลับคืนมาทั้งหมด 

 

“พวกแก... ไม่ได้ต่อสู้กับฉันคนเดียวแล้ว!” เอเรนคำรามพร้อมทะยานร่างเข้าใส่

 

“ต่อให้จะเพิ่มมาอีกกี่ตัวก็ไม่ใช่ปัญหา”

 

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เอเรนใช้ความเร็วและความแข็งแกร่งจากพลังศาสตราวิญญาณในการต่อสู้กับร่างเงาที่ดูเหมือนไม่มีวันตาย พวกมันปรากฏและหายไปราวกับภาพลวงตา โจมตีเขาอย่างต่อเนื่องด้วยพลังแห่งความเสื่อมสลาย ในขณะที่ลีร่าใช้เวทมนตร์โบราณที่เธอคุ้นเคย ควบคู่กับดาบอีเร็นในการต่อสู้กับร่างเงาอีกสองตัว

 

แม้เอเรนจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่การต่อสู้กับศัตรูที่ไม่มีกายเนื้อ และโจมตีด้วยพลังที่กัดกินชีวิต ก็ทำให้เขาเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด บาดแผลที่ได้รับจากมือสังหารก็เริ่มส่งผลอย่างรุนแรง

 

“เอเรน พวกเราต้องหาทางหนี เราจะสู้แบบนี้ไม่ได้”\

 

“รู้แล้วน่า”

 

เอเรนรู้ดีว่าลีร่าพูดถูก แต่เขาจะหนีไปทางไหนในป่าที่มืดมิดนี้ เขาเหลือบมองเซเลเน่อีกครั้ง ใบหน้าเล็กๆ นั้นสงบนิ่งราวกับไม่รับรู้สิ่งใด การปกป้องเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขาในตอนนี้

 

ในขณะที่เอเรนกำลังถูกร่างเงาทั้งสามต้อนจนมุม พลังของเขาร่อยหรอลงอย่างรวดเร็ว และใกล้จะหมดสิ้นลงเต็มที...

 

ทันใดนั้นเอง! เด็กหญิงในอ้อมแขนของเอเรนก็พลันลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาสีแดงเลือดของเธอยังคงดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา ทว่ากลับเปล่งประกายแสงสีแดงเข้มที่รุนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!

 

“หนูไม่ชอบ...” เสียงเล็กๆ ของเซเลเน่ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ 

 

“หนูไม่ชอบ... ที่พวกพี่ทำร้ายพี่ชายกับพี่สาว”

 

เมื่อสิ้นเสียงของเด็กหญิง พลังงานมหาศาลที่มองไม่เห็นก็พลันปะทุออกมาจากร่างเล็กๆ ของเธอ แสงสีแดงเข้มแผ่ซ่านออกไปรอบทิศทาง โจมตีเข้าใส่ร่างเงาทั้งสามอย่างรุนแรง! ร่างของพวกมันบิดเบี้ยวและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างทรมาน

 

“อ๊ากกกกกก!” เสียงกรีดร้องของร่างเงาดังขึ้นเมื่อพลังของเซเลเน่สัมผัสพวกมัน ร่างของพวกมันเริ่มสั่นไหวและสลายหายไปราวกับภาพลวงตาที่จางลงไปในอากาศ

 

เอเรนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เขาไม่เคยรู้สึกถึงพลังเวทมนตร์ที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะจากอัศวินศักดิ์สิทธิ์หรือแม้กระทั่งจากอสูรที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยต่อสู้มา มันเป็นพลังที่ดิบเถื่อนและบริสุทธิ์ของ ความมืดมิด ที่แตกต่างจากพลังของเขาเอง

 

เซเลเน่ที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเอเรนค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง เธอกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความหวาดกลัวของเอเรนและลีร่า

 

‘นั่นมัน... อะไรกัน!’ ลีร่าอุทานน้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความตกใจอย่างที่สุด 

 

‘พลังของเด็กคนนั้น... มันคือพลังอะไรกันแน่!’

 

เอเรนไม่สามารถตอบคำถามของลีร่าได้ เขาก้มลงมองเซเลเน่ที่ยังคงหลับใหลอย่างสงบ ความรู้สึกที่ปกป้องเธอค่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกที่หวาดระแวงและสับสน

 

“เซเลเน่...” เอเรนพึมพำกับตัวเอง 

 

“เธอ... เป็นใครกันแน่?”