บทที่ 21: เส้นทางที่ถูกเลือก
บทที่ 21: เส้นทางที่ถูกเลือก
แสงแรกของรุ่งอรุณสาดส่องผ่านหมู่แมกไม้ เมื่อเอเรนหยุดพักอยู่กลางพงหญ้ารกทึบ ร่างของเขาหอบหนัก ดาบนิล **"อีเร็น"** ในมือส่องแสงริบหรี่ราวกับจะดับมอดลงเต็มที พลังแห่งศาสตราวิญญาณในตัวเขาอ่อนแรงจนแทบไม่เหลือ *ลีร่า ที่อยู่ในดาบก็อ่อนล้าไม่ต่างกัน
‘เราต้องรีบนะเอเรน... ไม่งั้นเราจะไปไม่รอด’ เสียงของลีร่าแผ่วเบาในห้วงสำนึกของเขา ‘กองทัพอัศวินกำลังตามมาติดๆ’
เอเรนพยักหน้าช้าๆ เขารู้ดีว่าลีร่าพูดถูก แต่ร่างกายของเขาตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้ว เขาค่อยๆ วาง **เซเลเน่** ลงข้างๆ เด็กหญิงยังคงหลับนิ่ง แม้ว่าพลังที่ระเบิดออกมาเมื่อครู่จะน่าตกใจเพียงใด เธอก็ดูเหมือนจะหมดสติไปอีกครั้ง
‘พลังของเซเลเน่... มันคืออะไรกันแน่’
‘ฉันไม่รู้... ฉันไม่เคยเจอพลังแบบนั้นมาก่อน... มันไม่ใช่พลังเวทมนตร์หรือพลังวิญญาณแบบที่เราเคยรู้... แต่ดูเหมือนมันจะตื่นขึ้นมาเพื่อปกป้องเซเลเน่’
‘แล้วอีกอย่างมันก็ดูดกลืนพลังบางอย่างจากผู้กล้าคนนั้นด้วย...’
เอเรนหลับตาลง พยายามฟื้นฟูพลังที่ร่อยหรอไป เขาสัมผัสได้ถึงบาดแผลตามร่างกายที่เริ่มสมานตัวอย่างช้าๆ แต่ความเหนื่อยล้าทางจิตใจนั้นหนักหน่วงยิ่งกว่า
“ฉันไม่ได้ยินเสียงของอีเร็น…เธอเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน … แต่ว่าถ้าเธอไม่ได้กินวิญญาณเธอก็มักจะเป็นแบบนี้ “
“วิญญาณอย่างนั้นเหรอ… เป็นอาวุธที่ต้องดำรงชีพด้วยการดูดกลืนพลังของผู้อื่น ช่างน่ารังเกียจจริงๆ …”
“แต่พวกเราที่ใช้พลังนั้นก็น่ารังเกียจไม่ต่างกันหรอก “
ขณะที่เอเรนกำลังพักผ่อนอยู่นั้น เสียงฝีเท้าของกองทัพอัศวินก็เริ่มดังใกล้เข้ามาทุกที เสียงโห่ร้องและเสียงเกราะกระทบกันดังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“ดูเหมือนว่าพวกมันจะมาถึงแล้วนะ “
เอเรนพยักหน้ารับ “สงสัย ถ้าเราไม่ตาย **อัศวินก็ต้องตาย**”
เอเรนลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่คมจ้องมองไปยังทิศทางที่เสียงดังขึ้น เขารู้ดีว่าไม่มีทางหนีพ้นแล้วในสภาพนี้
‘เอาไงดีเอเรน? เราจะสู้ไหม แต่ว่า… พลังของเรายังไม่พอ**จะสังหาร**อัศวินทั้งหมดหรอกนะ’
เอเรนกำดาบ **อีเร็น** แน่น เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างเต็มที่ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
“ไม่... เราจะไม่สู้” เอเรนตอบเสียงเรียบ คำพูดนั้นทำให้ลีร่าแปลกใจอย่างที่สุด
‘ไม่สู้? แต่นาย...’
“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่ ลีร่า” เอเรนกล่าวแทรก
“การสู้ในตอนนี้คือการจบชีวิตตัวเองเปล่าๆ... แล้วอีกอย่างฉันไม่ยอมให้เธอและเซเลเน่ต้องมาตายที่นี่หรอก”
เขาตัดสินใจในเสี้ยววินาที เอเรนอุ้มเซเลเน่ขึ้นมาแนบอกอีกครั้ง แล้วหันหลังให้กับทิศทางที่กองทัพอัศวินกำลังมาถึง เขามุ่งหน้าไปยังทิศทางตรงกันข้าม เดินเข้าสู่ป่าที่รกทึบกว่าเดิม โดยไม่คิดจะหลบซ่อนอีกต่อไป
“หรือว่านี่ … นายจะไปยังที่แห่งนั้น “
“ใช่แล้ว ฉันจะไป...” เอเรนตอบ
“ไปในที่ที่พวกมันไม่คิดว่าฉันจะไป... ฉันจะไปที่ชายแดนทางเหนือ... ออกจากอาณาจักรนี้”
‘แต่ว่า...นั่นมันเป็นเส้นทางที่อันตรายมากนะ... ป่าทางเหนือน่ะเต็มไปด้วยอสูรและสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว... แถมยังมีภูมิประเทศที่กันดาร’
“ฉันรู้...แต่ที่นั่น... มันคือทางเดียวที่จะออกจากเงื้อมมือของอาณาจักรนี้ได้... และที่นั่นอาจมีเบาะแสเกี่ยวกับแหล่งพลังงานโบราณที่ฉันสัมผัสได้”
เขามองไปยังเซเลเน่ที่หลับอยู่ ใบหน้าของเธอสงบเงียบ ผมสีขาวราวหิมะพลิ้วไหวตามลม
‘ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้น...’ เอเรนคิดในใจ
‘แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องพวกเธอ... แข็งแกร่งพอที่จะล้างแค้น... และแข็งแกร่งพอที่จะตัดสินชะตากรรมของตัวเอง’
เพียงไม่นานกองทัพอัศวินก็มาถึง
“มันหายไปไหน!” อัศวินระดับสูงคำรามด้วยความโกรธแค้น
“ค้นหาให้ทั่ว! อย่าให้มันหนีไปได้!”
---
แสดงความคิดเห็น