บทที่ 409 ข่าวร้ายของบลัดไทแรนท์

7 โมงเช้า

บลัดไทแรนท์ตื่นแต่เช้าตรู่ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์

หากในวันนี้เขาสามารถเอาชนะฉงป้าได้สำเร็จ พรุ่งนี้ตอนเย็นพวกเขาก็จะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองชัยชนะกับลิ่วเจีย บลัดไทแรนท์จึงรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังประสบความสำเร็จในชีวิตและมันก็มีอนาคตอันสดใสกำลังรอคอยเขาอยู่

แต่ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะเข้าเกมอยู่นั่นเอง ฉู่หานก็โทรเข้ามาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันตื่นตระหนก

“หัวหน้าเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ”

“มีอะไร?” บลัดไทแรนท์ถามอย่างรำคาญใจ

“เมื่อคืนมีมอนสเตอร์บุกเมือง คนของเราทั้ง 180,000 คนถูกฆ่าตายจนหมดเลยครับ แม้แต่อุปกรณ์ที่ดรอปลงมาก็ถูกผู้เล่นคนอื่นแย่งชิงไปจนหมดแล้ว” ฉู่หานรายงานอย่างเคร่งเครียด

“นายพูดจาเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย?!” บลัดไทแรนท์พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจและเขาก็ไม่มีทางเชื่อเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้เด็ดขาด

“ผมจะหลอกหัวหน้าไปทำไมครับ หัวหน้ารีบเข้าเกมมาดูสถานการณ์ก่อนดีกว่าครับ ผมจะเรียกให้คนอื่นรีบ ๆ เข้าเกมด้วย ถ้าหากพวกเราไม่รีบหาทางแก้ไขปัญหาคราวนี้พวกเราเจอกับปัญหาใหญ่แน่” ฉู่หานกล่าว

หลังจากฉู่หานวางสายไปแล้วบลัดไทแรนท์ก็กำลังยืนนิ่งอยู่ด้วยความสับสน

“มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นจริง ๆ เหรอ?”

หลังจากยืนคิดกับตัวเองอยู่สักพัก บลัดไทแรนท์ก็ตัดสินใจเข้าไปดูสถานการณ์ภายในเกมด้วยตัวเอง

ร่างของบลัดไทแรนท์ปรากฏขึ้นในห้องชั้น 3 ของโรงแรม โดยโรงแรมนี้อยู่ตรงข้ามกับเขตปลอดภัยบริเวณจัตุรัสทางใต้ของเมืองพอดี

บลัดไทแรนท์เดินไปที่หน้าต่างอย่างสงสัย แต่ภาพที่เขาเห็นหลังจากที่เปิดผ้าม่านกลับเป็นภาพที่ทำให้เขาตกใจที่สุดในชีวิต

สมาชิกภายในกิลด์ของเขาทั้ง 180,000 คนกำลังนอนตายอยู่ในเขตปลอดภัย!

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง?!” บลัดไทแรนท์รู้สึกเหมือนกับโดนไฟฟ้าช็อต เขาจึงรีบวิ่งออกจากโรงแรมไปยังเขตปลอดภัยด้วยความตื่นตระหนก

ไม่ว่าจะเป็นเซาธ์โคสท์, ดีม่อนบลัดและคนอื่น ๆ ต่างก็กำลังนอนตายบนพื้นอยู่จริง ๆ โดยพื้นที่รอบ ๆ มีผู้เล่นอิสระกำลังชี้ไม้ชี้มือและวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสนุกปาก

“นั่นหัวหน้ากิลด์ของบลัดเติสตี้ใช่ไหม? น่าสงสารเขาจังเลย”

“ชู่! พูดเบา ๆ หน่อย เดี๋ยวเขาก็มาหาเรื่องเราหรอก”

“ใช่ ๆ พวกเรารีบไปกันเถอะ”

...

เหตุการณ์นี้ทำให้บลัดไทแรนท์สับสนไปหมด เพราะเขาไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะต้องรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไง

“หัวหน้า ผมโทรหาทุกคนแล้วครับ อีกไม่นานพวกเขาน่าจะเข้าเกม” ฉู่หานพูดขึ้นมาหลังจากวิ่งเข้ามาหาบลัดไทแรนท์อย่างกระหืดกระหอบ

“บอกมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” บลัดไทแรนท์ถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ผมก็ยังไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจนเหมือนกันครับ ผมแค่กลัวว่าโซลออฟอีเทอนิตี้จะรับมือฉงป้าไม่ไหวผมเลยเข้าเกมมาก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมง หลังจากเข้ามาผมก็เห็นทุกคนเป็นแบบนี้หมดแล้วผมเลยถามผู้เล่นคนอื่น ๆ ดูแล้วพวกเขาก็บอกว่าเมื่อคืนมีเหตุการณ์มอนสเตอร์บุกเมือง เท่าที่รู้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นบอสเลเวล 50 แต่ยังไม่มีใครรู้รายละเอียดเบื้องลึกเบื้องหลังมากกว่านั้น” ฉู่หานกล่าว

“ไอ้ตัวไร้ประโยชน์!” บลัดไทแรนท์ตบหน้าฉู่หานอย่างรุนแรง

ฉู่หานถูกตบหน้าด้วยความสับสนและถึงแม้การถูกตบหน้าภายในเกมจะไม่รู้สึกเจ็บ แต่การโดนตบแบบนี้ก็ถือว่าเป็นการถูกอีกฝ่ายดูถูกอย่างรุนแรง

“คุณจะมาตบผมทำไม?! แค่ผมเข้าเกมมาก่อนหมายความว่าผมเป็นคนผิดเหรอ?” ฉู่หานถาม

“ไปให้พ้น! ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” บลัดไทแรนท์ร้องคำรามด้วยความเกรี้ยวโกรธ

เมื่อถูกขับไล่ฉู่หานก็พร้อมจะเดินจากไป แต่เซาธ์โคสท์กับดีม่อนบลัดที่พึ่งเข้าเกมก็รีบเข้ามาหยุดสถานการณ์เอาไว้ก่อน

“หัวหน้าใจเย็น ๆ ก่อนครับ เรายังต้องถามสถานการณ์จากฉู่หานอยู่นะครับ ไม่อย่างนั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะไปอธิบายกับคุณหวังยังไง” เซาธ์โคสท์กระซิบบอกบลัดไทแรนท์เบา ๆ

“น้องชายใจเย็น ๆ นะ หัวหน้าแค่โมโหอย่าเพิ่งถือโทษโกรธหัวหน้าเลย” ดีม่อนบลัดพยายามเข้าไปปลอบฉู่หานเอาไว้ด้วยเช่นกัน

ฉู่หานกำลังจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่าง แต่บลัดไทแรนท์ก็ได้อดกลั้นความโกรธพร้อมกับพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้พวกเราต้องแก้ไขสถานการณ์นี้ก่อน หลังจากนั้นเดี๋ยวฉันจะมาขอโทษนายอย่างเป็นทางการ”

เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากขอโทษฉู่หานจึงพยายามทำใจให้สงบ ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เขาสืบข่าวมาให้ทุกคนได้ฟัง

ก่อนที่ฉู่หานจะเล่าจบ หวังเถิงและบลูสกายก็ล็อกอินเข้ามาภายในเกม โดยพวกเขาได้รับแจ้งข่าวจากฉู่หานด้วยเช่นกัน ซึ่งเมื่อพวกเขาได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าหวังเถิงก็ชี้หน้าบลัดไทแรนท์พร้อมกับคำรามขึ้นมาว่า

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?!”

บลัดไทแรนท์ให้ฉู่หานเล่าเรื่องที่สืบมาให้หวังเถิงฟังอีกรอบ ก่อนที่เขาจะพูดว่า

“คุณหวังเราส่งเรื่องร้องเรียนไปทางบริษัทเกมดีไหมครับ? เหตุการณ์มอนสเตอร์บุกเมืองครั้งนี้มันเล็งเป้ามาที่เราชัด ๆ พวกมันจะเข้าข้างฉงป้าจนเกินไปแล้ว”

“เออ ร้องเรียนไปเลย!” หวังเถิงร้องคำรามโดยตอนนี้เขากำลังโกรธจนตัวสั่นไปหมด

ระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น สมาชิกของบลัดเติสตี้ก็กำลังทยอยล็อกอินเข้ามาภายในเกม

“ทำไมฉันตายล่ะ?”

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

“อุปกรณ์ของฉันหายไปไหน?”

…

หลังจากฟื้นคืนชีพสมาชิกบลัดเติสตี้ก็ได้พบว่าอุปกรณ์ของตัวเองหายไป แม้แต่ของในกระเป๋าของพวกเขาก็หายไปกันเกือบครึ่ง

เมื่อสมาชิกของบลัดเติสตี้ล็อกอินกันเข้ามาครบทั้ง 180,000 คน มันก็ทำให้สถานการณ์ภายในกองทัพเริ่มวุ่นวายกันไปหมด

“เซาธ์โคสท์รวบรวมตัวเลขความเสียหายที่แน่นอนมาให้ฉันด้วย” บลัดไทแรนท์สั่งการอย่างหงุดหงิด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“พวกเราเสียอุปกรณ์ไปเท่าไหร่?” หวังเถิงถาม

“เราเสียอุปกรณ์ระดับทองไปมากกว่า 20,000 ชุดและอุปกรณ์ระดับเงินอีกมากกว่า 20,000 ชุดครับ” บลัดไทแรนท์รายงานพร้อมกับหลบสายตา

“อุปกรณ์ระดับทองหายไปเท่าไหร่นะ?!” หวังเถิงร้องตะโกนพร้อมกับถลึงตาใส่บลัดไทแรนท์

ระหว่างนั้นบลูสกายและโซลออฟอีเทอนิตี้ที่พึ่งกลับมาจากป้อมปราการแบล็คร็อคก็รีบเข้ามาห้ามปรามหวังเถิงเอาไว้เสียก่อน

“คุณหวังพวกเรามาฟังรายงานเรื่องนี้กันก่อนดีไหมครับ ตอนนี้อย่าเพิ่งทะเลาะกันเองเลย”

“ของที่หายไปมันเป็นอุปกรณ์ระดับทอง 20,000 ชุดนะไม่ใช่ 20,000 ชิ้น มูลค่าของพวกมันตอนนี้ก็เกินกว่า 50 ล้านเครดิตแล้ว และมันก็จำเป็นจะต้องใช้กำลังผลิตของพวกเรารวมกันกว่า 1 เดือนถึงจะสร้างพวกมันขึ้นมาได้” หวังเถิงตะโกนอยากเกรี้ยวโกรธ

“แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่ใช่ความผิดของผมนะ ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆ จะมีมอนสเตอร์บุกเมืองแล้วมอนสเตอร์พวกนั้นมันก็โจมตีแต่พวกเราแต่ไม่โจมตีพวกฉงป้าเลย” บลัดไทแรนท์พยายามแก้ตัว

—

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าติดต่อมาเรื่องอะไรครับ?” เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าถาม

“ทำไมเมื่อคืนไม่เห็นทางเกมมีการประกาศเรื่องมอนสเตอร์บุกเมืองล่วงหน้า แล้วทำไมมอนสเตอร์ถึงมาโจมตีผู้เล่นในเขตปลอดภัยด้วย ถ้าฉันไม่ได้ฟังคำอธิบายที่สมเหตุสมผล ฉันจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้เอาไว้แน่” หวังเถิงร้องคำรามด้วยความโกรธ

“เมื่อคืนไม่มีเหตุการณ์มอนสเตอร์บุกเมืองนะครับ ทางพวกเรายังไม่ได้รับการแจ้งเตือนอะไรเลย” เจ้าหน้าที่ตอบกลับด้วยสีหน้าอันงุนงง

“ไม่มีบ้าอะไรล่ะ เมื่อคืนสมาชิกภายในกิลด์ของฉันถูกมอนสเตอร์ฆ่าตายในเขตปลอดภัย 180,000 คน แล้วทำให้อุปกรณ์หายไปเป็นแสน ๆ ชิ้น ถ้าแกบอกว่ามันไม่มีมอนสเตอร์บุกเมืองแล้วผีที่ไหนมันจะมาฆ่าคนของฉัน?!” หวังเถิงเริ่มตะโกนด่าทอ

“ใจเย็น ๆ นะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยตรวจสอบให้” เจ้าหน้าที่พยายามพูดไกล่เกลี่ยสถานการณ์

บริษัทเกมเซคคัลเวิลด์แตกต่างจากบริษัทเกมอื่น ๆ เนื่องมาจากว่ามันเป็นบริษัทที่ร่วมพัฒนามาจากบริษัทถึง 9 ประเทศ ทำให้คอมพิวเตอร์หลักของเซคคัลเวิลด์มี AI ระดับสูงคอยควบคุมระบบปฏิบัติการส่วนใหญ่เอาไว้ และถ้าหากว่าใครไม่ได้รับความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์จากบริษัททั้ง 9 ประเทศ มันก็ไม่มีใครสามารถตรวจสอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเกมโดยละเอียดได้ เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าจึงสามารถตรวจสอบเหตุการณ์ได้คร่าว ๆ และเขาก็ไม่พบว่ามันมีอีเว้นท์มอนสเตอร์บุกเมืองอย่างที่หวังเถิงได้ร้องเรียนเข้ามา

คำตอบของเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าทำให้หวังเถิงรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม เขาจึงทำการร้องเรียนเรื่องนี้ไปยังสำนักงานใหญ่ทางภูมิภาคเอเชีย

อย่างไรก็ตามแม้แต่สำนักงานใหญ่ของภูมิภาคเอเชียก็ไม่มีอำนาจในการสืบสวนหาสาเหตุในเรื่องนี้ ซึ่งในระหว่างนั้นฉงป้าก็ได้นำกองกำลัง 100,000 คนโจมตีป้อมปราการแบล็คร็อคอย่างบ้าคลั่ง

“ทุกคนพยายามป้องกันเอาไว้ให้ได้ ถ้าฉงป้ายึดป้อมปราการคืนไปได้ คุณชายเจียไม่ปล่อยพวกเราไปแน่” หวังเถิงตะโกนสั่งระหว่างนำทีมปกป้องป้อมปราการเอาไว้

 

 

---

นำทีมปกป้องป้อมปราการ? เลเวลมากกว่า 1 แล้วเหรอ…