บทที่ 287 สวรรค์ลงทัณฑ์คนเล่นตัว

หลานอวี่ที่กำลังแสดงอยู่บนเวทีมองไปยังลู่หยางโดยแววตาอันลึกซึ้งราวกับว่าเธอกำลังถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมีผ่านการร่ายรำในครั้งนี้ให้ชายหนุ่มได้รับรู้

เธอแอบชอบลู่หยางมาโดยตลอด แอบชอบที่เขาคอยมาดูแลเทคแคร์เธออยู่เสมอ แอบชอบที่เขาสง่างามและคอยปกป้องเธอในทุกสถานการณ์ แอบชอบความเด็ดเดี่ยวที่ไม่เกรงกลัวใคร

ทุกครั้งที่หลานอวี่ยืนอยู่ข้างลู่หยางและได้เห็นการสั่งการที่เด็ดขาด มันก็ทำให้ภายในใจของเธอรู้สึกได้ถึงความมั่นคงของชายคนนี้ และมันก็เป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้ว่าในอนาคตไม่ว่าปัญหาจะหนักหนาแค่ไหน แต่ลู่หยางก็จะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านั้นให้ผ่านพ้นไปได้อย่างง่ายดาย

“ทำไมคุณถึงได้มองฉันเป็นแค่น้องสาว วันนี้ฉันจะทำให้คุณได้เห็นเองว่าฉันก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน” หลานอวี่คิดภายในใจ

หญิงสาวเริ่มร่ายรำไปบริเวณด้านหน้าของเวทีจนทำให้ผู้ชมทั่วทั้งโรงละครต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมาอย่างคึกคัก

เซี่ยหยู่เว่ยส่งเสียงร้องคอยเชียร์เพื่อนสาวด้วยเหมือนกัน แต่ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นได้ว่าลู่หยางกำลังมองไปยังหลานอวี่พร้อมกับมีหยดน้ำตาไหลลงมาอย่างไร้สาเหตุ

“หัวหน้า คุณร้องไห้เหรอ?!” เซี่ยหยู่เว่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ฉันไม่ได้ร้องสักหน่อย” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้ตา

“ฉันเห็นนะว่าตอนที่หลานอวี่เต้นคุณร้องไห้ ฉันว่าคุณจะต้องมีอะไรแน่ ๆ” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวอย่างภูมิใจ

“ฉันแค่ดีใจ รีบหันไปดูหลานอวี่ต่อเถอะ” ลู่หยางพูดอย่างจนใจ

หลานอวี่ไม่เพียงแต่เดินมาบริเวณหน้าเวทีแต่เธอยังกระโดดลงมาจากเวทีเพื่อมาหาลู่หยาง จากนั้นเธอก็ใช้มือขวาลูบผมของชายหนุ่มเบา ๆ พร้อมกับกัดริมฝีปากมองไปยังชายตรงหน้าด้วยแววตาอันเย้ายวน

สาเหตุที่ในชาติก่อนลู่หยางมองหลานอวี่เป็นเพียงแค่น้องสาว นั่นก็เพราะว่าเขาปักใจมอบความรักให้กับเสินเมิ่งเหยาเพียงคนเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อตอนนี้เขาได้รู้ว่าแท้ที่จริงเสินเมิ่งเหยากับหลานอวี่คือคนคนเดียวกัน เขาจึงไม่จำเป็นจะต้องลังเลใจอีกต่อไป ก่อนที่จะยื่นมือขวาออกไปลูบใบหน้าของหลานอวี่ด้วยเช่นกัน

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนส่งเสียงกรีดขึ้นมาดังลั่น หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มหันไปคุยกับคนข้าง ๆ อย่างตื่นเต้น

“หัวหน้ามีแฟนแล้ว”

“ฮ่า ๆ ๆ ตอนนี้บลัดบราเธอร์ของเราก็มีนายหญิงแล้วสินะ”

…

เสียงเชียร์ของทุกคนทำให้หลานอวี่เขินอายเป็นอย่างมาก แต่คำตอบรับที่ลู่หยางตอบกลับมามันก็ทำให้เธอสุขใจเหนือสิ่งอื่นใด

“ไอ้คนกะล่อน” หลานอวี่มองลู่หยางอย่างเขินอาย ก่อนที่เธอจะหมุนตัวกลับไปบนเวทีเพื่อทำการแสดงต่อ

เซี่ยหยู่เว่ยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยได้เห็นและได้ยินทุกอย่างกำลังอ้าปากค้างขึ้นมาด้วยความตกใจ ท้ายที่สุดเธอก็รู้ถึงความรู้สึกที่หลานอวี่มีต่อลู่หยางเป็นอย่างดี แต่ก่อนหน้านี้ลู่หยางมักจะรักษาระยะห่างอยู่เสมอ เธอจึงไม่เคยคิดมาก่อนว่าในวันนี้ลู่หยางจะตอบสนองความรักของเพื่อนเธอกลับไป

“หัวหน้า คุณชอบหลานอวี่จริง ๆ เหรอ?” เซี่ยหยู่เว่ยถาม

“หยู่เว่ย อีกเดี๋ยวก็เตรียมเงินเอาไว้ด้วยนะ” ลู่หยางกล่าวอย่างภูมิใจ

“เตรียมไว้ทำไมคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถาม

“ใส่ซองงานแต่งไงล่ะ” ลู่หยางตอบด้วยรอยยิ้ม

“หัวหน้าอย่าล้อเล่นสิ! นี่มันในเกมนะ” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวพร้อมกับกรอกตา

ลู่หยางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดออกไปว่า

“ถ้าฉันบอกว่าฉันกับหลานอวี่เป็นเพื่อนร่วมห้องในมหาลัย เธอจะเชื่อไหม?”

“เป็นไปไม่ได้!” เซี่ยหยู่เว่ยพูดพร้อมกับเบิกตากว้าง

“ชื่อจริงของหลานอวี่คือเสินเมิ่งเหยาใช่ไหม?” ลู่หยางถาม

“นี่คุณรู้ได้ยังไง?!” เซี่ยหยู่เว่ยถามกลับด้วยดวงตาที่เบิกกว้างมากขึ้นกว่าเดิม

ทันใดนั้นเซี่ยหยู่เว่ยก็เหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่าง เธอจึงชี้ไปที่ลู่หยางพร้อมกับพูดว่า

“อย่าบอกนะว่าคุณคือลู่หยางที่พาเสินเมิ่งเหยาเดินวนรอบมหาลัยแล้วค่อยส่งเธอกลับหอ?!”

“ใช่ นั่นแหละฉันเอง” ลู่หยางกล่าวอย่างภูมิใจ

ความจริงในครั้งนี้ทำให้เซี่ยหยู่เว่ยตกใจเป็นอย่างมาก และมันก็จำเป็นจะต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้

“โชคชะตาช่างเล่นตลกจริง ๆ ถ้าเหยาเหยารู้เรื่องนี้เข้าเธอจะต้องดีใจมากแน่ ๆ”

“อย่าเพิ่งบอกเธอนะ ฉันขอแกล้งเธอต่ออีกสักหน่อย” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มอย่างซุกซน

“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ

“แต่คราวนี้เธอก็เห็นด้วยใช่ไหมล่ะ?” ลู่หยางกล่าว

“ก็คุณพูดมาถึงขนาดนี้แล้วฉันยังมีทางเลือกอื่นอีกงั้นเหรอ” เซี่ยหยู่เว่ยตอบพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

—

หลังจากการแสดงจบลงหลานอวี่ก็เดินลงมาจากเวทีด้วยความดีใจ โดยที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าลู่หยางกับเซี่ยหยู่เว่ยได้แอบวางแผนแกล้งเธอเอาไว้แล้ว

งานเลี้ยงในครั้งนี้ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ซึ่งมันไม่เพียงแต่จะทำให้สมาชิกภายในกิลด์รู้สึกผ่อนคลายเท่านั้น แต่มันยังสร้างความระแวงให้กับบลัดเติสตี้และเดธโซลอีกด้วย ที่สำคัญคืองานเลี้ยงในครั้งนี้ทำให้เขาได้รู้ความลับว่าแท้ที่จริงหลานอวี่ก็คือเสินเมิ่งเหยา หญิงสาวที่เขาแอบหลงรักมาโดยตลอด

หลังจากพูดสรุปหลังงานเลี้ยงสั้น ๆ ลู่หยางก็ประกาศระบบการรับรางวัลของกิลด์ที่ได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่ โดยในตอนนี้สมาชิกกิลด์จะถูกแบ่งออกเป็น 3 ระดับประกอบไปด้วยสมาชิกทั่วไป, สมาชิกชั้นสูงและสมาชิกชั้นยอด

สมาชิกทั่วไปคือสมาชิกใหม่ที่ยังไม่ค่อยมีส่วนร่วมกับกิลด์มากนัก สมาชิกในระดับนี้สามารถนำทรัพยากรมาแลกเปลี่ยนเป็นคะแนนกิลด์เพื่อเลื่อนชั้นกลายเป็นสมาชิกระดับสูงในอนาคตได้

สมาชิกระดับสูงจะมีคนคอยดูแลพาไปเก็บเลเวลและอัปเกรดอุปกรณ์โดยเฉพาะ สิ่งที่พวกเขาจะต้องเสียไปมีเพียงแค่คะแนนกิลด์เล็กหน่อยเท่านั้น

สมาชิกชั้นยอดคือผู้เล่นที่ต้องการเข้าร่วมในสงครามกิลด์และจะต้องเป็นสมาชิกระดับสูงที่มีการเก็บคะแนนกิลด์มาจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ข้อดีของสมาชิกในระดับนี้คือสามารถใช้คะแนนกิลด์เพื่อแลกเปลี่ยนชุดเซ็ตอุปกรณ์ระดับทองหรือระดับแพลตตินั่มที่มีอยู่ภายในคลังของกิลด์ได้

ปัจจุบันบลัดบราเธอร์มีสมาชิกอยู่ประมาณ 100,000 คน ซึ่งหลังจากประเมินด้วยเกณฑ์ใหม่ พวกเขาก็มีสมาชิกชั้นยอดอยู่ประมาณ 15,000 คน, สมาชิกระดับสูงประมาณ 30,000 คนและสมาชิกทั่วไปอีกประมาณ 60,000 คน

เมื่อกฎเกณฑ์ใหม่ถูกประกาศออกมา สมาชิกทุกคนภายในกิลด์ต่างก็ตกอยู่ในความบ้าคลั่ง แล้วมันก็ทำให้พวกเขาถูกจุดไฟอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้แต่สมาชิกทั่วไปก็พยายามหาวิธีสะสมคะแนนกิลด์กันอย่างหนัก เพราะการมีคนมาช่วยเก็บเลเวลและอัปเกรดอุปกรณ์ให้มันเป็นเรื่องที่สบายกว่าการไปเก็บเลเวลและหาอุปกรณ์ด้วยตัวเองมาก

“ฉันขอประกาศอีกครั้งว่าในเร็ว ๆ นี้กิลด์ของเราจะมีของดี ๆ เข้ามาเติมภายในคลังอีกมากมาย ขอแค่ทุกคนคิดว่าบลัดบราเธอร์คือบ้านของตัวเองและพยายามคอยช่วยเหลือกิลด์อย่างเต็มที่ ทุกคนก็จะได้รับสิ่งดี ๆ กลับไปอย่างมากมาย สิ่งเดียวที่ฉันคงจะช่วยทุกคนไม่ได้นั่นก็คือทุกคนต้องไปหาแฟนกันเอาเอง” ลู่หยางประกาศด้วยรอยยิ้มสร้างเสียงหัวเราะขึ้นมาจากทุกคน

คำพูดนี้สร้างเสียงหัวเราะให้กับลู่หยางด้วยเช่นกัน มีเพียงหลานอวี่ที่หน้าแดงก่ำอยู่ล่างเวที

หลังจบงานเลี้ยงเหล่าบรรดาผู้นำทีมต่างก็เริ่มนำลูกทีมของตัวเองออกจากโรงละครกันอย่างเป็นระเบียบ

สมาชิกบางส่วนออกจากเกมเพื่อไปพักผ่อน แต่สมาชิกส่วนใหญ่รีบเปิดหน้าต่างภารกิจกิลด์เพื่อดูว่ามีภารกิจอะไรให้พวกเขาออกไปทำบ้าง จากนั้นพวกเขาก็กระจายกันไปยังจุดต่าง ๆ เพื่อรวบรวมวัตถุดิบที่กิลด์กำลังต้องการในขณะนี้

หลานอวี่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วยเหมือนกัน เพราะความกล้าที่เธอแสดงออกมาบนเวทีมันสูญสิ้นไปจนหมดแล้ว แน่นอนว่าลู่หยางย่อมไม่ปล่อยให้หญิงสาวหนีไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน

หลังเวทีอันเงียบสงบ

ลู่หยางมองดูหลานอวี่ที่กำลังก้มหน้าลงด้วยความเขินอายพร้อมกับพูดว่า

“ว่าไงสาวน้อย ทำไมตอนนี้ก้มหน้าหลบตาพี่แบบนั้นล่ะ?”

“ฉันไม่ได้หลบตาสักหน่อย” หลานอวี่พูดแย้ง แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับลู่หยาง หญิงสาวก็รีบก้มหน้าลงไปอีกครั้ง

“เธอสนใจจะมาเป็นแฟนฉันไหม?” ลู่หยางกล่าว

“นี่พี่พูดจริงเหรอ?!” หลานอวี่เงยหน้ามองลู่หยางอย่างตกตะลึง

“หลานอวี่ให้โอกาสพี่หน่อยได้ไหม? หลังจากนี้ฉันสัญญาว่าจะทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี” ลู่หยางกล่าวอย่างจริงจัง

ทันใดนั้นหญิงสาวก็พุ่งเข้าหาอ้อมกอดของลู่หยางโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่ร่างกายของทั้งคู่จะได้สัมผัสกัน มันก็มีแรงผลักกระแทกให้ลู่หยางกระเด็นออกไปเสียก่อน

ระบบ: เตือนครั้งที่ 1 คุณถูกสงสัยว่าทำการเคลื่อนไหวที่ผิดกฎต่อผู้เล่นอื่น 

อาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แทรกซึมมาถึงกระดูกทำให้ลู่หยางจุกจนแทบจะพูดไม่ออก ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ พูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดว่า

“เธอช่วยปลดข้อจำกัดของระบบก่อนได้ไหม? ตามกฎของระบบผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้แตะเนื้อต้องตัวจะถูกลงโทษด้วยการรับความเจ็บปวด 100% นะ”

หลานอวี่เผยรอยยิ้มออกมาอย่างซุกซน ก่อนที่เธอจะพูดอย่างดีใจว่า

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันเอาคืนพี่ได้”

เมื่อก่อนลู่หยางมักจะปฏิเสธความรู้สึกที่เธอส่งให้อยู่เสมอ หลานอวี่จึงคิดภายในใจอย่างลับ ๆ ว่าเรื่องนี้คือเรื่องที่สวรรค์ได้ลงทัณฑ์คนเล่นตัว

 

 

---

หวานเกิ้นนนนน มดขึ้นตา!