กระดาษใบที่ 5 : รอคอย

ดอกไม้แต่ละดอกมันมีเวลาบานของมัน…ฉันรอคอย

ไม่นานความมืดจะหายไป ดวงอาทิตย์จะกลับมา…ฉันรอคอย

เขาคนนั้นก็เช่นกัน…ฉันรอคอย

รอคอยจนลืมไปแล้วว่าฉันกำลังรอคอยสิ่งใด

จะเป็นการผลิบานของดอกไม้ หรือ จุดเปลี่ยนผันในชีวิต ทั้งหมด…ฉันรอคอย

ฉันนั่งรออยู่ตรงนี้มานานเกินไปแล้ว ถนนสายเปลี่ยวร้างผู้คน หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิต

ฉันเห็นมันแล้ว เห็นแสงสว่างนั่น แสงสว่างที่ปลายถนน

แต่โทษที! ฉันคงจะตาพร่า มันเป็นเพียงแสงสะท้อนจากหยาดน้ำตาในดวงตาฉันเพียงเท่านั้น

เสียงนั่น เสียงเข็มนาฬิกา เสียงเข็มวินาที มันเดินอย่างเชื่องช้า ดุจล้อเล่นกับคนรอ

จนฉันไม่อยากถามถึงเวลาอีกต่อไป

รอ…รอ…รอ

ตอนนี้ฉันจำทั้งหมดได้เพียงเท่านี้

ไม่เป็นไรเลย เพราะตอนนี้ฉันชินชากับลมเย็นนั่นไปแล้ว โดดเดี่ยวในจุดรอรถประจำทาง

โปรดอย่ามาตอนนี้ ถ้าให้ดีอย่ามาอีกเลย ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับการรอสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

ปล่อยให้ฉันรออยู่อย่างนี้ ให้รอจนลืมไปแล้วว่ากำลังรอสิ่งใด

มันคงจะดีเสียกว่ารู้ว่าสิ่งที่กำลังรอ มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นจริง