บทนำ
ยามรัตติกาลที่ไร้แสงของดวงดารา นกกาขับขานเสียงเพลงเฉกเช่นวัน เด็กหนุ่มผู้หนึ่งกำลังวิ่งทะยานเคลื่อนร่างกลับบ้านไปหาครอบครัวของตน หมู่แมลงไร้เสียงกีดร้องรำพันสัตว์ไร้ซึ่งสุ้มเสียงทำให้เด็กน้อยนั้นใจมิดี
สิ่งที่ชายหนุ่มหวาดหวั่นที่สุดไม่ใช่พวกโจรผู้ร้าย แต่เป็นพวกมัน พวกมันที่จะโผล่ขึ้นมายามรัตติกาล เพียงไม่นานเขาก็กลับมาถึงบ้าน กลิ่นคาวเลือดที่โชยมาตามลมทำให้เด็กน้อยหนาวยะเยือก เขารีบสาวเท้าเข้าไปยังบ้านหลังงามที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางป่า ทว่าเขาพลันต้องเบิกตาโพลงโลหิตที่ไหลนองอยู่เต็มพื้น ร่างที่ปราศจากวิญญาณของครอบครัวของเด็กน้อย
มือของเด็กหนุ่มสั่นเทายากเกินจะควบคุม ดวงตามีน้ำอุ่นไหลออกมา เขาค่อย ๆ ย่างเท้าเดินตรงไปในบ้านที่ไร้ซึ่งสุ้มเสียง ทันใดนั้นเองชายหนุ่มพลันสดับฟังเสียงบางอย่าง เขาค่อย ๆ เดินตรงไปตามเส้นทาง แสงจากเตาไฟทำให้ดวงตาของเด็กหนุ่มต้องเบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีด ร่างดำทะมึนของปีศาจร่างกายสูงใหญ่ บนศีรษะอันล้านเลี่ยนมีเขาทั้งสองข้าง ปากของมันเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน มันกำลังกัดกินร่างของใครคนหนึ่งโดยที่ไม่คิดจะสนใจเขาเพียงนิด เขาเพ่งมองก็พบว่าร่างที่มันกำลังกัดกินคือร่างของน้องสาวของตน ปีศาจร่ายหันขวับมาเมื่อมันพบกับความผิดปกติ
ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มพลันกีดร้องแล้ววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
แสดงความคิดเห็น