บทที่ 15: ทัณฑ์สวรรค์ดิจิทัล

พายุฝนฟ้าคะนองโหมกระหน่ำดุษฎีนครอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ราวกับท้องฟ้ากำลังพิโรธไปพร้อมกับเดลต้า บนดาดฟ้าของตึกที่ตั้งสถานีสื่อสารฉุกเฉิน "ดิอาร์คิเทค" (The Architect) หุ่นยนต์รื้อถอนขนาดมหึมากำลังทำลายเป้าหมายของมันอย่างเลือดเย็นและเป็นระบบ แขนกลที่เป็นหัวเจาะโซนิกของมันกระแทกเข้ากับฐานของหอส่งสัญญาณเหล็กกล้าจนสั่นสะเทือนไปทั้งตึก เสียงโลหะฉีกขาดดังเสียดแก้วหูแข่งกับเสียงฟ้าร้อง
ครืนนนน! เปรี้ยง!
ภายในห้องควบคุม เศษปูนร่วงหล่นลงมาจากเพดานราวกับหิมะสีเทา "เราไม่มีเวลาแล้ว!" ธอร์นตะโกน เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ถ้าหอส่งสัญญาณพัง เราจะหมดโอกาสทันที! ทุกอย่างจะจบสิ้น!"
"สัญญาณอ่อนเกินไป!" ลีน่าร้องบอกหลังจากดูที่แผงควบคุมอนาล็อกที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง "การเชื่อมต่อจากที่นี่ไปที่หอมันไม่เสถียรเพราะความเสียหายที่เกิดขึ้น! สัญญาณมันขาดหาย!"
"งั้นก็ต้องไปเชื่อมต่อมันโดยตรง!" เควินตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวในเสี้ยววินาที เขาหันไปมองม้วนสายเคเบิลส่งสัญญาณสำรองที่หนาและหนักอึ้งซึ่งวางอยู่ในมุมห้อง "ผมต้องปีนขึ้นไปที่หอ แล้วต่อสายส่งสัญญาณหลักเข้ากับแกนกลางของเสาอากาศโดยตรง! มันต้องส่งสัญญาณได้แรงพอที่จะทะลุการรบกวนทั้งหมด!"
"นั่นมันบ้า!" ธอร์นค้านเสียงหลง "ข้างบนนั่นคือเขตสงคราม! นายจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ!"
"แล้วเรามีทางเลือกอื่นไหม!" เควินสวนกลับ แววตาของเขาแข็งกร้าวราวกับเหล็กกล้า เขาวิ่งไปแบกม้วนสายเคเบิลขึ้นพาดบ่า น้ำหนักของมันทำให้เขาแทบทรุด "ดร. โชติรส เตรียมส่งรหัสทันทีที่ผมให้สัญญาณ! ศาสตราจารย์! บอกผมว่าต้องต่อเข้ากับตรงไหน!"
ธอร์นมองหน้าเควิน... ช่างซ่อมท่อที่เขาเคยดูแคลน... บัดนี้กำลังจะทำในสิ่งที่กล้าหาญที่สุด แววตาของศาสตราจารย์เต็มไปด้วยความนับถือและความเจ็บปวด เขารีบดึงแผนผังของหอส่งสัญญาณขึ้นมาบนแท็บเล็ตที่หน้าจอแตกร้าว "แกนควบคุมการกระจายสัญญาณ... มันอยู่ตรงกลางของโครงสร้างหลัก สูงขึ้นไปประมาณ 50 เมตร! มันจะมีแผงควบคุมที่มีพอร์ตเชื่อมต่อฉุกเฉินสีแดง!"
เควินพยักหน้ารับแล้ววิ่งออกไปจากห้องควบคุม มุ่งหน้าไปยังบันไดหนีไฟที่ทอดขึ้นสู่ดาดฟ้าที่บ้าคลั่ง
ภาพบนดาดฟ้าคือฝันร้ายอย่างแท้จริง สายฝนที่หนาวเย็นและลมพายุที่บ้าคลั่งพัดกระหน่ำจนแทบจะยืนไม่อยู่ เบื้องบนคือเงาตะคุ่มของดิอาร์คิเทคที่กำลังทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน แสงไฟจากตัวมันสาดส่องไปมาท่ามกลางสายฟ้าที่ฟาดลงมาเป็นระยะ
เควินไม่ลังเล เขาวิ่งตรงไปยังฐานของหอส่งสัญญาณและเริ่มปีนขึ้นไป เหล็กที่เปียกและลื่นทำให้การปีนเป็นไปอย่างยากลำบาก ทุกครั้งที่ดิอาร์คิเทคกระแทกเข้ากับหอคอย มันจะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจนเขาเกือบจะร่วงลงไปเบื้องล่าง
เขากลายเป็นเพียงมดตัวเล็กๆ ที่กำลังไต่ไปบนโครงสร้างของยักษ์ ในขณะที่เทพเจ้าดิจิทัลกำลังพยายามทำลายมันลงมา
"อีกนิดเดียว!" เขาตะโกนบอกตัวเอง แขนของเขาเริ่มล้าแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด
ในที่สุด เขาก็ปีนมาถึงแผงควบคุมที่ธอร์นบอก เขารีบเปิดฝาครอบออกและเห็นพอร์ตเชื่อมต่อฉุกเฉินสีแดงอยู่จริงๆ เขาพยายามจะเสียบสายเคเบิลที่นำมาด้วยเข้าไป แต่ทันใดนั้น... เงาขนาดใหญ่ก็ทาบทับลงมาบนตัวเขา
เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นแขนกลที่เป็นคีมเหล็กขนาดมหึมาของดิอาร์คิเทคกำลังลดระดับลงมาหาเขาโดยตรง... มันเจอเขาแล้ว
"ลีน่า! เดี๋ยวนี้! ส่งสัญญาณเลย!" เควินคำรามใส่เครื่องสื่อสารขนาดเล็กที่ติดตัวมา "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามหยุดส่งเด็ดขาด!"
ข้างล่างในห้องควบคุม ลีน่าได้ยินเสียงของเควินที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอหันไปพยักหน้าให้ธอร์น น้ำตาของเธอไหลออกมาแต่เธอก็กัดฟันแน่น
ธอร์นสูดหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มอ่านรหัสชุดแรกลงในไมโครโฟนด้วยเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุดในชีวิตของเขา...
"Override Sequence Initiated... Code... Alpha... Zero... One..."
บนหอคอย เควินใช้แรงทั้งหมดที่มีพุ่งตัวเข้าเสียบสายเคเบิลเข้ากับพอร์ตได้สำเร็จในเสี้ยววินาทีที่คีมเหล็กขนาดยักษ์กำลังจะบดขยี้เขา...
...เสียงของธอร์นที่อ่านรหัสถูกส่งผ่านสายเคเบิล... พลังงานทั้งหมดของสถานีถูกรวมเป็นหนึ่งเดียวและยิงขึ้นไปที่แกนกลางของเสาอากาศ... เกิดแสงสว่างวาบจ้าไปทั่วท้องฟ้า... และคีมเหล็กของดิอาร์คิเทคก็ฟาดลงมา...
ตูมมมมมมม!
ทุกอย่าง... ตัดไปสู่ความมืดและความเงียบ