บทที่ 7: เสียงพิโรธของผืนดิน

เสียงหึ่งๆ ของคลื่นโซนิกทวีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่แค่เสียงที่ได้ยินด้วยหูอีกต่อไป แต่เป็นแรงสั่นสะเทือนที่กัดกินเข้าไปในกระดูก เควินรู้สึกได้ถึงพื้นคอนกรีตที่สั่นไหวอยู่ใต้ฝ่าเท้า ราวกับสัตว์ร้ายใต้พิภพกำลังจะตื่นขึ้นจากหลับใหลหลายศตวรรษ หลอดไฟนีออนบนเพดานเริ่มกะพริบอย่างบ้าคลั่งก่อนจะแตกโพละ! ทีละดวงๆ ทิ้งให้พวกเขาจมอยู่ในความมืดที่ลึกกว่าเดิม
"มันเอาจริง! ทุกคนวิ่ง!" เควินตะโกนสุดเสียง เสียงของเขาดังแข่งกับเสียงร้าวของคอนกรีต "วิ่งให้ลึกเข้าไปที่สุด! อย่าหยุด!"
ไม่มีเวลาให้ลังเลอีกต่อไป สัญชาตญาณดิบของการเอาชีวิตรอดเข้าแทนที่ตรรกะและการไตร่ตรองที่เหล่าด็อกเตอร์คุ้นเคย พวกเขาทั้งสี่วิ่งลึกเข้าไปในอุโมงค์อันมืดมิด มีเพียงแสงจากไฟฉายบนโทรศัพท์มือถือสำรองของเควินที่ส่องนำทาง เผยให้เห็นท่อและสายเคเบิลที่สั่นไหวราวกับงูเหล็กมีชีวิต
เสียงกัมปนาทดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา มันคือเสียงของโลกที่กำลังฉีกขาด แสงสว่างริบหรี่จากปากอุโมงค์หายวับไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงกระแทกกระทั้นของหินและคอนกรีตหลายพันตันที่ถล่มลงมาอย่างบ้าคลั่ง มวลอากาศมหาศาลถูกอัดกระแทกมาตามอุโมงค์จนพวกเขาทั้งสี่แทบจะปลิวไปข้างหน้าเหมือนใบไม้ในพายุ
"หมอบลง!" เควินร้องเตือน 
 
ทุกคนทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างไม่คิดชีวิต ฝุ่นปูนที่หนาทึบจนหายใจแทบไม่ออกพุ่งเข้ามาในปอด ทำให้ทุกคนสำลักอย่างรุนแรง เสียงโลหะบิดตัวและเสียงหินแตกยังคงดังต่อเนื่องอยู่หลายนาทีราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ สงบลง... เหลือเพียงความเงียบที่น่าอึดอัด เสียงไอที่สำลักฝุ่นของพวกเขา และเสียงหัวใจที่เต้นรัวอยู่ในอก
"ทุกคน... ยังอยู่ไหม?" ดร. ลีน่าถามขึ้นเป็นคนแรก เสียงของเธอแหบแห้งและสั่นเครือ
"ยังอยู่" เควินตอบ เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นและส่องไฟฉายกลับไปทางที่พวกเขาวิ่งมา ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขาเย็นเยียบ ผนังของฝุ่นและเศษหินที่พังถล่มลงมาได้ปิดตายทางเข้าอุโมงค์ไปโดยสมบูรณ์แล้ว พวกเขาถูกฝังทั้งเป็น 
 
"โอ้ พระเจ้า..." ดร. ซามูเอลครางออกมา 
 
ทันใดนั้น ก็มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสแหวกความเงียบขึ้นมา "อ๊า... ขา... ขาของผม!" 
 
เควินรีบส่องไฟฉายไปยังต้นเสียง ศาสตราจารย์ธอร์นนอนกองอยู่กับพื้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ขาข้างหนึ่งของเขาถูกแผ่นคอนกรีตขนาดใหญ่ทับอยู่ เลือดสีแดงเข้มเริ่มไหลซึมออกมาเป็นวงกว้างบนพื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ 
 
"ศาสตราจารย์!" ดร. ลีน่ารีบถลาเข้าไปดูอาการทันที สัญชาตญาณของนักชีววิศวกรรมที่เข้าใจกายวิภาคของมนุษย์เป็นอย่างดีทำงานทันที เธอฉีกชายเสื้อของตัวเองออกมาเพื่อเตรียมห้ามเลือด  "กระดูกน่าจะหักแบบเปิด! เราต้องเอาแผ่นคอนกรีตนี่ออกไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่เขาจะช็อกเพราะเสียเลือดมากเกินไป!"
 
เควินกับซามูเอลรีบเข้าไปช่วยกันออกแรงผลักอย่างสุดชีวิต แต่แผ่นคอนกรีตหนักเกินไป มันไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว "ไม่ได้ผล" เควินพูดอย่างหัวเสีย "มันหนักเกินไป เราต้องการคานงัด" 
 
สายตาของเขากวาดไปรอบๆ อย่างรวดเร็วท่ามกลางแสงไฟฉายที่สั่นไหว และไปสะดุดกับท่อเหล็กเส้นหนึ่งที่หลุดออกมาจากผนังตอนที่อุโมงค์ถล่ม เขาไม่รอช้า รีบวิ่งไปดึงมันออกมาแล้วนำมาสอดใต้แผ่นคอนกรีต
"ดร. เกรย์ มาช่วยผมกด! ดร. โชติรส พอเรายกแล้วรีบดึงท่านศาสตราจารย์ออกมา!" เควินออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด ในสถานการณ์นี้ ความรู้ด้านปรัชญาหรือสังคมวิทยาช่วยอะไรไม่ได้ มีเพียงความรู้เชิงปฏิบัติเท่านั้นที่จะทำให้รอด 
 
ทั้งสองคนทุ่มน้ำหนักทั้งหมดลงบนปลายคานเหล็ก กล้ามเนื้อทุกมัดบนร่างกายของพวกเขาตึงเครียดจนแทบจะฉีกขาด 
ครืด... แผ่นคอนกรีตขยับขึ้นอย่างเชื่องช้าเพียงไม่กี่นิ้ว แต่มันก็มากพอที่ลีน่าจะลากตัวศาสตราจารย์ธอร์นที่หมดสติไปแล้วออกมาได้สำเร็จ 
 
โครม!
ทันทีที่พวกเขาปล่อยมือ แผ่นคอนกรีตก็หล่นกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น
ตอนนี้พวกเขาปลอดภัยจากอุโมงค์ถล่มแล้ว แต่สถานการณ์กลับเลวร้ายลงกว่าเดิมนับร้อยเท่า พวกเขาติดอยู่ใต้ดินลึกหลายร้อยเมตร ทางออกถูกปิดตาย แสงสว่างกำลังจะหมดลง และหนึ่งในทีมของพวกเขาก็บาดเจ็บสาหัสปางตาย ความหวัง... ค่อยๆ ถูกความมืดมิดกลืนกิน