บทที่ 37 คำแนะนำจากราชันย์
บทที่ 37 คำแนะนำจากราชันย์
เอเรนลืมตาขึ้นช้าๆ เหงื่อกาฬไหลอาบใบหน้าจนชุ่ม ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงหลงเหลือจากฝันร้าย ดวงตาคู่คมของเขากวาดมองไปรอบๆ ห้องฝึกอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะค่อยๆ คลายความตึงเครียดลง
ลีร่าที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเข้ามาหาเขา “นายเป็นอะไรเอเรน?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง
เอเรนมองลีร่าด้วยสายตาที่สั่นคลอน “ฉัน... ฉันได้ยินเสียงเธอ...” เขาเอ่ย
“เธอ... เข้าไปในจิตใจของฉัน... แล้วบอกให้ฉันอย่าเปิดประตู...”
ลีร่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ประตู... ประตูอะไร?”
เอเรนเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างไรดี แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความจริงในคำพูดของลีร่า ประตูทั้งแปดบานที่เขาเห็นในห้วงสำนึก... มันอันตรายเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้ในตอนนี้
“ฉัน... จะต้องแข็งแกร่งขึ้น...” เอเรนพึมพำ
“แข็งแกร่งพอที่จะควบคุมพลังของฉันเอง... และแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเธอ...”
คำพูดของเอเรนทำให้ลีร่ารู้สึกอบอุ่นในใจ เธอรู้ว่าการเดินทางของพวกเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง และพวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งไปด้วยกัน
แม็กนัส องค์ราชาแห่งตอนเหนือ ซึ่งเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ก้าวเข้ามาหาพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เจ้ายังไม่พร้อมที่จะสื่อสารกับจิตวิญญาณของศาสตราโลหิต” แม็กนัสกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหนักแน่น
เอเรนมองแม็กนัสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยทำไม”
“ฉันมีทั้งพลังของผู้กล้า... แล้วฉันก็สามารถควบคุมศาสตราโลหิตได้...”
“ใช่... เจ้ามีพลัง” แม็กนัสยอมรับ
“แต่เจ้ามีเพียงแค่ความเครียดแค้น... ความเกลียดชัง... และความมุ่งมั่นที่จะแก้แค้น” เขาเอ่ย
“สิ่งเหล่านั้น... จะทำให้เจ้าเป็นเพียงเหยื่อของศาสตราโลหิต...”
คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนตกตะลึง เขามองไปที่ดาบนิล อีเร็น ที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป ความโกรธ ความเศร้า และความไม่เข้าใจ
“ศาสตราโลหิต... มันจะดูดกลืนความแค้น... และความเกลียดชังของเจ้าไป...” แม็กนัสอธิบาย “จนในที่สุด... เจ้าก็จะกลายเป็นเพียงอาวุธ... ที่มีแต่ความมุ่งมั่นที่จะทำลายล้าง...”
“แต่ฉัน... ตอนที่ใชั้ศาสตราโลหิต… ฉันยังมีสติอยู่...” เอเรนโต้แย้ง
“นั่นเพราะเจ้ายังมีลีร่า...” แม็กนัสตอบ
“ลีร่า... คือตัวเชื่อมระหว่างเจ้ากับศาสตราโลหิต... เธอคือจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์... ที่คอยยับยั้งพลังที่ชั่วร้ายของมัน... หากเจ้าไม่มีลีร่า... เจ้าคงโดนอีเร็นกลืนกินไปนานแล้ว...”
คำพูดของแม็กนัสทำให้เอเรนเงียบไป… เดิมทีเขาคิดว่าเขาเป็นคนปกป้องทุกคน ทั้งลีร่าและเซเลเน่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ … ทุกคนต่างหากที่เป็นคนปกป้องเขา
“รู้ตัวแล้วสินะ … เจ้าควรกลับไปได้แล้ว … กลับไปพักผ่อน “
หลังจากนั้น... เอเรนก็กลับไปยังห้องพักของตนเองเพียงลำพัง ทิ้งให้ลีร่าฝึกฝนต่อกับแม็กนัสในห้องฝึก
ลีร่ามองตามแผ่นหลังของเอเรนที่เดินจากไป ก่อนจะหันมามองแม็กนัสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ท่านพูดแรงเกินไปแล้ว!” เธอกล่าว “เอเรนไม่ได้เป็นคนแบบนั้น!”
แม็กนัสยิ้มอย่างอ่อนโยน “ข้ารู้...” เขาตอบ
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเขา... แต่ข้าต้องพูดความจริงกับเขา...”
ลีร่าขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ “ความจริงอะไร?”
“ข้ารู้... ว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก...” แม็กนัสกล่าว
“เขาเคยเป็นคนที่มีความสุข... มีความหวัง... แต่แล้ว... เขาก็ถูกการทรยศทำลายจิตใจจนสิ้น...”
ลีร่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ท่าน... รู้ได้อย่างไร”
“ข้า... เห็นทุกอย่าง...” แม็กนัสตอบ
“ข้าเห็นภาพที่เขาถูกเพื่อนทรยศ... ถูกคนรักหักหลัง... ข้าเห็นภาพความปวดร้าวที่กัดกินจิตใจของเขา...”
ลีร่าเงียบไป เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“เพราะฉะนั้น...”
แม็กนัสกล่าวต่อ “ข้าจะต้องทำให้เอเรน... กลับมาเป็นคนดีเหมือนเดิม... ข้าจะสอนให้เขารู้ว่า... ความแค้น... ไม่ใช่วิธีที่จะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้...”
คำพูดของแม็กนัสทำให้ลีร่ารู้สึกอบอุ่นในใจ เธอรู้ว่าแม็กนัสไม่ได้ต้องการทำร้ายเอเรน แต่เขาต้องการที่จะช่วยให้เอเรนกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง
แสดงความคิดเห็น