บทที่ 31 ปริศนาแห่งเหมันต์

 

 

 

 

บทที่ 31 ปริศนาแห่งเหมันต์

 

เอเรนและลีร่าเดินตามหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนเข้าไปในเมืองที่สร้างจากหินแกรนิตสีเข้ม บรรยากาศภายในดูแตกต่างจากอาณาจักรแห่งตอนใต้ซ์อย่างสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีความหรูหรา ไม่มีปราสาทโอ่อ่าตระการตา มีเพียงบ้านเรือนที่สร้างอย่างเรียบง่ายแต่แข็งแรง ท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ

 

ทหารยามที่เฝ้าประตูเมืองต่างมองมาที่พวกเขาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางการเดินทางของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย เอเรนกวาดสายตาไปรอบๆ เมือง เขาเห็นชาวบ้านที่สวมเสื้อคลุมขนสัตว์หนากำลังทำธุระของตนเองอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าของพวกเขาดูแข็งกร้าว แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่

 

‘เอเรน... ฉันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองเราอยู่ตลอดเวลาเลยนะ’ ลีร่าเอ่ยในความคิด น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

 

‘ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน... แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้เป็นศัตรู’ เอเรนตอบ ‘

 

บางที... ที่นี่อาจจะปลอดภัยกว่าที่คิด’

 

พวกเขาเดินมาจนถึงอาคารขนาดใหญ่หลังหนึ่งซึ่งสร้างจากหินสีขาว ดูแตกต่างจากบ้านเรือนทั่วไป ชายวัยกลางคนหันมามองเอเรนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย 

 

“ที่นี่คือศูนย์บัญชาการของอาณาจักร” เขาเอ่ย “องค์ราชากำลังรอพวกเจ้าอยู่”

 

คำพูดของหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนทำให้เอเรนและลีร่าต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าองค์ราชาจะรอพวกเขาอยู่

 

“ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?” ลีร่าถาม

 

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างลึกลับ “เพราะพลังของเจ้า... และเพราะคำพูดของเด็กหญิงผู้นั้น...” เขาตอบ 

 

“พลังที่เจ้ามี... มันคือพลังที่หายสาบสูญไปจากโลกนี้มานานแล้ว”

 

เอเรนมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง “ท่านหมายถึงอะไร?”

 

“องค์ราชาจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พวกเจ้าฟังเอง” ชายวัยกลางคนตอบ 

 

“แต่ก่อนอื่น... ข้าอยากจะรู้ว่า... เด็กหญิงคนนั้น... เธอเป็นใครกันแน่?”

 

ในขณะที่เอเรนกำลังจะตอบคำถามของชายวัยกลางคน จู่ๆ เซเลเน่ในอ้อมแขนของเขาก็พลันลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงเลือดของเธอมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะหันไปมองเอเรนด้วยสายตาที่อ่อนโยน

 

“พี่ชาย...” เซเลเน่เอ่ยเสียงแหบพร่า 

 

“ทำไมพี่ถึงต้องมาอยู่ที่นี่”

 

คำถามของเซเลเน่ทำให้เอเรนตกตะลึง “เธอ... หมายถึงอะไร?”

 

เซเลเน่ส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มของเด็กไร้เดียงสา หากแต่เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความเข้าใจที่เกินกว่าอายุ

 

“ที่นี่... บ้านของหนู...” เซเลเน่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง 

 

“และพี่... ก็ควรจะกลับบ้านได้แล้ว”

 

คำพูดของเซเลเน่ทำให้เอเรนและลีร่าต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเด็กหญิงคนนี้หมายถึงอะไร และความจริงอะไรที่รอพวกเขาอยู่ในอาณาจักรแห่งนี้

 

“คำพูดของเด็กหญิง... มันมีความหมายอะไร?” ชายวัยกลางคนถาม

 

เอเรนเงียบไป เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างไรดี ในขณะที่พวกเขากำลังจะตอบคำถาม จู่ๆ เซเลเน่ก็ล้มตัวลงนอนในอ้อมแขนของเอเรนอีกครั้ง เธอกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“เรา... ไม่รู้เหมือนกัน...” เอเรนตอบอย่างลังเล 

 

“เธอ... มีพลังบางอย่างที่ไม่ธรรมดา”

 

ชายวัยกลางคนพยักหน้าช้าๆ “ข้ารู้... และนั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมองค์ราชาถึงรอพวกเจ้าอยู่” เขาเอ่ย 

 

“พวกเจ้าจงตามข้ามาเถอะ...”

 

พวกเขาเดินตามชายวัยกลางคนเข้าไปในปราสาทที่ดูโอ่อ่าแต่ก็ยังคงความเรียบง่ายตามแบบฉบับของชาวอาณาจักรแห่งตอนเหนือ

 

‘เอเรน... ฉันรู้สึกไม่ดีเลย’ ลีร่าเอ่ยขึ้นในความคิด 

 

‘ที่นี่มันแปลก... แปลกกว่าที่ฉันเคยได้ยินมามาก’

 

‘ฉันรู้... แต่เราไม่มีทางเลือก’ เอเรนตอบ 

 

‘เราต้องหาความจริงให้ได้... ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเซเลเน่... และทำไมพลังของฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่’

 

พวกเขาเดินมาจนถึงห้องโถงขนาดใหญ่ ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยรูปปั้นของเหล่านักรบโบราณ และมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่สร้างจากหิมะและน้ำแข็ง เขามีใบหน้าที่แข็งกร้าว แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเมตตาและอบอุ่น

 

“ในที่สุด... พวกเจ้าก็มาถึง” องค์ราชาแห่งอาณาจักรแห่งตอนเหนือกล่าว “ข้ารอพวกเจ้าอยู่... ผู้ครอบครองพลังที่หายสาบสูญไปนานแล้ว”