บทที่ 350 เปิดตัว

ลู่หยางเดินมาข้าง ๆ เสินเมิ่งเหยา ก่อนจะจับมือเธอไว้อย่างภาคภูมิใจและพูดขึ้นมาว่า

“พวกเรารู้จักกันมาได้ 3 เดือนแล้ว เหยาเหยารู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง”

“หา?” ฉู่อวี้มองไปยังเสินเมิ่งเหยาอย่างตกใจ โดยเฉพาะตอนที่ได้เห็นเพื่อนสาวของตัวเองพยักหน้ารับ

“เป็นไปได้ยังไง?! พวกเธอรู้จักกันมาก่อนแล้วงั้นเหรอ?” จางเหมิงถาม

“ฉันกับพี่เขารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว แต่เขาปิดบังความจริงฉันมาตลอด 3 เดือนแล้วเพิ่งมาบอกความจริงกับฉันวันนี้เอง” เสินเมิ่งเหยากล่าว

“ไหนเล่ามาซิ เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่?” ฉู่อวี้ถามด้วยความอยากรู้

เสินเมิ่งเหยามองไปทางลู่หยางเป็นเชิงตั้งคำถาม ซึ่งชายหนุ่มก็พูดเอาไว้ว่า

“เล่าไปเถอะ ตอนนี้กิลด์ของเรามั่นคงมากแล้วถึงยังไงพวกเราก็คงจะต้องบอกความจริงกับพวกเธอเข้าสักวัน”

เสินเมิ่งเหยาพยักหน้ารับ ก่อนที่เธอจะเล่าเรื่องที่ลู่หยางเป็นคนเดียวกับคนที่เธอรู้จักภายในเกม

หลังจากที่หญิงสาวพูดจบเพื่อน ๆ ของเสินเมิ่งเหยาทั้ง 3 คนต่างก็หันไปมองลู่หยางอย่างตกตะลึง

“โอ้พระเจ้า! นี่นายคือหัวหน้ากิลด์บลัดบราเธอร์งั้นเหรอเนี่ย?!” จางเหมิงอุทานอย่างตกตะลึง

“ตอนนี้คนทั้งประเทศกำลังพูดถึงเรื่องของนายอยู่ แต่นายกลับอยู่ใกล้ ๆ พวกเราแค่นี้เองเนี่ยนะ” ฉู่อวี้กล่าวด้วยแววตาอันเป็นประกาย

“ลู่หยาง พวกเราก็อยากจะเข้ากิลด์บลัดบราเธอร์ด้วย” หลิวฉ่วงกล่าว

พวกเธอทั้งสามต่างก็เล่นเซคคัลเวิลด์ด้วยเหมือนกัน เพียงแต่ในตอนนี้พวกเธอยังคงเป็นผู้เล่นอิสระที่ยังไม่ได้เลือกเข้าร่วมกับกิลด์ไหน

“ได้สิ ช่วงนี้ฉันกำลังขาดคนมาช่วยอยู่พอดี เอาเป็นว่าฉันยินดีต้อนรับ” ลู่หยางกล่าว

แม้กิลด์จะมีคนมาสมัครกันอย่างคับคั่ง แต่ความจริงพวกเขายังคงขาดคนที่ไว้ใจ สาเหตุที่ลู่หยางยอมให้เสินเมิ่งเหยาเปิดเผยตัวตนของเขาออกไป นั่นก็เพราะเขาอยากจะชวนคนสนิทมาช่วยงาน

ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อน ๆ ของเสินเมิ่งเหยาทั้ง 3 คนนี้ยังเป็นคนจริงใจไม่ได้มีเจตนาร้าย เขาจึงยินดีจะรับพวกเธอเข้าร่วมกับบลัดบราเธอร์โดยไม่มีปัญหาอะไร

หลังจากที่พวกเขาเดินไปจนถึงโรงอาหารของมหาวิทยาลัย โม่หลงและหลินตงที่เป็นเพื่อนของลู่หยางก็บังเอิญเดินผ่านมาพอดี

“เป็นไงบ้าง ช่วงนี้สบายดีแล้วหรือยัง?” โม่หลงถาม

หลังจากวันที่ลู่หยางจัดการกับหวังรุ่ย เขาก็ต้องเข้าร่วมสงครามใหญ่ภายในเกม เขาจึงลาป่วยเพื่อจะได้มีเวลาโฟกัสกับเกมมากยิ่งขึ้น มันจึงทำให้คนอื่น ๆ คิดว่าเขาเพิ่งหายป่วยกลับมา

ฮวงเชียงที่สังเกตเห็นเสินเมิ่งเหยาก็เดินเข้ามาหาลู่หยางด้วยท่าทางที่แกล้งทำเป็นห่วงพร้อมสอบถามขึ้นมาว่า

“นายไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม? มีอาการอะไรแทรกซ้อนหรือเปล่า?”

ลู่หยางยื่นมือออกไปโอบเอวของเสินเมิ่งเหยาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาว่า

“ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง”

“เฮ้ย!”

“พระเจ้า!”

“อะไรเนี่ย!”

โม่หลง, หลินตงและเฟยหยงที่ได้เห็นท่าทางของลู่หยางต่างก็อุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ส่วนเสินเมิ่งเหยาก็กำลังหน้าแดงด้วยความเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธท่าทีของลู่หยางเลย

“ฉันขอแนะนำเธออย่างเป็นทางการ ต่อไปนี้เธอคือว่าที่พี่สะใภ้ของพวกนายแล้ว” ลู่หยางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“สวัสดีครับพี่สะใภ้” โม่หลง, หลินตงและเฟยหยงต่างก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน ซึ่งในคำพูดนั้นมันก็ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร

ในทางกลับกันแม้ฮวงเชียงและจางเฉียงจะทักทายเสินเมิ่งเหยาว่าเป็นพี่สะใภ้ แต่ในแววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความอิจฉา ซึ่งมันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาพูดขึ้นมาด้วยความไม่เต็มใจ

ลู่หยางแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ก่อนจะเดินพาพวกโม่หลงเข้าไปในโรงอาหาร

“วันนี้นายจะต้องเลี้ยงอาหารเช้าพวกเราแล้วแหละ” โม่หลงกล่าว

“ไม่มีปัญหา แต่ฉันไม่ได้เลี้ยงแค่อาหารเช้านะ อาหารกลางวันฉันก็เลี้ยงได้ เอาเป็นว่ามื้อกลางวันพวกเราไปร้านยูไลกันเถอะ” ลู่หยางพูดอย่างใจกว้าง

“นายนี่มันใจดีจริง ๆ” พวกโม่หลงร้องตะโกนเชียร์

เมื่อกลุ่มวัยรุ่นมานั่งกินข้าวด้วยกัน หัวข้อการสนทนาก็เปลี่ยนเป็นเรื่องของเซคคัลเวิลด์อย่างรวดเร็ว

“พวกนายรู้ไหมว่าเมื่อวานบลัดบราเธอร์ใช้กำลังคน 170,000 คนกดดันเดธโซลจนต้องยุบกิลด์ไปเลยนะ” โม่หลงพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“ฉันก็ได้ยินข่าวนี้มาเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกเขาจะพัฒนาขึ้นมาได้แข็งแกร่งขนาดนี้” หลินตงกล่าว

“ถ้าฉันได้มีโอกาสเข้ากิลด์บลัดบราเธอร์ก็คงจะดี หากได้อยู่กับพวกเขา ฉันคงมีโอกาสได้พัฒนาความสามารถขึ้นมากกว่าเดิมแน่ ๆ” เฟยหยงกล่าว

ทันใดนั้นฉู่อวี้และสองเพื่อนสาวต่างก็หันไปมองที่ลู่หยางอย่างฉับพลัน แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหัวเป็นสัญญาณไม่ให้พวกเธอพูดอะไร

เสินเมิ่งเหยามองค้อนไปที่แฟนหนุ่มอีกครั้ง เพราะเธอพอจะเดาได้ว่าลู่หยางต้องการจะเซอร์ไพรส์เพื่อน ๆ ของเขา

“คืนนี้ไปเก็บเลเวลด้วยกันไหม? ฉันเลเวล 25 แล้ว พวกเราจะได้มีโอกาสไปเล่นเกมด้วยกัน” ฮวงเชียงกล่าวขณะมองไปทางลู่หยาง

“นายว่างไหมลู่หยาง? พวกเราไปเล่นด้วยกันเถอะ” โม่หลงกล่าว

“เอาสิ หลังจากฉันเข้าเกมเดี๋ยวฉันจะรีบติดต่อไปหาพวกนายก็แล้วกัน” ลู่หยางกล่าว

“เยี่ยมไปเลย ในที่สุดพวกเราก็จะได้เล่นเกมด้วยกันแล้ว” หลินตงกล่าวอย่างตื่นเต้น

“เสินเมิ่งเหยา คืนนี้เธอจะมาด้วยกันไหม?” ฮวงเชียงถามเพราะความเป็นจริงเป้าหมายหลักของเขาคือหญิงสาวตั้งแต่แรก

“ไปสิ พี่เขาอยู่ที่ไหนฉันก็อยู่ที่นั่นแหละ” เสินเมิ่งเหยากล่าวขณะจับมือกับลู่หยางอย่างมีความสุข

เธอสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าการกระทำของฮวงเชียงและจางเฉียงมีพิรุธ และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคตเสินเมิ่งเหยาจึงตัดสินใจที่จะแสดงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลู่หยางให้ชัดเจน

“โห! จะหวานเกินไปแล้ว” หลินตงพูดแซว

“ฉันว่านายต้องสอนพวกเราแล้วว่านายใช้วิธีการอะไรกันแน่ ถึงทำให้พี่สะใภ้รักนายได้ขนาดนี้” โม่หลงกล่าว

“เดี๋ยวคืนนี้พวกนายก็รู้เอง” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

หลังจากกินอาหารเช้าจนเสร็จ ลู่หยางก็ถือโอกาสตอนที่ลุกไปจ่ายเงินพูดกับเสินเมิ่งเหยาว่า

“เธอสังเกตเห็นแล้วสินะ”

“พี่รู้เรื่องมาตั้งนานแล้วเหรอ?” เสินเมิ่งเหยาถามอย่างประหลาดใจ

“แฟนฉันสวยขนาดนี้จะไม่มีหนุ่ม ๆ คนอื่นมาสนใจได้ยังไง” ลู่หยางกล่าว

“อย่ามาเวอร์” เสินเมิ่งเหยากล่าวด้วยความเขินอาย

ลู่หยางหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ซึ่งหลังจากที่เขาจ่ายเงินค่าอาหารทุกคนก็มุ่งหน้าตรงไปยังสนามหญ้า

เมื่อฮวงเชียงและจางเฉียงได้เห็นว่าลู่หยางกับเสินเมิ่งเหยาตัวติดกันมาก มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บแค้นขึ้นมาภายในใจ แต่เนื่องมาจากความสัมพันธ์ของทั้งคู่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นได้เพียงแค่ไม่นาน ทั้งสองจึงตัดสินใจว่าจะพยายามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้

ฮวงเชียงมองไปยังแผ่นหลังของลู่หยาง จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและแอบส่งข้อความไปหาหวังรุ่ย

—

ตอนเที่ยง

หลังจากการฝึกทหารในช่วงเช้าจบลง ลู่หยางก็พาทุกคนไปยังร้านยูไลตามที่สัญญาไว้และเข้าไปภายในห้องส่วนตัว

“ทุกคนสั่งอาหารได้ตามสบายเลย ไม่ต้องเกรงใจ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” ลู่หยางกล่าว

“นายนี่มันใจดีจริง ๆ” โม่หลงกล่าว

“วันนี้ฉันอารมณ์ดีขอให้ทุกคนกินกันให้สุด ๆ ไปเลย อันดับแรกฉันขอสั่งปูขน 4 กล่อง” ลู่หยางกล่าว

“โอ้โห!” ทุกคนต่างก็อุทานขึ้นมาเสียงดังมีเพียงแค่ฮวงเชียงและจางเฉียงที่กำลังมองไปยังลู่หยางด้วยความประหลาดใจ

“วันนี้ฉันถือโอกาสประกาศอย่างเป็นทางการเลยนะว่าเสินเมิ่งเหยาคือแฟนของฉัน” ลู่หยางกล่าวหลังจากอาหารถูกยกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ

อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหวังรุ่ยที่ถือแก้วไวน์สีแดงเดินเข้ามา

 

 

---

มาพอดีเหมือนรู้ทุกอย่างเลยเน๊าะ!