บทที่ 297 สถาปนาป้อมปราการ

“ตอนนี้เราก็ควรจะขยายฐานผลิตออกไปจริง ๆ เพราะชุดคลื่นทะเลสร้างยอดขายได้ดีมาก แต่อย่างน้อยเราต้องรับคนมาเพิ่มอีก 60 คนถึงจะสามารถทำการสร้างอุปกรณ์ได้อย่างเต็มกำลัง” ฮั่นจงกล่าวหลังจากได้ยินว่าลู่หยางมีแผนจะขยายฐานการผลิตออกไป

ยิ่งเวลาผ่านไปจำนวนของผู้เล่นก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากข้อมูลที่ได้รับการเผยแพร่อย่างเป็นทางการ ในตอนนี้มันก็มีผู้เล่นทั่วทั้งโลกเกินกว่า 800 ล้านคนแล้ว

ลู่หยางทำการแชร์ข้อมูลของบลูปริ้นใหม่ไปให้กับฮั่นจงก่อนจะพูดว่า

“อาจารย์ลองดูนี่สิครับ”

“อุปกรณ์ระดับทอง! นี่นายไปเอามันมาจากไหนเนี่ย นายสามารถหาพวกมันเพิ่มอีกได้ไหม?” ฮั่นจงถามอย่างตกใจ

“ผมหาพวกมันได้เรื่อย ๆ ครับ” ลู่หยางตอบ

“ช่วงนี้ผู้เล่นรุ่นแรก ๆ ก็มีเลเวลเกิน 15 กันหมดแล้ว หากเราผลิตอุปกรณ์ระดับทองชุดนี้เข้าตลาด พวกมันต้องกลายเป็นสินค้าขายดีแน่ ๆ” ฮั่นจงกล่าว

“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ น่าจะออกไปไหนไม่ได้ รบกวนอาจารย์ไปรับสมัครคนอีก 200 คนมาจากสลัมหน่อยได้ไหมครับ?” ลู่หยางกล่าว

“นายจะมาเกรงใจฉันทำไม? วางใจเถอะเดี๋ยวฉันจะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้เอง” ฮั่นจงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณครับอาจารย์” ลู่หยางกล่าว

“แล้วเรื่องที่พักเราจะแก้ไขปัญหายังไง? ตอนนี้ที่พักในสตูดิโอของเรามีไม่พอคนที่จะรับมาใหม่หรอกนะ” ฮั่นจงถาม

“ท้ายที่สุดการรับคนงานเข้ามาใหม่ 200 คนก็ถือว่าเป็นคนจำนวนมาก แม้พวกเขาจะให้คนงานเข้าพักห้องละ 8 คน แต่ท้ายที่สุดมันก็จำเป็นจะต้องใช้ห้องพักมากถึง 25 ห้องเลยทีเดียว

“ผมหาที่พักเอาไว้แล้วครับ มันเป็นหอพักของโรงเหล็กใกล้ ๆ กับสตูดิโอของเรานี่แหละ เจ้าของเขายอมขายให้กับเราในราคาที่ถูกมาก” ลู่หยางตอบ

โรงงานเหล็กบริเวณชานเมืองได้ย้ายฐานการผลิตออกไปแล้ว พื้นที่ในบริเวณนั้นจึงกลายเป็นพื้นที่อันห่างไกลจนทำให้บ้านเรือนราคาตกลงไปจากเดิมเป็นอย่างมาก เมื่อลู่หยางติดต่อเข้าไปขอทำการซื้อตึก ทางโรงงานจึงตกลงขายให้ทันที นอกจากนี้ทางโรงงานยังเสนอราคาที่ถูกมากจนแม้แต่ลู่หยางก็ยังคาดไม่ถึงอีกด้วย

“ทำงานกับนายนี่มันสบายจริง ๆ ช่วงบ่ายนี้ฉันพอจะมีเวลาว่างอยู่ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะพาเสี่ยวเหลียงกับหลู่จ้าวหยูไปหาคนด้วยกันก็แล้วกัน” ฮั่นจงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณครับ” ลู่หยางกล่าวก่อนที่จะตัดการสื่อสารไป

—

“ยอดรายได้เดือนนี้ของสมาคมทหารรับจ้างออกมาแล้วนะ ยอดให้บริการทั้งหมดอยู่ที่ 17,000 เหรียญทอง หลังจากแบ่งออกไป 5 ส่วนพวกเราก็ได้รับมา 3,400 เหรียญทอง” เจียงหัวติดต่อเข้ามาหาลู่หยาง

“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ?” ลู่หยางอุทานอย่างตกใจ

“ฉันขยายธุรกิจไปในเมืองแฮนนิบัลกับเมืองนอร์ทวินด์แล้วนะ แต่เพราะว่าในตอนนี้ทุกคนยังเลเวลต่ำมาก มันเลยยังมีอุปสรรคอีกหลายอย่าง ถ้าทุกคนเลเวลสูงกว่านี้ฉันก็มั่นใจว่าฉันจะทำเงินได้มากกว่านี้อีก” เจียงหัวกล่าวอย่างภูมิใจ

“ขอบใจพวกนาย 3 คนมาก ฉันขอมอบเงิน 300 เหรียญทองเป็นโบนัสให้กับพวกนาย 3 คนก็แล้วกัน” ลู่หยางกล่าว

เงิน 300 เหรียญทองมีค่าเท่ากับ 90,000 เครดิต แม้ว่าพวกเขาจะหาเงินกัน 3 คน แต่ท้ายที่สุดมันก็เป็นเงินสูงถึงคนละ 30,000 เครดิตอยู่ดี

“นายจะมาให้โบนัสเราทำไม! ความคิดเรื่องนี้มันก็เป็นความคิดของนาย คนในทหารรับจ้างก็เป็นสมาชิกของทั้ง 5 กิลด์รวม ๆ กัน พวกเราทั้ง 3 คนแค่คอยวิ่งงานให้เท่านั้นเอง” เจียงหัวกล่าว

“นายจะมาเกรงใจฉันทำไม! ตอนนี้เราดำเนินการในรูปแบบของกิลด์แล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของรางวัลหรือการลงโทษก็จำเป็นจะต้องมีกฎเขียนเอาไว้อย่างชัดเจน หากนายไม่ยอมรับเงินจำนวนนี้ไปแล้วในอนาคตหากลูกน้องของนายทำผลงานได้ดี พวกเขาจะกล้ารับโบนัสจากฉันไหมล่ะ” ลู่หยางกล่าว

เจียงหัวพยายามคิดหาคำมาโต้แย้ง แต่เขาก็ไม่สามารถหาคำพูดดี ๆ มาโต้แย้งได้ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจออกไปว่า

“ฉันรับเงินนี่เอาไว้ก็ได้ ขอเอาเงินกลับไปอวดพ่อหน่อยก็แล้วกัน”

“ตอนนี้สนใจออกจากสมาคมทหารรับจ้างมาเป็นแม่ทัพภายในกิลด์ของฉันไหม? ฉันรับรองว่ารายได้มันเยอะกว่าตอนที่นายอยู่ที่สมาคมอีกนะ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เจียงหัวคิดอยู่หลายวินาที ก่อนจะตอบว่า

“ไม่ล่ะ ฉันว่าฉันชอบทำธุรกิจมากกว่า สมาคมทหารรับจ้างก็เป็นสมาคมที่ฉันค่อย ๆ สร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง ถ้าจะให้ฉันปล่อยมันไปในตอนนี้มันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายเกินไปหน่อย”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็ฝากนายดูแลสมาคมทหารรับจ้างด้วยนะ” ลู่หยางกล่าว

หลังจากนั้นลู่หยางก็ได้ถามความเห็นหลี่รุ่ยกับจ้าวชวี่ด้วย ซึ่งทั้งสองคนตัดสินใจที่จะออกจากสมาคม

“ถ้าอย่างนั้นพวกนายช่วยทำงานต่อไปอีกสักพักนะ หลังจากที่ฉันหาคนที่เหมาะสมมาแทนที่พวกนายแล้วพวกนายค่อยเข้ามาหัดนำทีมภายในกิลด์ อีกไม่นานฉันจะให้เจียงเจ๋อจัดตั้งกองทัพใหม่ ช่วงเวลานั้นพวกนายก็ค่อย ๆ เรียนรู้งานไปก่อน เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวฉันค่อยแต่งตั้งพวกนายให้กลายเป็นแม่ทัพในภายหลัง” ลู่หยางกล่าว

“ขอบใจมาก” ทั้งสองคนพูดอย่างดีใจ

ลู่หยางเผยรอยยิ้มขึ้นมาอย่างยินดีและเขาก็พร้อมจะตอบแทนพี่น้องเหล่านี้ที่คอยช่วยเหลือเขาอยู่เสมอ ยิ่งไปกว่านั้นในชาติที่แล้วทั้งหลี่รุ่ย,จ้าวชวี่และเจียงหัวต่างก็พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าพวกเขาคือคนที่ไว้ใจได้ ลู่หยางจึงพร้อมจะตอบแทนพี่น้องเหล่านี้อย่างเต็มที่

—

หลังลู่หยางเดินทางมายังธนาคารเมืองเซนต์กอลล์ เจียงหัวก็ได้มอบเงินทั้งหมดและกลับไปยังสมาคมทหารรับจ้างตามเดิม เมื่อลู่หยางดูเวลาเขาก็ได้พบว่ามันยังเหลืออีกประมาณ 20 นาที ก่อนที่จะถึงเวลานัดกับพวกเซี่ยหยู่เว่ย

เวลาว่างแบบนี้เป็นสิ่งที่หาได้ยากเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเล่นภายในเมืองเพื่อดูว่ามันมีอะไรน่าสนใจวางขายอยู่บ้างไหม

8:30 น. 

ฉิงชาง, เซี่ยหยู่เว่ย, บิทเทอร์เลิฟและแกนหลักคนอื่น ๆ ของกิลด์เริ่มทยอยเข้าเกมตามเวลาที่ได้นัดกันเอาไว้ ซึ่งในช่วงเวลาเดียวกันนี้ก็มาสมาชิกกิลด์ออนไลน์เข้ามาพร้อม ๆ กันมากกว่า 20,000 คน

“พวกเรามาแล้วค่ะหัวหน้า” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

“วันนี้พวกเราต้องบุกป้อมคริมสันให้สำเร็จ” ไป๋เหลิงตะโกนอย่างกระตือรือร้น

...

ทุกคนต่างมีกำลังใจอย่างเต็มเปี่ยม ลู่หยางจึงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ดีมาก วันนี้พวกเราจะมาพยายามด้วยกัน อันดับแรกขอให้ทุกคนเริ่มจัดทัพกันได้เลย”

“ครับ/ค่ะ” เหล่าแกนนำทั้ง 18 คนตอบรับพร้อมกัน

ผู้เล่นทั้ง 20,000 คนภายในกองทัพได้พักผ่อนกันมาทั้งคืนแล้ว พวกเขาจึงรวมตัวกันบริเวณทางตอนเหนือของเมืองอย่างเป็นระเบียบ และถึงแม้พื้นที่บริเวณนี้จะมีผู้เล่นเดินผ่านไปผ่านมาอยู่น้อยมาก แต่มันก็ยังสามารถดึงดูดความสนใจของกิลด์ใหญ่ ๆ ได้

อย่างไรก็ตามกิลด์ต่าง ๆ ก็ทำได้เพียงแค่สังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ เท่านั้น เพราะมันไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เพราะกลัวว่าจะไปทำให้ลู่หยางโมโหโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลาเพียงแค่ไม่นานผู้เล่นก็จัดทัพกันอย่างเรียบร้อย และทุกคนต่างก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ลู่หยางมองกองทัพตรงหน้าอย่างซาบซึ้งด้วยเช่นกัน เพราะเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเมื่อพวกเขาต้องออกจากกิลด์ทุกคนต้องถอดเข็มกลัดกิลด์เพื่อความปลอดภัย แต่ในตอนนี้แม้เขาจะเรียกรวมกำลังผู้เล่น 20,000 คนแต่มันกลับไม่มีกิลด์ไหนกล้าเข้ามาใกล้พวกเขาเลย

“ทุกคนออกเดินทางไปเก็บเลเวลได้!” ลู่หยางตะโกนก่อนจะนำกองทัพทั้ง 20,000 คนมุ่งหน้าตรงไปยังป้อมปราการคริมสัน

กองทัพ 20,000 คนเดินตามลู่หยางไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีสายลับของกิลด์ต่าง ๆ คอยรายงานกลับไปยังหัวหน้ากิลด์ของตนเป็นระยะ ๆ แต่เมื่อพวกเขาทราบว่าลู่หยางแค่จะพาสมาชิกกิลด์ไปเก็บเลเวลพร้อมกัน มันก็ทำให้พวกเขาอ้าปากค้างขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เดี๋ยวนี้ลู่หยางมันจะทำตัวหยิ่งยโสจนเกินไปแล้ว แค่กิลด์มีคนนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ทำมาเป็นโอ้อวด แค่จะพาคนในกิลด์ไปเก็บเลเวลมันจำเป็นจะต้องทำตัวยิ่งใหญ่ถึงขนาดนั้นเลยหรือยังไง”

“สักวันมันจะต้องโดนบลัดเติสตี้หรือไม่ก็เดธโซลจัดการได้แน่ รอดูซิว่าในตอนนั้นมันยังจะกล้าทำตัวเหิมเกริมอยู่อีกไหม”

…

เหล่าบรรดาสมาชิกของกิลด์ใหญ่กิลด์อื่น ๆ ต่างก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์การกระทำของลู่หยางอย่างไม่พอใจ

ขณะเดียวกันพื้นที่บริเวณทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองก็มีสมาชิกบลัดบราเธอร์กระจายกันเก็บเลเวลอยู่อย่างมากมาย เมื่อพวกเขาได้เห็นกองทัพ 20,000 คนของกิลด์ตัวเองเดินทัพผ่านมา มันก็ทำให้พวกเขาอดที่จะส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมาด้วยความยินดีไม่ได้

“กระชุ่มกระชวยจริง ๆ โว้ย!” เหมาชิวกล่าวพร้อมกับโบกมือทักทายสมาชิกกิลด์ที่อยู่ในระยะไกล

“ในอนาคตอาณาเขตของพวกเราจะขยายออกไปยิ่งใหญ่กว่านี้อีก” ลู่หยางกล่าว

ทุกคนต่างก็พยักหน้ารับอย่างหนักแน่นและพวกเขาก็เชื่อมั่นในคำพูดของลู่หยางอย่างเต็มที่

“หัวหน้าคะ วันนี้ซุนหยูกับเจียงเจ๋อไม่ได้มากับพวกเราด้วยเหรอคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถามอย่างสงสัย

“นั่นสิครับ พวกเขาแข็งแกร่งมากเลยนะ” ไป๋เหลิงกล่าว

“เมื่อเช้านี้ฉันให้พวกเขาไปยึดพื้นที่มาเพิ่ม” ลู่หยางตอบ