ดูงาน 23 March
ว่าด้วยความเขลาของข้าพเจ้า
ว่าด้วยความเขลาของข้าพเจ้า
วันพุธที่ 14 กุมภาพันธ์ 2567 บันทึกไว้สักหน่อยว่าปีนี้ก็ยังโสดเหมือนเดิม
ฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางหมอกหนาของเมืองเล็กที่แอบซ่อนอยู่ในเขม่าดินปืน
กลิ่นกาแฟจาง ๆ ในร้านกาแฟ ยังคงเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย
ฉันก้าวเข้ามาข้างในด้วยสมองที่ว่างเปล่า แต่หัวใจสุดจะไขว่คว้า
เป้าหมายขของปี 2024
รู้สึกเหมือนว่าเวลาผ่านไปไม่นาน แต่ในความเป็นจริงคือ วันนี้เป็นวันที่ 31 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของปี พ.ศ. 2566 แล้ว
แค่อยากบอก ไม่ใช่แค่พวกแกหรอกที่โดนเหยียด
ทุกคนเคยกลัวความมืดบ้างไหม ทุกคนเคยกลัวการสูญเสียแสงสว่างบ้างหรือเปล่า มีคนเคยบอกใช่ไหมว่าคนตาบอดก็คือคนที่ไม่สามารถมองเห็นแสงสว่างได้ สำหรับเรานั้
ถนนทอดยาว ลำแสงแผดเผา
ความเร็วคงที่ จนเหมือนหยุดนิ่ง
รอยยิ้ม เป็นสิ่งหายาก
ต่างจากน้ำตา แค่หันก็เจอ
ผมเส้นเล็กของเธอปลิวไสวเป็นส่วนหนึ่งของสายลม
แววตาเคลือบน้ำตาลหวานซึ้งเพราะหยดน้ำตา
กลิ่นหอมเย็นละมุนอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นสะอาดสีขาวลอยฟุ้งมาแต่ไกลที่แสงสีขาวลิบส่องลอดผ่านกิ่งไม้ปลายทาง ฉันค่อยๆ เดินตามมัน
เราตื่นขึ้นมาในวันใหม่ วันนี้เป็นอีกวันนึงที่มันหน้าเบื่อหน่ายสำหรับเรา เสียงภาษาอังกฤษที่ดังข้าง ๆ หูทำให้เรารู้ว่าเราหลับโดยที่ไม่ได้ไปปิ
เรื่องที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเคยเจอ และส่วนใหญ่จะเป็นความรู้สึกของเรา อาจจะไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ
เราชอบคนคนนึง เขาเป็นคนที่หน้าตาดีมาก คนเข้าหา คนชอบ คนปลื้ม คนจีบเยอะพอสมควร เราชอบเขามาประมาณ 2-3 เดือน จนในระหว่าง 2-3 เดือน เขาก็รู้ว่าเราชอบ บ
มันยุคใครยุคมันจริงๆ นะ
สวัสดีเพื่อนๆ ใน community นี้ทุกคนครับ
หลังจากที่ได้ค้นหาเว็บเขียนไดอารี่มาสักระยะ ก็ได้เจอเว็บนี้ครับ
มีประสบการณ์ชุดหนึ่งที่เกิดขึ้นไล่เลี่ยกันสองหนซ้อนในช่วงที่ผมยังเป็นวัยรุ่น ที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในใจอยู่นานหลายปี
ประภาคาร
ลอยเคว้ง โดดเดี่ยว
คลื่นน้อยใหญ่กระหน่ำซัดอย่างไร้จุดหมาย
ฉันเหงา
ฉันอยากจะอยู่ในชุดสีเนื้อรัดรูปที่ปักไปด้วยคริสตัลจนดูไม่ต่างไปจากท้องฟ้าในยามค่ำคืน
แล้วร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้กับคุณ
เป็นวันหยุดที่แม่ปลุกให้ตื่นมาเปิดบ้าน แม่บอกว่าทำไมตื่นสาย
หันไปดูนาฬิกาคือตีห้าครึ่ง นี่สายของแม่หรอ